30.10.07

Συνταγή για .... κλοπή!

Όλους μας απασχολεί η κλοπή του εθνικού αλλά και ατομικού εισοδήματος που γίνεται λόγω υπερβολικής και εν πολλοίς αναίτιας συνταγογράφησης. Δεν φανταζόμουνα όμως ούτε τα μεγέθη αλλά ούτε και την ύπαρξη απαγορευτικού νομικού πλαισίου εδώ και χρόνια σε ευρωπαϊκό επίπεδο (που τόσο λατρεύουν οι θιασώτες της ανεξέλεχτης αγοράς...)!

Ο ΕΡΜΙΠΠΟΣ τα περιγράφει όλα αυτά λεπτομερώς και τα μεταφέρω εδώ για να ενισχυθει η πρότασή του. Ακόμα κι' αν κάποιος έχει τις όποιες επιφυλάξεις, είμαι βέβαιος ότι συμφωνεί με το σύνολο της παρουσίασης! Γιατί η κλοπή γίνεται αναντίρρητα! Κάποιος τις πληρώνει τις γκλαμουριές! Ας στείλουμε ένα μήνυμα λοιπόν!


Είναι Πολιτική η Ευθύνη να σταματήσουν οι παρανομίες και οι δωροδοκίες στο ΕΣΥ και τα Ασφαλιστικά Ταμεία.

Ας το απαιτήσουμε σήμερα!

Την στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, μερικές εκατοντάδες ελλήνων γιατρών "ξεκουράζονται" οικογενειακώς σε πολυτελείς ορεινούς ξενώνες, επιβιβάζονται σε αεροπλάνα με προορισμό μακρινά μέρη του κόσμου ή καταλύουν σε πανάκριβα ξενοδοχεία. Ακόμη, κάποιοι από αυτούς ανανεώνουν την επίπλωση των γραφείων τους ή παραλαμβάνουν τα νέα τους κλιματιστικά και τα καινούργια τους υπερσύγχρονα laptop.


Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των ευχάριστων δραστηριοτήτων είναι ότι το, υψηλό συνήθως, κόστος τους πληρώνεται στο σύνολό του από τις πέρα από κάθε φαντασία γενναιόδωρες φαρμακευτικές εταιρείες και τις εταιρείες εμπορίας ιατρικού εξοπλισμού. Όταν οι γιατροί επιστρέψουν στα νοσοκομεία ή στα ιδιωτικά τους ιατρεία θα φροντίσουν ασφαλώς να αποζημιώσουν στο πολλαπλάσιο τους γενναιόδωρους χορηγούς τους. Πως;


Μα με την συνταγογράφηση τεράστιων ποσοτήτων ακριβών, άχρηστων και δυνητικά επικίνδυνων για τους αρρώστους φαρμάκων. Με την πραγματοποίηση περιττών εξετάσεων που έχουν ως μόνο σκοπό την ακόμη μεγαλύτερη κατανάλωση υλικών. Με την διενέργεια επιβαρυντικών χειρουργικών επεμβάσεων, που γίνονται χωρίς ένδειξη και σε ασθενείς που δεν τις έχουν ανάγκη, με μόνη επιδίωξη την αύξηση της κατανάλωσης των βηματοδοτών, των ορθοπεδικών υλικών και των κάθε άλλου είδους πανάκριβων προϊόντων της ιατρικής βιομηχανίας.


Το τεράστιο αυτό ζήτημα με την κολοσσιαία οικονομική διάσταση δεν απασχολεί τους πολιτικούς και τους πολίτες αυτής της χώρας.


Δεν αντιλαμβάνονται ότι οι ανεξέλεγκτες δαπάνες του τομέα υγείας εξελίσσονται πλέον σε ένα από τα σοβαρότερα και πιο επείγοντα προβλήματα της οικονομίας της χώρας.


Η υπόγεια και επαίσχυντη "συνεργασία" των επαγγελματιών της υγείας με τις φαρμακευτικές εταιρείας είναι μια από τις κύριες αιτίες της οικονομικής κατάρρευσης των Ασφαλιστικών Ταμείων και του Εθνικού Συστήματος Υγείας.


Η ορθολογική διάθεση των πολύτιμων πόρων, που κατασπαταλώνται κάθε χρόνο για να γεμίζουν τα ταμεία των πολυεθνικών φαρμακευτικών επιχειρήσεων και των εδώ αντιπροσώπων τους, θα μπορούσε, μέσα σε λίγα χρόνια, όχι μόνον να αναμορφώσει τις σημερινές άθλιες υπηρεσίας δημόσιας υγείας αλλά και να αποτελέσει σημαντικό συντελεστή για την αποτελεσματική αντιμετώπιση τους μείζονος ασφαλιστικού προβλήματος.



Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους.



Τα ελλείμματα των δημόσιων νοσοκομείων που είχαν ήδη καλυφθεί το 2005 στο σύνολο τους από τον κρατικό προϋπολογισμό έχουν ήδη, 2 μόλις χρόνια μετά, φθάσει στο απίθανο ποσό των 3 δις €.



Η φαρμακευτική δαπάνη των Ασφαλιστικών Ταμείων καλπάζει με ρυθμούς πρωτοφανείς.


Η σχετική δαπάνη του ΙΚΑ αυξήθηκε κατά 60% στο διάστημα από το 2003 έως το 2006.


Στο σύνολο των Ταμείων η δαπάνη αυξήθηκε κατά 19% μόνον το 2004.


Από τότε η μέση ετήσια αύξηση δεν είναι μικρότερη από 15%.


Ήδη η δαπάνη μόνο για φάρμακα έχει ξεπεράσει τα 6 δις € ετησίως.


Όσοι γνωρίζουν καλά τα πράγματα λένε ότι τουλάχιστον τα μισά από τα χρήματα αυτά αφορούν σε κατευθυνόμενη συνταγογράφηση που υπακούει σε σκοπιμότητες και δεν διαθέτει πραγματικές επιστημονικές ενδείξεις.


Έχουμε ξαφνικά μεταβληθεί σε ένα έθνος βαρέως ασθενούντων; Ή το επίπεδο παροχής υγείας που απολαμβάνουμε βελτιώνεται με αλματώδεις ρυθμούς;



Ευτυχώς για την πρώτη περίπτωση, και δυστυχώς για την δεύτερη, δεν συμβαίνει τίποτε από τα δύο. Πολύ απλά η μνημειώδης άγνοια και η εμφανής αδιαφορία από την πλευρά της πολιτικής ηγεσίας, η πλήρης έλλειψη έστω και του πιο στοιχειώδους ελέγχου από την πλευρά της κρατικής διοίκησης και η πλήρης αναισθησία και παλιανθρωπιά της μεγάλης πλειοψηφίας του ιατρικού κόσμου, -που είναι έτοιμος να ξεπουληθεί και να ξεπουλήσει τον εθνικό πλούτο για ένα all included σαββατοκύριακο στο Λονδίνο ή για ένα τελευταίας γενιάς laptop-, έχουν μετατρέψει την χώρα σε Ελντοράντο των φαρμακευτικών εταιρειών.



Κάθε φορά που οι αρμόδιοι παράγοντες καλούνται να απολογηθούν για την κατάντια του Δημόσιου Συστήματος Υγείας δεν χάνουν την ευκαιρία να μιλήσουν για την δήθεν ελλιπή χρηματοδότηση του. Και να ζητήσουν περισσότερα χρήματα. Είναι η μόνιμη επωδός. Και ακούγεται ευχάριστα στα αυτιά των αφελών. Τα χρήματα όμως αυτά υπάρχουν. Και διατίθενται ήδη στο σύστημα υγείας με βασικούς διαχειριστές τους γιατρούς. Οι οποίοι προτιμούν να τα κατευθύνουν χωρίς τύψεις στα ταμεία των ευεργετών τους έναντι ευτελών ανταλλαγμάτων.



Πόσος κόσμος ξέρει άραγε ότι η αύξηση των συντελεστών του ΦΠΑ, -που εγκαταλείφθηκε την τελευταία στιγμή εξαιτίας του υπερβολικού πολιτικού κόστους που θα προκαλούσε-, σχεδιάζονταν κυρίως για την κάλυψη των ελλειμμάτων των δημόσιων νοσοκομείων. Και ότι ήδη η κυβέρνηση αναζητά νέα φορολογικά έσοδα, λιγότερο φανερά και προκλητικά, από τις πλάτες των φτωχών κυρίως, για να καλύψει τα παράλογα αυτά ανοίγματα.



Τον τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά τα ΜΜΕ αναφέρονται στην σχέση που έχουν τα ελλείμματα των Ασφαλιστικών Ταμείων και των Νοσοκομείων με την άθλια πρακτική της παροχής δώρων από τις φαρμακευτικές εταιρείες προς τους γιατρούς και τους άλλους επαγγελματίες της υγείας. Οι πολιτικοί μας ποτέ σχεδόν δεν μιλούν για τα πράγματα αυτά. Για αυτούς υπάρχουν μόνον ζητήματα πολιτικού κόστους. Κατά τα άλλα είναι μονίμως υπεράνω του οικονομικού κόστους. Μόνον όταν κάποιες φορές συρθούν να απολογηθούν σε κάποια από τις σκανδαλοθηρικές εκπομπές των τηλεοπτικών αποκαλύψεων σπεύδουν να δηλώσουν έκπληκτοι για όλα όσα συμβαίνουν. Και να καταφύγουν στην «διαπίστωση» ότι όλα όσα αυτονοήτως αληθή καταγγέλλονται, δεν μπορεί παρά να αφορούν μια μικρή και θλιβερή μειοψηφία επιστημόνων. Και δεν αγγίζουν, -υποτίθεται-, την μεγάλη πλειοψηφία των ευσυνείδητων γιατρών που μάχονται κάτω από αντίξοες συνθήκες για την υγεία του ελληνικού λαού. Από κοντά στο ίδιο παραμύθι, ως σεμνές παρθένες, και οι πανταχού παρόντες εκπρόσωποι των ιατρικών συνδικαλιστικών οργανώσεων.



Και μετά, όλοι μαζί, κουνούν το κεφάλι προβληματισμένοι και μιλούν για τις δήθεν αντιδεοντολογικές και ανήθικες πρακτικές κάποιων εταιρειών που δωροδοκούν κάποιους λίγους ασυνείδητους γιατρούς. Βλέπετε, όταν η συζήτηση στρέφεται στην δεοντολογία και στην ηθική έχει σύντομο και εύκολο τέλος. Και πάνω από όλα δεν αναδεικνύει πολιτικές και διαχειριστικές ευθύνες.



Πόσοι όμως γνωρίζουν ότι όλα όσα συζητούμε δεν είναι απλά αντιδεοντολογικά ή ανήθικα; Αντίθετα είναι ευθέως παράνομα και ποινικά κολάσιμα, αφού παραβιάζουν κατάφωρα σαφείς ευρωπαϊκούς νόμους που έχουν ήδη εδώ και καιρό μεταφερθεί στην εσωτερική έννομη τάξη.



Συγκεκριμένα, οι κάθε είδους παροχές των εταιρειών διακίνησης φαρμάκων και ιατρικού υλικού απαγορεύονται, και συνιστούν σοβαρά ποινικά αδικήματα, ήδη από το 1993 με την έκδοση της οδηγίας 92/28/ΕΟΚ, (νυν οδηγία 2001/83/ΕΚ – προϊόν συμπλήρωσης της πρώτης χωρίς τροποποίηση των αρχικών της διατάξεων), που μεταφέρθηκε στην εσωτερική έννομη τάξη με την Υπουργική Απόφαση Υ6α/776/ΦΕΚ 536/20-7-1993.


Τα παραπάνω νομοθετήματα συνδέονται ευθέως, (υπό την έννοια της παράβασης του νόμου), με τις προβλέψεις των άρθρων 107§ιξ’ και 109§γ’ του ν. 2683/1998, του άρθρου 7 του ν. 2690/1999 και περαιτέρω, υπό την έννοια του άρθρου 12ΠΚ, με τα αδικήματα των άρθρων 235 και 236 και, κατά περίπτωση, των άρθρων 256, 259, 254 και 252 του Ποινικού Κώδικα.



Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι, με βάση τις ισχύουσες διατάξεις, κάθε «συναλλαγή» των εταιρειών του ιατροφαρμακευτικού χώρου με τους επαγγελματίες του χώρου της υγείας, (και όταν λέμε κάθε εννοούμε ΚΑΘΕ), τυποποιεί τα αδικήματα της δωροδοκίας και δωροληψίας και, ειδικότερα, για τους υπαλλήλους της κρατικής διοίκησης, τα αδικήματα που έχουν σχέση με την ορθή εκτέλεση του υπηρεσιακού καθήκοντος των υπαλλήλων, την αμεροληψία, την απιστία προς την υπηρεσία κ.λ.π.



Η έκταση του φαινομένου και η κολοσσιαία οικονομική του διάσταση, (ας ξεχάσουμε προς στιγμή τις επιπτώσεις στην ποιότητα της περίθαλψης όταν κριτήριο για την συνταγογράφηση ή την επιλογή θεραπευτικής μεθόδου είναι το ποσοστό που θα εισπράξει ο γιατρός από την εταιρεία), συνηγορούν υπέρ ενός μείζονος και διαρκούς εγκλήματος που περνά απαρατήρητο και παραμένει ατιμώρητο. Πράγματι, θα ήταν αδιανόητο και πέρα από κάθε αρχή λογικής να ισχυρισθεί κανείς ότι οι φαρμακευτικές εταιρείες μοιράζουν δώρα αξίας πολλών εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ για λόγους αβροφροσύνης και χωρίς να ζητούν ανταλλάγματα και ότι οι επαγγελματίες του χώρου της υγείας αποδέχονται τα δώρα αυτά παραμένοντας την ίδια στιγμή ανεπηρέαστοι και προσηλωμένοι στο υπηρεσιακό και επιστημονικό τους καθήκον.



Με βάση όλα τα παραπάνω προκύπτει αβίαστα ότι τα τεραστίων διαστάσεων ποινικά αδικήματα που περιγράφουμε και που συντελούνται καθημερινά σε βάρος της δημόσιας υγείας και της οικονομικής ευρωστίας του ΕΣΥ και των ασφαλιστικών ταμείων δεν αποτελούν ζήτημα ηθικής και δεοντολογίας. Είναι αμιγώς πρόβλημα εφαρμογής των νόμων του κράτους και υπό την έννοια αυτή συνιστά τομέα αποκλειστικής ευθύνης και αρμοδιότητας της πολιτικής ηγεσίας της χώρας. Φθάσαμε εδώ που φθάσαμε, και η κατάσταση ασφαλώς πρόκειται να επιδεινωθεί στο άμεσο μέλλον, επειδή αυτοί που κυβερνούν είτε δεν γνωρίζουν την ύπαρξη των νόμων είτε αδιαφορούν για την εφαρμογή τους.



Η απαράδεκτη αυτή κατάσταση μπορεί να αλλάξει μόνον αν το διεκδικήσουμε με τον πιο έντονο τρόπο. Μόνον εάν το απαιτήσουμε. Το ζήτημα αφορά το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας. Αφορά την υγεία και τις συντάξεις μας.



Ας κάνουμε κάτι τώρα. Ας δείξουμε στην πράξη ότι η ανοχή μας εξαντλείται.




Αντιγράψτε και στείλτε με ηλεκτρονικό μήνυμα στον Πρωθυπουργό, στον Υπουργό Δικαιοσύνης και στον Αρμόδιο για θέματα Δημόσιας Υγείας Επίτροπο της Ε.Ε. το παρακάτω μήνυμα.



-----------------------------------------------------------------------------------



-Εφαρμόστε την οδηγία 2001/83/ΕΚ και τους συναφείς ποινικούς νόμους.


-Σταματήστε την παράνομη δωροδοκία των γιατρών από τις φαρμακευτικές εταιρείες.


-Σταματήστε την κατευθυνόμενη συνταγογράφηση.

-Προστατεύστε την υγεία των ελλήνων πολιτών.


-Διαφυλάξτε τους πολύτιμους οικονομικούς πόρους των ασφαλιστικών ταμείων και του Εθνικού Συστήματος Υγείας.



------------------------------------------------------------------------------------


ηλεκτρονικές διευθύνσεις:


Πρωθυπουργός:
pressoffice@primeminister.gr


Υπουργός Δικαιοσύνης: grammatia@justice.gov.gr



Επίτροπος της Ε.Ε. για θέματα Δημόσιας Υγείας: markos.kyprianou@ec.europa.eu





28.10.07

Το πραξικόπημα της Λισαβόνας

Αναδημοσίευση από το πολιτικό καφενείο.


Θυμωμένη ήταν η ισπανική «Ελ Παϊς» στο προχθεσινό κύριο άρθρο της που αναφερόταν στα αποτελέσματα της άτυπης συνόδου κορυφής των 27 ηγετών της ΕΕ στη Λισαβόνα, όπου ασχολήθηκαν με την έγκριση καταρχήν της συνθήκης που θα αντικαταστήσει το αλήστου μνήμης Ευρωσύνταγμα: «Κατά βάθος ήταν μια υπέρτατη άσκηση ευρωπαϊκής υποκρισίας... Για μια ακόμη φορά η Ευρώπη έκανε ένα βήμα, πίσω όμως από τις πλάτες των πολιτών», υπογράμμιζε, εκφράζοντας ανοιχτά τη διαφωνία της με την τακτική των ηγετών της ΕΕ, οι οποίοι επανέφεραν το απορριφθέν Ευρωσύνταγμα με... ψευδώνυμο για να εξαπατήσουν τους Ευρωπαίους πολίτες και να μην το θέσουν σε δημοψήφισμα ώστε να αποφύγουν την εκ νέου απόρριψή του. Πολιτικό πραξικόπημα δηλαδή!


Γιώργος Δελαστίκ

«Η δημοκρατία επέβαλλε να το ξαναβάλουν σε δημοψήφισμα τόσο στις χώρες που το ενέκριναν (Ισπανία και Λουξεμβούργο) όσο και σε εκείνες που το απέρριψαν (Γαλλία και Ολλανδία)», τόνιζε η σοβαρή εφημερίδα χωρίς περιστροφές.

«Η Ευρώπη θεραπεύει τη συνταγματική κρίση της με το φάρμακο, το οποίο την αρρώστησε!», έγραφε στο ίδιο πνεύμα και η γερμανική «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε». Στο κύριο άρθρο, μάλιστα, η σοβαρή συντηρητική εφημερίδα υπογράμμιζε ότι «σε πολλές από τις παλιές χώρες - μέλη, η κοινή γνώμη έχει γίνει τόσο απρόβλεπτη απέναντι στην ΕΕ ώστε οι κυβερνήσεις τους χειρίζονται τη μεταρρυθμιστική συνθήκη σαν ωρολογιακή βόμβα που έχει ήδη τεθεί σε λειτουργία»!

Η δυσφορία αυτή είναι απολύτως δικαιολογημένη. Αφ' ης στιγμής το Ευρωσύνταγμα απορρίφθηκε πανηγυρικά στη Γαλλία και την Ολλανδία, οι ηγέτες της ΕΕ έπρεπε να λάβουν υπόψη τους τις αντιρρήσεις των λαών ως προς το ακραία νεοφιλελεύθερο και ατλαντικό περιεχόμενό του, να το αναμορφώσουν ριζικά ως προς την πολιτική του κατεύθυνση και να παρουσιάσουν ένα άλλο κείμενο, διαφορετικής πολιτικής φιλοσοφίας. Αυτοί άφησαν εντελώς άθικτο το απωθητικό νεοφιλελεύθερο και ατλαντικό περιεχόμενο, το οποίο υποτάσσει την Ευρώπη στις ΗΠΑ μέσω του ΝΑΤΟ, και άλλαξαν πράγματα, τα οποία κανείς δεν τους ζήτησε! Ασημαντότητες, όπως την αναφορά σε ύμνο και σημαία της ΕΕ, τις λέξεις «συνταγματική συνθήκη» και άλλα παρόμοια. Κατόπιν αντί για Ευρωσύνταγμα ονόμασαν το πόνημά τους...

«Συνθήκη για την τροποποίηση της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ενωση και της Συνθήκης για την Ιδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας»! Το άκρον άωτον της γραφειοκρατικής διαστροφής... Περιφρονώντας βαθύτατα τις διαθέσεις των πολιτών, οι ηγέτες των «27» ασχολήθηκαν εν συνεχεία με τις γελοιότητες που χαρακτηρίζουν όλες τις διενέξεις τους, οι οποίες φυσικά αφορούν αποκλειστικά τη νομή της εξουσίας ανάμεσά τους, στα διάφορα επίπεδα: πόσους ευρωβουλευτές θα έχει κάθε χώρα, τι θα γίνει με την κατανομή των επιτρόπων στην Κομισιόν, αν θα έχουν υπεύθυνο για την εξωτερική πολιτική που να μην τον ονομάζουν όμως υπουργό Εξωτερικών της ΕΕ, αλλά να του έχουν επιτελείο σαν να ήταν υπουργός Εξωτερικών κ.λπ. Ούτε που έδωσαν σημασία στο γεγονός ότι ενώ αυτοί συζητούσαν τέτοιας ποιότητας θέματα, έξω από τον χώρο της συνόδου κορυφής διαδήλωναν πάνω από 200.000 (!) εργαζόμενοι που συμμετείχαν στη μεγαλύτερη συγκέντρωση και πορεία που έχει γίνει στη Λισαβόνα εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα, από την εποχή της «επανάστασης των γαριφάλων», απαιτώντας «μια κοινωνική Ευρώπη» και «εργασία με δικαιώματα». Οι ηγέτες των «27» παζάρευαν αν θα δώσουν ή όχι έναν ευρωβουλευτή περισσότερο στην Ιταλία, να τους κάνει 73 αντί 72! Επιπλέον, συνεχίζοντας την πορεία στραγγαλισμού των δικαιωμάτων των εθνών, επικύρωσαν οριστικά την απόφασή τους να καταργήσουν την εκ περιτροπής εξάμηνη προεδρία της ΕΕ και να ορίζουν πρόεδρο μόνιμο για πέντε χρόνια (δυόμισι συν δυόμισι). Ο Σαρκοζί μάλιστα πρότεινε για πρώτο πρόεδρο τον... Τόνι Μπλερ, τον αποκαλούμενο από τον βρετανικό Τύπο και «σκυλίτσα του Μπους (!)» λόγω της πλήρους υποταγής του σε οποιαδήποτε πολιτική επιλογή των ΗΠΑ. Οσο για τον... «μυστικό» υπουργό Εξωτερικών με τη χάρη δίχως το όνομα, κυκλοφορεί το όνομα του πρώην δεξιού πρωθυπουργού της Σουηδίας, Καρλ Μπιλντ, ο οποίος είναι ακραίος φιλότουρκος και ενδεχόμενη τοποθέτησή του στη θέση αυτή θα σηματοδοτήσει σοβαρότατα προβλήματα για τη χώρα μας και για την Κύπρο.

Πρόκειται για εξέλιξη που πρέπει να αποτραπεί πάση θυσία, αλλά καμιά σιγουριά δεν υπάρχει πως η κυβέρνηση Καραμανλή θα τολμήσει να απορρίψει την υποψηφιότητά του. Αντιθέτως, έπειτα από όλα αυτά που έγιναν στη Λισαβόνα ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι... «η Ελλάδα θα είναι από τις πρώτες χώρες που θα επικυρώσουν τη μεταρρυθμιστική συνθήκη»!

ΜΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΜΕΘΟΔΟΥΣ «Η Ευρώπη έχασε την ψυχή της»

Μελαγχολικό το συμπέρασμα της σοσιαλιστικής «Ελ Παϊς» για τη σύνοδο της Λισαβόνας: «Η ΕΕ έχασε ένα κομμάτι από την ψυχή της με το πέρασμα της μεταρρυθμιστικής συνθήκης», έγραψε. Η δεξιά «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» συμμερίζεται το αίσθημα απαισιοδοξίας: «Η τιμή είναι πολύ υψηλή. Δεν έγκειται μόνο σε μια συνθήκη που είναι ακατάληπτη ακόμη και κατά την κρίση των υποστηρικτών της. Εγκειται επίσης και στο ότι με αυτήν η "Ευρώπη" παραιτείται οριστικά από την ιδέα ότι οι πολίτες θα μπορούσαν να συμμετάσχουν στη συζήτηση για την ευρωπαϊκή συνταγματική τάξη», υπογράμμισε σε εμφανή πικρία.

25.10.07

Πρόταση (αλά ΣΥΡΙΖΑ) για επετειακό δρώμενο αντί παρελάσεως...

Δεν έχει πολέμους, ούτε ήρωες, τα παιδιά δεν παρελαύνουν "σαν στρατιωτάκια" (πόσο κίτς μικροαστικό λεξιλόγιο θα πρέπει να υποστούμε μέχρι να εξαφανιστούνε Χριστούλη μου...), προάγει την διακρατική φιλία και την πολυπολιτισμικότητα, καταργώντας τα γλωσσικά στερεότυπα και φυσικά είναι οικολογικό... Γεμάτο γκαζόν!

Με εκπλήσσει ευχάριστα!

Τελευταία μου προκαλεί ευχάριστη έκπληξη η ευκολία με την οποία συμφωνούν οι εκάστοτε συνομιλητές μου με την "εξαιρετική" γνώμη που διατυπώνω για τον ΣΥΡΙΖΑ..., η αποδοχή των αιτιάσεων που παραθέτω, γενικά η έλλειψη διάθεσης αντιλόγου! Ιδιαίτερα οι παλιοί εσωτερικάκηδες...

"Ρόμπα ξεκούμπωτη" τους βλέπω να γίνονται αν συνεχίσουν την τακτική της "επανάστασης" επιπέδου τρίτης γυμνασίου στον Γείτονα, άντε στον Δούκα...

24.10.07

Πώς τον λέν, πώς τον λέν, τον σωβινιστή...;

“Όμως φυσικά από την άλλη μεριά η Ελλάδα όπως όλοι, γιατί η Ελλάδα που δεν είναι ούτε ανάπηρη ούτε καθυστερημένη, να μην ασκήσει και αυτή τα δικαιώματά της, τις δυνατότητές της να χρησιμοποιήσει τους διεθνείς οργανισμούς σε όφελός της;


Η συνέχεια και η αποκάλυψη στον εξαίρετο ΕΞΑΠΟΔΩ!

21.10.07

Το Μακεδονικό, αφύπνιση και μικροεθνικισμός

Ενώ έχουμε "αράξει" γεμάτοι περηφάνεια... εκεί που μας έχουν γραμμένους οι γυφτοσκοπιανοί (ο χαραχτηρισμός αποδίδεται πλέον από τον γράφοντα με καθαρά φυλετικά κριτήρια κάτω από μια έξαρση μισαλλοδοξίας...), καθώς η σοβαρή μας εξωτερική πολιτική δεν έχει ακόμα καταλήξει !!!! αν έχουμε αναστείλει για παράδειγμα την αποστολή κονδυλίων βοήθειας ή όχι..., συνεχίζω την παράθεση κειμένων που ίσως "καθαρίσουν" το θολωμένο απ' την πολυπολιτισμική (ΝΑΤΟϊκή) "οικουμενικότητα" μυαλό μας. Θυμίζω ότι σήμερα Κυριακή, ενώ από την μια το ΠΑΡΟΝ (για παράδειγμα) μόνο που δεν κήρυξε ανένδοτο για το θέμα..., από την άλλη η Ντόρα παραμένει ΥΠΕΞ, η αθλιότητα του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζεται (στις επόμενες εκλογές να πάρετε και το Ουράνιο τόξο μαζί, έτσι μπαρμπα-Γλέζο;), η "αυτοϊκανοποίηση" του ΠΑΣΟΚ το ίδιο και φυσικά η κοροϊδία απ' τον χοντρό πάει σύννεφο! Δεν πειράζει! Εμείς οι "αντιεξουσιαστές" τη βρίσκουμε με τη διάλυση... Όταν λέω "εμείς" εννοώ εμένα και τον χοντρό. Τον πρωθυπουργό ντε!



Τ
ο Μακεδονικό διεκδικεί μια διττή όσο και αντιφατική παρουσία στα ελληνικά πράγματα. Από τη μια αποτελεί στοιχείο αφύπνισης και ενεργοποίησης απέναντι στην βαλκανική και την εθνική πραγματικότητα και από την άλλη μέσω αυτού εκφράστηκε ένας έκφραση ενός παρωχημένος και επικίνδυνος μικροεθνικισμός, επικίνδυνος για μια "μεγάλη" και οραματική πολιτική στα Βαλκάνια.
Γι αυτό και από την αρχή της εμφάνισής του, φάνηκε να τηρούμε μια αντιφατική στάση ανάλογη με την ίδια την αντιφατικότητα του φαινομένου. Από τη μια να κατανοούμε την οργή και την καταδίκη ενάντια στο φάντασμα του σλαβομακεδόνικου σωβινισμού που επανεμφανιζόταν, μια ξαφνική αναβίωση μιας αντιπαράθεσης που αιματοκύλισε και διαίρεσε τα Βαλκάνια για 80 χρόνια τουλάχιστον -από τη δεκαετία του 1860 έως αυτή του 1940- * από την άλλη θλιβόμαστε γιατί το Μακεδονικό υπήρξε παράγοντας απομόνωσης και γελοιοποίησης της Ελλάδας, μεγάλη ευκαιρία για τους Τούρκους να μας απομονώσουν στα Βαλκάνια και την διεθνή κοινότητα, όσο και για πολλούς άσπονδους φίλους μας σε Ανατολή και Δύση -κυρίως σε αυτή την τελευταία.
Γι' αυτό και προσπαθούσαμε -τουλάχιστον μερικοί και δυστυχώς όχι τόσο πολλοί- να τηρήσουμε μια δύσκολη στάση: Nα υποστηρίζουμε τις κινητοποιήσεις ενάντια στην σοβινιστική υφαρπαγή του ονόματος και της ιστορίας της Μακεδονίας και ταυτόχρονα να επιθυμούμε το ταχύτερο δυνατό έναν συμβιβασμό -του τύπου Σλαβομακεδονία ή Βόρεια Μακεδονία- που θα επέτρεπε στην Ελλάδα να επανέλθει δυναμικά στην βαλκανική της πολιτική.
Σήμερα νομίζουμε ότι έχει αποδειχτεί η ευθυκρισία μιας τέτοιας επιλογής, όπως ίσως και η εξαιρετική δυσκολία της να εφαρμοστεί!


Το Μακεδονικό ως έδαφος επανεθνικοποίησης

Το Μακεδονικό αποτέλεσε αποφασιστικό παράγοντα επανεθνικοποίησης των Ελλήνων μετά από μια περίοδο άφρονης ευφορίας, ιδιαίτερα στη μεταπολιτευτική περίοδο, όταν η χώρα έμοιαζε να μετατρέπεται σε ένα τουριστικό θέρετρο της Δύσης. Το Μακεδονικό -αφυπνίζοντας ιδιαίτερα τον πληθυσμό της Βόρειας Ελλάδας- ήρθε να θυμίσει πως όχι μόνο δεν συνορεύουμε με τον Ατλαντικό, αλλά πως η εθνική ταυτότητα, η χωροταξική αναφορά αποτελεί θεμελιώδες συστατικό της ανθρώπινης κοινωνικότητας. Επί πλέον ξανάφερε, έστω και μέσω της αρνητικής οδού, την Ελλάδα σε επαφή με τα Βαλκάνια. Μέσω του Μακεδονικού γίναμε και πάλι Βαλκάνιοι. Καταλάβαμε πως οι γεωπολιτικές πραγματικότητες είναι εδώ και συχνά μπορούν ανατρέψουν πολιτιστικές ταυτότητες και εξαρτήσεις. Μια Ελλάδα εκδυτικισμένη σε μεγάλο βαθμό-ειδικά οι ελίτ της- ξαναβρέθηκε στο έδαφός της, άρχισε να ασχολείται και πάλι με την ιστορία της. Μετά την τούρκικη απειλή από τα ανατολικά μας ήρθε το Μακεδονικό στα βόρεια να μας επαναφέρει στην πραγματικότητα. Και αν σήμερα το "Μακεδονικό" έχει περάσει σε δεύτερο πλάνο ωστόσο η πραγματικότητα της επανεθνικοποίησης παρέμεινε. Έστω και εάν αυτή η αφύπνιση θύμιζε συχνά μικρό παιδί που μαθαίνει να περπατάει μπουσουλώντας και να μιλάει κραυγάζοντας, Αυτό ήταν το τίμημα της αποεθνικοποίησης τόσων χρόνων.


Οι αρνητικές επιπτώσεις


Όμως υπήρξαν και σημαντικές αρνητικές επιπτώσεις.
Και αναφέρουμε μερικές.



Α. Μια άκαμπτη θέση -ούτε Μακεδονία ούτε τα παράγωγά της- μας δημιούργησε μεγάλα και σοβαρά προβλήματα στα Βαλκάνια εμποδίζοντάς μας να αναλάβουμε πρωτοβουλίες σε παμβαλκανικό επίπεδο αμέσως μετά την κατάρρευση του "υπαρκτού σοσιαλισμού".


Β. Αυτή η στάση μας επέτρεψε στη Δύση να μας απομονώσει και να μας δυσφημήσει διεθνώς, απομόνωση που είχε αρνητικές συνέπειες και για τους Σέρβους και για τη συνοχή των Βαλκανίων.


Γ. Αποτέλεσε ιδανική ευκαιρία για τους Τούρκους να διεισδύσουν στα Σκόπια και να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν έναν άξονα Αλβανία-Σκόπια-Βουλγαρία ενάντια στην Ελλάδα και τη Σερβία και να προωθήσουν συνολικά τις τουρκικές διεκδικήσεις ενάντια στην Ελλάδα.


Δ. Επέτρεψε στο εσωτερικό της χώρας στις λεγόμενες "αντι-εθνικιστικές" δυνάμεις να συσπειρώσουν σχετικά εύκολα τις από παράδοση "διεθνιστικές" δυνάμεις της αριστεράς σε ένα "αντιμακεδονικό μέτωπο". Αυτή η συσπείρωση είχε πολύ αρνητικές συνέπειες. Γιατί απομάκρυνε από τα εθνικά θέματα ένα σημαντικό ποσοστό διανοουμένων που ταλαντεύονταν για τη στάση που θα έπρεπε να ακολουθήσουν και τους έριξε στο στρατόπεδο του άκριτου ευρωπαϊσμού. Έτσι είδαμε τμήματα της αριστεράς που σε σχέση με το Κυπριακό ή την Τουρκία στο παρελθόν είχαν γενικά σωστή στάση να μεταβάλουν τη στάση τους με βάση το "Μακεδονικό".


Ε. Τέλος και το σημαντικότερο ίσως, στο αντίπαλο στρατόπεδο, εκείνο των "εθνικών", ενίσχυσε τις τάσεις στον "μικροεθνικισμό", του τύπου: "αγώνας εναντίον όλων των γειτόνων μας, ως εχθρών της Ελλάδας", τη στιγμή που ήταν αναγκαία μια "μεγάλη" εθνική αντισωβινιστική πολιτική στα Βαλκάνια, έστω και αν υποχρεωνόμαστε και σε μερικούς οδυνηρούς συμβιβασμούς.


Tι μπορεί να γίνει σήμερα


Σήμερα δυστυχώς με την αλλοπρόσαλλη πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων έχουν παγιωθεί ορισμένα αρνητικά χαρακτηριστικά, αλλά και το "Μακεδονικό" έχει επιστρέψει στις πραγματικές διαστάσεις του.


Αυτό που σήμερα πια μπορεί να γίνει είναι από τη μια να επιμείνουμε στο σύνθετο όνομα, που αποτελεί την έσχατη υποχώρηση που μπορούμε να κάνουμε -διότι βέβαια δεν μπορούμε να χαρίσουμε τη Μακεδονία αποκλειστικά στους Σλαβομακεδόνες- και από την άλλη να προωθήσουμε μια πολιτική σύσφιγξης των βαλκανικών σχέσεων. Μια τέτοια πολιτική θα υποχρεώσει την κυβέρνηση των Σκοπίων σε σταδιακή αναθεώρηση της σοβινιστικής της πολιτικής, δεδομένου ότι θα παραμένει έξω από τις βαλκανικές διεργασίες -έρμαιο των καλών διαθέσεων της Αλβανίας και της Τουρκίας. Γιατί οι Σλαβομακεδόνες απειλούνται κυρίως από την συμπαγή παρουσία και τον πιθανό αλυτρωτισμό της Αλβανικής κοινότητας και μια σταθεροποίηση των σχέσεών τους με την Ελλάδα, τη Σερβία και τη Βουλγαρία είναι απολύτως αναγκαία για να παραμείνει βιώσιμο το κράτος τους. Μια διαδικασία βαλκανικής συνεννόησης είναι όρος ζωής ή θανάτου για τους Σλαβομακεδόνες. Κατά συνέπεια δεν θα μπορούσαν να μείνουν έξω από αυτήν.



του Γιώργου Καραμπελιά

[Άρδην 6, Ιαν.-Φεβρ. 1997]

20.10.07

ΡΗΞΗ 21

19.10.07

Μια άποψη !

Με το Μακεδονικό σε κατάσταση "ξεπουλήματος" από τα 2 μεγάλα κόμματα (γιατί αν πράγματι υπήρχε διάθεση να βρούμε συμβιβαστική λύση θα ήμουν ο πρώτος που θα επικροτούσα) και με τον ΣΥΡΙΖΑ ευρισκόμενο σε κατάσταση παραληρήματος ενδοτικής-αντεθνικής αθλιότητας, άρχισα χθές μια σειρά αναδημοσιεύσεων με φιλοπατριωτικό περιεχόμενο. Συνεχίζω σήμερα με το τελευταίο κείμενο του Πάμπλο (από το 1ο Άρδην) που γράφτηκε μετά την κρίση των Ιμίων(*).

Η κρίση της Ίμιας κατέδειξε βασικά πράγματα για την παρούσα κατάσταση στη χώρα μας.

Επιβεβαίωσε τα κοινά σχέδια Ουάσιγκτον-Άγκυρας για μια αποφασισμένη τροποποίηση του καθεστώτος στο Αιγαίο παρασύροντας την Αθήνα σε διαπραγματεύσεις.

Κατέδειξε επίσης πόσο η πίεση αυτή θα είναι μεγάλη αναγκάζοντας την Αθήνα να αντιμετωπίσει στήθος προς στήθος τη στρατιωτική αναμέτρηση. Κατέδειξε ακόμα σε ποιο βαθμό έχει ατονήσει η εθνική ευαισθησία της άρχουσας τάξης αλλά και μέρους του λαού.

Γιατί μπροστά σε μια τόσο σοβαρή εθνική κρίση που διέρχεται η Ελλάδα, το φυσικότερο θα 'ταν τα διάφορα μαζικά της κόμματα φανερά ανίκανα, το καθένα μόνο του, να την αντιμετωπίσει, να στρεφόταν εξ ιδίων προς λύση εθνικού ενιαίου μετώπου δημοκρατικά στηριζόμενου στον λαό.

Αλλά ούτε σκέψη για κάτι τέτοιο, τα διάφορα κόμματα αλληλοσυγκρούονται και αλληλοκατηγορούνται με τους βαρύτερους χαρακτηρισμούς δίδοντας έτσι την εικόνα μιας χώρας χωρίς σοβαρή εθνική ηγεσία, ικανή να αντιλαμβάνεται και να ανταποκρίνεται έγκαιρα στις ανάγκες του λαού και του Έθνους της.

Το γεγονός ότι επισημαίνεται μονομερώς ο "τουρκικός" κίνδυνος και συγκαλύπτεται ο αποφασιστικός ρόλος της Ουάσιγκτον δείχνει πόσο παραπλανητικά φέρεται η ελληνική ηγεσία, προετοιμασμένη να αποδεχθεί σειρά εθνικών παραχωρήσεων στην Κύπρο, το Αιγαίο, την Θράκη, για τις οποίες υπάρχει ολοφάνερα υποστήριξη της Ουάσιγκτον προς την Άγκυρα.

Η κρίση βέβαια θα συνεχιστεί. Και θα θέσει ως καθήκον σε όσους κατέχονται όχι από κραυγαλέο εθνικισμό, τρόπο επίδειξης χωρίς βάθος και δύναμη πατριδοκαπηλίας, αλλά από γνήσιο εθνισμό και αντιιμπεριαλιστική διάθεση, τον σταθερό προσανατολισμό προς έγκαιρη δημιουργία ενιαίου εθνικού μετώπου στηριζόμενου στον δημοκρατικό Λαό στη βάση.


Μιχάλης Ράπτης Φλεβάρης 1996



(*) Δεν ξέρω αν θυμάστε, αλλά η ανεκδιήγητη Γιαννάκου, που ο Θεός να της παίρνει χρόνια και να μου δίνει δευτερόλεπτα, τα αντιμετώπιζε σαν άκλιτο όνομα! Τα Ίμια, των Ίμια,... ΟΥΣΤ ρεεε!

18.10.07

Η απειλή εναντίον της Ελλάδας.

Νομίζω ότι πράγματι είναι σωστό ότι η Ελλάδα σήμερα απειλείται. Ότι υπάρχει ένας κίνδυνος. Ότι υπάρχει ένα σχέδιο αναδόμησης των Βαλκανίων, στο οποίο κυριαρχικό ρόλο θα παίξει η Γερμανία, οι ΗΠΑ και η Τουρκία, χρησιμοποιώντας τις μουσουλμανικές μειονότητες από τη Βουλγαρία, τη Θράκη, τα Σκόπια, το Κοσσυφοπέδιο, την Αλβανία, τη Βοσνία. Όπου η Ελλάδα βρίσκεται ουσιαστικά απομονωμένη και δεν έχει ως σύμμαχο -από άποψη γεωπολιτική- παρά τους Σέρβους. Οι οποίοι Σέρβοι σε μια ορισμένη στιγμή είναι δυνατόν και αυτοί να υποταχθούν στην pax americana. Αντιστέκονται για την ώρα και η αντίστασή τους είναι θετική και εκμεταλλεύσιμη και από τη μεριά τη δική μας, αλλά όμως δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι και η Σερβία και η Ελλάδα τελικά με υποχωρήσεις δεν θα ενταχθούν σε μια pax americana κυριαρχούσα σ' ολόκληρα τα Βαλκάνια. Πρέπει αυτό να το έχουμε υπόψη μας και απέναντι σ' αυτό το πράγμα να υπάρχει μία αντίσταση. Η μορφή αυτής της αντίστασης δεν μπορεί να πάρει δυστυχώς το χαρακτήρα άμεσης κοινωνικής επανάστασης, στηριζόμενης στις εργατικές μάζες της Ελλάδας, οι οποίες θα ανατρέψουν αυτή την κατάσταση. Παίρνει, για την ώρα, το χαρακτήρα ενός εθνισμού. Αφύπνισης του εθνισμού.


Προσωπικά θεωρώ ότι είναι αναγκαία οι Έλληνες να αποκτήσουν μια συνείδηση του εθνισμού τους και να είναι έτοιμοι, όταν πρόκειται να γίνει μία περαιτέρω συρρίκνωση του λεγομένου εθνικού τους κορμού, να αντισταθούν. Να μην επαναλάβουν το έγκλημα, την αδυναμία, την προδοσία, τη δειλία που έδειξαν στο ζήτημα της Κύπρου. Δεν είμαι υπέρ μιας επανάληψης της Κύπρου και στην Ελλάδα. Δεν θεωρώ ότι είναι τίποτα το διεθνιστικό μία αδιαφορία πλήρης αν γίνει ή δεν γίνει και στην Ελλάδα κάτι παρόμοιο που έγινε στην Κύπρο. Μα με ποιο θάρρος μπορείς να λες ότι είσαι υπέρ των Κούρδων ή των Παλαιστινίων που ζητάνε μια πατρίδα κι όταν γίνει σ' ένα τμήμα δικό σου εισβολή, κατοχή, αλλαγή πληθυσμών και δημιουργείται δικό σου παλαιστινιακό ζήτημα, ποια στάση κρατάς απέναντι στην Κύπρο; Και ξεκινώντας απ' αυτά, ποια στάση πρόκειται να κρατήσεις αν συμβεί κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα; Είναι σωστό ότι ο εθνισμός που είναι απαραίτητος, δεν είναι σε καμία αντίθεση με το διεθνισμό. Ο κάθε διεθνιστής έχει και μια ιδιαίτερη πατρίδα και είναι φυσικό την πατρίδα αυτή να την αγαπάει όχι περισσότερο από τις άλλες, αλλά τουλάχιστον το ίδιο.


Είναι φυσικό επίσης να αισθάνεται ότι δεν μπορεί να έχει δράση επαναστατική, αν δεν δείχνει απέναντι στο λαό του μια συμπαράσταση. Σε ποιον κάτοικο της χώρας σου μπορείς να μιλήσεις και να πεις ότι σου είναι αδιάφορη η ιστορία της Κύπρου ή η επανάληψη της ιστορίας της Κύπρου αύριο και να νομίζεις ότι με τέτοια στάση μπορεί να 'χεις οποιοδήποτε δεσμό με το λαό σου για άλλες επιτεύξεις; Εάν δεν αφαιρέσεις από την αστική ηγεσία την υπεράσπιση του εθνισμού και την περάσεις στα χέρια της Αριστεράς, είσαι τελείως χαμένος σε οποιοδήποτε επαναστατικό σου παιχνίδι.


Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο)*



* Το κείμενο αποτελεί μέρος της εισήγησης του Μιχάλη Ράπτη σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο του 1994 από τα περιοδικά Convoy, Mατσακόνι και τον όμιλο «Πρωταγόρας», στο Πολυτεχνείο. Περιοδικό Convoy, τεύχος 18, Ιούνιος 1995.

16.10.07

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Την Πέμπτη 18/10 και ώρα 8:00 μ.μ. θα πραγματοποιηθεί συζήτηση σχετικά με το νέο βιβλίο του Γ. Καραμπελιά

"Το 1204 και η διαμόρφωση του νεώτερου ελληνισμού".

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στον ΙΑΝΟ (Σταδίου 24) και ομιλητές, εκτός από τον συγγραφέα, θα είναι οι: Γιώργος Κοντογιώργης (συγγραφέας, καθηγητής πανεπιστημίου) και Θ. Ζιάκας (συγγραφέας).

15.10.07

Πήραμε αυτό...









...και παραδίδουμε κάτι τέτοιο!






Η συμμετοχή μου στην ημέρα των bloggers για το περιβάλλον.

14.10.07

Παρηγορία

Δεν μπορώ να καθυστερήσω άλλο την έκφραση των ευχαριστιών μου από καρδιάς, στην αντιΧριστοδουλική ιεραρχία. Αυτούς "τους καλούς", τους τόοοοσο καλλιεργημένους και αφοσιωμένους και δημοκράτες. Αυτούς που υποστηρίζονταν σθεναρά από τα ΝΕΑ, το ΒΗΜΑ, η Ελευθεροτυπία, το ΕΘΝΟΣ και τον υπόλοιπο παγκοσμιοποιητικό τύπο κάτι χρόνια πρίν...

...για την παρηγορία που προσφέρουν σε όλους τους καρκινοπαθείς της χώρας, με την "γλυκύτατη" προσπάθεια "να τραβήξουν το καπάκι" πάνω από ζωντανό άνθρωπο, να εξαφανίσουν κάθε ελπίδα θαύματος από την ζωή των ασθενών,

να μας πείσουν τελικά ότι

καρκινοπαθής = νεκρός


Αυτό είναι το ιεραρχικό τους καθήκον φαίνεται. Διαφημιστές του χάρου! ΕΥΓΕ!

12.10.07

Οικολόγοι - Πράσινοι, Κεμάλ και βιβλίο ιστορίας...

Επειδή στη χώρα αυτή κυρίαρχο πολιτικό καθήκον είναι το "ξεβράκωμα" των διαφόρων που κυκλοφορούν με προσωπεία, ώστε να ξέρουμε το "ποιός είναι ποιός", παραθέτω την ακόλουθη ανακοίνωση των "Οικολόγων-Πράσινων" για την απόσυρση του βιβλίου Ιστορίας (όσοι τους ψηφίσατε νομίζατε ότι ασχολούνται με την οικολογία κοροϊδάρες...) αλιευθείσα στην ιστοσελίδα της Ρεπούση!!! Οι "οικολόγοι" που όταν τους ξεφώνησαν άπαντες (εμού συμπεριλαμβανομένου) για την άρρωστη λατρεία τους προς τον σφαγέα Κεμάλ, πολύ στενοχωρήθηκαν που τους "παρεξηγήσαμε", φοβήθηκαν κι' όλας..., έλαβαν και την υποστήριξη των απανταχού ορνίθων, μόνο θεία φώτιση δεν έλαβαν! Και σαν την πουτάνα που θέλει να κρυφτεί μα η χαρά δεν την αφήνει... μας ανεκοίνωσαν!



Στη σύγχρονη πυρά παραδόθηκε πια το περίφημο βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού, που συσπείρωσε εναντίον του ένα ευρύτατο διακομματικό λόμπυ και επηρέασε σημαντικό τμήμα της κοινής γνώμης.

Τελικά, ο μόνος «συνωστισμός» ήταν αυτός στα τηλεοπτικά παράθυρα, πρακτική που έδωσε ούριο άνεμο στα πανιά του ακροδεξιού ΛΑΟΣ και ήταν αυτός που άφησε έξω από τη Βουλή την Υπουργό Παιδείας παρά οι φοιτητικές κινητοποιήσεις. Αυτό το μήνυμα πήρε η κυβέρνηση Καραμανλή που υπακούοντας στις εξωθεσμικές απαιτήσεις και καταπατώντας την εκπαιδευτική διαδικασία -παρά και τις αλλαγές που έγιναν αποδεκτές από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και τη Συντακτική Ομάδα- έστειλε το βιβλίο στα αζήτητα.

Η αντιπαράθεση αυτή, όμως, δεν είναι καινούργια. Είχε εμφανιστεί και στο παρελθόν με αφορμή τη συγγραφή άλλων διδακτικών βιβλίων που κρίθηκαν «αντεθνικά» ή ακόμη και «αντιχριστιανικά» και αποσύρθηκαν.

Πιστεύουμε πως οι διάφοροι υπερπατριώτες έμποροι της ευαισθησίας των πολιτών που κινητοποιήθηκαν για την απόσυρση του βιβλίου, με την επιλεκτική εθνικιστική μνήμη, εκφράζουν ένα έλλειμμα πολιτικής ωριμότητας, αυτοπεποίθησης, βούλησης για αυτοκριτική και διάθεσης για αντικειμενικότητα στην ελληνική κοινωνία.

Όμως η ανάγκη ειρηνικής συνύπαρξης με τους γείτονες αλλά και οι νεότερες παιδαγωγικές απόψεις (καλλιέργεια της αυτενέργειας, ανάπτυξη της κριτικής σκέψης) απαιτούν την αναθεώρηση των σκοπών και μέσων της διδασκαλίας της Ιστορίας. Κανείς δεν πρέπει να ξεχνά τα ιστορικά γεγονότα αλλά και δεν μπορεί οι περιπέτειες του παρελθόντος να καθορίζουν το παρόν και να εμποδίζουν την οικοδόμηση ενός βιώσιμου και ειρηνικού μέλλοντος. Κι ούτε μπορούμε να ξαναγυρίσουμε στην εποχή που τα βιβλία της Ιστορίας ήταν γεμάτα από ονόματα βασιλιάδων, χρονολογίες μαχών και πολέμους, που δεν εμπόδισαν άλλωστε πολλά παιδιά να ξεχνάνε τι ακριβώς εορτάζεται στις εθνικές επετείους.

Στο πλαίσιο αυτό, το ελάχιστο που μπορούμε να επισημάνουμε είναι πως:

- Δεν μπορεί να αρκούμαστε σε υψηλές εθνικιστικές κορώνες για αυτο-κατανάλωση για τη χώρα μας και ταυτόχρονα να καταπατούμε ή να καίμε τα δάση της για να τα κάνουμε οικόπεδα.

- Δεν μπορεί να καταθέτουμε τα βιβλία της Ιστορίας στον Ψωμιάδη ή στον Καρατζαφέρη και τους ομοίους τους για έγκριση.

- Είμαστε με το είδος της ιστορικής μνήμης που ένωσε την Ευρώπη μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και όχι με εκείνο που έκανε ερείπια την πρώην Γιουγκοσλαβία.

ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ

ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ

www.ecogreens .gr - email: ecogreen @otenet. gr




Είσαστε, τί είσαστε... Να ρωτήσετε το κόσμο γύρω σας. Και μην μου πείτε ότι σας ψήφισε 1,07%. Θα σας ξεβρακώσουμε - όσοι σας έχουμε καταλάβει - για να σας σιχαθούν κι' οι μανάδες σας!

11.10.07

"Μεγάλη" χώρα η USA!

Με τον κλασομπετούγια, το Αλβανικό "είδωλο", τον Bushi τον watchless προεδράρα, η "υπερδύναμη" απειλείται από τους Τούρκους πασσάδες... Οι οποίοι για να δείξουν πόσο πολιτισμένοι είναι και πόσο σέβονται την νομιμότητα, απειλούν να εισβάλουν στο Ιράκ για αντίποινα!

Μην ανησυχείτε όμως. Η Ελλαδάρα στηρίζει αταλάντευτα την Ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας!

Ακολουθούν τρία βιντεάκια για το Αρμενικό. Η γενοκτονία πάντως πέρασε από το κονγκρέσσο...

Turks warn U.S. over genocide vote - CNN.com

Σεμινάρια!

Είναι τα ομαδικά - πολυφωνικά ιστολόγια πιό ενδιαφέροντα;

ΝΑΙ 9 (60%)

ΟΧΙ 5 (33%)

ΔΞ/ΔΑ 1 (6%)



Votes so far: 15
Poll closed

9.10.07

Χωρίς πολλά λόγια...

8.10.07

Είναι ευκαιρία Κώστα...

... τώρα που το άλλο κωλοχανείο του Πασοκ διαλύεται, να ξωπετάξεις την Ντόρα! Και να μείνεις στην Ιστορία!

Και από αφορμές!

Είπε για παράδειγμα αυτός ο καραγκιόζης ο διαμεσολαβητής μας στο Σκοπιανό ο Νίμιτς:

«Σχετικά με την ονομασία του αεροδρομίου των Σκοπίων, θα πω, ότι προσωπικά, δεν τρέφω ιδαίτερη εκτίμηση για τον Μέγα Αλέξανδρο, αν και γνωρίζω πως η άποψή μου αυτή μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο επικρίσεων στις δύο χώρες.

»Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν σίγουρα μεγάλος κατακτητής, όμως έσφαξε χιλιάδες ανθρώπους και κατέστρεψε πολλές πόλεις. Δεν διέδωσε τη δημοκρατία και τις πολιτειακές αξίες και κατά την άποψη μου, άφησε πίσω του μία αυτοκρατορία, η οποία ούτε η πλέον θετική υπήρξε ούτε μακράς χρονικής διάρκειας ήταν.

»Για τον λόγο αυτό, μου φαίνεται περίεργο που υπάρχει τέτοια αντιπαλότητα σχετικά με το ποιος θα τον κληρονομήσει. Η αντιπαλότητα αυτή προκαλεί αρνητικές επιπτώσεις στον 21ο αιώνα, χιλιάδες χρόνια μετά τον θάνατό του».

»Όμως αυτή είναι καθαρά προσωπική άποψη, η οποία πιθανόν να μην έχει μεγάλη σημασία. Εγώ περισσότερο θέλω να βλέπω μπροστά παρά πίσω. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι στην περιοχή έχουν δυνατότητες να οικοδομήσουν νέες σχέσεις, ισχυρές δημοκρατίες με οικονομική προοπτική, εντός ευρωατλαντικού πλαισίου, με την προϋπόθεση να δουλεύουν από κοινού και να αφήσουν πίσω τους κάποια από αυτά τα ιστορικά ζητήματα.


Κι' αντί να του επισημάνει η Ντόρα ότι στην δεύτερη παράγραφο μπέρδεψε τον Alexander με τον George (κοινώς την ψήκτρα με το πέος...) και στην τελευταία απέδειξε ότι έχει το ίδιο αφεντικό με τον "κύκλο" της Ρεπούση, απήντησε βαθυστόχαστα:

«Η ιστορία έχει γραφτεί. Δεν ξαναγράφεται. Μιλάμε με όρους μέλλοντος και όχι παρελθόντος»



Και πολύ "χάσιμο" μεγάλε... Μπάς και κάνει παρέα με τον Ψαριανό;

7.10.07

Η βιομηχανοποίηση της κυκλοφορίας

Πέρασε όλο το φετινό καλοκαίρι (Ιούνιος έως και Αύγουστος) με μεγίστη θερμοκρασία να είναι καθημερινά καρφωμένη πάνω από τους 35 βθμούς!

Ακολούθησε ο Σεπτέμβρης και απ' ότι φαίνεται και ο Οκτώβρης με μεγίστη πάνω από 30 βαθμούς!

Και ακόμα δεν έχουμε πάρει πανικόβλητοι τα βουνά! Τέρατα ψυχραιμίας! Οι πλέον ευαισθητοποιημένοι από μας συζητάνε για τους πάγους στο Β. Πόλο! Εδώ το βρίσκουμε φυσιολογικό να φοράμε λινά, πέδιλα και κοντομάνικα τον Οκτώβρη...

Αναδημοσιεύω από την ρήξη #20 (της 6-10-2007, οι "υπογραμμίσεις" δικές μου) το ομότιτλο κείμενο του Ιβάν Ίλιτς, διαβάστε και τον λόγο του Μοράλες στον Ο.Η.Ε., μήπως και αρχίσουμε να αλλάζουμε συμπεριφορές... Αν και θεωρώ ότι η βλάβη είναι ανεπανόρθωτη!


Οι άνθρωποι μετακινούνται πολύ με τα πόδια. Αυτός ο αρχέγονος τρόπος μετακίνησης, όταν εξετάσουμε τα πράγματα προσεκτικά, εμφανίζεται ακόμα πολύ αποτελεσματικός για την πλειοψηφία των ανθρώπων στις μοντέρνες πόλεις ή τις εκβιομηχανοποιημένες φάρμες. Θα μοιάζει μάλιστα και ιδιαίτερα ελκυστικός, όταν γίνει αντιληπτό ότι τελικά οι σύγχρονοι Αμερικανοί περπατούν στις διαβάσεις των δρόμων, στους διαδρόμους, τα υπαίθρια πάρκινγκ και στα πολυκαταστήματα, αποστάσεις αντίστοιχες με αυτές που διέσχιζαν οι πρόγονοί τους.

Οι άνθρωποι όταν περπατούν είναι λίγο πολύ ίσοι. Όταν εξαρτώνται μόνο από τα πόδια τους, μετακινούνται όποτε θέλουν με ταχύτητα τριών – τεσσάρων μιλίων την ώρα, σε όποια κατεύθυνση και μέρος επιθυμούν που δεν τους απαγορεύεται από την φύση ή το νόμο. Θα ήταν αναμενόμενο, ότι η οποιαδήποτε βελτίωση του φυσικού αυτού τρόπου μετακίνησης με χρήση της τεχνολογίας, θα διατηρεί αυτές τις κατακτήσεις και θα προσθέτει μερικές επί πλέον, όπως μεγαλύτερη ακτίνα πρόσβασης, οικονομία στο χρόνο, άνεση ή περισσότερες ευκαιρίες για τους ανήμπορους. Μέχρι στιγμής αυτό δεν έχει επιτευχθεί. Αντίθετα, η ανάπτυξη της βιομηχανίας της μετακίνησης είχε παντού το αντίθετο αποτέλεσμα. Από την στιγμή που οι μηχανές μπορούσαν να εφοδιάσουν με περισσότερη ιπποδύναμη τον τυχαίο επιβάτη, χάθηκε η ισότητα, περιορίσθηκε η κινητικότητα πάνω στις βιομηχανικά καθορισμένες διαδρομές και προέκυψε μια άνευ προηγουμένου έλλειψη χρόνου. Καθώς η ταχύτητα των αυτοκινήτων τους μεταβάλλεται, οι πολίτες μεταμορφώνονται σε μεταφορικούς καταναλωτές...

Ο εφοδιασμός με περισσότερη ενέργεια του συστήματος μεταφοράς, σημαίνει ότι οι άνθρωποι μετακινούνται γρηγορότερα και σε μεγαλύτερες αποστάσεις στην καθημερινή τους διαδρομή. Η ημερήσια ακτίνα μετακίνησης του καθ’ ενός επεκτείνεται εις βάρος της δυνατότητας να γνωριστεί με κάποιον άλλο ή να περπατήσει μέσα από το πάρκο για να πάει στη δουλειά του. Έτσι προνομιακές μεταφορικές ακρότητες δημιουργούνται εις βάρος μιας συνολικής υποδούλωσης. Οι λίγοι ανεβαίνουν στα μαγικά τους χαλιά για να ταξιδέψουν ανάμεσα σε μακρινά σημεία, τα οποία η εφήμερη παρουσία τους καθιστά εξωτικά και γοητευτικά, ενώ οι πολλοί είναι υποχρεωμένοι να ταξιδεύουν γρηγορότερα όλο και πιο μακριά και να ξοδεύουν όλο και περισσότερο χρόνο προετοιμαζόμενοι για τα ταξίδια ή αναρρώνοντας από αυτά.

Ο πειθαναγκασμένος τουρίστας αλλά και ο παράτολμος ταξιδιώτης είναι ισότιμα εξαρτημένοι από τα μεταφορικά μέσα. Κανείς τους δεν μπορεί χωρίς αυτά. Το να βρεθεί περιστασιακά στο Ακαπούλκο ή σ’ ένα πάρτυ του κογκρέσου δίνει την ψευδαίσθηση στον συνήθη επιβάτη ότι έγινε μέλος της μικρής ελίτ των «βιαστικών» ισχυρών. Η πιθανότητα να περάσει κανείς μερικές ώρες δεμένος πάνω σε μια καρέκλα αυτοκινήτου μεγάλης ιπποδύναμης, τον κάνει να αισθάνεται επιτυχημένος σ’ αυτήν την διαστροφή του ανθρώπινου χώρου και τον παρακινεί να συναινέσει στον σχεδιασμό της γεωγραφίας της χώρας του με βάση το αυτοκίνητο και όχι τους ανθρώπους.

Ο τυπικός Αμερικανός άνδρας αφιερώνει περισσότερες από 1600 ώρες ετησίως στο αμάξι του. Είτε για να μετακινηθεί, είτε μποτιλιαρισμένος. Για να το παρκάρει ή για να βρει κατόπιν που το άφησε. Κερδίζει χρήματα για να δώσει προκαταβολή γι’ αυτό ή για να πληρώσει τις μηνιαίες δόσεις του. Εργάζεται για να πληρώνει την βενζίνη, τα διόδια, την ασφάλεια και τις κλήσεις. Σπαταλά τέσσερις από τις δεκαέξι ώρες που είναι ξύπνιος στον δρόμο ή στο να κερδίσει τα χρήματα που δαπανά γι’ αυτό. Και στον αριθμό δεν έχει συμπεριληφθεί ο χρόνος που καταναλώνεται σε άλλες δραστηριότητες που επιβάλλονται από την μεταφορά: Χρόνος που αναλογεί σε νοσοκομεία, δικαστήρια για παραβάσεις και συνεργεία. Χρόνος που ξοδεύεται για την παρακολούθηση αντίστοιχων διαφημίσεων ή στην συμμετοχή σε εκπαιδευτικά καταναλωτικά σεμινάρια με στόχο την ποιοτική βελτιστοποίηση της επόμενης αγοράς αυτοκινήτου! Ο τυπικός Αμερικανός ξοδεύει 1600 ώρες για να κερδίσει 7500 μίλια: λιγότερα από πέντε μίλια την ώρα. Σε χώρες στερημένες από την βιομηχανία της μεταφοράς, οι άνθρωποι πετυχαίνουν ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα, περπατώντας οπουδήποτε θέλουν να πάνε, ενώ διαθέτουν μόλις το 3% έως 8% από το κοινωνικό χρονικό απόθεμα για την κυκλοφορία αντί του 28%. Αυτό που διακρίνει τις πλούσιες χώρες από τις φτωχές δεν είναι περισσότερα μίλια ανά ώρα για την πλειοψηφία, αλλά περισσότερες ώρες καταναγκαστικής κατανάλωσης δόσεων ενέργειας, πακεταρισμένης και διανεμημένης από την βιομηχανία της μεταφοράς.

Όταν ξεπερασθεί ένα κρίσιμο σημείο ενεργειακής κατανάλωσης, η βιομηχανία της μεταφοράς καθορίζει την διαμόρφωση του κοινωνικού χώρου. Οι αυτοκινητόδρομοι επεκτείνονται, μπαίνοντας σαν σφήνα ανάμεσα σε γείτονες και «απομακρύνοντας» τα χωράφια σε αποστάσεις μεγαλύτερες από αυτή που μπορεί να περπατήσει ο αγρότης. Τα νοσοκομειακά μετακινούν τις κλινικές μερικά μίλια περισσότερα από αυτά που μπορεί κανείς να κουβαλήσει στην αγκαλιά του ένα άρρωστο παιδί. Ο γιατρός δεν έρχεται πια στο σπίτι, γιατί τα οχήματα έχουν μετατρέψει το νοσοκομείο στο κατάλληλο μέρος για να είσαι άρρωστος. Μόλις τα βαριά φορτηγά πλησιάσουν ένα χωριό των Άνδεων, μέρος της τοπικής αγοράς εξαφανίζεται. Αργότερα, όταν δημιουργηθεί στο κέντρο κάποιας πόλης ένα Γυμνάσιο ταυτόχρονα με τον ασφάλτινο αυτοκινητόδρομο, όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι μετακινούνται σ’ αυτήν, μέχρις ότου δεν υπάρχει οικογένεια που να μην λαχταρά την επανένωση με κάποιον που ζει εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, κάτω στην ακτή.

Ο «εθισμένος επιβάτης» αποτελεί προϊόν της βιομηχανίας της μεταφοράς. Έχει εξοβελισθεί από τον κόσμο που οι άνθρωποι μετακινούνται ακόμα μόνοι τους και έχει χάσει την αίσθηση ότι είναι το κέντρο του κόσμου του. Ο εθισμένος επιβάτης βιώνει την εξοργιστική έλλειψη χρόνου που είναι αποτέλεσμα της καθημερινής διαδοχικής προσφυγής στη χρήση αυτοκινήτων, τραίνων, λεωφορείων, υπογείων σιδηροδρόμων και ανελκυστήρων, στην ανάγκη του να καλύψει 20 μίλια κατά μέσο όρο καθημερινά, πηγαινοερχόμενος συχνά μέσα σε μια ακτίνα μικρότερη από πέντε μίλια. Έχει αποκοπεί από το περπάτημα. Αδιάφορα αν χρησιμοποιεί το μετρό ή το αεροπλάνο, αισθάνεται πιο αργός και φτωχότερος από κάποιον άλλο και αγανακτεί με τις διεξόδους που έχουν οι λίγοι ευνοημένοι που μπορούν να αποφύγουν τον εκνευρισμό του κυκλοφοριακού. Αν είναι στριμωγμένος από το ωράριο του τραίνου ονειρεύεται ένα αυτοκίνητο. Αν οδηγεί εξαντλημένος από το μποτιλιάρισμα, ζηλεύει εκείνον τον τυχερό «καπιταλιστή» της ταχύτητας που οδηγεί στην αντίθετη κατεύθυνση. Ο εθισμένος επιβάτης είναι παγιδευμένος στην λάθος πλευρά της αυξανόμενης ανισότητας, της έλλειψης χρόνου και της προσωπικής αδυναμίας, που δεν μπορεί να βρει διέξοδο από τα δεσμά του παρά μόνο ζητώντας όλο και περισσότερο το ίδιο πράγμα: περισσότερη τροχήλατη μεταφορά. Περιμένει ανυπόμονα τις σχεδιαστικές μετατροπές αυτοκινήτων, δρόμων και δρομολογίων ή την επανάσταση που θα παράγει μαζική και ραγδαία δυνατότητα μετακίνησης υπό τον δημόσιο έλεγχο. Σε καμία περίπτωση όμως δεν υπολογίζει το κόστος αυτού του καλύτερου μέλλοντος. Ξεχνά ότι είναι αυτός που θα πληρώσει τον λογαριασμό είτε με κόμιστρα είτε με φόρους. Παραβλέπει το κρυφό κόστος να αντικατασταθεί το ιδιωτικό αυτοκίνητο από μια δημόσια συγκοινωνία ισοδύναμα γρήγορη.

Ο εθισμένος επιβάτης δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι η κυκλοφοριακή τρέλα οφείλεται κυρίαρχα στην μεταφορά. Η κληρονομική αντίληψη του χώρου και του χρόνου καθώς και του προσωπικού ρυθμού, έχουν παραμορφωθεί βιομηχανικά. Έχει χάσει την ικανότητα να αντιληφθεί τον εαυτό του έξω από τον ρόλο του επιβάτη.

Το «να βρεθούμε» γι’ αυτόν σημαίνει να μετακινηθούμε ο ένας προς τον άλλο με αυτοκίνητα. Ελευθερία κινήσεων σημαίνει γι’ αυτόν απαίτηση για μηχανική πρόωση. Έχει χάσει την πίστη του στην πολιτική δύναμη που έχουν τα πόδια και η γλώσσα.

Σαν αποτέλεσμα, ο εθισμένος επιβάτης δεν αναζητά περισσότερη ελευθερία σαν πολίτης, αλλά καλύτερη παροχή υπηρεσιών σαν πελάτης. Δεν επιμένει στην ελευθερία κίνησης και επικοινωνίας αλλά στην απαίτησή του να μετακινηθεί και να ενημερωθεί από τα ΜΜΕ. Προτιμάει ένα καλύτερο προϊόν από την ελευθερία λόγω της υποταγής του σ’ αυτό. Είναι ζωτικής σημασίας να αντιληφθεί ότι η επιτάχυνση που αναζητά είναι αυτοαναιρούμενη και ότι θα έχει σαν αποτέλεσμα περαιτέρω απώλεια ισότητας, ελευθέρου χρόνου και αυτονομίας.

6.10.07

Αλαβανειάς!



Λόγια του Αλέκου του ...σωβινιστή, του αντιθεσμικού, του ΡεπουσοΛιακοκτόνου!

Τότε στο παρελθόν...

Αλλά υπομονή και έρχονται και άλλα απ' ότι με πληροφορούν από τον ίδιο ιστοτόπο.

Όπως παράλληλα "αχός μεγάλος" ακούγεται για το ίδιο θέμα στις Θεαμαπάτες! Άγιο όρος και Αλβάνος (βοήθειά μας)!

5.10.07

Κυκλοφόρησαν και τα δύο!





Σηκωθείτε από καρέκλες, ντιβάνια, σκαμπώ γιατί έχετε πολύ διάβασμα...

4.10.07

Ανοιχτή πρόσκληση σε ενδιαφέρουσα συνάντηση.

Την Δευτέρα 8 Οκτωβρίου και ώρα 7:30μ.μ. θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση-συζήτηση του Άρδην και της Ρήξης στην ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20) με θέμα: Οι εκλογές του 2007 και η κρίση του πολιτικού συστήματος. Ομιλητές θα είναι οι : Γ. Βασιλακόπουλος (πρόεδρος της FIBA), Γ. Καραμπελιάς (εκδότης περ. Άρδην- εφ. Ρήξης), Σ. Λυγερός (δημ. της Καθημερινής), Δ. Κωνσταντακόπουλος (δημ. του Επενδυτή), Στάθης Σταυρόπουλος (Στάθης).

Έχει μέλλον το ΠΑΣΟΚ;