Πήραμε αυτό...
...και παραδίδουμε κάτι τέτοιο!
Η συμμετοχή μου στην ημέρα των bloggers για το περιβάλλον.
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Οικολογία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Οικολογία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
15.10.07
Η συμμετοχή μου στην ημέρα των bloggers για το περιβάλλον.
7.10.07
Η βιομηχανοποίηση της κυκλοφορίας
Πέρασε όλο το φετινό καλοκαίρι (Ιούνιος έως και Αύγουστος) με μεγίστη θερμοκρασία να είναι καθημερινά καρφωμένη πάνω από τους 35 βθμούς!
Ακολούθησε ο Σεπτέμβρης και απ' ότι φαίνεται και ο Οκτώβρης με μεγίστη πάνω από 30 βαθμούς!
Και ακόμα δεν έχουμε πάρει πανικόβλητοι τα βουνά! Τέρατα ψυχραιμίας! Οι πλέον ευαισθητοποιημένοι από μας συζητάνε για τους πάγους στο Β. Πόλο! Εδώ το βρίσκουμε φυσιολογικό να φοράμε λινά, πέδιλα και κοντομάνικα τον Οκτώβρη...
Αναδημοσιεύω από την ρήξη #20 (της 6-10-2007, οι "υπογραμμίσεις" δικές μου) το ομότιτλο κείμενο του Ιβάν Ίλιτς, διαβάστε και τον λόγο του Μοράλες στον Ο.Η.Ε., μήπως και αρχίσουμε να αλλάζουμε συμπεριφορές... Αν και θεωρώ ότι η βλάβη είναι ανεπανόρθωτη!
Οι άνθρωποι μετακινούνται πολύ με τα πόδια. Αυτός ο αρχέγονος τρόπος μετακίνησης, όταν εξετάσουμε τα πράγματα προσεκτικά, εμφανίζεται ακόμα πολύ αποτελεσματικός για την πλειοψηφία των ανθρώπων στις μοντέρνες πόλεις ή τις εκβιομηχανοποιημένες φάρμες. Θα μοιάζει μάλιστα και ιδιαίτερα ελκυστικός, όταν γίνει αντιληπτό ότι τελικά οι σύγχρονοι Αμερικανοί περπατούν στις διαβάσεις των δρόμων, στους διαδρόμους, τα υπαίθρια πάρκινγκ και στα πολυκαταστήματα, αποστάσεις αντίστοιχες με αυτές που διέσχιζαν οι πρόγονοί τους.
Οι άνθρωποι όταν περπατούν είναι λίγο πολύ ίσοι. Όταν εξαρτώνται μόνο από τα πόδια τους, μετακινούνται όποτε θέλουν με ταχύτητα τριών – τεσσάρων μιλίων την ώρα, σε όποια κατεύθυνση και μέρος επιθυμούν που δεν τους απαγορεύεται από την φύση ή το νόμο. Θα ήταν αναμενόμενο, ότι η οποιαδήποτε βελτίωση του φυσικού αυτού τρόπου μετακίνησης με χρήση της τεχνολογίας, θα διατηρεί αυτές τις κατακτήσεις και θα προσθέτει μερικές επί πλέον, όπως μεγαλύτερη ακτίνα πρόσβασης, οικονομία στο χρόνο, άνεση ή περισσότερες ευκαιρίες για τους ανήμπορους. Μέχρι στιγμής αυτό δεν έχει επιτευχθεί. Αντίθετα, η ανάπτυξη της βιομηχανίας της μετακίνησης είχε παντού το αντίθετο αποτέλεσμα. Από την στιγμή που οι μηχανές μπορούσαν να εφοδιάσουν με περισσότερη ιπποδύναμη τον τυχαίο επιβάτη, χάθηκε η ισότητα, περιορίσθηκε η κινητικότητα πάνω στις βιομηχανικά καθορισμένες διαδρομές και προέκυψε μια άνευ προηγουμένου έλλειψη χρόνου. Καθώς η ταχύτητα των αυτοκινήτων τους μεταβάλλεται, οι πολίτες μεταμορφώνονται σε μεταφορικούς καταναλωτές...
Ο εφοδιασμός με περισσότερη ενέργεια του συστήματος μεταφοράς, σημαίνει ότι οι άνθρωποι μετακινούνται γρηγορότερα και σε μεγαλύτερες αποστάσεις στην καθημερινή τους διαδρομή. Η ημερήσια ακτίνα μετακίνησης του καθ’ ενός επεκτείνεται εις βάρος της δυνατότητας να γνωριστεί με κάποιον άλλο ή να περπατήσει μέσα από το πάρκο για να πάει στη δουλειά του. Έτσι προνομιακές μεταφορικές ακρότητες δημιουργούνται εις βάρος μιας συνολικής υποδούλωσης. Οι λίγοι ανεβαίνουν στα μαγικά τους χαλιά για να ταξιδέψουν ανάμεσα σε μακρινά σημεία, τα οποία η εφήμερη παρουσία τους καθιστά εξωτικά και γοητευτικά, ενώ οι πολλοί είναι υποχρεωμένοι να ταξιδεύουν γρηγορότερα όλο και πιο μακριά και να ξοδεύουν όλο και περισσότερο χρόνο προετοιμαζόμενοι για τα ταξίδια ή αναρρώνοντας από αυτά.
Ο πειθαναγκασμένος τουρίστας αλλά και ο παράτολμος ταξιδιώτης είναι ισότιμα εξαρτημένοι από τα μεταφορικά μέσα. Κανείς τους δεν μπορεί χωρίς αυτά. Το να βρεθεί περιστασιακά στο Ακαπούλκο ή σ’ ένα πάρτυ του κογκρέσου δίνει την ψευδαίσθηση στον συνήθη επιβάτη ότι έγινε μέλος της μικρής ελίτ των «βιαστικών» ισχυρών. Η πιθανότητα να περάσει κανείς μερικές ώρες δεμένος πάνω σε μια καρέκλα αυτοκινήτου μεγάλης ιπποδύναμης, τον κάνει να αισθάνεται επιτυχημένος σ’ αυτήν την διαστροφή του ανθρώπινου χώρου και τον παρακινεί να συναινέσει στον σχεδιασμό της γεωγραφίας της χώρας του με βάση το αυτοκίνητο και όχι τους ανθρώπους.
Ο τυπικός Αμερικανός άνδρας αφιερώνει περισσότερες από 1600 ώρες ετησίως στο αμάξι του. Είτε για να μετακινηθεί, είτε μποτιλιαρισμένος. Για να το παρκάρει ή για να βρει κατόπιν που το άφησε. Κερδίζει χρήματα για να δώσει προκαταβολή γι’ αυτό ή για να πληρώσει τις μηνιαίες δόσεις του. Εργάζεται για να πληρώνει την βενζίνη, τα διόδια, την ασφάλεια και τις κλήσεις. Σπαταλά τέσσερις από τις δεκαέξι ώρες που είναι ξύπνιος στον δρόμο ή στο να κερδίσει τα χρήματα που δαπανά γι’ αυτό. Και στον αριθμό δεν έχει συμπεριληφθεί ο χρόνος που καταναλώνεται σε άλλες δραστηριότητες που επιβάλλονται από την μεταφορά: Χρόνος που αναλογεί σε νοσοκομεία, δικαστήρια για παραβάσεις και συνεργεία. Χρόνος που ξοδεύεται για την παρακολούθηση αντίστοιχων διαφημίσεων ή στην συμμετοχή σε εκπαιδευτικά καταναλωτικά σεμινάρια με στόχο την ποιοτική βελτιστοποίηση της επόμενης αγοράς αυτοκινήτου! Ο τυπικός Αμερικανός ξοδεύει 1600 ώρες για να κερδίσει 7500 μίλια: λιγότερα από πέντε μίλια την ώρα. Σε χώρες στερημένες από την βιομηχανία της μεταφοράς, οι άνθρωποι πετυχαίνουν ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα, περπατώντας οπουδήποτε θέλουν να πάνε, ενώ διαθέτουν μόλις το 3% έως 8% από το κοινωνικό χρονικό απόθεμα για την κυκλοφορία αντί του 28%. Αυτό που διακρίνει τις πλούσιες χώρες από τις φτωχές δεν είναι περισσότερα μίλια ανά ώρα για την πλειοψηφία, αλλά περισσότερες ώρες καταναγκαστικής κατανάλωσης δόσεων ενέργειας, πακεταρισμένης και διανεμημένης από την βιομηχανία της μεταφοράς.
Όταν ξεπερασθεί ένα κρίσιμο σημείο ενεργειακής κατανάλωσης, η βιομηχανία της μεταφοράς καθορίζει την διαμόρφωση του κοινωνικού χώρου. Οι αυτοκινητόδρομοι επεκτείνονται, μπαίνοντας σαν σφήνα ανάμεσα σε γείτονες και «απομακρύνοντας» τα χωράφια σε αποστάσεις μεγαλύτερες από αυτή που μπορεί να περπατήσει ο αγρότης. Τα νοσοκομειακά μετακινούν τις κλινικές μερικά μίλια περισσότερα από αυτά που μπορεί κανείς να κουβαλήσει στην αγκαλιά του ένα άρρωστο παιδί. Ο γιατρός δεν έρχεται πια στο σπίτι, γιατί τα οχήματα έχουν μετατρέψει το νοσοκομείο στο κατάλληλο μέρος για να είσαι άρρωστος. Μόλις τα βαριά φορτηγά πλησιάσουν ένα χωριό των Άνδεων, μέρος της τοπικής αγοράς εξαφανίζεται. Αργότερα, όταν δημιουργηθεί στο κέντρο κάποιας πόλης ένα Γυμνάσιο ταυτόχρονα με τον ασφάλτινο αυτοκινητόδρομο, όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι μετακινούνται σ’ αυτήν, μέχρις ότου δεν υπάρχει οικογένεια που να μην λαχταρά την επανένωση με κάποιον που ζει εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, κάτω στην ακτή.
Ο «εθισμένος επιβάτης» αποτελεί προϊόν της βιομηχανίας της μεταφοράς. Έχει εξοβελισθεί από τον κόσμο που οι άνθρωποι μετακινούνται ακόμα μόνοι τους και έχει χάσει την αίσθηση ότι είναι το κέντρο του κόσμου του. Ο εθισμένος επιβάτης βιώνει την εξοργιστική έλλειψη χρόνου που είναι αποτέλεσμα της καθημερινής διαδοχικής προσφυγής στη χρήση αυτοκινήτων, τραίνων, λεωφορείων, υπογείων σιδηροδρόμων και ανελκυστήρων, στην ανάγκη του να καλύψει 20 μίλια κατά μέσο όρο καθημερινά, πηγαινοερχόμενος συχνά μέσα σε μια ακτίνα μικρότερη από πέντε μίλια. Έχει αποκοπεί από το περπάτημα. Αδιάφορα αν χρησιμοποιεί το μετρό ή το αεροπλάνο, αισθάνεται πιο αργός και φτωχότερος από κάποιον άλλο και αγανακτεί με τις διεξόδους που έχουν οι λίγοι ευνοημένοι που μπορούν να αποφύγουν τον εκνευρισμό του κυκλοφοριακού. Αν είναι στριμωγμένος από το ωράριο του τραίνου ονειρεύεται ένα αυτοκίνητο. Αν οδηγεί εξαντλημένος από το μποτιλιάρισμα, ζηλεύει εκείνον τον τυχερό «καπιταλιστή» της ταχύτητας που οδηγεί στην αντίθετη κατεύθυνση. Ο εθισμένος επιβάτης είναι παγιδευμένος στην λάθος πλευρά της αυξανόμενης ανισότητας, της έλλειψης χρόνου και της προσωπικής αδυναμίας, που δεν μπορεί να βρει διέξοδο από τα δεσμά του παρά μόνο ζητώντας όλο και περισσότερο το ίδιο πράγμα: περισσότερη τροχήλατη μεταφορά. Περιμένει ανυπόμονα τις σχεδιαστικές μετατροπές αυτοκινήτων, δρόμων και δρομολογίων ή την επανάσταση που θα παράγει μαζική και ραγδαία δυνατότητα μετακίνησης υπό τον δημόσιο έλεγχο. Σε καμία περίπτωση όμως δεν υπολογίζει το κόστος αυτού του καλύτερου μέλλοντος. Ξεχνά ότι είναι αυτός που θα πληρώσει τον λογαριασμό είτε με κόμιστρα είτε με φόρους. Παραβλέπει το κρυφό κόστος να αντικατασταθεί το ιδιωτικό αυτοκίνητο από μια δημόσια συγκοινωνία ισοδύναμα γρήγορη.
Ο εθισμένος επιβάτης δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι η κυκλοφοριακή τρέλα οφείλεται κυρίαρχα στην μεταφορά. Η κληρονομική αντίληψη του χώρου και του χρόνου καθώς και του προσωπικού ρυθμού, έχουν παραμορφωθεί βιομηχανικά. Έχει χάσει την ικανότητα να αντιληφθεί τον εαυτό του έξω από τον ρόλο του επιβάτη.
Το «να βρεθούμε» γι’ αυτόν σημαίνει να μετακινηθούμε ο ένας προς τον άλλο με αυτοκίνητα. Ελευθερία κινήσεων σημαίνει γι’ αυτόν απαίτηση για μηχανική πρόωση. Έχει χάσει την πίστη του στην πολιτική δύναμη που έχουν τα πόδια και η γλώσσα.
Σαν αποτέλεσμα, ο εθισμένος επιβάτης δεν αναζητά περισσότερη ελευθερία σαν πολίτης, αλλά καλύτερη παροχή υπηρεσιών σαν πελάτης. Δεν επιμένει στην ελευθερία κίνησης και επικοινωνίας αλλά στην απαίτησή του να μετακινηθεί και να ενημερωθεί από τα ΜΜΕ. Προτιμάει ένα καλύτερο προϊόν από την ελευθερία λόγω της υποταγής του σ’ αυτό. Είναι ζωτικής σημασίας να αντιληφθεί ότι η επιτάχυνση που αναζητά είναι αυτοαναιρούμενη και ότι θα έχει σαν αποτέλεσμα περαιτέρω απώλεια ισότητας, ελευθέρου χρόνου και αυτονομίας.
Ακολούθησε ο Σεπτέμβρης και απ' ότι φαίνεται και ο Οκτώβρης με μεγίστη πάνω από 30 βαθμούς!
Και ακόμα δεν έχουμε πάρει πανικόβλητοι τα βουνά! Τέρατα ψυχραιμίας! Οι πλέον ευαισθητοποιημένοι από μας συζητάνε για τους πάγους στο Β. Πόλο! Εδώ το βρίσκουμε φυσιολογικό να φοράμε λινά, πέδιλα και κοντομάνικα τον Οκτώβρη...
Αναδημοσιεύω από την ρήξη #20 (της 6-10-2007, οι "υπογραμμίσεις" δικές μου) το ομότιτλο κείμενο του Ιβάν Ίλιτς, διαβάστε και τον λόγο του Μοράλες στον Ο.Η.Ε., μήπως και αρχίσουμε να αλλάζουμε συμπεριφορές... Αν και θεωρώ ότι η βλάβη είναι ανεπανόρθωτη!
Οι άνθρωποι μετακινούνται πολύ με τα πόδια. Αυτός ο αρχέγονος τρόπος μετακίνησης, όταν εξετάσουμε τα πράγματα προσεκτικά, εμφανίζεται ακόμα πολύ αποτελεσματικός για την πλειοψηφία των ανθρώπων στις μοντέρνες πόλεις ή τις εκβιομηχανοποιημένες φάρμες. Θα μοιάζει μάλιστα και ιδιαίτερα ελκυστικός, όταν γίνει αντιληπτό ότι τελικά οι σύγχρονοι Αμερικανοί περπατούν στις διαβάσεις των δρόμων, στους διαδρόμους, τα υπαίθρια πάρκινγκ και στα πολυκαταστήματα, αποστάσεις αντίστοιχες με αυτές που διέσχιζαν οι πρόγονοί τους.
Οι άνθρωποι όταν περπατούν είναι λίγο πολύ ίσοι. Όταν εξαρτώνται μόνο από τα πόδια τους, μετακινούνται όποτε θέλουν με ταχύτητα τριών – τεσσάρων μιλίων την ώρα, σε όποια κατεύθυνση και μέρος επιθυμούν που δεν τους απαγορεύεται από την φύση ή το νόμο. Θα ήταν αναμενόμενο, ότι η οποιαδήποτε βελτίωση του φυσικού αυτού τρόπου μετακίνησης με χρήση της τεχνολογίας, θα διατηρεί αυτές τις κατακτήσεις και θα προσθέτει μερικές επί πλέον, όπως μεγαλύτερη ακτίνα πρόσβασης, οικονομία στο χρόνο, άνεση ή περισσότερες ευκαιρίες για τους ανήμπορους. Μέχρι στιγμής αυτό δεν έχει επιτευχθεί. Αντίθετα, η ανάπτυξη της βιομηχανίας της μετακίνησης είχε παντού το αντίθετο αποτέλεσμα. Από την στιγμή που οι μηχανές μπορούσαν να εφοδιάσουν με περισσότερη ιπποδύναμη τον τυχαίο επιβάτη, χάθηκε η ισότητα, περιορίσθηκε η κινητικότητα πάνω στις βιομηχανικά καθορισμένες διαδρομές και προέκυψε μια άνευ προηγουμένου έλλειψη χρόνου. Καθώς η ταχύτητα των αυτοκινήτων τους μεταβάλλεται, οι πολίτες μεταμορφώνονται σε μεταφορικούς καταναλωτές...
Ο εφοδιασμός με περισσότερη ενέργεια του συστήματος μεταφοράς, σημαίνει ότι οι άνθρωποι μετακινούνται γρηγορότερα και σε μεγαλύτερες αποστάσεις στην καθημερινή τους διαδρομή. Η ημερήσια ακτίνα μετακίνησης του καθ’ ενός επεκτείνεται εις βάρος της δυνατότητας να γνωριστεί με κάποιον άλλο ή να περπατήσει μέσα από το πάρκο για να πάει στη δουλειά του. Έτσι προνομιακές μεταφορικές ακρότητες δημιουργούνται εις βάρος μιας συνολικής υποδούλωσης. Οι λίγοι ανεβαίνουν στα μαγικά τους χαλιά για να ταξιδέψουν ανάμεσα σε μακρινά σημεία, τα οποία η εφήμερη παρουσία τους καθιστά εξωτικά και γοητευτικά, ενώ οι πολλοί είναι υποχρεωμένοι να ταξιδεύουν γρηγορότερα όλο και πιο μακριά και να ξοδεύουν όλο και περισσότερο χρόνο προετοιμαζόμενοι για τα ταξίδια ή αναρρώνοντας από αυτά.
Ο πειθαναγκασμένος τουρίστας αλλά και ο παράτολμος ταξιδιώτης είναι ισότιμα εξαρτημένοι από τα μεταφορικά μέσα. Κανείς τους δεν μπορεί χωρίς αυτά. Το να βρεθεί περιστασιακά στο Ακαπούλκο ή σ’ ένα πάρτυ του κογκρέσου δίνει την ψευδαίσθηση στον συνήθη επιβάτη ότι έγινε μέλος της μικρής ελίτ των «βιαστικών» ισχυρών. Η πιθανότητα να περάσει κανείς μερικές ώρες δεμένος πάνω σε μια καρέκλα αυτοκινήτου μεγάλης ιπποδύναμης, τον κάνει να αισθάνεται επιτυχημένος σ’ αυτήν την διαστροφή του ανθρώπινου χώρου και τον παρακινεί να συναινέσει στον σχεδιασμό της γεωγραφίας της χώρας του με βάση το αυτοκίνητο και όχι τους ανθρώπους.
Ο τυπικός Αμερικανός άνδρας αφιερώνει περισσότερες από 1600 ώρες ετησίως στο αμάξι του. Είτε για να μετακινηθεί, είτε μποτιλιαρισμένος. Για να το παρκάρει ή για να βρει κατόπιν που το άφησε. Κερδίζει χρήματα για να δώσει προκαταβολή γι’ αυτό ή για να πληρώσει τις μηνιαίες δόσεις του. Εργάζεται για να πληρώνει την βενζίνη, τα διόδια, την ασφάλεια και τις κλήσεις. Σπαταλά τέσσερις από τις δεκαέξι ώρες που είναι ξύπνιος στον δρόμο ή στο να κερδίσει τα χρήματα που δαπανά γι’ αυτό. Και στον αριθμό δεν έχει συμπεριληφθεί ο χρόνος που καταναλώνεται σε άλλες δραστηριότητες που επιβάλλονται από την μεταφορά: Χρόνος που αναλογεί σε νοσοκομεία, δικαστήρια για παραβάσεις και συνεργεία. Χρόνος που ξοδεύεται για την παρακολούθηση αντίστοιχων διαφημίσεων ή στην συμμετοχή σε εκπαιδευτικά καταναλωτικά σεμινάρια με στόχο την ποιοτική βελτιστοποίηση της επόμενης αγοράς αυτοκινήτου! Ο τυπικός Αμερικανός ξοδεύει 1600 ώρες για να κερδίσει 7500 μίλια: λιγότερα από πέντε μίλια την ώρα. Σε χώρες στερημένες από την βιομηχανία της μεταφοράς, οι άνθρωποι πετυχαίνουν ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα, περπατώντας οπουδήποτε θέλουν να πάνε, ενώ διαθέτουν μόλις το 3% έως 8% από το κοινωνικό χρονικό απόθεμα για την κυκλοφορία αντί του 28%. Αυτό που διακρίνει τις πλούσιες χώρες από τις φτωχές δεν είναι περισσότερα μίλια ανά ώρα για την πλειοψηφία, αλλά περισσότερες ώρες καταναγκαστικής κατανάλωσης δόσεων ενέργειας, πακεταρισμένης και διανεμημένης από την βιομηχανία της μεταφοράς.
Όταν ξεπερασθεί ένα κρίσιμο σημείο ενεργειακής κατανάλωσης, η βιομηχανία της μεταφοράς καθορίζει την διαμόρφωση του κοινωνικού χώρου. Οι αυτοκινητόδρομοι επεκτείνονται, μπαίνοντας σαν σφήνα ανάμεσα σε γείτονες και «απομακρύνοντας» τα χωράφια σε αποστάσεις μεγαλύτερες από αυτή που μπορεί να περπατήσει ο αγρότης. Τα νοσοκομειακά μετακινούν τις κλινικές μερικά μίλια περισσότερα από αυτά που μπορεί κανείς να κουβαλήσει στην αγκαλιά του ένα άρρωστο παιδί. Ο γιατρός δεν έρχεται πια στο σπίτι, γιατί τα οχήματα έχουν μετατρέψει το νοσοκομείο στο κατάλληλο μέρος για να είσαι άρρωστος. Μόλις τα βαριά φορτηγά πλησιάσουν ένα χωριό των Άνδεων, μέρος της τοπικής αγοράς εξαφανίζεται. Αργότερα, όταν δημιουργηθεί στο κέντρο κάποιας πόλης ένα Γυμνάσιο ταυτόχρονα με τον ασφάλτινο αυτοκινητόδρομο, όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι μετακινούνται σ’ αυτήν, μέχρις ότου δεν υπάρχει οικογένεια που να μην λαχταρά την επανένωση με κάποιον που ζει εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, κάτω στην ακτή.
Ο «εθισμένος επιβάτης» αποτελεί προϊόν της βιομηχανίας της μεταφοράς. Έχει εξοβελισθεί από τον κόσμο που οι άνθρωποι μετακινούνται ακόμα μόνοι τους και έχει χάσει την αίσθηση ότι είναι το κέντρο του κόσμου του. Ο εθισμένος επιβάτης βιώνει την εξοργιστική έλλειψη χρόνου που είναι αποτέλεσμα της καθημερινής διαδοχικής προσφυγής στη χρήση αυτοκινήτων, τραίνων, λεωφορείων, υπογείων σιδηροδρόμων και ανελκυστήρων, στην ανάγκη του να καλύψει 20 μίλια κατά μέσο όρο καθημερινά, πηγαινοερχόμενος συχνά μέσα σε μια ακτίνα μικρότερη από πέντε μίλια. Έχει αποκοπεί από το περπάτημα. Αδιάφορα αν χρησιμοποιεί το μετρό ή το αεροπλάνο, αισθάνεται πιο αργός και φτωχότερος από κάποιον άλλο και αγανακτεί με τις διεξόδους που έχουν οι λίγοι ευνοημένοι που μπορούν να αποφύγουν τον εκνευρισμό του κυκλοφοριακού. Αν είναι στριμωγμένος από το ωράριο του τραίνου ονειρεύεται ένα αυτοκίνητο. Αν οδηγεί εξαντλημένος από το μποτιλιάρισμα, ζηλεύει εκείνον τον τυχερό «καπιταλιστή» της ταχύτητας που οδηγεί στην αντίθετη κατεύθυνση. Ο εθισμένος επιβάτης είναι παγιδευμένος στην λάθος πλευρά της αυξανόμενης ανισότητας, της έλλειψης χρόνου και της προσωπικής αδυναμίας, που δεν μπορεί να βρει διέξοδο από τα δεσμά του παρά μόνο ζητώντας όλο και περισσότερο το ίδιο πράγμα: περισσότερη τροχήλατη μεταφορά. Περιμένει ανυπόμονα τις σχεδιαστικές μετατροπές αυτοκινήτων, δρόμων και δρομολογίων ή την επανάσταση που θα παράγει μαζική και ραγδαία δυνατότητα μετακίνησης υπό τον δημόσιο έλεγχο. Σε καμία περίπτωση όμως δεν υπολογίζει το κόστος αυτού του καλύτερου μέλλοντος. Ξεχνά ότι είναι αυτός που θα πληρώσει τον λογαριασμό είτε με κόμιστρα είτε με φόρους. Παραβλέπει το κρυφό κόστος να αντικατασταθεί το ιδιωτικό αυτοκίνητο από μια δημόσια συγκοινωνία ισοδύναμα γρήγορη.
Ο εθισμένος επιβάτης δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι η κυκλοφοριακή τρέλα οφείλεται κυρίαρχα στην μεταφορά. Η κληρονομική αντίληψη του χώρου και του χρόνου καθώς και του προσωπικού ρυθμού, έχουν παραμορφωθεί βιομηχανικά. Έχει χάσει την ικανότητα να αντιληφθεί τον εαυτό του έξω από τον ρόλο του επιβάτη.
Το «να βρεθούμε» γι’ αυτόν σημαίνει να μετακινηθούμε ο ένας προς τον άλλο με αυτοκίνητα. Ελευθερία κινήσεων σημαίνει γι’ αυτόν απαίτηση για μηχανική πρόωση. Έχει χάσει την πίστη του στην πολιτική δύναμη που έχουν τα πόδια και η γλώσσα.
Σαν αποτέλεσμα, ο εθισμένος επιβάτης δεν αναζητά περισσότερη ελευθερία σαν πολίτης, αλλά καλύτερη παροχή υπηρεσιών σαν πελάτης. Δεν επιμένει στην ελευθερία κίνησης και επικοινωνίας αλλά στην απαίτησή του να μετακινηθεί και να ενημερωθεί από τα ΜΜΕ. Προτιμάει ένα καλύτερο προϊόν από την ελευθερία λόγω της υποταγής του σ’ αυτό. Είναι ζωτικής σημασίας να αντιληφθεί ότι η επιτάχυνση που αναζητά είναι αυτοαναιρούμενη και ότι θα έχει σαν αποτέλεσμα περαιτέρω απώλεια ισότητας, ελευθέρου χρόνου και αυτονομίας.
1.9.07
Τον πήγα "κάτω"!
Έξι μέρες στις παρυφές της φωτιάς (Μεσσηνία και Αρκαδία), βίωσα ένα φαινόμενο που δεν το έχουν αναλύσει καθόλου τα οχετοκάναλα της TV! Ένα φαινόμενο σαν το περιγραφόμενο από τον πυροσβέστη του video που ακολουθεί!
Ερώτημα: Ακουσίως "ΜΕΤΡΑΕΙ";
30.8.07
ΝΑ ΑΠΟΚΡΟΥΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΜΠΡΗΣΤΕΣ - ΝΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ
Μια μορφή της Ελλάδας έχει οριστικά πεθάνει. Και ο θάνατός της, δυστυχώς, συμπαρέσυρε ανθρώπους, δάση, λιοστάσια, χωράφια και χωριά στην Πελοπόννησο, την Εύβοια και αλλού.
Η χώρα μας κάηκε, η χώρα μας καίγεται. Όντως, τα περισσότερα στοιχεία και τα πολιτικά δεδομένα καταδεικνύουν πως υφίσταται οργανωμένο σχέδιο. Όντως, αυτό το οργανωμένο σχέδιο έχει κύρια διαστάσεις πολιτικές. Όντως, το ενδεχόμενο της εμπλοκής και ξένου δακτύλου στα τραγικά περιστατικά είναι εξαιρετικά πιθανό. Αυτό δείχνει το τι μέσα είναι διατεθειμένοι να χρησιμοποιήσουν οι διεθνείς Ανανιστές και τα ντόπια τσιράκια τους. Εξ άλλου το «έγκυρο» Βήμα μας προειδοποιούσε για την «οργή» των Αμερικανών. Έγραφε στο κύριο άρθρο της 29ης Ιουνίου, αμέσως μετά την πυρκαγιά στην Πάρνηθα και τη συμφωνία Πούτιν-Καραμανλή για τον νέο αεριαγωγό Ρωσίας - Βουλγαρίας - Ιταλίας - Ελλάδας
Ο δε Μίκης Θεοδωράκης τονίζει στις 28 Αυγούστου:
Αλλά αυτό το γεγονός, ή έστω αυτές οι βάσιμες υπόνοιες, δεν θα πρέπει να λειτουργήσουν ως άλλοθι για τους κρατούντες, αλλά και για τους ίδιους τους πολίτες της χώρας.
Όντως, το κράτος δεν λειτούργησε. Όντως, η κυβέρνηση αποκοιμήθηκε. Όντως, τα μέλη της θα συνδέσουν τ όνομά τους με την μεγαλύτερη καταστροφή στα χρονικά της χώρας. Πρόκειται όμως για ένα ολόκληρο καθεστώς που περιλαμβάνει την κρατική μηχανή, την αντιπολίτευση, τους δημάρχους, κ.ο.κ.
Χωρίς να επιμερίζουμε εξ ίσου τις ευθύνες, γνωρίζουμε πως όλοι, κυβέρνηση, αξιωματική αντιπολίτευση, μικρότερα κόμματα, ΜΜΕ, τοπική αυτοδιοίκηση, η κοινωνία εν τέλει, είναι τέκνα του ελληνικού κόσμου, αυτού του κόσμου παρασίτου, που έχει ήδη «κάψει» τις αξίες και το ηθικό υπόβαθρο της κοινωνίας μας .
Είναι ένας κόσμος που εξέθρεψε τους καννιβάλους της ελληνικής «ανάπτυξης», εργολάβους, ξενοδόχους και ραντιέρηδες που χύνουν σήμερα τόνους κροκοδείλιων δακρύων, προσπαθώντας να αποκρύψουν τις κερδοσκοπικές διαθέσεις και την βουλιμία τους για τα νέα φιλέτα καμένης γης που θα πέσουν στα χέρια τους, την επαύριο της καταστροφής, εκεί στην «Ιόνια Οδό».
Είναι ένας κόσμος μιας ημι-διαλυμένης τοπικής αυτοδιοίκησης, που παρά τις επιδοτήσεις και τη διαπλοκή, ή ακριβώς γι αυτό, έδειξε ανίσχυρη να αποφύγει την καταστροφή ή να ελαχιστοποιήσει το εύρος της.
Είναι ένας κόσμος που ανοίγει διάπλατα τις κερκόπορτες του εθνομηδενισμού, όπως φάνηκε και με τα βιβλία της Ιστορίας, ένας κόσμος που ποδηγετείται απ' ευθείας από τις ξένες πρεσβείες, ή μάλλον την Πρεσβεία. Αυτός ο κόσμος όχι απλώς δεν αντιστέκεται στον τουρκικό επεκτατισμό, αλλά πασχίζει με τους νέους Φαναριώτες, επιχειρηματίες και διανοούμενους, να κερδίσει μερικά ψίχουλα από τον νέο-οθωμανισμό που στήνεται στα Βαλκάνια με τις ευλογίες των Αμερικανών.
Είναι ο κόσμος της μεταπολιτευτικής Εγωκρατίας, που διέλυσε κάθε στοιχείο κοινότητας, αδελφότητας, αλληλεγγύης, και συγκρότησε μία κοινωνία έτοιμη να εγκαταλείψει οποιαδήποτε συλλογική δράση, αρκεί να σώσει το δικό της σπίτι της, το εξοχικό της ή το αυτοκίνητό της όλους εκείνους τους λατρευτικούς ναούς της προσωπικής της βολής. Και όποιος νομίζει ότι υπ' αυτό το καθεστώς μπορεί να λειτουργήσει οποιοδήποτε κράτος ή μηχανισμός διάσωσης είναι βαθιά γελασμένος.
Η κοινωνία μας ήταν ήδη σάπια ολοκληρωτικά στην κορυφή της, τις οικονομικές και τις πολιτικές ελίτ, αλλά η γάγγραινα έχει προχωρήσει και στο ίδιο το λαϊκό σώμα. Αυτό που συνέβη είναι ότι τα γεγονότα γονάτισαν έναν εξασθενημένο οργανισμό, μεταβάλλοντας μια μεγάλη καταστροφή σε μια τεράστια τραγωδία.
Η έκκλησή μας, πέρα από την αυτονόητη πλέον αλληλεγγύη, πέρα από τη συστράτευση όλων των Ελλήνων για τη μέγιστη δυνατή αποκατάσταση των πληγεισών περιοχών των χωριών και των δασών, πηγαίνει πολύ πιο μακριά: Είναι μία έκκληση να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο της πτώσης. Ένας λαός δεν χρειάζεται μόνον επιδοτήσεις-ψίχουλα, γάλατα νουνού και ρετάλια για να ξεπεράσει μία μεγάλη καταστροφή. Χρειάζεται προπάντων όραμα, να πιστέψει σ ένα μέλλον καλύτερο ώστε να βρει κουράγιο ν ανασυγκροτήσει το παρόν.
Χρειαζόμαστε ένα νέο όραμα, έναν νέο πατριωτισμό: Έναν πατριωτισμό που θα αντιμάχεται τον παρασιτικό, χρησιμοθηρικό ελληνικό καπιταλισμό που πλέκει ένα σάβανο υποταγής και διάλυσης για όλη την χώρα. Χρειαζόμαστε, εντέλει, έναν νέο κόσμο, διαποτισμένο με βαθιά οικολογική συνείδηση και πρακτική. Χρειαζόμαστε να ψάξουμε βαθιά κάτω από το χρώμα του χρήματος, του τσιμέντου και της εγωπάθειας, το χαμένο μας πρόσωπο την Ελλάδα των παραδόσεων του σεβασμού της φύσης, της συνεργατικότητας και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Ένα νέο αντιστασιακό ήθος που παθιασμένα θα πολεμήσει τον αυτοκαταστροφικό μας εαυτό.
Έτσι ώστε να αρχίσει κάποτε μια πορεία αντιστροφής του κλίματος της διάλυσης και του ετσιθελισμού, που βαφτίζεται «δικαιώματα», προς την υπευθυνοποίηση και την ενίσχυση της εθνικής και κοινωνικής συνοχής. Μόνον έτσι δεν θα πάνε χαμένα τα θύματα αυτής της τραγωδίας.
Και το γεγονός πως δεκάδες δήμοι προσπαθούν να οργανώσουν τους πολίτες προς την κατεύθυνση της επαγρύπνησης και της αυτοπροστασίας, πως χιλιάδες εθελοντές συνέδραμαν στην προσπάθεια κατάσβεσης των πυρκαγιών, αποτελούν ενδείξεις πως τα αντισώματα της κοινωνικής αυτο-οργάνωσης και ανάτασης υπάρχουν. Πως οι Έλληνες, έχοντας φθάσει στο «τελευταίο σκαλί στου κακού τη σκάλα» μπορούν να αρχίσουν ίσως μια πορεία ανασυγκρότησης.
Αναγκαίο βήμα σε μια τέτοια πορεία θα είναι να αποκρουστούν οι προσπάθειες αποπροσανατολισμού των καναλιών, των υπαλλήλων των πρεσβειών και των ηγετίσκων που παριστάνουν τους εκπροσώπους του λαού, οι οποίοι επιχειρούν όπως είχε συμβεί και στην περίπτωση των υποκλοπών , να συκοφαντήσουν προκαταβολικά κάθε υπόνοια για την ύπαρξη οργανωμένου σχεδίου εμπρησμού και να προωθήσουν την εκλογή του εκλεκτού της υπερδύναμης στην Ελλάδα, και την αποτυχία του Παπαδόπουλου στην Κύπρο. Η απόκρουση αυτής της απόπειρας, αποτελεί χρέος τιμής στη μνήμη των νεκρών και ουσιαστική συμβολή στην κατεύθυνση της υπευθυνοποίησης και της ενίσχυσης της συνοχής της κοινωνίας μας.
Είναι αλήθεια πως για πολλά χρόνια αφήσαμε, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, τα πράγματα να βαδίζουν ανεξέλεγκτα προς τον εθνικό, τον κοινωνικό και τον περιβαλλοντικό μηδενισμό. Είναι καιρός λοιπόν να αποπειραθούμε μια αυθεντική ανάταση, που επιτέλους θα υπερκεράσει τα δύο κόμματα της αφασίας και τους λοιπούς κομματικούς κομπάρσους.
Η χώρα μας κάηκε, η χώρα μας καίγεται. Όντως, τα περισσότερα στοιχεία και τα πολιτικά δεδομένα καταδεικνύουν πως υφίσταται οργανωμένο σχέδιο. Όντως, αυτό το οργανωμένο σχέδιο έχει κύρια διαστάσεις πολιτικές. Όντως, το ενδεχόμενο της εμπλοκής και ξένου δακτύλου στα τραγικά περιστατικά είναι εξαιρετικά πιθανό. Αυτό δείχνει το τι μέσα είναι διατεθειμένοι να χρησιμοποιήσουν οι διεθνείς Ανανιστές και τα ντόπια τσιράκια τους. Εξ άλλου το «έγκυρο» Βήμα μας προειδοποιούσε για την «οργή» των Αμερικανών. Έγραφε στο κύριο άρθρο της 29ης Ιουνίου, αμέσως μετά την πυρκαγιά στην Πάρνηθα και τη συμφωνία Πούτιν-Καραμανλή για τον νέο αεριαγωγό Ρωσίας - Βουλγαρίας - Ιταλίας - Ελλάδας
«ΠΡΟΣΟΧΗ! Το παιχνίδι είναι μεγάλο και η χώρα μας μικρή. Η βιασύνη του Πούτιν και οι αντιδράσεις των Αμερικανών δείχνουν ότι η Ελλάδα έχει εμπλακεί σε μια σκληρή αναμέτρηση. Αυτονόητο είναι ότι χρειάζονται προσεκτικές αποφάσεις και ευέλικτες κινήσεις. Η Ελλάδα πρέπει να βγει κερδισμένη και να μη γίνει στόχος εκδικητικής μανίας, διότι όλοι γνωρίζουμε πλέον πως αντιδρούν οι μεγάλες δυνάμεις.»
Ο δε Μίκης Θεοδωράκης τονίζει στις 28 Αυγούστου:
"Η τραγική κατάσταση που ζούμε τον τελευταίο καιρό αποτελεί έργο αρρωστημένων εγκεφάλων. Είναι όμως φανερό ότι πρόκειται για ένα σατανικό σχέδιο. Οι εμπρηστές ξεκίνησαν εδώ και τρεις μήνες, όταν άναψαν σε μία μόνο μέρα 164 φωτιές σε όλη τη χώρα, και συνεχίζουν μέχρι και σήμερα, με δεκάδες νέες φωτιές κάθε μέρα.
Τα κίνητρά τους δεν μπορεί να είναι οικονομικά (οικοπεδοφάγοι) ή ψυχολογικά (πυρομανείς). Υπάρχουν φυσικά κι αυτοί. Όμως δεν είναι αυτοί ο πυρήνας του προβλήματος.
Η ανάλυση των δεδομένων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι έχουμε να κάνουμε με έναν κεντρικό εγκέφαλο, ένα επιτελείο, που, όπως ένας στρατηγός, χαράζει τις «μάχες» επάνω σε χάρτη. Οι φωτιές μπαίνουν σε στρατηγικά σημεία, όπως εργοστάσια και υποδομές ηλεκτρικής ενέργειας (Μεγαλόπολη, Αλιβέρι, Δομοκός), σε ιστορικές τοποθεσίες (Ολυμπία, Επικούρειος Απόλλων), σε μέρη ιδιαίτερου φυσικού κάλλους.
Αλλά αυτό το γεγονός, ή έστω αυτές οι βάσιμες υπόνοιες, δεν θα πρέπει να λειτουργήσουν ως άλλοθι για τους κρατούντες, αλλά και για τους ίδιους τους πολίτες της χώρας.
Όντως, το κράτος δεν λειτούργησε. Όντως, η κυβέρνηση αποκοιμήθηκε. Όντως, τα μέλη της θα συνδέσουν τ όνομά τους με την μεγαλύτερη καταστροφή στα χρονικά της χώρας. Πρόκειται όμως για ένα ολόκληρο καθεστώς που περιλαμβάνει την κρατική μηχανή, την αντιπολίτευση, τους δημάρχους, κ.ο.κ.
Χωρίς να επιμερίζουμε εξ ίσου τις ευθύνες, γνωρίζουμε πως όλοι, κυβέρνηση, αξιωματική αντιπολίτευση, μικρότερα κόμματα, ΜΜΕ, τοπική αυτοδιοίκηση, η κοινωνία εν τέλει, είναι τέκνα του ελληνικού κόσμου, αυτού του κόσμου παρασίτου, που έχει ήδη «κάψει» τις αξίες και το ηθικό υπόβαθρο της κοινωνίας μας .
Είναι ένας κόσμος που εξέθρεψε τους καννιβάλους της ελληνικής «ανάπτυξης», εργολάβους, ξενοδόχους και ραντιέρηδες που χύνουν σήμερα τόνους κροκοδείλιων δακρύων, προσπαθώντας να αποκρύψουν τις κερδοσκοπικές διαθέσεις και την βουλιμία τους για τα νέα φιλέτα καμένης γης που θα πέσουν στα χέρια τους, την επαύριο της καταστροφής, εκεί στην «Ιόνια Οδό».
Είναι ένας κόσμος μιας ημι-διαλυμένης τοπικής αυτοδιοίκησης, που παρά τις επιδοτήσεις και τη διαπλοκή, ή ακριβώς γι αυτό, έδειξε ανίσχυρη να αποφύγει την καταστροφή ή να ελαχιστοποιήσει το εύρος της.
Είναι ένας κόσμος που ανοίγει διάπλατα τις κερκόπορτες του εθνομηδενισμού, όπως φάνηκε και με τα βιβλία της Ιστορίας, ένας κόσμος που ποδηγετείται απ' ευθείας από τις ξένες πρεσβείες, ή μάλλον την Πρεσβεία. Αυτός ο κόσμος όχι απλώς δεν αντιστέκεται στον τουρκικό επεκτατισμό, αλλά πασχίζει με τους νέους Φαναριώτες, επιχειρηματίες και διανοούμενους, να κερδίσει μερικά ψίχουλα από τον νέο-οθωμανισμό που στήνεται στα Βαλκάνια με τις ευλογίες των Αμερικανών.
Είναι ο κόσμος της μεταπολιτευτικής Εγωκρατίας, που διέλυσε κάθε στοιχείο κοινότητας, αδελφότητας, αλληλεγγύης, και συγκρότησε μία κοινωνία έτοιμη να εγκαταλείψει οποιαδήποτε συλλογική δράση, αρκεί να σώσει το δικό της σπίτι της, το εξοχικό της ή το αυτοκίνητό της όλους εκείνους τους λατρευτικούς ναούς της προσωπικής της βολής. Και όποιος νομίζει ότι υπ' αυτό το καθεστώς μπορεί να λειτουργήσει οποιοδήποτε κράτος ή μηχανισμός διάσωσης είναι βαθιά γελασμένος.
Η κοινωνία μας ήταν ήδη σάπια ολοκληρωτικά στην κορυφή της, τις οικονομικές και τις πολιτικές ελίτ, αλλά η γάγγραινα έχει προχωρήσει και στο ίδιο το λαϊκό σώμα. Αυτό που συνέβη είναι ότι τα γεγονότα γονάτισαν έναν εξασθενημένο οργανισμό, μεταβάλλοντας μια μεγάλη καταστροφή σε μια τεράστια τραγωδία.
Η έκκλησή μας, πέρα από την αυτονόητη πλέον αλληλεγγύη, πέρα από τη συστράτευση όλων των Ελλήνων για τη μέγιστη δυνατή αποκατάσταση των πληγεισών περιοχών των χωριών και των δασών, πηγαίνει πολύ πιο μακριά: Είναι μία έκκληση να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο της πτώσης. Ένας λαός δεν χρειάζεται μόνον επιδοτήσεις-ψίχουλα, γάλατα νουνού και ρετάλια για να ξεπεράσει μία μεγάλη καταστροφή. Χρειάζεται προπάντων όραμα, να πιστέψει σ ένα μέλλον καλύτερο ώστε να βρει κουράγιο ν ανασυγκροτήσει το παρόν.
Χρειαζόμαστε ένα νέο όραμα, έναν νέο πατριωτισμό: Έναν πατριωτισμό που θα αντιμάχεται τον παρασιτικό, χρησιμοθηρικό ελληνικό καπιταλισμό που πλέκει ένα σάβανο υποταγής και διάλυσης για όλη την χώρα. Χρειαζόμαστε, εντέλει, έναν νέο κόσμο, διαποτισμένο με βαθιά οικολογική συνείδηση και πρακτική. Χρειαζόμαστε να ψάξουμε βαθιά κάτω από το χρώμα του χρήματος, του τσιμέντου και της εγωπάθειας, το χαμένο μας πρόσωπο την Ελλάδα των παραδόσεων του σεβασμού της φύσης, της συνεργατικότητας και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Ένα νέο αντιστασιακό ήθος που παθιασμένα θα πολεμήσει τον αυτοκαταστροφικό μας εαυτό.
Έτσι ώστε να αρχίσει κάποτε μια πορεία αντιστροφής του κλίματος της διάλυσης και του ετσιθελισμού, που βαφτίζεται «δικαιώματα», προς την υπευθυνοποίηση και την ενίσχυση της εθνικής και κοινωνικής συνοχής. Μόνον έτσι δεν θα πάνε χαμένα τα θύματα αυτής της τραγωδίας.
Και το γεγονός πως δεκάδες δήμοι προσπαθούν να οργανώσουν τους πολίτες προς την κατεύθυνση της επαγρύπνησης και της αυτοπροστασίας, πως χιλιάδες εθελοντές συνέδραμαν στην προσπάθεια κατάσβεσης των πυρκαγιών, αποτελούν ενδείξεις πως τα αντισώματα της κοινωνικής αυτο-οργάνωσης και ανάτασης υπάρχουν. Πως οι Έλληνες, έχοντας φθάσει στο «τελευταίο σκαλί στου κακού τη σκάλα» μπορούν να αρχίσουν ίσως μια πορεία ανασυγκρότησης.
Αναγκαίο βήμα σε μια τέτοια πορεία θα είναι να αποκρουστούν οι προσπάθειες αποπροσανατολισμού των καναλιών, των υπαλλήλων των πρεσβειών και των ηγετίσκων που παριστάνουν τους εκπροσώπους του λαού, οι οποίοι επιχειρούν όπως είχε συμβεί και στην περίπτωση των υποκλοπών , να συκοφαντήσουν προκαταβολικά κάθε υπόνοια για την ύπαρξη οργανωμένου σχεδίου εμπρησμού και να προωθήσουν την εκλογή του εκλεκτού της υπερδύναμης στην Ελλάδα, και την αποτυχία του Παπαδόπουλου στην Κύπρο. Η απόκρουση αυτής της απόπειρας, αποτελεί χρέος τιμής στη μνήμη των νεκρών και ουσιαστική συμβολή στην κατεύθυνση της υπευθυνοποίησης και της ενίσχυσης της συνοχής της κοινωνίας μας.
Είναι αλήθεια πως για πολλά χρόνια αφήσαμε, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, τα πράγματα να βαδίζουν ανεξέλεγκτα προς τον εθνικό, τον κοινωνικό και τον περιβαλλοντικό μηδενισμό. Είναι καιρός λοιπόν να αποπειραθούμε μια αυθεντική ανάταση, που επιτέλους θα υπερκεράσει τα δύο κόμματα της αφασίας και τους λοιπούς κομματικούς κομπάρσους.
28 Αυγούστου 2007
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΑΡΔΗΝ - ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΡΗΞΗ
29.6.07
Ειλικρινής αν και εξαιρετικά οργισμένη παράκληση!
Όλοι γνωρίζουμε ότι η οικονομία της σύγχρονης (από το 1821 και μετά) Ελλάδας έχει στηριχθεί στην κλοπή της γής. Το θαύμα του '60 περιορίσθηκε για μας στην "αντιπαροχή"... Γνωρίζουμε επίσης ότι "κτηματολόγια" αποτυγχάνουν, συνταγματικά άρθρα (το περίφημο 24) αλλάζουν, για να διευκολύνουν την περαιτέρω "ανάπτυξη" της οικονομίας. _0..jpg)
Η καταστροφή του πράσινου, των ποταμών της Αθήνας, η τσιμεντοποίηση των παραλιών και η ανύψωση 10όροφων "φραγμάτων" στην θαλασσινή αύρα, είναι έργο όλων των κατεργαρέων που μας περιτριγυρίζουν και αναζητούν αυτήν την "ανάπτυξη"! Για παράδειγμα, ο "Εθνικός Κήπος" ξεράθηκε, γιατί κόπηκαν τα υπόγεια ύδατα που τον πότιζαν από την κατασκευή πάρκινγκ στο Γουδί... Χτίσαμε την Πεντέλη, τον Υμητό, την Πάρνηθα (Θρακομακεδόνες). Ήρθε φαίνεται χθές η ώρα να κάνουμε την τελευταία "Σαν Μο(υ)νί" όπως είχε υποσχεθεί στους υπαλλήλους του "Μον Παρνέ" και ο γέρος Καραμανλής (άρχων της αντιπαροχής).
Γι' αυτό, αν οι μπάτσοι κάνουν για μια φορά τη δουλειά τους καλά (και κάποιοι σίγουρα μπορούν να την κάνουν...) και ανακαλύψουν ποιός την έβαλε τη φωτιά,
είτε είναι- απλός οικοπεδοφάγος
- Τούρκος (οι κάτοικοι των νήσων του Αν. Αιγαίου καταλαβαίνουν)
- Έλληνας
- γριούλα που έκαιγε χόρτα
- φτωχός
- καταφρονεμένος
- τρελός
- παιδί
- πρόσφυγας
- χοντρός κατασκηνωτής
παρ' ότι τους έψεξα τον τελευταίο καιρό για τις μεθόδους τους, παρακαλώ ειλικρινά να μην "λερώσουν" τα χέρια τους.Δεν χρειάζεται!
Αναλαμβάνω προσωπικά την προσαγωγή, κράτηση, σωφρονισμό και επαγγελματική βιντεοσκόπηση, οιουδήποτε από τους παραπάνω και υπόσχομαι ότι οι "μέθοδοι" που θα χρησιμοποιηθούν θα κάνουν όλους τους βασανιστές από καταβολής κόσμου να αισθανθούν ερασιτέχνες!
Αρκετά πιά!
Κι' αν δεν αρέσει η πρόθεσή μου, αν σοκάρει τις όποιες ευαισθησίες και την θεοποίηση της ανθρώπινης ζωής ΑΤΟΜΙΚΑ (ενώ συλλογικά ας ψοφήσουμε όλοι...) σαν άλλος ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ (μια και δεν μπορώ ν' ανασάνω από την μυρωδιά των "καμένων"...) αναφωνώ:
"Κλάστε μου τον πούτσον"!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
