28.4.06

Πράξη αντίστασης

Απεφάνθη το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ότι

η άρνηση χορήγησης σύνταξης στην ίδια ηλικία με τις γυναίκες σε τρανσεξουαλικό άτομο, το οποίο έγινε από άνδρας γυναίκα, συνιστά παραβίαση του Κοινοτικού Δικαίου...


Είμαστε λοιπόν έτοιμοι για την κορυφαία πράξη αντίστασης!

Θα τα "κόψουμε" στα 60-ά μας γενέθλια, θα πάμε στον Υπ. Οικονομικών, θα του τα πετάξουμε πάνω στο γραφείο και θα φωνάξουμε περήφανα:


ΠΑΡ' ΤΑ 'ΡΧΙΔΙΑ ΜΟΥ

27.4.06

Επείγουσα Ανακοίνωση

Πτώμα 20 ετών τουλάχιστον, «άταφο», με άριστη εμφάνιση, σαν καινούργιο, με εγγυημένα «καλή» συμπεριφορά στην επαφή με τον αέρα, προσφέρεται σε ημεδαπή ή αλλοδαπή εκκλησία προς εκμετάλλευση.  Σοβαρές προτάσεις μόνο.

Περισσότερες πληροφορίες από:

  1. Υπουργό Μεταφορών

  2. Διευθυντή Ολυμπιακής Εταιρείας

26.4.06

Ευρωπουτανιές

Έγραφα προ καιρού στο colossal ποστ για το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου που αφορούσε τις απαιτήσεις του για αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων πρό εντάξεως της Τουρκιάς στην αταλάντευτα "δημοκρατική" και "πολιτισμένη" Europa!

Επειδή προχθές είχαμε νομίζω την επέτειό της και ξέρω πόσο σκληρά πιέζεται η Τουρκιά από

"τις δεσμεύσεις που έχουν αναβαθμισθεί σε κριτήρια"
κατά Μολυβιάτη,

μήπως ακούσατε τίποτα σύντροφοι;

Και για να μαθαίνουμε δυό πραγματάκια κατα την ιστοπλοΐα, "τσιμπήστε" κι' ένα άρθρο του Καραμπελιά στο "Άρδην" για την Ελληνική Γενοκτονία (και την Αρμενική)

24.4.06

Θράκη, ΑΜΟΙΒΑΙΟΤΗΤΑ (κι' ας στενοχωρηθούν στο Ελσίνκι...)

Δεν χρειάζεται να κάνει μεγάλη προσπάθεια να πληροφορηθεί κανείς τα τεκταινόμενα στη Θράκη. Οι λίγο μεγαλύτεροι (που διαβάζουμε και καμμια εφημερίδα) έχουμε κουραστεί με το θέμα τόσα χρόνια. Κασσάνδρες που προειδοποιούν και "ειρηνιστές", "προοδευτικάριοι" του Κολωνακίου, "ευαίσθητοι", "διεθνιστές" των παρισινών cafe να τους λοιδορούν για τον ανίερο εθνικισμό τους, την οπισθοδρόμηση και την προκατακλυσμιαία πολιτική τους αντίληψη. Τι κι' αν η αγωνία εκτοξεύεται από χείλη σαν του Γιανναρά, του Ζουράρι, του Ανδρέα Παπανδρέου, του παππού Καραμανλή. Τι κι' αν η αγωνία αυτή εκφράζει τα συναισθήματα των κατοίκων της περιοχής. Αν συμφώνησε μαζί τους κανας Λοχαγός της χούντας, αυτόν θα προβάλλουν για να "ακυρώσουν" την βαρύτητα του όποιου επιχειρήματος. Όσο για την εκ των βασικώτερων αρχών του διεθνούς και όχι μόνο δικαίου, την αμοιβαιότητα, γ α ρ γ ά ρ α...

Θα πεί βέβαια ο καλοπροαίρετος:

Γιατί να το κάνουν αυτό; Μονοπωλεί τον Πατριωτισμό η συγκεκριμμένη αντίληψη που βλέπει υποβολιμιαίο τον ρόλο της μειονότητας στη Θράκη; Δεν είναι άνθρωποι οι Μουσουλμάνοι;

Μα αγαπητέ, η ενορχηστρωμένη (συνήθως προσωπική) επίθεση είναι ύποπτη! Όταν μάλιστα επιδεικνύει μια αλλοίθωρη ευαισθησία για "δικαιώματα" που ακυρώνουν συμφωνίες που υπογράφτηκαν με αίμα. Επιπλέον αν το αλλοιθώρισμα γίνεται εις βάρος των δικαιωμάτων των ομοφύλων σου, της μάνας, του πατέρα, του παππού και της γιαγιάς σου βρε αδελφέ και υπέρ του "αντιπάλου" τότε δεν είναι απλά ύποπτη! Έχει και όνομα στο διεθνές δίκαιο... Μάλιστα τους ενοχλεί πολύ, που στα σχέδιά επί χάρτου που κάνουν για τους λαούς, δεν περίμεναν να συμφωνούν εττερόκλητες μεταξύ τους δυνάμεις.

Γράφει για παράδειγμα ο Τάκης Μίχας για την αγωνία που έχει καταλάβει τους Παγκοσμιοποιητές από την "ανίερη" (γι' αυτόν) υιοθέτηση του αντιϊμπεριαλιστικού Πατριωτισμού και την "παράξενη" συμμαχία "αντιφατικών" ιδεολογικών ρευμάτων:
Ιδιαίτερα σημαντικό ήταν το συνέδριο του κόμματος, τον Δεκέμβριο του 2000.
Τότε η ΚΕ του «κομμουνιστικού κόμματος Ελλάδας» Αλέκα Παπαρήγα σπεύδει να δώσει μια θεωρητική νομιμοποίηση στον εθνικισμό (και κατ' επέκταση στο «φαιοκόκκινο μέτωπο»), διακηρύσσοντας ότι εφ εξής στόχος του αγώνα των κομμουνιστών θα είναι η υπεράσπιση των ιερών και όσιων του έθνους.
Με φωνή που πάλλεται από συγκίνηση, η κ. Παπαρήγα θα τονίσει στο συνέδριο του κόμματος την «διαχρονική επικαιρότητα της προτροπής του Στάλιν... για την ανάγκη να υψωθεί η σημαία της εθνικής ανεξαρτησίας και της εθνικής κυριαρχίας».
Η θεωρητική αιτιολόγηση της νέας στρατηγικής θα δοθεί σε ένα άρθρο στον «Ριζοσπάστη» την ίδια εποχή με τίτλο «αντιιμπεριαλιστικός αγώνας και εθνικισμός».
Το άρθρο έκανε διάκριση μεταξύ του «αστικού εθνικισμού» και του «αντιιμπεριαλιστικού πατριωτισμού». Ο δεύτερος, υποστήριζε ο αρθρογράφος, βρίσκει την πραγματική του έκφραση στον «αντιιμπεριαλιστικό διεθνιστικό αγώνα».

Βλέπετε στο "φιλελεύθερο" στρατόπεδο υπάρχει σταλινικού τύπου ταύτιση απόψεων επί παντός επιστητού. Ήρθανε τα πάνω κάτω...

Και συνεχίζει για να μπούμε και στο θέμα:
Τον Ιούλιο του 1999, όταν τρεις μουσουλμάνοι βουλευτές της Θράκης συντάχθηκαν με κάποιες μη-κυβερνητικές οργανώσεις ζητώντας να αναγνωριστεί «μακεδονική» και «τούρκικη» μειονότητα στην Ελλάδα, η Αλέκα Παπαρήγα έσπευσε να καταδικάσει την «περίεργη και καθόλου αθώα» πρωτοβουλία, ισχυριζόμενη ότι οι εμπνευστές της επεδίωκαν να ασκήσουν πιέσεις στην Ελλάδα και να δώσουν «την δυνατότητα στις ΗΠΑ να επιβάλλουν τους δικούς τους όρους».
Η αλλαγή στη στάση αυτή του ΚΚΕ ήταν πολύ σημαντική: ήταν η πρώτη φορά που το κόμμα αυτό θα συστρατευθεί πλήρως με την κυρίαρχη ιδεολογία του ελληνικού εθνικισμού, σύμφωνα με την οποία, αφ' ενός η ύπαρξη εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων σε μια χώρα αποτελεί κίνδυνο για την εθνική της κυριαρχία και αφ έτερου οι μειονότητες πάντοτε εξυπηρετούν αλλότρια σχέδια και στόχους.

Σε σημαντικό άρθρο του ο ευγενέστερος εμού και καθόλου συνωμοσιολόγος Παναγιώτης Κονδύλης έγραφε για να εξηγήσει το φαινόμενο αυτό:
Οι ειρηνιστές και οικουμενιστές ή "ευρωπαϊστές" έχουν τον δικό τους τρόπο για να παρακάμπτουν τις οδυνηρές πραγματικότητες και την ψύχραιμη στρατηγική τους ανάλυση. Οι ίδιοι φαντάζονται ότι είναι πιο ρεαλιστές, αφού ξεπέρασαν τους "εθνικούς αταβισμούς" και συμπορεύονται με τη νέα παγκόσμια κατάσταση, όπου τάχα το εμπόριο και ο διάλογος θα αντικαταστήσουν τον πόλεμο. Οι θέσεις όμως αυτές διόλου δεν είναι ρεαλιστικότερες από τις πομφόλυγες του εθνικισμού, συνιστούν απλώς την αντίστροφη ιδεολογία, και μάλιστα μια ιδεολογία διόλου πρωτότυπη, αφού δεν περιέχει παρά κοινοτοπίες του καπιταλιστικού φιλελευθερισμού διατυπωμένες πριν από 300 χρόνια και διαψευσμένες επανειλημμένα έκτοτε.

Για να δούμε όμως πώς έχει το "μειονοτικό" θέμα της Θράκης. Σε μιά εκτενέστατη ανάλυσή του στην ιστοσελίδα του "Δικτύου 21", ο Διονύσιος Κ. Καραχάλιος Δικηγόρος– πρώην Νομάρχης Ροδόπης παρουσιάζει το θέμα, κύρια από τη Νομική σκοπιά, με απόλυτη ευκρίνεια και ιστορική πληρότητα. Γράφει ανάμεσα στα άλλα:

Το κείμενο της σχετικής συμβάσεως, που υπεγράφη στις 30 Ιανουαρίου 1923, στο πλαίσιο των συζητήσεων της Συνδιασκέψεως της Λωζάννης, αναφέρει ρητώς, ως εξαιρουμένους από την συμφωνηθείσα ανταλλαγή, αφ’ ενός μεν τους Έλληνες κατοίκους της Κωνσταντινουπόλεως, αφ’ ετέρου δε τους Μουσουλμάνους κατοίκους της Δυτικής Θράκης. Κατά δε το άρθρο 2 της ιδίας συμβάσεως, «Θέλουν θεωρηθεί ως Μουσουλμάνοι κάτοικοι της Δυτικής Θράκης πάντες οι Μουσουλμάνοι οι εγκατεστημένοι στην περιοχή ανατολικώς της μεθορίου γραμμής της καθορισθείσης το 1913 δια της Συνθήκης του Βουκουρεστίου». Εξ άλλου, η Συνθήκη της Λωζάννης, στο τμήμα των διατάξεών της που καθορίζουν την θεσμοθετούμενη, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, «Προστασία των Μειονοτήτων» (άρθρα 37 – 45), αναφέρεται ρητώς στις «ευρισκόμενες στην Ελλάδα μουσουλμανικές μειονότητες».
Το καθεστώς μειονοτικής προστασίας, που καθιερώθηκε στην Λωζάννη, στηρίζεται σε τρεις (3) βασικές αρχές : της αμοιβαιότητας, της πληθυσμιακής ισορροπίας και του θρησκευτικού χαρακτήρα των μειονοτήτων.
Η αρχή της αμοιβαιότητας επέβαλε στην Τουρκία, με βάση τα άρθρα 37 - 44 της Συνθήκης, σειρά υποχρεώσεων για την προστασία των γλωσσικών, θρησκευτικών και εκπαιδευτικών δικαιωμάτων των Ελληνορθοδόξων της Τουρκίας, η τήρηση των οποίων αποτελεί, κατά το γράμμα και το πνεύμα του άρθρο 45, την προϋπόθεση για την προστασία των αντιστοίχων δικαιωμάτων των Μουσουλμάνων της Θράκης.
Η αρχή της πληθυσμιακής ισορροπίας των εκατέρωθεν μειονοτήτων, επέβαλε την υποχρέωση διατηρήσεως της αριθμητικής ισότητας των δύο πληθυσμιακών ομάδων (Ελλήνων – Μουσουλμάνων), ως βάση για την πλήρη εφαρμογή του εγκαθιδρυουμένου καθεστώτος μειονοτικής προστασίας.
Τέλος, η αρχή του θρησκευτικού χαρακτήρα των μειονοτήτων, που στερείται αντικειμένου για την ελληνική πλευρά, αφού είναι δεδομένη η κοινή ορθόδοξη ταυτότητα του Ελληνικού πληθυσμού της Κωνσταντινουπόλεως, εξέφρασε συγκεκριμένη απαίτηση της τουρκικής πλευράς. Στις 15.12.1922, ο αντιπρόεδρος της τουρκικής αντιπροσωπείας στη Συνδιάσκεψη δήλωσε, στην υποεπιτροπή μειονοτήτων, ότι η Τουρκία, σε εφαρμογή της οθωμανικής θεωρίας περί μιλέτ, δεν δέχεται την χρησιμοποίηση του όρου «φυλετική μειονότητα» και επέμεινε στον θρησκευτικό χαρακτήρα των μειονοτήτων.
Δηλαδή, σε αντίθεση με την, υπαγορευόμενη από τις επιδιώξεις και την προπαγάνδα της Άγκυρας, σημερινή χρήση του όρου «τουρκική μειονότητα», η σαφής θρησκογενής υπόσταση, που οι συμφωνίες της Λωζάννης απέδωσαν στον μουσουλμανικό πληθυσμό της Δυτικής Θράκης, υπήρξε αποτέλεσμα της αδιάλλακτης εμμονής της τουρκικής πλευράς.

... Ο παραμερισμός του φυλετικού στοιχείου για τον προσδιορισμό των Μουσουλμάνων της Θράκης επιβεβαιώθηκε, αργότερα, από την Μεικτή Επιτροπή για την ανταλλαγή των πληθυσμών, η οποία αποφάνθηκε, στις 31 Μαΐου 1927, ότι, στην ερμηνεία του όρου «μουσουλμανική θρησκεία», του άρθρου 1 της συμβάσεως της Λωζάννης, «δεν λαμβάνεται υπ’ όψη η φυλή» .
...Η Τουρκία εγείρει διαρκώς θέμα μειονότητας στη Θράκη για τρεις κυρίως λόγους. Ο πρώτος είναι στρατηγικής σημασίας και, όπως ήδη έχει αναφερθεί, ανάγεται στην κεμαλική υποθήκη περί μελλοντικής υπαγωγής της περιοχής στα όρια του τουρκικού κράτους. Ο δεύτερος αποτελεί κίνηση τακτικής και απορρέει από την ανάγκη δημιουργίας εντυπώσεων αντιπερισπασμού και αποπροσανατολισμού προς την διεθνή κοινή γνώμη, εξ αιτίας των ιδικών της, σε βάρος της Ελλάδος, υπαρκτών προκλήσεων. Ο τρίτος λόγος έχει ψυχολογική βάση και ανάγεται στη βεβαιότητα της Τουρκίας ότι, κάθε φορά που οι γείτονες μας ομιλούν, υποκριτικά και με ιδιοτέλεια, για την μουσουλμανική μειονότητα, εμείς στην Ελλάδα αγωνιούμε, ως δακτυλοδεικτούμενοι ένοχοι, να βρούμε επιχειρήματα, προκειμένου να «απολογηθούμε» και να αποσείσουμε τις, συνήθως αβάσιμες και σκοπίμως κατασκευασμένες, τουρκικές κατηγορίες.


Αντίστοιχο προβληματισμό (με επιπλέον στοιχεία) παρουσιάζει και ο Κωνσταντίνος Χολέβας εστιάζοντας όμως και στα ακόλουθα:

Από εθνικής και διπλωματικής πλευράς πρέπει να προσέξουμε τα εξής:

α) Η Τουρκία ουδέποτε απομακρύνθηκε από την υποθήκη του Κεμάλ Ατατούρκ, ο οποίος το 1920 συνέστησε στους συμπατριώτες του να μη λησμονούν τη Δυτική Θράκη.

β) Κατά την τελευταία εικοσαετία είναι έντονη στην Τουρκία η δραστηριότητα Συλλόγων που εκφράζουν διεκδικήσεις επί της Ελληνικής Θράκης. Ο κυριώτερος Σύλλογος λέγεται BATI TRAKIA και έχει την εμφανή στήριξη ηγετικών προσωπικοτήτων του στρατού και της πολιτικής.

γ) Το καλοκαίρι του 2000 ο τότε Υπουργός Εξωτερικών της γείτονος, ο γνωστός Ισμαήλ Τζέμ -Ιπεκτσί, έγραψε στην Ιταλική εφημερίδα LA STAMPA ότι στην Δυτ. Θράκη κατοικεί τουρκικός λαός. Ούτε κοινότητα, ούτε μειονότητα. Αλλά "λαός". Η Νομική και Πολιτική Επιστήμη μας διδάσκουν ότι ο λαός είναι ένα από τα θεμελιώδη συστατικά της εννοίας του κράτους. 'Αρα η χρήση του όρου "λαός" εν προκειμένου είχε στόχο να προετοιμάσει το έδαφος για αιτήματα με αυτονομιστικό περιεχόμενο. Μήπως κάποιοι στην 'Αγκυρα έχουν πονηρούς σκοπούς για την Θράκη, τη ώρα που η Αθήνα κόπτεται υπέρ της "ελληνοτουρκικής φιλίας";

δ) Ακόμη και προ ολίγων εβδομάδων, όταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος επεσκέφθη τον κ. Ερντογάν, ο Τούρκος Πρωθυπουργός έθεσε ως πρωτεύον ζήτημα την διεύρυνση των δικαιωμάτων και ελευθεριών των "Τούρκων" της Δυτ. Θράκης!

Ας σημειωθεί στο σημείο αυτό η άρνηση της Τουρκίας να υπογράψει οποιαδήποτε διεθνή σύμβαση για τις μειονότητες.

Eμείς έχουμε κάνει διπλωματικά λάθη στην αντιμετώπιση του θέματος; Φυσικά! Το αντίθετο θα καταντούσε ανθελληνική πρακτική... :-D
Εξιστορεί στην Καθημερινή ο θαυμάσιος Σταύρος Λυγερός, μετά την επίσκεψη Ερντογάν στη Θράκη το 2004, ανάμεσα στα άλλα, για τη βλακώδη και κοντόφθαλμη πολιτική που ευνόησε τον εκτουρκισμό των Πομάκων, στα πλαίσιο του από βορρά κομμουνιστικού κινδύνου.
Στη δεκαετία του 1950, η κυβέρνηση Παπάγου όχι μόνον απεδέχθη επισήμως τον όρο «τουρκική μειονότητα», αλλά και διέταξε την υποχρεωτική αντικατάσταση από τις επιγραφές του όρου «μουσουλμανικός» από τον όρο «τουρκικός»! Είμαστε στον Ψυχρό Πόλεμο και, με εντολή του ΝΑΤΟ, η Αθήνα προωθεί τον εκτουρκισμό των Πομάκων της Ελλάδας με σκοπό να επηρεασθεί το πολυάριθμο πομακικό στοιχείο της Βουλγαρίας και να αποσταθεροποιήσει το κομμουνιστικό καθεστώς! Κι αυτό, παρά τις τότε αντιστάσεις των ίδιων των Πομάκων. Oλα αυτά συμβαίνουν λίγο πριν από το πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης το 1955. Το 1957–58, η κυβέρνηση Καραμανλή αντιμετώπιζε θετικά μια λύση ανταλλαγής των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης με τους Τουρκοκυπρίους, αλλά η Αγκυρα το μόνο που συζητούσε ήταν μία ανταλλαγή της ελληνορθόδοξης μειονότητας με τη μουσουλμανική της Θράκης. Η ιδέα αυτή, όμως, απερρίφθη από την ελληνική πλευρά. Θα περίμενε κανείς ότι η ΑΘήνα, μετά τους διωγμούς του 1955 και του 1964, θα επανεξέταζε την πολιτική της για τις δύο μειονότητες. Αντ’ αυτού είχαμε τον Δεκέμβριο 1968 το πρωτόκολλο Κιτσαρά–Μπίλγκεν, προϊόν της ελληνοτουρκικής προσέγγισης που είχε επιχειρήσει με υπόδειξη της Ουάσιγκτον η δικτατορία.

Ας δούμε όμως τα νούμερα που παραθέτει και που διαψεύδουν τις ανιστόρητες αιτιάσεις συμψηφισμού των αθλιοτήτων του Τουρκικού προξενείου και των Πατρόνων του.
Οπως είναι γνωστό, η σύμβαση για την ανταλλαγή των πληθυσμών εξαίρεσε την ελληνοορθόδοξη μειονότητα της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου και της Τενέδου κι αντιστοίχως τη μουσουλμανική μειονότητα της δυτικής Θράκης. Παρά το γεγονός ότι η σύμβαση αυτή προβλέπει την αμοιβαιότητα και την αριθμητική ισορροπία των δύο μειονοτήτων, η Αγκυρα επέτυχε να διαλύσει πλήρως την ελληνοορθόδοξη μειονότητα, η οποία υπερτερούσε πολύ αριθμητικά όταν υπεγράφη η συνθήκη. Σήμερα, στην Κωνσταντινούπολη ζουν μόνο 3.000 Ελληνες, στην Ιμβρο 400 και στην Τένεδο 150, κατά συντριπτική πλειοψηφία γέροντες. Αντιθέτως, στη δυτική Θράκη, ο αριθμός των μουσουλμάνων έχει αυξηθεί σημαντικά. Ας σημειωθεί ότι το 1925 οι μουσουλμάνοι ήταν μόνο το 27% του συνολικού πληθυσμού περιοχής, ενώ σήμερα το ποσοστό αυτό είναι μεγαλύτερο.

Από το 1923, το κεμαλικό καθεστώς επιχείρησε να διεισδύσει στην ελληνική Θράκη και να καλλιεργήσει τον εθνικιστικό τουρκισμό. Το απροσπέλαστο εμπόδιο στην προσπάθεια εκτουρκισμού ήταν η παλαιομουσουλμανική πνευματική ηγεσία, η οποία με επικεφαλής τον ορκισμένο εχθρό της κεμαλικής Τουρκίας, Μουσταφά Σάμπρι, συσπείρωνε τη μεγάλη πλειοψηφία της μειονότητας. Ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο, τον Οκτώβριο 1931, μετά την ελληνοτουρκική προσέγγιση, ο Ισμέτ Ινονού ζήτησε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο και επέτυχε την απέλαση της παλαιομουσουλμανικής ηγεσίας. Το κενό κατέλαβαν οι Τούρκοι εθνικιστές, που το 1928 ίδρυσαν και τα πρώτους συλλόγους με τον όρο «τουρκικό» στον τίτλο τους.
και συνεχίζει:
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο μέσος ρυθμός δημογραφικής αύξησης του μουσουλμανικού στοιχείου είναι σαφώς υψηλότερος του χριστιανικού, αλλά όχι πολύ υψηλός. Γι’ αυτό, παρά την εσωτερική μετανάστευση και τις διαρροές προς την Τουρκία, τη Γερμανία και την Ολλανδία, το μέγεθος της μειονότητας έχει σταθεροποιηθεί γύρω στις 100.000 ψυχές. Στον νομό Ξάνθης, η μειονότητα υπερβαίνει αισθητά το 40%, στον νομό Ροδόπης υπερβαίνει το 50% και στον νομό Εβρου κινείται λίγο πάνω από το 5%.

Γι' αυτό και η ανησυχία των παρατηρητηριώνε και των "Ιών" για την πρωτοβουλία του Άνθιμου να ενισχύσει τις Χριστιανικές οικογένειες που αποκτούν τρίτο παιδί... Δεν "δουλεύει" πλέον τόσο καλά η μέθοδος της μουσουλμανικής υπεργεννητικότητας...
Αλλά για να δούμε, είναι τόσο "πιεσμένοι" και από ποιούς οι "μειονοτικοί";
Από την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάννης και ιδιαιτέρως τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, ο πρωταρχικός στόχος της Αγκυρας στον χώρο της Θράκης είναι ο πλήρης κι αδιαμφισβήτητος πολιτικός έλεγχος της μειονότητας. Αυτή είναι και η κύρια αποστολή του τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή. Το προξενείο απειλεί και πιέζει όσους μειονοτικούς δεν ευθυγραμμίζονται με τις εντολές. Εκμεταλλευόμενες οι τουρκικές υπηρεσίες ότι οι περισσότεροι μουσουλμάνοι διαθέτουν περιουσιακά στοιχεία στην Τουρκία και στέλνουν εκεί τα παιδιά τους για σπουδές, ασκούν πιέσεις σ’ όσους δεν ευθυγραμμίζονται. Η τουρκική πολιτική στον χώρο της μειονότητας προσέλαβε έναν επιθετικότερο χαρακτήρα από τις αρχές του 1988. Μέχρι το 1991, οι ελληνικές αρχές εφάρμοζαν ορισμένους περιορισμούς και κάποιες διακρίσεις εις βάρος των μουσουλμάνων. Το μόνο αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν ότι έγιναν πλούσιοι διάφοροι δημόσιοι λειτουργοί, που χρηματίζονταν για τη διεκπεραίωση υποθέσεων. Στις 14.5.1991, η κυβέρνηση Μητσοτάκη εξήγγειλε την κατάργηση των μέχρι τότε περιορισμών. Η τουρκική προπαγάνδα προσπάθησε να καλλιεργήσει την εντύπωση ότι η Αθήνα υποχώρησε, επειδή δεν άντεξε τις πιέσεις της Αγκυρας. Η εντύπωση αυτή προσωρινά ενίσχυσε τις αλυτρωτικές τάσεις, αλλά μεσοπρόθεσμα λειτούργησε κατευναστικά στις σχέσεις των δύο σύνοικων στοιχείων της Θράκης.

Αποθησαυρίζω μερικά ακόμη στοιχεία από την ιστοσελίδα του βουλευτή Σγουρίδη για την "καταπίεση" και τον "διωγμό" που υφίσταται η μειονότητα:

Η «καταπιεζόμενη» μουσουλμανική μειονότητα σήμερα:
Εκλέγει μουσουλμάνους βουλευτές
Ασκεί με απόλυτη ελευθερία τα θρησκευτικά της καθήκοντα, διαθέτοντας: τρεις μουφτήδες και τετρακόσιους ιμάμηδες

Με τον Νόμο 2341/95 και 2413/96 διασφαλίζεται πλήρως η εκπαίδευση των μουσουλμανοπαίδων. Για τις ανάγκες της εκπαίδευσης της μειονότητας λειτουργούν:

235 σχολεία βασικής εκπαίδευσης
5 Γυμνάσια ( τα 4 με αμιγώς μουσουλμανικό πληθυσμό)
2 Λύκεια
2 Ιεροσπουδαστήρια, Κομοτηνής και Εχίνου, τα οποία κατέστησαν ισότιμα με τα εκκλησιαστικά λύκεια εξαετούς φοίτησης

Τα διδακτικά εγχειρίδια είναι γραμμένα στην τουρκική και εγκεκριμένα από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο

Η αναλογία δασκάλων – μαθητών είναι 1 : 12, όταν στην υπόλοιπη επικράτεια είναι 1 : 25.

Κατά παρέκκλιση, ισχύει καθεστώς εισαγωγής των παιδιών αυτών, σε ποσοστό 0,5% επί του συνόλου των εισακτέων, στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας

Στα πλαίσια της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης, υλοποιείται το «Πρόγραμμα εκπαίδευσης μουσουλμανοπαίδων», από την Ειδική Γραμματεία Παιδείας Ομογενών και Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης του ΥΠΕΠΘ, καθώς επίσης το πρόγραμμα
«Δια πολιτισμική Εκπαιδευτική Στήριξη Μαθητικών Ομάδων Θράκης», από το Εθνικό Ίδρυμα Νεότητας και λειτουργούν τα φροντιστήρια ενισχυτικής διδασκαλίας

Για τους δε Πομάκους της ορεινής Ροδόπης, λειτουργούν ελληνόγλωσσα Γυμνάσια, όπου παράλληλα γίνεται ανάλυση του Κορανίου στην Αραβική.
Πρόσφατα, στην έκδοση του Λεξικού της Πομακικής, ενώ έχουν εκδοθεί και αναγνωστικά δημοτικού και συλλογές παραμυθιών στην Πομακική. Η προσ΄πάθεια αυτή γίνεται έχοντας υποχρέωση στο πλαίσιο των αποφάσεων της UNESCO να διασώσουμε την άγραφη πομακική διάλεκτο με ελληνικούς χαρακτήρες. Πρέπει να επισημάνουμε οτι η διάσωση της πομακικής διαλέκτου πρέπει να γίνει και από Βουλγαρικής πλευράς με κυριλλικούς χαρακτήρες και από Τουρκικής Πλευράς με λατινικούς.

Για να μην εξιδανικεύουμε την συμβίωση σίγουρα υπάρχουν προβλήματα που έχουν όμως την αφετηρία τους στο οικονομικό-ταξικό γίγνεσθαι και όχι στην διάκριση χριστιανών και μουσουλμάνων.

Ως προς τον τομέα της ενημέρωσης, η Ελληνική Ραδιοφωνία διαθέτει εκπομπή για τη μειονότητα
Ακόμα, ο Ραδιοφωνικός Σταθμός της Κομοτηνής «βγάζει στον αέρα» από το 1997 δύο εκπομπές, μια στην Τουρκική και μια στην Ελληνική και Τουρκική
Συνολικά εκπέμπουν 5 μειονοτικοί ραδιοσταθμοί και εκδίδονται 10 εφημερίδες στα Τούρκικα

Να σημειώσουμε επίσης ότι η Ελληνική Πολιτεία προχώρησε στην κατάργηση του άρθρου 19 του κώδικα ελληνικής ιθαγένειας, που στο παρελθόν δημιούργησε μια «τάξη» ανιθαγενών, που χρησιμοποιήθηκαν από το Τουρκικό κράτος ως «αθώοι μάρτυρες» της δήθεν σκληρότητας των Ελλήνων. Το τραγελαφικό είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι στην πλειονότητά τους επέστρεψαν στη Θράκη, διότι η Τουρκία ελάχιστες φορές και σκοπίμως δεν χορήγησε σε Δυτικοθρακιώτη μουσουλμάνο αυτής της κατηγορίας την τουρκική υπηκοότητα.


Και μην μου πείτε "έβγαλες τα εθνίκια Καπογιώργη να μας πούν για τη μειονότητα"
Να δούμε τι ομολογεί ο Georgy Pap
1. η Τουρκία είχε προσπαθήσει να προκαλέσει κρίση στη Δυτική Θράκη, ώστε να υπονομεύσει τις προσπάθειες της Ελλάδας να ασκήσει πίεση στην Τουρκία για το διωγμό της κουρδικής μειονότητας
2. Kατά καιρούς, το θέμα της μειονότητας τίθεται παράλληλα με το θέμα της διεκδίκησης εδαφών

Αφού λοιπόν τα εμμετικά Παρατηρητήργια κόπτονται για τις συμβάσεις ας δούμε πόσοι θάπρεπε να είναι οι μειονοτικοί βάσει των συμβάσεων αυτών, όπως παρατηρεί στο εκτενέστατο άρθρο του για τη Θράκη ο Στρατηγός Μανίκας
Ο Ελληνισμός της Τουρκίας (Κωνσταντινούπολη, Ίμβρος και Τένεδος) που παρέμεινε με τη συνθήκη της Λωζάνης ήταν 250.000. Όσοι σήμερα απομένουν δεν υπερβαίνουν τις 2.500. Βάσει της αρχής της αμοιβαιότητας οι Μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης θα πρέπει να περιοριστούν σε 868 (86793:100 του πληθυσμού του 1923) απογραφή του 1929 ή άντε 1.100 (110.000:100 του πληθυσμού του 1993).

Θά 'θελε το Ελσίνκι τέτοιο "σεβασμό" στις συνθήκες για τις οποίες "κόπτονται"; Αυτό κι' αν θα 'ταν ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ...

Αυτά προς το παρόν... και
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στους Γιώργηδες και τους Καπογιώργηδες.

21.4.06

Tί έγραψα πέρυσι τέτοια μέρα!

Thursday, 21 April 2005

Αχ ο Απρίλης!
Παρτε το χαμπάρι όλοι οι "σιτεμένοι". Λίγοι θυμόμαστε πια τι έγινε σαν σήμερα 38 χρόνια πρίν! (γαμώ τη μου)



Και ακόμα λιγώτεροι φέτος! 39 χρόνια μετά...

8.4.06

ΘΑ ΑΓΝΟΗΣΩ ΤΗΝ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΣΟΥ!

Σε γνωρίζω μόνον από τα κείμενά σου. Έχεις την δωρεά της πείρας, της γνώσης και της πένας. Έχεις επίσης το «βήμα» του λόγου και τον θαυμασμό του ακροατηρίου. Έτσι αρματωμένος, έχεις την υποχρέωση νά ‘σαι μπροστά! Η εντολή σου ασύγκριτα σπουδαιότερη από την δική μου και των ομοίων μου. Στην ιδεολογική πάλη, άλλοι λιανοντούφεκα και άλλοι κανονιοφόροι δεν έχουμε το δικαίωμα να εγκαταλείπουμε τους παραστάτες. Αυτή είναι η τρισχιλιετής προγονική μας διαθήκη. Και στην όποια υπερβατική αγωνία, μας δημιουργεί το τίμημα του καθήκοντος, έχουμε μάθει να ανατρέχουμε στον άλλο πυλώνα της παιδείας μας, θρησκεύοντες ή μή και να θυμόμαστε την ρήση:

«μακάριοί εστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ’ ημών ψευδόμενοι έννεκεν εμού».

Στη χώρα αυτή έχουμε βιώσει, ότι η ατομική ευτυχία έρχεται μέσα από την κοινότητα και όχι από το ελεύθερο εμπόριο. Το ανθρώπινο δικαίωμα και η ευημερία δεν συναντάται στην ιδιωτεία. Η «ανοικτή κοινωνία» δεν έχει νόημα για μας, αν δεν είναι πρώτα
κοινωνία. Γι’ αυτό και αδιάφορα από την πολιτικοθρησκευτική μας τοποθέτηση αξιολογούσαμε πάντα σαν αρετή τον Πατριωτισμό. Αυτή την αρετή που έχουν στο στόχαστρο τα εξωνημένα ανδράποδα που ελέω του παγκοσμιοποιητή αφέντη τους κυριαρχούν αυτή τη στιγμή.

Αποθησαυρίζω δύο αποσπάσματα από την προ 20ημέρου επιφυλλίδα σου στην Καθημερινή, που είναι κατά την γνώμη μου η αιτία της ενορχηστρωμένης (πλην όμως αναμενόμενης επίθεσης) εναντίον σου κ. Γιανναρά. Αυτή που γέννησε και το σημερινό σημείωμα. Έγραφες λοιπόν ότι
Τα συχνά ταξίδια Αμερικανών και Βρετανών αξιωματούχων στην ελληνική Θράκη δημιουργούν απορία και φόβο στον ντόπιο πληθυσμό: Γιατί τόσο φανερό το ενδιαφέρον της Υπερδύναμης σήμερα γι’ αυτήν ειδικά την περιοχή της ελληνικής επικράτειας; Μήπως το έντονο ενδιαφέρον έχει κάποια σχέση με την τερατώδη αδιαφορία των ελληνικών κυβερνήσεων για τις τουρκικές εκεί προκλήσεις; Μήπως είναι διατεταγμένη η επίσημη ελληνική «αδιαφορία»; Το σενάριο που κάποτε εμφανίστηκε υπαινικτικά ότι η Θράκη θα μπορούσε να είναι από τα πιθανά ανταλλάγματα που θα παραχωρηθούν στην Τουρκία όταν οι ΗΠΑ απαιτήσουν την ίδρυση ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, έχει άραγε ερείσματα ρεαλιστικής πρόβλεψης; Και όταν τέτοια σενάρια ισχυροποιούνται ως πιθανότητα από τη ραγιάδικη συμπεριφορά των ελλαδικών κυβερνήσεων, πώς να στεριώσουν επενδύσεις, εργοστάσια και ανάπτυξη στην πολύπαθη Θράκη;
Δεν ακούστηκε ποτέ στον πολιτικό λόγο των ελλαδικών κομμάτων το προφανές και πασίδηλο: Οτι η Ελλάδα είναι η μόνη από τους γειτόνους της που αρνείται να εφαρμόσει την αυτονόητη για όλους γύρω της αρχή της εθνοκάθαρσης. Θα μπορούσε. Και αρνείται. Αλλά η Ιμβρος και η Τένεδος είναι δίπλα στη Θράκη, το Κοσσυφοπέδιο και η Βόρεια Ηπειρος σε μικρή απόσταση, το Κουρδιστάν όχι πολύ μακριά.

Και σου χυμήξανε...

ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΝ; ΔΕΝ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕΣ;

Όταν παλεύουν τα καθάρματα εδώ και 20 χρόνια να εμφανίσουν (όπως γράφεις) το καύχημα σαν έμφοβο καταναγκασμό, ήθελες να σου χαριστούν; Κι’ αντί να σε ενισχύσει η αγωνία τους, αντί να σε πείσει ότι άρχισαν να φοβούνται ότι ο μεγάλος αδελφός(*) πιθανόν να κινδυνεύει, πισωπατάς; Και επανέρχεσαι 15 μέρες μετά γράφοντας

Γι’ αυτό και η συμβουλή στους νεώτερους: «Δεν υπάρχει ελπίς, στην Eλλάδα ζεις». Nα μην αφήσουν τη ζωή τους, τον μόχθο των προσπαθειών τους, τα όποια επιτεύγματα και τις ευαισθησίες τους βορά στον πανικόβλητο μηδενισμό που ηδονίζεται τυφλά κατασπαράσσοντας υπολήψεις.

Δεν αξίζει τέτοιες θυσίες η ελλαδική πραγματικότητα.

Μπορεί σε πρώτη ανάγνωση καποιος να σου δώσει δίκιο(**). Εγώ όμως που θυμάμαι την (προ 60-ετίας ακριβώς γι’ αυτό και η επιλεκτική αναφορά) μάχη του ΡΟΥΠΕΛ, εγώ που έχω μάθει ότι
««ού δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά»
και που γνωρίζω ότι
«στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν»

ΘΑ ΑΓΝΟΗΣΩ ΤΗ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΣΟΥ!


και ελπίζω (πιστεύω μάλλον) ότι το ίδιο θάθελες κι’ εσύ.




(*) βλέπε τελευταίο τεύχος Μαρτίου- Απριλίου του περιοδικού ΑΡΔΗΝ για τα έργα και τις ημέρες των ΜΚΟ στην Ελλάδα και αλλού

(**) εδώ ο Χριστός και είπε "παρελθέτω
απ' εμού το ποτήριον τούτο "

2.4.06

Με χαρά

...καλωσορίζω το ιστολόγιο του Άρδην

1.4.06

Πέστα χρυσόστομε

Μου το 'στειλαν και το μοιράζομαι.

Μοντέρνα Επαγγέλματα

του Δ. Χαριτόπουλου

Ο πραγματικός πλούτος της χώρας παράγεται στο χωράφι και στο εργοστάσιο, γι αυτό οι αγρότες και οι εργάτες δε διανοήθηκαν ποτέ να επικαλεστούν κάποια νεφελώδη ιδεολογήματα για τη δουλειά τους.
Η προσφορά τους είναι αυταπόδεικτη.

Αντιθέτως οι απασχολούμενοι στον τριτογενή τομέα των υπηρεσιών, δεν αρκούνται στην υψηλότερη αμοιβή που εισπράττουν, αλλά αγωνιούν να δώσουν και ανώτερο νόημα σε αυτό που κάνουν.
Το επάγγελμα έγινε ιδεολογία.

Ο καλώς εννοούμενος επικερδής χαρακτήρας αποσιωπάται συστηματικά και προβάλλεται κατά κόρον σα ζωτική ωφέλεια για το κοινωνικό σύνολο. Οι χρηματιστές κόπτονται για την «ανάπτυξη», οι διαφημιστές μοχθούν για την «επικοινωνία», οι ασφαλιστές χτίζουν την «ασφαλιστική συνείδηση», οι δημοσιογράφοι αγωνιούν για την «ενημέρωση» κοκ. Εξ ου και το καταγέλαστο ορισμένων ότι ασκούν λειτούργημα .

Η κοινωνία που διευθύνεται από τους εγγράμματους, έχει περί πολλού αυτά τα επαγγέλματα και περιφρονεί εξόφθαλμα τον αγρότη και τον εργάτη. Απόδειξη ότι τους αμείβει με τα χαμηλότερα των εισοδημάτων και τους επιφυλάσσει πενιχρές συντάξεις και ανεπαρκέστατη υγειονομική περίθαλψη.
Ουδείς ζηλεύει τη μοίρα τους.

Οι νέοι ονειρεύονται να σπουδάσουν για να κάνουν καριέρα σε κάποιες από τις μοντέρνες και αστραφτερές δουλειές. Αυτές έχουν πέραση, προσφέρουν υψηλές αμοιβές και απείρως υψηλότερο κοινωνικό στάτους. Δεν υποψιάζονται καν πως η καριέρα είναι η δική τους κοιλάδα των δακρύων. Για να πετύχεις σε αυτές τις δουλειές, το παν είναι να ξέρεις να πουλάς τον εαυτό σου. Αλλού σε θέλουν τολμηρό και επιθετικό και αλλού μετρημένο και αξιόπιστο. Οι απαιτήσεις αλλάζουν ανάλογα με τον κλάδο. Άλλο σειλς και άλλο φαϊνανς. Σ’ αυτή την κωμωδία του αγκρέσιβ ή του ρελαϊαμπλ δε θα σταματήσεις ποτέ να συμμετέχεις, αυτή θα σε κρατάει στη δουλειά. Επίσης από την ημέρα που θα εισέλθεις σε έναν κλάδο, θα πρέπει να ασπαστείς και τις ιδεοληψίες του, σα να μυείσαι σε θρησκευτική αίρεση. Ο κλάδος υπεράνω όλων.

Είναι ο ιερός δεσμός που προστατεύει και ανυψώνει τα μέλη του, ασχέτως των εσωτερικών ανταγωνισμών. Με αυτή τη συντεχνιακή αντίληψη της χειρίστης μορφής οι «συνάδελφοι» θωρακίζουν την επαγγελματική τους ιδιότητα και διεκδικούν από την κοινωνία διαρκώς και νέα προνόμια.
Μαζί με την είσοδο στην αγορά εργασίας των νέων επαγγελμάτων εισήχθη και η δυτική νοοτροπία του ολοκληρωτικά αφοσιωμένου στην δουλειά του προτεστάντη. Ο χρόνος που αφιερώνουν οι υπάλληλοι στην εταιρία είναι τρομακτικός.

Στις σύγχρονες επιχειρήσεις η εργασιακή σκλαβιά επανήλθε λουστραρισμένη, αλλά εξίσου εξοντωτική. Η μοίρα του σπουδασμένου εργαζόμενου είναι δυσμενέστερη από αυτή του αγράμματου εργάτη. Το καθορισμένο ωράριο θεωρείται παρωχημένη αντίληψη, και η αμοιβή για υπερωρίες είναι αδιανόητη. Οι υπάλληλοι δουλεύουν εντυπωσιακά περισσότερες ώρες από τις προβλεπόμενες από το νόμο, απασχολούνται Σαββατοκύριακα και αργίες χωρίς την ανάλογη αμοιβή.

Τα εξοντωτικά δωδεκάωρα δουλειάς είναι nonstop. Η μεσημβρινή σιέστα έχει τεθεί πλέον και στη χώρα μας υπό διωγμόν, κατάντησε μομφή. Λένε πως αυτός κοιμάται μεσημέρι εννοώντας πως είναι εκτός πνεύματος, εν ολίγοις ακατάλληλος. Ο ύπνος του μεσημεριού είναι βάλσαμο για τη ψυχική και τη σωματική υγεία και εννοείται, συμβάλλει καίρια στη μακροβιότητα . Είναι κατά πολύ πιο απαραίτητος και ζωογόνος από όλες τις χελθι βιταμίνες, τα σπα και τις λοιπές τεχνικές στήριξης του ανθρώπινου οργανισμού.

Ο ευπρεπής μισθός και ίσως κάποιο ετήσιο bonus που παρέχουν οι εταιρίες στα μοντέρνα εργατόσκυλα δεν αντισταθμίζουν τις ατέλειωτες ώρες πρόσθετης δουλειάς. Γι αυτό υπάρχουν συνήθως κάποιες έξτρα παροχές κολακείας το ωραίο γραφείο (με παράθυρο ή όχι ανάλογα με τη θέση σου στην ιεραρχία) και κάποιοι φανταχτεροί τίτλοι που ουσιαστικά δε σημαίνουν τίποτε. Προβιβάζεσαι σε εξέκιουτιβ, σινιορ εξέκιουτιβ, κορντινέιτορ, σουπερβάιζορ, νταιρέκτορ, βάιζπρεζιντεν, τσιφ, μέλος του εξέκιουτιβ μπόρντ και άλλα του σωρού και χωρίς νόημα.

Η επιτυχημένη καριέρα σε μια σύγχρονη εταιρία αποτελείται από δύο βασικά στοιχεία: την όλο και μεγαλύτερη «τρέλα» για δουλειά και το λόγιαλτυ (πιστότητα) για την εταιρία και τους στόχους της. Επίσης είναι απαραίτητο να συμμεριστείς κάποιες νέες αξίες. Όπως το σχιζοφρενικό «άλλο δουλειά και άλλο φιλία» λές και ο άνθρωπος μπορεί να κάνει αναστολή αισθημάτων. Ή το δόγμα ότι με κάθε θυσία πρέπει να φέρεις σε πέρας την αποστολή που σού ανέθεσαν. Όλα αυτά καλύπτονται με την πρόστυχη στρεψοδικία του σωστού επαγγελματία. Που σημαίνει ότι προκειμένου να γίνει η δουλειά σου όλα επιτρέπονται. Η δουλειά προηγείται κάθε ανθρώπινου αισθήματος , φιλία, αγάπη, δίκιο, κατανόηση είναι δευτερεύοντα.

Λέμε είμαι προφέσιοναλ και αυτό τα εξηγεί όλα. Και ο Αλ Καπόνε προφέσιοναλ ήτανε.
Το πλέον ψυχοφθόρο για τον εργαζόμενο είναι πως πρέπει να δίνει κάθε μέρα εξετάσεις. Τα σύγχρονα επαγγέλματα έχουν υψηλό βαθμό ανασφάλειας σε σχέση με τα παραδοσιακά. Και απείρως σκληρότερο ανταγωνισμό τόσο εξωτερικό, από άλλες ομοειδείς εταιρίες, όσο και κυρίως εσωτερικό, από άλλους καπάτσους που εποφθαλμιούν την ίδια θέση. Ακόμη και το υψηλόβαθμο στέλεχος δεν αισθάνεται σιγουριά: πάει ένα πρωί στη δουλειά και χωρίς καμιά προειδοποίηση βρίσκει το γραφείο του στο διάδρομο.

Δυστυχώς στην ίδια λούμπα έπεσαν και οι γυναίκες. Μέχρι πρόσφατα δεν επιδείκνυαν την ολοκληρωτική αφοσίωση των αντρών στη δουλειά τους. Ως όντα πιο πολύπλοκα αισθαντικά και ερωτικά, έδιναν μεγαλύτερη σημασία στα αισθήματα και στις χαρές της ζωής. Γι αυτή τους την ανεξαρτησία η κοινωνία τις φιλοδώρησε με σωρεία κατηγοριών: άπιστες, ελαφρόμυαλες, ανεύθυνες, γλωσσούδες κλπ. Η χαρά και ο ερωτισμός δε συγχωρούνται στην παραγωγή. Τελευταίως μάλιστα αν αποπειραθείς ένα πονηρό αστείο, κάποιο υπονοούμενο, κινδυνεύεις να κατηγορηθείς για σεξουαλική παρενόχληση. Αυτό κι αν είναι ευνουχισμός. Σημαίνει όσοι περάσετε αυτή την πόρτα αφήσετε έξω το φύλο σας.

Οι γυναίκες στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν ένα ακόμη αντρικό οχυρό, γίνονται κι αυτές προφέσιοναλ θύματα. Τυπικές σοβαρές με πολυάσχολο ύφος, ασέξουαλ ντύσιμο, κάτι σκούρα ταγέρ σαν αντρικά κοστούμια, λευκό πουκάμισο και τα τοιαύτα. Έσβησε το χαμόγελο, το σκέρτσο και το παιχνίδισμα που τις έκαναν αξιολάτρευτες. Έχασαν το πλεονέκτημα της ζωής που είχαν έναντι των εξουθενωμένων από τη δουλειά αντρών.

Στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας όλοι ξέρουμε ότι στον κόσμο δεν ήρθαμε για να κάνουμε καριέρα, λεφτά και όνομα, ήρθαμε πρωτίστως για να ζήσουμε και ει δυνατόν να αφήσουμε αυτό τον κόσμο λίγο καλύτερο από ότι τον βρήκαμε. Αλλά δε ζούμε κι αυτό μας τρελαίνει. Το άγχος, το στρες, ο φόβος, η ντροπή, η περιφρόνηση, η επιθετικότητα, η θέληση της δύναμης γεννιούνται από μια καταπιεσμένη θέληση για ζωή. Με την πιο κοινή λογική όσες ώρες δουλεύεις, άλλες τόσες πρέπει να έχεις ελεύθερες για να χαρείς αυτά που έβγαλες. Όμως ο νέος άνθρωπος σπαταλά όλο το χρόνο, την ευφυία, την εφευρετικότητα και τις εμπνεύσεις του για την καριέρα του και όχι για τη ζωή του. Ο ψυχισμός του μολύνεται από αυτό το δηλητηριώδες αλισβερίσι.

Φυσικά, το εξέκιουτιβ τερατάκι γραφείου θα μεταφέρει μακάβρια το πάρε δώσε και στις προσωπικές του σχέσεις. «Αυτά έκανα για σένα, περιμένω ανταπόδοση». Μοιραία οι λαμπρές καριέρες είναι πυραμίδες που θεμελιώνονται πάνω σε προσωπικές και οικογενειακές τραγωδίες.

Διονύσης Χαριτόπουλος
«Ημών των Ιδίων»

Για όσους δεν το γνωρίζουν ο Δ. Χαριτόπουλος ήταν από τα κορυφαία ονόματα στον χώρο της διαφήμισης με πολύ λαμπρό όνομα και εξαιρετικές δημιουργίες. Ήταν μέρος του συστήματος που περιγράφει και ενδεχομένως είναι ακόμα, αλλά τώρα πια μάλλον βρίσκεται στις παρυφές αυτού.