Θράκη, ΑΜΟΙΒΑΙΟΤΗΤΑ (κι' ας στενοχωρηθούν στο Ελσίνκι...)

Δεν χρειάζεται να κάνει μεγάλη προσπάθεια να πληροφορηθεί κανείς τα τεκταινόμενα στη Θράκη. Οι λίγο μεγαλύτεροι (που διαβάζουμε και καμμια εφημερίδα) έχουμε κουραστεί με το θέμα τόσα χρόνια. Κασσάνδρες που προειδοποιούν και "ειρηνιστές", "προοδευτικάριοι" του Κολωνακίου, "ευαίσθητοι", "διεθνιστές" των παρισινών cafe να τους λοιδορούν για τον ανίερο εθνικισμό τους, την οπισθοδρόμηση και την προκατακλυσμιαία πολιτική τους αντίληψη. Τι κι' αν η αγωνία εκτοξεύεται από χείλη σαν του Γιανναρά, του Ζουράρι, του Ανδρέα Παπανδρέου, του παππού Καραμανλή. Τι κι' αν η αγωνία αυτή εκφράζει τα συναισθήματα των κατοίκων της περιοχής. Αν συμφώνησε μαζί τους κανας Λοχαγός της χούντας, αυτόν θα προβάλλουν για να "ακυρώσουν" την βαρύτητα του όποιου επιχειρήματος. Όσο για την εκ των βασικώτερων αρχών του διεθνούς και όχι μόνο δικαίου, την αμοιβαιότητα, γ α ρ γ ά ρ α...

Θα πεί βέβαια ο καλοπροαίρετος:

Γιατί να το κάνουν αυτό; Μονοπωλεί τον Πατριωτισμό η συγκεκριμμένη αντίληψη που βλέπει υποβολιμιαίο τον ρόλο της μειονότητας στη Θράκη; Δεν είναι άνθρωποι οι Μουσουλμάνοι;

Μα αγαπητέ, η ενορχηστρωμένη (συνήθως προσωπική) επίθεση είναι ύποπτη! Όταν μάλιστα επιδεικνύει μια αλλοίθωρη ευαισθησία για "δικαιώματα" που ακυρώνουν συμφωνίες που υπογράφτηκαν με αίμα. Επιπλέον αν το αλλοιθώρισμα γίνεται εις βάρος των δικαιωμάτων των ομοφύλων σου, της μάνας, του πατέρα, του παππού και της γιαγιάς σου βρε αδελφέ και υπέρ του "αντιπάλου" τότε δεν είναι απλά ύποπτη! Έχει και όνομα στο διεθνές δίκαιο... Μάλιστα τους ενοχλεί πολύ, που στα σχέδιά επί χάρτου που κάνουν για τους λαούς, δεν περίμεναν να συμφωνούν εττερόκλητες μεταξύ τους δυνάμεις.

Γράφει για παράδειγμα ο Τάκης Μίχας για την αγωνία που έχει καταλάβει τους Παγκοσμιοποιητές από την "ανίερη" (γι' αυτόν) υιοθέτηση του αντιϊμπεριαλιστικού Πατριωτισμού και την "παράξενη" συμμαχία "αντιφατικών" ιδεολογικών ρευμάτων:

Ιδιαίτερα σημαντικό ήταν το συνέδριο του κόμματος, τον Δεκέμβριο του 2000.
Τότε η ΚΕ του «κομμουνιστικού κόμματος Ελλάδας» Αλέκα Παπαρήγα σπεύδει να δώσει μια θεωρητική νομιμοποίηση στον εθνικισμό (και κατ' επέκταση στο «φαιοκόκκινο μέτωπο»), διακηρύσσοντας ότι εφ εξής στόχος του αγώνα των κομμουνιστών θα είναι η υπεράσπιση των ιερών και όσιων του έθνους.
Με φωνή που πάλλεται από συγκίνηση, η κ. Παπαρήγα θα τονίσει στο συνέδριο του κόμματος την «διαχρονική επικαιρότητα της προτροπής του Στάλιν... για την ανάγκη να υψωθεί η σημαία της εθνικής ανεξαρτησίας και της εθνικής κυριαρχίας».
Η θεωρητική αιτιολόγηση της νέας στρατηγικής θα δοθεί σε ένα άρθρο στον «Ριζοσπάστη» την ίδια εποχή με τίτλο «αντιιμπεριαλιστικός αγώνας και εθνικισμός».
Το άρθρο έκανε διάκριση μεταξύ του «αστικού εθνικισμού» και του «αντιιμπεριαλιστικού πατριωτισμού». Ο δεύτερος, υποστήριζε ο αρθρογράφος, βρίσκει την πραγματική του έκφραση στον «αντιιμπεριαλιστικό διεθνιστικό αγώνα».

Βλέπετε στο "φιλελεύθερο" στρατόπεδο υπάρχει σταλινικού τύπου ταύτιση απόψεων επί παντός επιστητού. Ήρθανε τα πάνω κάτω...

Και συνεχίζει για να μπούμε και στο θέμα:

Τον Ιούλιο του 1999, όταν τρεις μουσουλμάνοι βουλευτές της Θράκης συντάχθηκαν με κάποιες μη-κυβερνητικές οργανώσεις ζητώντας να αναγνωριστεί «μακεδονική» και «τούρκικη» μειονότητα στην Ελλάδα, η Αλέκα Παπαρήγα έσπευσε να καταδικάσει την «περίεργη και καθόλου αθώα» πρωτοβουλία, ισχυριζόμενη ότι οι εμπνευστές της επεδίωκαν να ασκήσουν πιέσεις στην Ελλάδα και να δώσουν «την δυνατότητα στις ΗΠΑ να επιβάλλουν τους δικούς τους όρους».
Η αλλαγή στη στάση αυτή του ΚΚΕ ήταν πολύ σημαντική: ήταν η πρώτη φορά που το κόμμα αυτό θα συστρατευθεί πλήρως με την κυρίαρχη ιδεολογία του ελληνικού εθνικισμού, σύμφωνα με την οποία, αφ' ενός η ύπαρξη εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων σε μια χώρα αποτελεί κίνδυνο για την εθνική της κυριαρχία και αφ έτερου οι μειονότητες πάντοτε εξυπηρετούν αλλότρια σχέδια και στόχους.

Σε σημαντικό άρθρο του ο ευγενέστερος εμού και καθόλου συνωμοσιολόγος Παναγιώτης Κονδύλης έγραφε για να εξηγήσει το φαινόμενο αυτό:

Οι ειρηνιστές και οικουμενιστές ή "ευρωπαϊστές" έχουν τον δικό τους τρόπο για να παρακάμπτουν τις οδυνηρές πραγματικότητες και την ψύχραιμη στρατηγική τους ανάλυση. Οι ίδιοι φαντάζονται ότι είναι πιο ρεαλιστές, αφού ξεπέρασαν τους "εθνικούς αταβισμούς" και συμπορεύονται με τη νέα παγκόσμια κατάσταση, όπου τάχα το εμπόριο και ο διάλογος θα αντικαταστήσουν τον πόλεμο. Οι θέσεις όμως αυτές διόλου δεν είναι ρεαλιστικότερες από τις πομφόλυγες του εθνικισμού, συνιστούν απλώς την αντίστροφη ιδεολογία, και μάλιστα μια ιδεολογία διόλου πρωτότυπη, αφού δεν περιέχει παρά κοινοτοπίες του καπιταλιστικού φιλελευθερισμού διατυπωμένες πριν από 300 χρόνια και διαψευσμένες επανειλημμένα έκτοτε.

Για να δούμε όμως πώς έχει το "μειονοτικό" θέμα της Θράκης. Σε μιά εκτενέστατη ανάλυσή του στην ιστοσελίδα του "Δικτύου 21", ο Διονύσιος Κ. Καραχάλιος Δικηγόρος– πρώην Νομάρχης Ροδόπης παρουσιάζει το θέμα, κύρια από τη Νομική σκοπιά, με απόλυτη ευκρίνεια και ιστορική πληρότητα. Γράφει ανάμεσα στα άλλα:

Το κείμενο της σχετικής συμβάσεως, που υπεγράφη στις 30 Ιανουαρίου 1923, στο πλαίσιο των συζητήσεων της Συνδιασκέψεως της Λωζάννης, αναφέρει ρητώς, ως εξαιρουμένους από την συμφωνηθείσα ανταλλαγή, αφ’ ενός μεν τους Έλληνες κατοίκους της Κωνσταντινουπόλεως, αφ’ ετέρου δε τους Μουσουλμάνους κατοίκους της Δυτικής Θράκης. Κατά δε το άρθρο 2 της ιδίας συμβάσεως, «Θέλουν θεωρηθεί ως Μουσουλμάνοι κάτοικοι της Δυτικής Θράκης πάντες οι Μουσουλμάνοι οι εγκατεστημένοι στην περιοχή ανατολικώς της μεθορίου γραμμής της καθορισθείσης το 1913 δια της Συνθήκης του Βουκουρεστίου». Εξ άλλου, η Συνθήκη της Λωζάννης, στο τμήμα των διατάξεών της που καθορίζουν την θεσμοθετούμενη, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, «Προστασία των Μειονοτήτων» (άρθρα 37 – 45), αναφέρεται ρητώς στις «ευρισκόμενες στην Ελλάδα μουσουλμανικές μειονότητες».
Το καθεστώς μειονοτικής προστασίας, που καθιερώθηκε στην Λωζάννη, στηρίζεται σε τρεις (3) βασικές αρχές : της αμοιβαιότητας, της πληθυσμιακής ισορροπίας και του θρησκευτικού χαρακτήρα των μειονοτήτων.
Η αρχή της αμοιβαιότητας επέβαλε στην Τουρκία, με βάση τα άρθρα 37 - 44 της Συνθήκης, σειρά υποχρεώσεων για την προστασία των γλωσσικών, θρησκευτικών και εκπαιδευτικών δικαιωμάτων των Ελληνορθοδόξων της Τουρκίας, η τήρηση των οποίων αποτελεί, κατά το γράμμα και το πνεύμα του άρθρο 45, την προϋπόθεση για την προστασία των αντιστοίχων δικαιωμάτων των Μουσουλμάνων της Θράκης.
Η αρχή της πληθυσμιακής ισορροπίας των εκατέρωθεν μειονοτήτων, επέβαλε την υποχρέωση διατηρήσεως της αριθμητικής ισότητας των δύο πληθυσμιακών ομάδων (Ελλήνων – Μουσουλμάνων), ως βάση για την πλήρη εφαρμογή του εγκαθιδρυουμένου καθεστώτος μειονοτικής προστασίας.
Τέλος, η αρχή του θρησκευτικού χαρακτήρα των μειονοτήτων, που στερείται αντικειμένου για την ελληνική πλευρά, αφού είναι δεδομένη η κοινή ορθόδοξη ταυτότητα του Ελληνικού πληθυσμού της Κωνσταντινουπόλεως, εξέφρασε συγκεκριμένη απαίτηση της τουρκικής πλευράς. Στις 15.12.1922, ο αντιπρόεδρος της τουρκικής αντιπροσωπείας στη Συνδιάσκεψη δήλωσε, στην υποεπιτροπή μειονοτήτων, ότι η Τουρκία, σε εφαρμογή της οθωμανικής θεωρίας περί μιλέτ, δεν δέχεται την χρησιμοποίηση του όρου «φυλετική μειονότητα» και επέμεινε στον θρησκευτικό χαρακτήρα των μειονοτήτων.
Δηλαδή, σε αντίθεση με την, υπαγορευόμενη από τις επιδιώξεις και την προπαγάνδα της Άγκυρας, σημερινή χρήση του όρου «τουρκική μειονότητα», η σαφής θρησκογενής υπόσταση, που οι συμφωνίες της Λωζάννης απέδωσαν στον μουσουλμανικό πληθυσμό της Δυτικής Θράκης, υπήρξε αποτέλεσμα της αδιάλλακτης εμμονής της τουρκικής πλευράς.

... Ο παραμερισμός του φυλετικού στοιχείου για τον προσδιορισμό των Μουσουλμάνων της Θράκης επιβεβαιώθηκε, αργότερα, από την Μεικτή Επιτροπή για την ανταλλαγή των πληθυσμών, η οποία αποφάνθηκε, στις 31 Μαΐου 1927, ότι, στην ερμηνεία του όρου «μουσουλμανική θρησκεία», του άρθρου 1 της συμβάσεως της Λωζάννης, «δεν λαμβάνεται υπ’ όψη η φυλή» .
...Η Τουρκία εγείρει διαρκώς θέμα μειονότητας στη Θράκη για τρεις κυρίως λόγους. Ο πρώτος είναι στρατηγικής σημασίας και, όπως ήδη έχει αναφερθεί, ανάγεται στην κεμαλική υποθήκη περί μελλοντικής υπαγωγής της περιοχής στα όρια του τουρκικού κράτους. Ο δεύτερος αποτελεί κίνηση τακτικής και απορρέει από την ανάγκη δημιουργίας εντυπώσεων αντιπερισπασμού και αποπροσανατολισμού προς την διεθνή κοινή γνώμη, εξ αιτίας των ιδικών της, σε βάρος της Ελλάδος, υπαρκτών προκλήσεων. Ο τρίτος λόγος έχει ψυχολογική βάση και ανάγεται στη βεβαιότητα της Τουρκίας ότι, κάθε φορά που οι γείτονες μας ομιλούν, υποκριτικά και με ιδιοτέλεια, για την μουσουλμανική μειονότητα, εμείς στην Ελλάδα αγωνιούμε, ως δακτυλοδεικτούμενοι ένοχοι, να βρούμε επιχειρήματα, προκειμένου να «απολογηθούμε» και να αποσείσουμε τις, συνήθως αβάσιμες και σκοπίμως κατασκευασμένες, τουρκικές κατηγορίες.

Αντίστοιχο προβληματισμό (με επιπλέον στοιχεία) παρουσιάζει και ο Κωνσταντίνος Χολέβας εστιάζοντας όμως και στα ακόλουθα:

Από εθνικής και διπλωματικής πλευράς πρέπει να προσέξουμε τα εξής:

α) Η Τουρκία ουδέποτε απομακρύνθηκε από την υποθήκη του Κεμάλ Ατατούρκ, ο οποίος το 1920 συνέστησε στους συμπατριώτες του να μη λησμονούν τη Δυτική Θράκη.

β) Κατά την τελευταία εικοσαετία είναι έντονη στην Τουρκία η δραστηριότητα Συλλόγων που εκφράζουν διεκδικήσεις επί της Ελληνικής Θράκης. Ο κυριώτερος Σύλλογος λέγεται BATI TRAKIA και έχει την εμφανή στήριξη ηγετικών προσωπικοτήτων του στρατού και της πολιτικής.

γ) Το καλοκαίρι του 2000 ο τότε Υπουργός Εξωτερικών της γείτονος, ο γνωστός Ισμαήλ Τζέμ -Ιπεκτσί, έγραψε στην Ιταλική εφημερίδα LA STAMPA ότι στην Δυτ. Θράκη κατοικεί τουρκικός λαός. Ούτε κοινότητα, ούτε μειονότητα. Αλλά "λαός". Η Νομική και Πολιτική Επιστήμη μας διδάσκουν ότι ο λαός είναι ένα από τα θεμελιώδη συστατικά της εννοίας του κράτους. 'Αρα η χρήση του όρου "λαός" εν προκειμένου είχε στόχο να προετοιμάσει το έδαφος για αιτήματα με αυτονομιστικό περιεχόμενο. Μήπως κάποιοι στην 'Αγκυρα έχουν πονηρούς σκοπούς για την Θράκη, τη ώρα που η Αθήνα κόπτεται υπέρ της "ελληνοτουρκικής φιλίας";

δ) Ακόμη και προ ολίγων εβδομάδων, όταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος επεσκέφθη τον κ. Ερντογάν, ο Τούρκος Πρωθυπουργός έθεσε ως πρωτεύον ζήτημα την διεύρυνση των δικαιωμάτων και ελευθεριών των "Τούρκων" της Δυτ. Θράκης!

Ας σημειωθεί στο σημείο αυτό η άρνηση της Τουρκίας να υπογράψει οποιαδήποτε διεθνή σύμβαση για τις μειονότητες.

Eμείς έχουμε κάνει διπλωματικά λάθη στην αντιμετώπιση του θέματος; Φυσικά! Το αντίθετο θα καταντούσε ανθελληνική πρακτική... :-D
Εξιστορεί στην Καθημερινή ο θαυμάσιος Σταύρος Λυγερός, μετά την επίσκεψη Ερντογάν στη Θράκη το 2004, ανάμεσα στα άλλα, για τη βλακώδη και κοντόφθαλμη πολιτική που ευνόησε τον εκτουρκισμό των Πομάκων, στα πλαίσιο του από βορρά κομμουνιστικού κινδύνου.

Στη δεκαετία του 1950, η κυβέρνηση Παπάγου όχι μόνον απεδέχθη επισήμως τον όρο «τουρκική μειονότητα», αλλά και διέταξε την υποχρεωτική αντικατάσταση από τις επιγραφές του όρου «μουσουλμανικός» από τον όρο «τουρκικός»! Είμαστε στον Ψυχρό Πόλεμο και, με εντολή του ΝΑΤΟ, η Αθήνα προωθεί τον εκτουρκισμό των Πομάκων της Ελλάδας με σκοπό να επηρεασθεί το πολυάριθμο πομακικό στοιχείο της Βουλγαρίας και να αποσταθεροποιήσει το κομμουνιστικό καθεστώς! Κι αυτό, παρά τις τότε αντιστάσεις των ίδιων των Πομάκων. Oλα αυτά συμβαίνουν λίγο πριν από το πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης το 1955. Το 1957–58, η κυβέρνηση Καραμανλή αντιμετώπιζε θετικά μια λύση ανταλλαγής των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης με τους Τουρκοκυπρίους, αλλά η Αγκυρα το μόνο που συζητούσε ήταν μία ανταλλαγή της ελληνορθόδοξης μειονότητας με τη μουσουλμανική της Θράκης. Η ιδέα αυτή, όμως, απερρίφθη από την ελληνική πλευρά. Θα περίμενε κανείς ότι η ΑΘήνα, μετά τους διωγμούς του 1955 και του 1964, θα επανεξέταζε την πολιτική της για τις δύο μειονότητες. Αντ’ αυτού είχαμε τον Δεκέμβριο 1968 το πρωτόκολλο Κιτσαρά–Μπίλγκεν, προϊόν της ελληνοτουρκικής προσέγγισης που είχε επιχειρήσει με υπόδειξη της Ουάσιγκτον η δικτατορία.

Ας δούμε όμως τα νούμερα που παραθέτει και που διαψεύδουν τις ανιστόρητες αιτιάσεις συμψηφισμού των αθλιοτήτων του Τουρκικού προξενείου και των Πατρόνων του.

Οπως είναι γνωστό, η σύμβαση για την ανταλλαγή των πληθυσμών εξαίρεσε την ελληνοορθόδοξη μειονότητα της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου και της Τενέδου κι αντιστοίχως τη μουσουλμανική μειονότητα της δυτικής Θράκης. Παρά το γεγονός ότι η σύμβαση αυτή προβλέπει την αμοιβαιότητα και την αριθμητική ισορροπία των δύο μειονοτήτων, η Αγκυρα επέτυχε να διαλύσει πλήρως την ελληνοορθόδοξη μειονότητα, η οποία υπερτερούσε πολύ αριθμητικά όταν υπεγράφη η συνθήκη. Σήμερα, στην Κωνσταντινούπολη ζουν μόνο 3.000 Ελληνες, στην Ιμβρο 400 και στην Τένεδο 150, κατά συντριπτική πλειοψηφία γέροντες. Αντιθέτως, στη δυτική Θράκη, ο αριθμός των μουσουλμάνων έχει αυξηθεί σημαντικά. Ας σημειωθεί ότι το 1925 οι μουσουλμάνοι ήταν μόνο το 27% του συνολικού πληθυσμού περιοχής, ενώ σήμερα το ποσοστό αυτό είναι μεγαλύτερο.

Από το 1923, το κεμαλικό καθεστώς επιχείρησε να διεισδύσει στην ελληνική Θράκη και να καλλιεργήσει τον εθνικιστικό τουρκισμό. Το απροσπέλαστο εμπόδιο στην προσπάθεια εκτουρκισμού ήταν η παλαιομουσουλμανική πνευματική ηγεσία, η οποία με επικεφαλής τον ορκισμένο εχθρό της κεμαλικής Τουρκίας, Μουσταφά Σάμπρι, συσπείρωνε τη μεγάλη πλειοψηφία της μειονότητας. Ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο, τον Οκτώβριο 1931, μετά την ελληνοτουρκική προσέγγιση, ο Ισμέτ Ινονού ζήτησε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο και επέτυχε την απέλαση της παλαιομουσουλμανικής ηγεσίας. Το κενό κατέλαβαν οι Τούρκοι εθνικιστές, που το 1928 ίδρυσαν και τα πρώτους συλλόγους με τον όρο «τουρκικό» στον τίτλο τους.

και συνεχίζει:

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο μέσος ρυθμός δημογραφικής αύξησης του μουσουλμανικού στοιχείου είναι σαφώς υψηλότερος του χριστιανικού, αλλά όχι πολύ υψηλός. Γι’ αυτό, παρά την εσωτερική μετανάστευση και τις διαρροές προς την Τουρκία, τη Γερμανία και την Ολλανδία, το μέγεθος της μειονότητας έχει σταθεροποιηθεί γύρω στις 100.000 ψυχές. Στον νομό Ξάνθης, η μειονότητα υπερβαίνει αισθητά το 40%, στον νομό Ροδόπης υπερβαίνει το 50% και στον νομό Εβρου κινείται λίγο πάνω από το 5%.

Γι' αυτό και η ανησυχία των παρατηρητηριώνε και των "Ιών" για την πρωτοβουλία του Άνθιμου να ενισχύσει τις Χριστιανικές οικογένειες που αποκτούν τρίτο παιδί... Δεν "δουλεύει" πλέον τόσο καλά η μέθοδος της μουσουλμανικής υπεργεννητικότητας...
Αλλά για να δούμε, είναι τόσο "πιεσμένοι" και από ποιούς οι "μειονοτικοί";

Από την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάννης και ιδιαιτέρως τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, ο πρωταρχικός στόχος της Αγκυρας στον χώρο της Θράκης είναι ο πλήρης κι αδιαμφισβήτητος πολιτικός έλεγχος της μειονότητας. Αυτή είναι και η κύρια αποστολή του τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή. Το προξενείο απειλεί και πιέζει όσους μειονοτικούς δεν ευθυγραμμίζονται με τις εντολές. Εκμεταλλευόμενες οι τουρκικές υπηρεσίες ότι οι περισσότεροι μουσουλμάνοι διαθέτουν περιουσιακά στοιχεία στην Τουρκία και στέλνουν εκεί τα παιδιά τους για σπουδές, ασκούν πιέσεις σ’ όσους δεν ευθυγραμμίζονται. Η τουρκική πολιτική στον χώρο της μειονότητας προσέλαβε έναν επιθετικότερο χαρακτήρα από τις αρχές του 1988. Μέχρι το 1991, οι ελληνικές αρχές εφάρμοζαν ορισμένους περιορισμούς και κάποιες διακρίσεις εις βάρος των μουσουλμάνων. Το μόνο αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν ότι έγιναν πλούσιοι διάφοροι δημόσιοι λειτουργοί, που χρηματίζονταν για τη διεκπεραίωση υποθέσεων. Στις 14.5.1991, η κυβέρνηση Μητσοτάκη εξήγγειλε την κατάργηση των μέχρι τότε περιορισμών. Η τουρκική προπαγάνδα προσπάθησε να καλλιεργήσει την εντύπωση ότι η Αθήνα υποχώρησε, επειδή δεν άντεξε τις πιέσεις της Αγκυρας. Η εντύπωση αυτή προσωρινά ενίσχυσε τις αλυτρωτικές τάσεις, αλλά μεσοπρόθεσμα λειτούργησε κατευναστικά στις σχέσεις των δύο σύνοικων στοιχείων της Θράκης.

Αποθησαυρίζω μερικά ακόμη στοιχεία από την ιστοσελίδα του βουλευτή Σγουρίδη για την "καταπίεση" και τον "διωγμό" που υφίσταται η μειονότητα:

Η «καταπιεζόμενη» μουσουλμανική μειονότητα σήμερα:
Εκλέγει μουσουλμάνους βουλευτές
Ασκεί με απόλυτη ελευθερία τα θρησκευτικά της καθήκοντα, διαθέτοντας: τρεις μουφτήδες και τετρακόσιους ιμάμηδες

Με τον Νόμο 2341/95 και 2413/96 διασφαλίζεται πλήρως η εκπαίδευση των μουσουλμανοπαίδων. Για τις ανάγκες της εκπαίδευσης της μειονότητας λειτουργούν:

235 σχολεία βασικής εκπαίδευσης
5 Γυμνάσια ( τα 4 με αμιγώς μουσουλμανικό πληθυσμό)
2 Λύκεια
2 Ιεροσπουδαστήρια, Κομοτηνής και Εχίνου, τα οποία κατέστησαν ισότιμα με τα εκκλησιαστικά λύκεια εξαετούς φοίτησης

Τα διδακτικά εγχειρίδια είναι γραμμένα στην τουρκική και εγκεκριμένα από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο

Η αναλογία δασκάλων – μαθητών είναι 1 : 12, όταν στην υπόλοιπη επικράτεια είναι 1 : 25.

Κατά παρέκκλιση, ισχύει καθεστώς εισαγωγής των παιδιών αυτών, σε ποσοστό 0,5% επί του συνόλου των εισακτέων, στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας

Στα πλαίσια της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης, υλοποιείται το «Πρόγραμμα εκπαίδευσης μουσουλμανοπαίδων», από την Ειδική Γραμματεία Παιδείας Ομογενών και Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης του ΥΠΕΠΘ, καθώς επίσης το πρόγραμμα
«Δια πολιτισμική Εκπαιδευτική Στήριξη Μαθητικών Ομάδων Θράκης», από το Εθνικό Ίδρυμα Νεότητας και λειτουργούν τα φροντιστήρια ενισχυτικής διδασκαλίας

Για τους δε Πομάκους της ορεινής Ροδόπης, λειτουργούν ελληνόγλωσσα Γυμνάσια, όπου παράλληλα γίνεται ανάλυση του Κορανίου στην Αραβική.
Πρόσφατα, στην έκδοση του Λεξικού της Πομακικής, ενώ έχουν εκδοθεί και αναγνωστικά δημοτικού και συλλογές παραμυθιών στην Πομακική. Η προσ΄πάθεια αυτή γίνεται έχοντας υποχρέωση στο πλαίσιο των αποφάσεων της UNESCO να διασώσουμε την άγραφη πομακική διάλεκτο με ελληνικούς χαρακτήρες. Πρέπει να επισημάνουμε οτι η διάσωση της πομακικής διαλέκτου πρέπει να γίνει και από Βουλγαρικής πλευράς με κυριλλικούς χαρακτήρες και από Τουρκικής Πλευράς με λατινικούς.

Για να μην εξιδανικεύουμε την συμβίωση σίγουρα υπάρχουν προβλήματα που έχουν όμως την αφετηρία τους στο οικονομικό-ταξικό γίγνεσθαι και όχι στην διάκριση χριστιανών και μουσουλμάνων.

Ως προς τον τομέα της ενημέρωσης, η Ελληνική Ραδιοφωνία διαθέτει εκπομπή για τη μειονότητα
Ακόμα, ο Ραδιοφωνικός Σταθμός της Κομοτηνής «βγάζει στον αέρα» από το 1997 δύο εκπομπές, μια στην Τουρκική και μια στην Ελληνική και Τουρκική
Συνολικά εκπέμπουν 5 μειονοτικοί ραδιοσταθμοί και εκδίδονται 10 εφημερίδες στα Τούρκικα

Να σημειώσουμε επίσης ότι η Ελληνική Πολιτεία προχώρησε στην κατάργηση του άρθρου 19 του κώδικα ελληνικής ιθαγένειας, που στο παρελθόν δημιούργησε μια «τάξη» ανιθαγενών, που χρησιμοποιήθηκαν από το Τουρκικό κράτος ως «αθώοι μάρτυρες» της δήθεν σκληρότητας των Ελλήνων. Το τραγελαφικό είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι στην πλειονότητά τους επέστρεψαν στη Θράκη, διότι η Τουρκία ελάχιστες φορές και σκοπίμως δεν χορήγησε σε Δυτικοθρακιώτη μουσουλμάνο αυτής της κατηγορίας την τουρκική υπηκοότητα.

Και μην μου πείτε "έβγαλες τα εθνίκια Καπογιώργη να μας πούν για τη μειονότητα"
Να δούμε τι ομολογεί ο Georgy Pap

1. η Τουρκία είχε προσπαθήσει να προκαλέσει κρίση στη Δυτική Θράκη, ώστε να υπονομεύσει τις προσπάθειες της Ελλάδας να ασκήσει πίεση στην Τουρκία για το διωγμό της κουρδικής μειονότητας
2. Kατά καιρούς, το θέμα της μειονότητας τίθεται παράλληλα με το θέμα της διεκδίκησης εδαφών

Αφού λοιπόν τα εμμετικά Παρατηρητήργια κόπτονται για τις συμβάσεις ας δούμε πόσοι θάπρεπε να είναι οι μειονοτικοί βάσει των συμβάσεων αυτών, όπως παρατηρεί στο εκτενέστατο άρθρο του για τη Θράκη ο Στρατηγός Μανίκας

Ο Ελληνισμός της Τουρκίας (Κωνσταντινούπολη, Ίμβρος και Τένεδος) που παρέμεινε με τη συνθήκη της Λωζάνης ήταν 250.000. Όσοι σήμερα απομένουν δεν υπερβαίνουν τις 2.500. Βάσει της αρχής της αμοιβαιότητας οι Μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης θα πρέπει να περιοριστούν σε 868 (86793:100 του πληθυσμού του 1923) απογραφή του 1929 ή άντε 1.100 (110.000:100 του πληθυσμού του 1993).

Θά 'θελε το Ελσίνκι τέτοιο "σεβασμό" στις συνθήκες για τις οποίες "κόπτονται"; Αυτό κι' αν θα 'ταν ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ...

Αυτά προς το παρόν... και
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στους Γιώργηδες και τους Καπογιώργηδες.