29.2.08

"κατινίστικες" κωλοτούμπες, αγανάκτηση αθλίων

Έχουμε κουρασθεί όσοι ασχολούμεθα λίγο με τα πολιτικά, να "θαυμάζουμε" την αναντιστοιχία στις δηλώσεις του "επίσημου" Συνασπισμού και τις απόψεις που εκφράζουν οι από κάτω "ημιεπίσημοι".

Είχαν φαγωθεί να λένε από τηλεοράσεως, ραδιοφώνου, εκδηλώσεων οι Συριζαίοι, ότι είναι υπέρ του σκέτο-Μακεδονία(*) ώσπου ο Αλαβάνος (και ο Τσίπρας) μίλησαν για σύνθετο γεωγραφικό προσδιορισμό τον οποίο πρέσβευαν δήθεν από καταβολής του θέματος.

Έ, όχι ρε παιδιά! Αφήστε τους πολιτικαντισμούς στους Κουλούρηδες, στους Γιακουμάτους και στους Αβραμόπουλους. Τους κάνουν καλύτερα. Εσείς το μόνο που θα πετύχετε, είναι να εξαθλιώσετε ακόμα περισσότερο την σχέση των λαϊκών στρωμάτων, με ότιδήποτε δεν ελέγχεται από το συνεπές ΚΚΕ...

Για αρχή σας δίνω ένα μικρό απόσπασμα από την Αυγή:

Τα Σκόπια είναι πρωτεύουσα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας

Εμείς, λοιπόν, της ανανεωτικής Αριστεράς, όπως κι όταν είχε πρωτοδημιουργηθεί το θέμα (αν και ο Συνασπισμός, επί προεδρίας Δαμανάκη, χονδρικά, συντάσσονταν με τις επίσημες κρατικές θέσεις, αλλά άλλαξε), εμείς, λοιπόν, λέμε τα ίδια, τα τοτινά. Δηλαδή:
....
2. Το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού των Μακεδόνων της Δημοκρατίας της Μακεδονίας (προσωρινό ψευδώνυμο FYROM) να λέγονται Μακεδόνες και τη χώρα τους να την ονομάζουν Μακεδονία είναι απολύτως σεβαστό. Αν ορισμένοι θεωρούν ότι είναι απόγονοι των Μακεδόνων του Μ. Αλεξάνδρου ας εισπράττουν και τα επίχειρα της ανοησίας τους.
[...]
Και η πόλη των Σκοπίων είναι, απλώς, η πρωτεύουσα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας.


Έχουμε ακόμα κουρασθεί με το άθλιο ελληνικό(;) παρατηρητήρι του Ελσίνκι (αφού το υπόλοιπο διαλύθηκε, το ελληνικό(;) από ποιόν "τα παίρνει" και παραμένει Παυλόπουλε και ΕΛΙΑΜΕΠ;) το οποίο προσφέρει τόοοσα στην καταστροφή της κοινής λογικής, σε σημείο να καταντάει αξιοπρόσεκτο!

Δείτε για παράδειγμα το κείμενο που έχουν αναρτησει κατά της παρέμβασης Μίκη Θεοδωράκη (στην εκπομπή του Λαζόπουλου) για το Σκοπιανό, που αναλίσκονται (γιατί μου φαίνεται αναμενόμενο;) στην υπεράσπιση των εντεταλμένων της Παντείου για το Τσάμικο ζήτημα(;). Είναι τόσο προφανές ότι ο συγγραφέας έχει θιγεί προσωπικά, που δεν αμφιβάλει και ο πλέον ανυποψίαστος, ότι είναι ένας εκ των ομιλητών-"ερευνητών". (**) Έτσι για να κατανοηθεί ότι είναι ολογάριθμοι, ανακυκλούμενοι, αλλά και αποθρασυμένοι, ειδικά μετά την επανατοποθέτηση του Βερέμη στην προεδρία του Συμβουλίου παιδείας τους. Το Εθνικό δεν το μαγαρίζω δίπλα στον τίτλο του Συμβουλίου. Άλλωστε δεν το χρησιμοποιούν και αυτοί...

Διαβάστε:
[...]
Γράφει λοιπόν ο Μίκης Θεοδωράκης: «Γεγονός πρωτοφανές για τη χώρα μας, μερικοί ‘επιστήμονες’ επέλεξαν το αμφιθέατρο του Παντείου Πανεπιστημίου για να αναπτύξουν δημόσια την υποστήριξή τους σ’ ένα βασικό αίτημα της ‘Μεγάλης Αλβανίας’, την κατάκτηση της Ηπείρου έως την Πρέβεζα με τη δικαιολογία ότι ανήκε στην Αλβανική Τσαμουριά, απ’ όπου τους έδιωξαν με εγκληματικές πράξεις οι Έλληνες. Ασφαλώς πρόκειται για οργανωμένη προβοκάτσια των ΗΠΑ, ώστε να μελετηθούν οι δικές μας αντιδράσεις και να προπαρασκευασθεί ψυχολογικά η εδαφική επέκταση της Αλβανίας μετά το Κόσοβο και σε ένα μεγάλο τμήμα των Αλβανοφώνων περιοχών των Σκοπίων και ακολούθως και σε δικά μας εδάφη.»

Κατ’ αρχή οι πανεπιστημιακοί και οι ερευνητές είναι τόσο «επιστήμονες» σε εισαγωγικά όσο ο Μίκης Θεοδωράκης είναι «μουσικός» και ο Λάκης Λαζόπουλος «ηθοποιός». Η αμφισβήτηση της επιστημονικής ιδιότητας αναγνωρισμένων ερευνητών και πανεπιστημιακών επειδή οι (δήθεν) θέσεις τους δεν αρέσουν όταν γίνεται από κάποιον που ενοχλείται όταν αρνούνται ότι κάνει σάτιρα κάποιοι τους οποίους η σάτιρά του στοχεύει δεν τον τιμά καθόλου και φυσικά δεν αποτελεί σάτιρα.
[...]
Επίσης, μόνο οι πάσης φύσεως μισαλλόδοξοι και ακραίοι αναζητούν πίσω από ένα ενοχλητικό για τις ολοκληρωτικές απόψεις τους έργο αναγνωρισμένων ερευνητών «οργανωμένη προβοκάτσια» των ΗΠΑ ή οποιουδήποτε άλλου, ώστε να προσπαθήσουν να πλήξουν το κύρος των επιστημόνων και να τους διαβάλουν. [...]

Ακολουθούν προοδευτικές, πολυπολιτισμικές και ανοιχτοκοινωνικές ύβρεις...



(*) μ' αρέσει ως σύνθετος προσδιορισμός, το έχω ξαναπεί, ιδιαίτερα αν το προφέρεις με Αμερικάνικη προφορά που φέρνει δυνατά προς... σκατομακεδονία! Καταλαβαίνετε τί θα αντιμετωπίζει ο πρωθυπουργός τους όταν συναντάει τον όποιον Αμερικανό επίσημο, που θα τον προσφωνεί ως skatomacedonian prime minister...

(**) πάω στοίχημα ότι είναι ο μοναδικός - εν μέσω επικούρων - λέκτορας, για να πλειοδοτήσει με στόχο την αναβάθμιση...

27.2.08

Ποιόν να υποστηρίξεις; Τον κουφό ή τον Αφγανό;


Σε χώρο για ΑμεΑ και κωφά άτομα θέλει να «στοιβάξει» και ανήλικους μετανάστες


Αναστάτωση έχει προκληθεί στην Πάτρα μεταξύ των ΑμεΑ, των κωφών ατόμων και των οικογενειών τους μετά την περίεργη εντολή που δόθηκε από το υπουργείο Υγείας προς το Εθνικό Ίδρυμα Κωφών (ΕΙΚ - παράρτημα Πάτρας) για τη φιλοξενία ανήλικων μεταναστών (Κούρδων, Αφγανών κ.ά.) στο οικοτροφείο του ιδρύματος.

Η Ομοσπονδία Κωφών της Ελλάδος με ανακοίνωσή της σημειώνει ότι στον ίδιο χώρο φοιτούν ενενήντα παιδιά, όλα άτομα με αναπηρία και ότι οι χώροι του ΕΙΚ είναι κοινόχρηστοι και επισημαίνει τους κινδύνους που θα προκύψουν για την υγεία των κωφών ατόμων και των ΑμεΑ δεδομένων των στατιστικών του ίδιου του υπουργείου που κάνουν λόγο για μεγάλο ποσοστό σοβαρών και μεταδοτικών νοσημάτων των εν λόγω μεταναστών.

«Μακριά από αισθήματα ρατσισμού και ξενοφοβίας(*), τα οποία άλλωστε βιώνουμε οι ίδιοι στην καθημερινότητά μας, αλλά απλώς για λόγους υγείας, παιδαγωγικούς κ.λπ., ζητούμε τη ματαίωση μιας τέτοιας απόφασης», τονίζεται στην ανακοίνωση.

Σε αντίθετη περίπτωση, προστίθεται, είναι ξεκάθαρο ότι την απουσία ολοκληρωμένης μεταναστευτικής πολιτικής καλούνται να επωμιστούν με την υποβάθμιση της ποιότητας των συνθηκών ζωής τους τα κωφά άτομα, τα ΑμεΑ και οι οικογένειές τους, μέσω αποσπασματικών λύσεων.

Παραπέμποντας η ομοσπονδία στις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις της Πολιτείας για τη λήψη ουσιαστικών μέτρων εξασφάλισης της αυτονομίας, της επαγγελματικής ένταξης και της συμμετοχής των ΑμεΑ σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής, υπενθυμίζει ότι το ΕΙΚ κτίστηκε με χρηματοδότηση της ΕΕ για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες των κωφών ατόμων σε εκπαίδευση, κατάρτιση, κοινωνική στήριξη κ.λπ.


Αυτά διαβάσαμε στο ΠΑΡΟΝ της 24-2-08. Άρχισε να γίνεται αντιληπτό ότι το δουλεμπόριο που εξυπηρετεί τους δυνατούς θα το πληρώνουν οι πλέον αδύνατοι!

Έγινε ταυτόχρονα γνωστό, μετά από βόμβα που εξεράγη στο σπίτι του Γιώργου Κουρή, ότι την στιγμή εκείνη (βραδιάτικα δηλαδή...) δούλευαν στο Kouris' residence αλά Μαγγίνα τρείς αλλοδαποί. Σκέψου τί θα συμβαίνει στους μεγαλοεκδότες και στους μεγαλοτραπεζίτες...

Βλέπετε έτσι βολεύεται η άρχουσα τάξη. "Έτσι βατεύει ο Πειραιάς". Από τρείς δούλους και πάνω!

Σε λίγο θα γίνει αντιληπτό και το αυτονόητο, ότι αφού ζούμε σε καπιταλιστικό κόσμο, ισχύει ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης (**). Πολλά χέρια, μικρότερα μεροκάματα. Λίγο αργότερα θα γίνει αντιλητό, ότι η πίτα έχει όρια και δεν αυξάνει ανάλογα με την αύξηση της προσφοράς ανειδίκευτης εργασίας. Επομένως όσο πιο πολλοί την μοιράζονται, τόσο μικρότερο κομμάτι θα πάρουν.

Και ίσως καταφέρουμε να αντιληφθούμε, ότι τα τεκταινόμενα στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ μας αφορούν λίγο πιό άμεσα απ' ότι φανταζόμαστε. Επίσης ότι αν η Ελλάδα είναι μικρή για να απαιτεί πράγματα στη διεθνή σκηνή, είναι και μικρή για να καταφέρει να ταΐσει άπασα την Βαλκανική, την Αφρική και την Ασία.

Εγω φυσικά θα συνεχίσω να αναρωτιέμαι. Με ποιόν είμαι; Με ποιόν να πάω και ποιόν ν' αφήσω; Με τον κουφό ή με τον Αφγανό;


(*) Φτάσαμε ν' απολογούνται στον ΣΥΡΙΖΑ οι κουφοί. Στον Σύριζα που φυσικά ουδεμία θέση παίρνει στα θέματα αυτά... Ούτε οι κρατικοδίαιτες ΜΚΟ! Τρείς μέρες περίμενα και περίμενα... Για τους "άλλους" δεν τίθεται θέμα. Δεν τους αφορά απλά!

(**) Εκτός από τα ρετιρέ του δημοσίου που ισχύει "ο νόμος του εργάτη"


25.2.08

Αντίσταση κι' Ανάκαμψη

Η κινητήρια δύναμη του φιλελευθερισμού, αλλά και ο ακρογωνιαίος λίθος της συλλογιστικής του είναι «το συμφέρον». Ο εγωκεντρικός όμως άνθρωπος και η νομοτελειακά συμπληρωματική του ιδιότητα του παγκοσμιοποιημένου πολίτη, θα κατέληγε τελικά - λόγω της τάσης του καπιταλιστικού συστήματος να οδηγείται στα άκρα του - να είναι απάνθρωπος και αντικοινωνικός. Άρα αυτοκαταστροφικός. Έτσι χρειάζονται τα καπιταλιστικά συστήματα την εκκλησία που έρχεται να αναλάβει τον ρόλο του ισορροπιστή. Όχι όμως η όποια εκκλησία, αλλά εκείνη που εξατομικεύει πλήρως την συμπεριφορά, κοιτάζοντας μόνο προς την «αιώνια ζωή». Εκείνη που αποφεύγει να τονίσει τη συλλογικότητα «του ποιμνίου» και να κάνει κριτική στους ταγούς του. Εκείνη που δεν προσπαθεί να προστατεύσει το ποιμνίο. Εκείνη δηλαδή που αγνοεί την ουσία του όρου εκκλησία!

Έτσι δεν μας ξενίζει η ξεδιάντροπη (και αντιχριστιανική φυσικά) στάση των εξουσιαστών και των παπαγάλων τους πριν καλά-καλά σαραντίσει ο Χριστόδουλος... Δεν μας φαίνονται περίεργοι οι πανηγυρισμοί της εφημερίδας το ΒΗΜΑ γιατί «το δόγμα της εθναρχούσης Εκκλησίας που κυριάρχησε στα χρόνια του μακαριστού Χριστόδουλου εγκαταλείπεται». Ενώ με την άλλη εθναρχούσα (την Κυπριακή) μια και υποστηρίζει Κασουλίδη ουδέν πρόβλημα. Ούτε η σε 2ο πρόσωπο (!) χαρωπή επιστολή συγχαρητηρίων του πρωθυπουργού προς τον νέο Αρχιεπίσκοπο μας ξενίζει.

Δεν περιμένουμε ακόμη από κανένα του ανώτερου κλήρου να αντιδράσει την περίοδο αυτή της κοινωνικής οπισθοδρόμησης, στην αντιμετώπιση της οποίας η προσφορά τους για την ενίσχυση του κοινοτικού-πατριωτικού πνεύματος θα ήταν πολύτιμη. Έτσι κι' αλλιώς τον πιο πολύ καιρό "ανάποδα" τους είχαμε συνηθίσει. Ξεκινήσαμε όμως τη χρονιά και θα συνεχίσουμε παρά τις αντιξοότητες, εμπνεόμενοι (θρήσκοι και μή) από την καταληκτική πρόταση - επαναστατική προτροπή του πρωτοχρονιάτικου μηνύματος του Χριστόδουλου:

Αντίσταση και Ανάκαμψη. Για να ξαναβρούμε ό,τι έχουμε χάσει, για να υπερασπισθούμε ό,τι κινδυνεύει.

Βέβαια υπάρχει και ένα ποσοστό συμπατριωτών που εμπνέεται από τον Τσίπρα! Αλήθεια τί «φούσκα» κι’ αυτή του Τσίπρα! Μου θυμίζει κατά την διάρκεια του ’99 την μετοχή του Καμπά που ανέβαινε χωρίς καν να φτιάχνει κρασί! Έτσι, με χέρσα αμπέλια και την προσδοκία του κέρδους... Αλλά θυμάμαι κι’ όλους όσους είτε απέφευγαν να πουλήσουν όταν φάνηκε η αλήθεια από φόβο μην χάσουν, είτε επειδή αργότερα δεν μπορούσαν. Εικονική πραγματικότητα! Και ο Τσίπρας – όπως οι σύντροφοί διατείνονται – επιτυγχάνει αυτό ακριβώς. Αλλαγή της εικόνας!

Φυσικά οι εξουσιαστές τρίβουν τα χέρια τους! Γιατί ο νεαρός αντιπροσωπεύει το είδος του ακίνδυνου «αντάρτη», την «ήρεμη συνείδηση» του ανθρώπινου είδους. Είναι γι’ αυτούς μια εικόνα φρεσκάδας που απενοχοποιεί την ανυπαρξία αντίστασης στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, με την ανάδειξη του ασήμαντου σε σημαντικό και την στομφώδη διατύπωση συνθημάτων χωρίς περιεχόμενο. Μια τέτοια αριστερά ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν περίμεναν.

Κι’ έτσι το κοινωνικό ζήτημα ογκώνεται παράλληλα με το εθνικό. Η συντεταγμένη πολιτεία αρνείται να αντιμετωπίσει τα μεγάλα προβλήματα με το μάτι στο συμφέρον του πολίτη. Πλαίσιο για την λαθρομετανάστευση δεν είδαμε ακόμα, ενώ κοντεύουμε να κλείσουμε εικοσαετία, το ασφαλιστικό το «λύνουμε» έτσι που να θίγονται μόνο οι ασφαλισμένοι και κανείς άλλος, η υγεία και η παιδεία συνεχίζουν να αποφεύγουν την ολοκληρωτική κατάρρευση για ανεξήγητους λόγους και οι μη κυβερνητικές οργανώσεις παρέα με τα «κινήματα» του Αλαβάνου αποφαίνονται: «Είμαστε όλοι διαφορετικοί. Είμαστε όλοι ίσοι.»

Αντιλαμβάνεστε το κρυφό ρατσισμό της δήθεν πολιτικά ορθής αυτής φράσης, που αναδεικνύει τον κυνισμό των σύγχρονων πολιτικών εξουσιών; Έ, λοιπόν λεβέντες μου όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι! Ίσοι δεν είναι με το υπάρχον σύστημα! Και η «υπόγεια» εξήγηση των ανισοτήτων με την διαφορετικότητα, αποτελεί την πλέον ανέντιμη στάση της χαβιαροαριστεράς!


Του Γ.Σ.

Αναδημοσίευση από την ρήξη που κυκλοφορεί

23.2.08

Μικρά και ασήμαντα από την μικρή μας Κύπρο


Χρόνια, σκλαβκιές ατέλειωτες
Τον πάτσον τζιαι τον κλώτσον τους
Εμείς τζιαμαί.
Ελιές τζιαι τερατσιές
Πάνω στον ρότσον τους.
Κώστας Μόντης

• ΗΤΤΗΘΗΚΑΜΕ. Πήραμε άλλο ένα μάθημα. Μπήκαν στην Πόλη οι οχτροί και τώρα αναμένουμε τις φωτιές.
• Σας γράφω αυτές τις λίγες γραμμές, αγαπητοί σύντροφοι, για να σας πω πως ο πόνος είναι πολύ μεγάλος. Σας γράφω για να σας πω πως οι ελπίδες μας για έναν αξιοπρεπή θάνατο έχουν πέσει στον πάτο. Πιο κάτω από τον πάτο βρίσκεται μόνο ο απόπατος, εκεί που πεθαίνουν οι ελεεινοί. Ελεεινοί δεν υπήρξαμε ποτέ.
• Έχουμε κι άλλα προβλήματα. Διάβασα τους ποιητές της ΗΤΤΑΣ για να παρηγορηθώ, μα τίποτα. Προσπάθησα να εμψυχώσω τους νέους μας κι απέτυχα απελπιστικά. Πήγα να θυμώσω, μα δεν μου έβγαινε θυμός. Κάτι έβγαινε, μα δεν ήταν θυμός, νομίζω πως πρέπει να ήταν η ψυχή μου, διότι ταυτοχρόνως έχανα και τον ρυθμό της αναπνοής μου.
• ΗΤΤΗΘΗΚΑΜΕ. Τα όνειρά μας για να κρατήσουμε τουλάχιστον την Κυπριακή Δημοκρατία κι απ’ εκεί να ελπίζουμε για κάτι καλύτερο έχουν γίνει εφιάλτες. Τα όρνεα της ανάπτυξης και του ανθελληνισμού ακονίζουν τα νύχια τους. Οι Τούρκοι, οι Άγγλοι, οι Αμερικάνοι και οι άλλοι καλοί μας σύμμαχοι πανηγυρίζουν. Μετά από κάθε ήττα, οι γύπες κατεβαίνουν για το ψαχνό. Σε μας δεν συνέβηκε αυτό. Κυκλοφορούσαν ανάμεσά μας εδώ και πολύ καιρό, τόσο που τους συνηθίσαμε. Τώρα, ο Θεός να μας φυλάει.
• Προσεύχομαι να μη διαλυθεί ο πόλος αντίστασης που ψήφισε Τάσσο Παπαδόπουλo. Αυτός ο πόλος ενωμένος μπορεί να τους χαλάσει όλα τα σχέδια και ας μην είναι κυβέρνηση. Ακόμη και αν τα κόμματα δεν προστατεύσουν αυτόν τον πόλο και ψηφίσουν έναν από τους δύο ΜΕΙΟΔΟΤΕΣ, δεν χάθηκε ο κόσμος. Η Κύπρος πιθανόν, ο κόσμος όχι. Εμείς θα παραμείνουμε ΕΔΩ, βαθιά ριζωμένοι στις παραδόσεις μας, ελιές και χαρουπιές σφηνωμένες στις πέτρες, που λέει κι ο Μόντης, κι όποιον πάρει ο Χάρος. Αν τυχόν μείνουμε μόνοι, δεν πειράζει, δεν θα είναι η πρώτη φορά. Θα το πω αυτό και παρακαλώ να μη θεωρηθεί ως εγωισμός. Μετά από τέτοιες ήττες, ελάχιστη αυτοπεποίθηση έχει ο άνθρωπος. Το γράφω για να πάρουμε κουράγιο εμείς οι ελάχιστοι και για να μην ξεχνούν οι πολλοί. Όταν αρχίζαμε αυτόν τον αγώνα, πολιτικό και πολιτιστικό, για να μην περάσει η δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία, ήμαστε 30 «πελλοί» περιθωριακοί, χωρίς κανένα σύμμαχο. Οι θέσεις μας 25 χρόνια μετά υιοθετήθηκαν από το 76% του κυπριακού λαού. Νιώθω περήφανος γι’ αυτό και δεν σκύβω τώρα στα γεράματά μου το κεφάλι. Μπορεί να μην έχουμε πια, πολλοί απ’ εμάς, άλλα 25 χρόνια, αλλά ξέρω πολλούς άλλους «πελλούς» που είναι τώρα πιτσιρίκια και νέοι και καλύτεροι από εμάς. Ξέρω και κάτι άλλο: Αντέξαμε χειρότερα, 3.000 χρόνια σκλαβιές ατέλειωτες.

ΠΑΠΠΟΥ*

Παππού Γρηγόρη
Μην κοιτάζεις προς τα κάτω
Θα καείς ξανά.
Πόσες φορές;
Άκου που σου λέω.
Κλείσε τα μάτια σου να ξεκουραστείς.
Άσε την Λύση* σε μας.
Ελληνική θα σου την παραδώσουμε
Αλλιώς να μας κάψει ο Θεός.



* Το ποίημα αυτό το έγραψε ένας δεκαπεντάχρονος μαθητής. Αισιοδοξώ μέσα από την απελπισία μου.
* Λύση λέγεται το κατεχόμενο χωριό του Γρηγόρη Αυξεντίου.

Βάσος Φτωχόπουλλος
Γιαλούσα, Νομός Αμμοχώστου, Ελλάς.

22.2.08

Επιθετικά (υπερθετικά) ενδοτικοί. Προτάσεις.

Στη περήφανη και αδούλωτη αυτή χώρα διανύσαμε μια πεντηκονταετία εξωτερικής πολιτικής που διακρίθηκε για την ενδοτική επιθετικότητα της. Δηλαδή παριστάνουμε τον τσαμπουκά, αλλά όταν έρθει η ώρα "ν' ανοίξει καμμιά μύτη" ενδίδουμε μετά μεγίστης ευκολίας... Ήρθε λοιπόν η ώρα να αποδεχθούμε την πραγματικότητα όσον αφορά τον χαραχτήρα μας και απελευθερωμένοι από συμπλέγματα να προχωρήσουμε. Και ποιός καλύτερος τρόπος από το να συνδυάσουμε την επιθετικότητα και τον ενδοτισμό με τρόπο που να μην ενισχύονται οι φοβίες μας, να μην καταστρέφεται η τρυφηλότητα του βίου μας, να μην μας δημιουργούνται προβλήματα και ταυτόχρονα να προσφέρουμε καμιά πρόταση αντί να γκρινιάζουμε διαρκώς και να αλληλοκατηγορούμεθα! Άλλωστε όπως λένε οι Λιακορεπουσαίοι είμαστε όλοι πατριώτες... Εκ γεννετής!

Η διαπραγμάτευση για το όνομα των Σκοπίων μας δίνει μια τέτοια ευκαιρία. Ήδη (από τα σχόλια του προηγούμενου ποστ για το θέμα) άρχισε να αναπτύσσεται η λογική του επιθετικού ενδοτισμού - κολόμβεια ιδέα με μια απλή αντιστροφή του επιθέτου σε ουσιαστικό και αντίστροφα... - που μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα χωρίς να πειραχτούν τα super market και τα casino για τα οποία μοχθήσαμε τόσο πολύ!

Επειδή η αντίληψη αυτή αποκτά την δική της δυναμική, μεταφέρω εδώ (από τα σχόλια) τις προτάσεις των διαχειριστών του Ιστολογίου και περιμένω τις δικές σας!


Πρόταση 1 (υπερθετικά διπλή). (Άπτερος)
Με το πού διολισθήσαμε προς την "σύνθετη" πάμε να μας φορέσουν την "διπλή".

Οταν λέγαμε "σύνθετη" ζητάγαμε προσδιοριστικό του όρου "Μακεδονία". Ο Νιμιτς μας δίνει προσδιοριστικά του όρου "Δημοκρατία". Για την Ντόρα αυτό είναι βάση για διαπραγματευση.

Έπειδή καμαρώνουμε οτι είμαστε η χώρα που γέννησε την δημοκρατία, πρέπει να απαιτήσουμε ένα επιθετικό προσδιορισμό του όρου δημοκρατία στον υπερθετικό βαθμό.

Είναι γνωστός ο υπερθετικός όλων των επιθέτων εις την νεοελληνικήν. Οπότε λέω να προτείνουμε το όνομα "Γαμώ τις δημοκρατίες της Μακεδονίας". Οι άλλοι θα λένε απλά "Μακεδονία" και εμείς θα λέμε απλά "Γαμώ" (την ατυχία μου, την πίστη μου κλπ).


Πρόταση 2. (υπερθετικά αλυτρωτική) (Greg)

Να πάμε επιθετικά... ενδοτικοί στις διαπραγματεύσεις με τους Σκοπιανούς αντιπροτείνοντας το υπερθετικά αλυτρωτικό: Δημοκρατική Δημοκρατία της Μακεδονικής Μακεδονίας Ξακουστής του Αλεξάνδρου η χώρα
μένοντας αμετακίνητοι στην απόφαση μας αυτή και απαιτώντας να το λένε ολόκληρο!

Όποιος Σκοπιανός εκούσια ή ακούσια δεν χρησιμοποιεί ορθά και πλήρως το προτεινόμενο όνομα ΔΗ.ΔΗ.ΜΑ.ΜΑ.Ξ.ΑΛΕ.ΧΩ. θα παίρνει υποχρεωτικά και ανεπιστρεπτί την Ελληνική υπηκοότητα!

16.2.08

Ονοματοδοσία...

Λαϊκή Δημοκρατία ή Δημοκρατική Πολιτεία της Μακεδονίας πρότεινε η Κοντολίζα στην Ντόρα και θα το επαναλάβει και ο Νίμιτς.

Παρά την αντίδραση Καραμανλή, η Ντόρα και οι Σκοπιανοί λένε ότι συζητούσαν το Νέα Δημοκρατία της Μακεδονίας. Θα προτιμούσα "ΣΥΡΙΖΑ Μακεδονίας" που είναι πιο επικοινωνιακό και σε άνοδο! Αποτελείται επίσης από δύο λέξεις και έχει ελπίδες να διατηρηθεί, γιατί με τρείς είναι αδύνατο! Από άλλη σκοπιά βέβαια της Ντόρας είναι καλό, γιατί έτσι οι γείτονες θα μας θυμίζουν με το όνομά τους έναν από τους νεκροθάφτες του εθνικού μας θέματος. Για να μην τον ξεχάσουμε ποτέ!

Τουλάχιστον αδέλφια θα ειδωθούμε στους δρόμους, μια και απροκάλυπτα (και απ' ότι δείχνουν τα πράγματα χωρίς αντίσταση...) μεθοδεύουν διπλή ονομασία και όχι σύνθετη. Νά γιατί φωνάζαμε ορισμένοι για gorna Macedonja και δεχόμαστε τη χλεύη και την απαξία των πολλών...

Το veto πρέπει τώρα να το διεκδικήσουμε μαχητικά όλοι μας. Και δεν έχουμε και Χριστόδουλο γαμώτο...

15.2.08

Αυτόχειρες

Οι σκέψεις που ακολουθούν προέκυψαν από την λογική σύνδεση δύο άσχετων μεταξύ τους ειδήσεων που απλά συνέπεσαν στον (δικό μου) χρόνο.

Η πρώτη αφορά την απεργία και την πορεία για το ασφαλιστικό σύστημα. Η άλλη αλιεύτηκε τυχαία στο internet και μίλαγε για μερικές εκατοντάδες αυτοκτονίες ετησίως στην Ελλάδα.

Στην συγκεκριμένη απεργία και πορεία δεν μετείχα, αν και η απόφαση δεν ήταν εύκολη. Περισσότερο από την επιθυμία να μετέχω, βάρυναν τα συναισθήματα απαξίας που μου προκαλούν τα κόμματα που υποστήριξαν την απεργία. Το αυτό ισχύει βέβαια και για τον ελληνικό κομματικό συνδικαλισμό, που δίνει την εντύπωση οτι ο μόνος σκοπός υπάρξεώς του είναι να κάνει τους Πολυζωγόπουλους βουλευτές και τις Ματσούκες ευρωβουλευτές.

Είναι προφανές οτι στην Ελλάδα έχουμε ξεμείνει από ουσιώδη συνδικαλισμό. Υπάρχει βέβαια η ΑΔΕΔΥ που όμως υποστηρίζει συνήθως κεκτημένα που διχάζουν. Δεν ξέρω αν έχει μείνει πραγματικός συνδικαλισμός σε καμμιά μεγάλη φάμπρικα; Αλήθεια έχει μείνει καμμιά μεγάλη φάμπρικα στην Ελλάδα;

Όλα αυτά βέβαια διευκολύνουν την επέλαση των παγκοσμιοποιητών κεντροαριστερών και κεντροδεξιών (της χαβιαροαριστεράς των Συριζαίων συμπεριλαμβανομένης). Μας έμεινε δηλαδή το ΚΚΕ ως το μοναδικό κόμμα αρχών, στο κοινοβούλιο, που όμως έχει πιάσει μάκα (μπορείς να πεις και γάνα), από τα χρόνια, ενώ ακόμη αναζητεί τα αίτια της κατάρρευσης του υπαρκτού.

Δεν απέχουμε αισθητά από το να ζούμε σε καθεστώς δικτατορίας και ξένης κατοχής με κοινοβουλευτικό προσωπείο. Όλες οι λειτουργίες της δημοκρατίας - της απεργίας συμπεριλαμβανομένης - ελέγχονται από τα ίδια κέντρα.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ακόμη και οι 'τρομοκράτες' μας είναι γιαλατζί. Μιλάμε για τρομοκρατία χαμηλού κόστους. Oι αμερικάνοι το κάνουν θέμα για λόγους γοήτρου και τακτικής. Στην πραγματικότητα δεν φοβάται κανείς.

Η μόνη τρομοκρατία σήμερα είναι η ισλαμική τρομοκρατία. Οι ισλαμιστές αυτοκτονούν πιστεύοντας οτι κερδίζουν πιλάφια και ουρί, αλλά έχουν αποτέλεσμα. Οι αμερικάνοι κινδυνεύουν να χάσουν τον πόλεμο στο Ιρακ, εξ' αιτίας των τρομοκρατών. Όπως έχασαν τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Εκεί βέβαια δεν είχαμε τρομοκράτες, είχαμε αντάρτικο. Σήμερα όμως και το αντάρτικο "τρομοκρατία" αποκαλείται, εκτός αν το χρηματοδοτεί η δύση οπότε αποκαλείται "απελευθερωτικό κίνημα".

Οι Ελληνες δεν είναι ισλαμιστές. Πολεμάνε, σκοτώνονται στη μάχη, αλλά δεν αυτοκτονούν. Οπότε δεν έχουμε τρομοκρατία ισλαμικού τύπου, ούτε καν εισαγόμενη αφού κρατάμε ένα minimum καλών σχέσεων με τους Άραβες.

Εδώ κολλάει η άλλη είδηση. Οι εκατοντάδες που αυτοκτονούν κάθε χρόνο αυτοκτονούν από απελπισία και κατάθλιψη. Οχι από αγανάκτηση. Οσο όμως αυξάνεται ο αριθμός των απελπισμένων και των αγανακτισμένων, μπορεί σε κάποιον από τους αυτοκτονούντες να συμπέσουν οι δύο ιδιότητες. Οπότε μπορεί να σκεφτεί να πεθάνει θεαματικά. Άλλωστε είναι πιό εύκολο να πατήσει κάποιος το κουμπί αντί να πέσει από το μπαλκόνι.

Βρές τον Μάκη!

Γι' αυτό αυτή η χώρα όσες προ ημερησίας διατάξεως συζητήσεις και να κάνει θα επιβιώνει. Έτσι αποδεικνύει και την πολιτισμική συνέχεια της. Διότι αυτοσαρκάζεται!

Πήγαινε λοιπόν στο google.gr

ΓΡΑΨΕ : Βρές τον Μάκη

ΠΑΤΑ : Aισθάνομαι τυχερός

Και άφησε το χαμόγελο ν' ανθίσει.

14.2.08

Κυβερνητική ασυνεννοησία στο ασφαλιστικό!

Μιας και αύριο θα γίνει προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για το ασφαλιστικό, θα ήθελα έστω και την τελευταία στιγμή να "δώσω στεγνά" στην προεδράρα της κυβέρνησης τον ΥΠΕΣ κ. Παυλόπουλο!

Δεν έχει ενημερώσει κ. Πρωθυπουργέ ο ωραιοπαθής Πάκης την "εργατική" υφυπουργό απασχόλησης κ. Φάνη Πάλλη - Πετραλιά, ότι το δουλεμπόριο και η λαθρομετανάστευση έχουν ήδη σώσει το ασφαλιστικό και ξεσηκώνει με τα νομοσχέδιά της τον κόσμο άδικα!

Τέτοια κάνουν και ανεβαίνει το κόκκινο σπέρμα στο 11,5 % .

Καταγγέλω επίσης για ύποπτη συμπεριφορά την συν-τρόφισα Δαμανάκη, η οποία θεωρεί (όπως δήλωσε στη Βουλή) ότι το πρόβλημα του ασφαλιστικού είναι οι δαπάνες νοσηλείας που αυξήθηκαν περιέργως κατά 40% τα τελευταία χρόνια... Ευτυχώς που δεν παρέχουμε επιπλέον τσάμπα περίθαλψη στην ευρύτερη Βαλκανική, ενώ ταυτόχρονα χαρίζουμε τις εισφορές στους δουλέμπορους όπως θα έκανε ένα κράτος οπερέτα!

Τιμούμε τη λαϊκή βούληση...

12.2.08

Νέο αλλά λίγο ... μπαγιάτικο!

Με Τσίπρα στις ταβέρνες και Δούρου στις Κυκλάδες με κάνανε τα γδούρτια να ορέγομαι μουλάδες! (Συρτός)

Και φυσικά χωρίς "θεσμικούς" επιστήμονες δεν έχει εγκυρότητα το καλαμπαλίκι...

Κύπρος. Η πέτρα του Ρωμιού. (συνέχεια )

(προηγούμενο)


Τάξη και Χάος: ένας Κύπριος Γκορμπατσόφ; *

Στο σημείο αυτό θα επιχειρήσουμε να εξετάσουμε αν και υπό ποίες προϋποθέσεις μπορεί να αναπτυχθεί μια «δυναμική Γκορμπατσόφ» σε περίπτωση εκλογής του Δημήτρη Χριστόφια στην Προεδρία. Χρησιμοποιούμε τον όρο «δυναμική Γκορμπατσόφ» για να περιγράψουμε μια διαδικασία ταχείας, απότομης αυτοκαταστροφής μιας δομής που μπορεί να είναι κομματική (ΑΚΕΛ, ΚΚΣΕ) ή κρατική (Κυπριακή Δημοκρατία, ΕΣΣΔ), την εξέλιξη ενός φαινομένου που μπορεί να μπει σε χαοτική περιοχή. Τα φαινόμενα αυτά δεν περιορίζονται στην πολιτική – ένα αλλεργικό σοκ, π.χ., μπορεί να προκαλέσει θάνατο, ο οποίος δεν είναι κατά τα άλλα αναπόφευκτος. Είναι βεβαίως προφανές ότι η Κύπρος και η ΕΣΣΔ είναι δύο πολύ διαφορετικές χώρες. Η αναλογία μας όμως δεν αφορά τα γενικά, εξωτερικά χαρακτηριστικά, αλλά τη συγκρότηση της κρατικής ταυτότητας, της εξουσίας και της ιδεολογίας που τη νομιμοποιεί, όπως και τη σχέση μιας οντότητας με το κέντρο του διεθνούς συστήματος («διεθνής κοινότης»). Πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι είναι αδύνατο μια καταστροφική διαδικασία τέτοιου τύπου να περιοριστεί στην Κύπρο και να μη μεταδοθεί στην αλληλένδετη κρατική δομή της Ελλάδας. Σε περίπτωση που ένα τέτοιο σενάριο καταλυθεί, δεν υπάρχει τρόπος να προβλέψουμε τις συνέπειές του.

Η κυριότερη βεβαίως διαφορά που υπάρχει μεταξύ Κύπρου και ΕΣΣΔ είναι η δημοκρατία και αυτή είναι η κυριότερη ελπίδα, μαζί με τα αντανακλαστικά που απέδειξε ότι έχει το 2004 ο λαός του ΑΚΕΛ και όσα «αντισώματα» έχει ενεργοποιήσει η εμπειρία του δημοψηφίσματος. Εναντίον μιας χαοτικής, καταστροφικής εξέλιξης δρα το παγκόσμιο ρεύμα ανάδυσης ισχυρών εθνικών ταυτοτήτων, υπέρ του καταστροφικού σεναρίου δρα η ψυχολογική τάση να ακολουθεί ένα είδος «αμπώτιδας» τις «πλημμυρίδες» τύπου 2004.

Για την ανάλυσή μας είναι δευτερεύουσες οι προθέσεις των Υποκειμένων, πρωτεύουσας σημασίας είναι η Θέση στην οποία θα βρεθούν και όχι η Πρόθεσή τους. Ούτε είμαστε μάντεις, για να ξέρουμε τι έχει ο καθένας στο κεφάλι του. Αυτό που εμάς μας ενδιαφέρει είναι να χρησιμοποιήσουμε ένα υπαρκτό, γνωστό αναλυτικό υπόδειγμα, για να προσπαθήσουμε να προβλέψουμε τι δυνάμεις θα ασκηθούν στην αυριανή κορυφή της Δημοκρατίας και πώς μπορεί αυτή να αντιδράσει. Ο σκοπός δεν είναι να κάνουμε μια θεωρητική άσκηση, αλλά να βοηθήσουμε στην αποτροπή, αν είναι δυνατόν, ενός καταστροφικού σεναρίου. Αυτό που μας κάνει να ανησυχούμε είναι κυρίως η εμφάνιση πολλών και εντυπωσιακών δομικών ομοιοτήτων ανάμεσα στον τρόπο που εξελίσσεται ήδη η προεκλογική εκστρατεία Χριστόφια και της δομής επιχειρημάτων που θεμελίωσαν και οδήγησαν διαδοχικά στη διάλυση της ΕΣΣΔ.

1. Απαξίωση του Υποκειμένου

Στην ΕΣΣΔ έγινε μαζική και απότομη τηλεοπτική καμπάνια για τα εγκλήματα του σταλινισμού, η οποία τύλιξε όλη τη χώρα σε μια τεράστια ενοχή, χωρίς να της προσφέρει ένα νέο εννοιολογικό πλαίσιο, στο οποίο να μπορεί να εντάξει τις καινούργιες πληροφορίες. Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που περιμένει κανείς αν ανάψει έναν προβολέα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Θα τους στραβώσει όλους.

Πέραν της ενοχής, η «ιστορική γκλάσνοστ» κατέστρεψε κάθε ιστορικό λόγο δημιουργίας του σοβιετικού καθεστώτος, το οποίο εμφανίστηκε τελικά σαν αυθαίρετο προϊόν εγκληματικής δράσης. Ταυτόχρονα εισήχθη μια α-ιστορική σύγκριση με τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, που καθιστούσε παράλογη την ίδια την ύπαρξη του καθεστώτος.

Το αντίστοιχο, αν και ηπιότερο, φαινόμενο είναι παρ’ ημίν ο «εθνομαζοχισμός» που περιγράψαμε, η θεωρία των «χαμένων ευκαιριών» (εμείς φταίμε για ό,τι μας τυχαίνει), το «φοβικό σύνδρομο» έναντι της Τουρκίας, οι κατηγορίες κατά του ελληνικού «εθνικισμού-σοβινισμού», που εμποδίζει δήθεν τη λύση.1

2. Καταστροφή της εικόνας του «εχθρού» και εξιδανίκευση του «εχθρού»

Ο «ταξικός εχθρός» και ο «ιμπεριαλισμός» εξαφανίζονται. Ο δυτικός κόσμος αρχίζει να αναφέρεται ως «πολιτισμένος κόσμος». Κάθε φορά που ο Γκορμπατσόφ κάνει μια επίσκεψη στο εξωτερικό η σοβιετική τηλεόραση αποθεώνει τη Δύση με τα ρεπορτάζ της. (Η ΕΣΣΔ είχε ασφαλώς προβλήματα. Αλλά ένας ιδιοκτήτης μπακάλικου, που αρχίζει να διαφημίζει στους πελάτες του το απέναντι μαγαζί ως πολύ καλύτερο, θα το κλείσει γρήγορα το δικό του.)

Δεν είναι οι Αγγλο-Aμερικανοί και η Τουρκία εχθρός της Κύπρου. Εχθρός της Κύπρου είναι οι απροσδιόριστοι «ξένοι», ο δικός μας «εθνικισμός-σοβινισμός», ο «αναξιόπιστος και ανειλικρινής Παπαδόπουλος, που δεν θέλει λύση, που έμεινε στον καιρό του Ακρίτα». «Θα πηγαίνω και δύο και τρεις φορές τον χρόνο στο Λονδίνο για να λύσω το Kυπριακό», «Πρέπει να πείσουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι θέλουμε λύση», λέει τώρα ο Δημήτρης Χριστόφιας.

(Αξίζει να σημειώσουμε ότι η κύρια διαφορά στην «επικοινωνιακή πολιτική» του ΚΚΣΕ και του ΚΚ Κίνας ήταν η εμμονή του τελευταίου στη διατήρηση, πάντα, στον πυρήνα της προπαγάνδας του καθεστώτος, της εικόνας του «εχθρού», των «δυτικών αποικιοκρατών».)

3. Εισαγωγή ανύπαρκτων ή διόγκωση υπαρκτών απειλών

Κάθε τρεις μήνες πήγαινε ο Γκορμπατσόφ στο Πολιτικό Γραφείο και τους ρωτούσε, π.χ.: Πόσα λεπτά θέλει ένας πύραυλος από τη Γερμανία για να φτάσει στη Μόσχα; Δέκα, του απαντούσαν. Και τι θα κάνουμε σε δέκα λεπτά; Καμία απάντηση. (Στα Πολιτικά Γραφεία δεν είναι κόσμιο να διακόψεις και να ρωτήσεις: «Πώς θα έρθει ο πύραυλος σε δέκα λεπτά στη Μόσχα, αν είναι να εξαφανιστεί η Αμερική σε μία ώρα;») Παίρνουμε έτσι την εξουσιοδότηση για τη νέα σοβιετική παραχώρηση στις διαπραγματεύσεις με τις ΗΠΑ. «Πάμε σε παγκόσμια καταστροφή αν δεν τα βρούμε με την Αμερική», ήταν το βασικό επιχείρημα.

Το αντίστοιχο «σημιτικό επιχείρημα» στα Ίμια, με τον Οτσαλάν κτλ., ήταν: «Πόλεμος ή ειρήνη;» Στην Κύπρο το 2004 και τώρα είναι: «Λύση ή διχοτόμηση;» Η «θεωρητική βάση» της αποδοχής κακών λύσεων: «Η διχοτόμηση έχει περάσει το κατώφλι μας, θα γίνουν Ταϊβάν τα κατεχόμενα, θα τα χάσουμε όλα».

4. Εσωτερική διάσπαση αξιών και ταυτοτήτων

Η μεγάλη ιδέα του Μιχαήλ Σεργκέγιεβιτς, που έγραψε στο πόνημά του Περεστρόικα, η Nέα Πολιτική Σκέψη, είναι η αντιπαράθεση πανανθρώπινων και ταξικών αξιών. (Βέβαια κακώς πήρε ο Γκορμπατσόφ τα δικαιώματα αυτού του βιβλίου, διότι η ιδέα ανήκει στον Σοβιετικό διαφωνούντα κύριο Σλιάπεντοχ και περιλαμβάνεται στο πέιπερ που ετοίμασε με χρηματοδότηση της αμερικανικής κυβέρνησης και υπέβαλε, χωρίς να δημοσιεύσει τότε, στο Kέντρο Σοβιετικών Σπουδών του Μίτσιγκαν Στέιτ Γιουνιβέρσιτι, δύο χρόνια πριν από την κυκλοφορία της Περεστρόικα. Σ’ αυτή τη μελέτη περιέχονται και αναλυτικές δημοσκοπήσεις των αντιδράσεων του σοβιετικού πληθυσμού στο νέο «σύστημα αξιών».)

Διάσπαση της κυβερνώσας κεντροαριστεράς στην Κύπρο. «Φιλειρηνική, συμφιλιωτική αριστερά» εναντίον «Eλλήνων εθνικιστών-σοβινιστών», είναι το κυπριακό ισοδύναμο, το οποίο, όπως είπαμε, χρησιμοποιείται από το 1926 από τους Βρετανούς (διάσπαση των εργατών της Λεμεσού σε «Έλληνες» και σε «κομουνιστές»).

Όπως ήδη υπογραμμίσαμε εξάλλου, η εμπειρική εξέταση της νεοελληνικής ιστορίας έχει δείξει ότι συχνά η διάσπαση και η σύγκρουση των ταυτοτήτων και των αξιών που τις συγκροτούν μπορεί να είναι προάγγελος πολύ μεγάλων καταστροφών στον ελληνικό χώρο, για κάποιον λόγο που επιχειρήσαμε κάπως να διερευνήσουμε, αλλά βασικά δεν γνωρίζουμε καλά και που, λόγω της επανάληψής του, δεν μοιάζει να συνιστά σύμπτωση, αλλά μάλλον αποτέλεσμα μιας συστηματικής «ατέλειας», μιας «αδυναμίας» της δομής.

5. Εμφάνιση νέου, άπειρου και ανασφαλούς πολιτικού προσωπικού

Ο Γκορμπατσόφ ήταν επαρχιώτης, μικρής ηλικίας και εμπειρίας, για τα δεδομένα του Κρεμλίνου, που έπρεπε να αποδείξει γρήγορα ότι αξίζει. Ήταν ο πρώτος Σοβιετικός ηγέτης χωρίς βιωματική εμπειρία της σύγκρουσης με τη Δύση (πόλεμος κτλ.). Όταν βρίσκει δυσκολίες στην αντιμετώπιση προβλημάτων, είτε ανοίγει νέα μέτωπα, των οποίων αγνοεί τη δυναμική, είτε δανείζεται κύρος από τον «εχθρό» (Ρέιγκαν, Θάτσερ, Κολ κτλ.), τις καλές σχέσεις με τη «διεθνή κοινότητα», για να αντιμετωπίσει την εσωκομματική αμφισβήτηση, μειώνοντας ισόποσα το κύρος του κόμματός του στην κοινωνία. Αλλά για να δανειστεί αυτό το κύρος αφενός τους κάνει διαρκώς μεγαλύτερες παραχωρήσεις, αφετέρου εξαρτάται όλο και περισσότερο από τη δική τους γνώμη για την πολιτική του. Κάθε φορά που διαπιστώνει ότι ένα εξάρτημα του μηχανήματος είναι σκουριασμένο ή χαλασμένο το πετάει! Τελικά, έχοντας ο ίδιος εξασθενίσει το κόμμα του, τη βάση εξουσίας του, ανεξαρτητοποιείται, θεσπίζοντας θέση Προέδρου της ΕΣΣΔ, την οποία καταλαμβάνει.

Στην Κύπρο οι Παπαδόπουλος, Λυσσαρίδης και Κληρίδης είναι οι τελευταίοι που έζησαν τις συγκρούσεις για τη ζωή ή τον θάνατο της Δημοκρατίας. Ο Χριστόφιας είναι πολιτικός μιας καινούργιας γενιάς, που δεν έχει ζήσει την εμπειρία αυτή. Ως «φτωχόπαιδο» και «κομουνιστής» έχει πολύ μεγαλύτερες ανάγκες αναγνώρισης στο νέο κλαμπ, αναπλήρωσης αυτού που ο ίδιος αντιλαμβάνεται ως ανεπάρκειά του. Ως Πρόεδρος θα πρέπει να αποδείξει σύντομα στο εσωτερικό και διεθνώς πώς θα λύσει το Kυπριακό, να αποδείξει ότι καλώς διέσπασε την κεντροαριστερά και διεκδίκησε την Προεδρία. Τις επικίνδυνες αυταπάτες του (στην καλύτερη περίπτωση) για τη διεθνή κοινότητα μας τις έχει πει ήδη. Με διασπασμένο και αλληλομισούμενο το μέχρι πρότινος «στρατόπεδο του “όχι”», πού θα στηριχτεί για να αντισταθεί, αν θελήσει να αντισταθεί. Ήδη επίσης δήλωσε ότι θα παραιτηθεί από το ΑΚΕΛ εκλεγόμενος. Ποιες δυνάμεις θα αντικαταστήσουν τη σημερινή εξάρτησή του από το κόμμα;

6. Στρατηγική ασάφεια

Πίσω από τη δράση του Γκορμπατσόφ δεν υπάρχει σαφές σχέδιο, όπως δεν υπάρχει και σαφής κατανόηση των διακυβευμάτων, των ίδιων των λόγων ύπαρξης του σοβιετικού καθεστώτος. Δυστυχώς όλες οι δηλώσεις Χριστόφια και των επιτελών του για το Σχέδιο Ανάν, τη «διζωνική-δικοινοτική» κτλ. μαρτυρούν στην καλύτερη περίπτωση σύγχυση, στη χειρότερη και πιθανότερη πλήρη υποτίμηση, μη κατανόηση του τι συνιστά κρατική συγκρότηση, μη κατανόηση που επιτρέπει την επαναφορά του Σχεδίου Ανάν.

7. Βιασύνη και βολονταρισμός

Η βιασύνη είναι απαραίτητη για να γίνει ένα δευτερεύον πρωτεύον και να αποσπαστεί η συγκατάθεση προτού προλάβουν οι παίκτες και η κοινωνία να συνειδητοποιήσουν τι συμβαίνει. (Tη βλέπουμε πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, π.χ. ασθένεια Παπανδρέου, Ντέιτον, Νέα Υόρκη κτλ.). «Όποιος καθυστερεί τιμωρείται», είπε στον Χόνεκερ ο Γκορμπατσόφ το φθινόπωρο του 1989, λίγο καιρό αργότερα όμως απέδειξε ότι όποιος βιάζεται όχι απλώς σκοντάφτει, αλλά μπορεί και να γκρεμοτσακιστεί. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε άλλο έτσι, εσωτερικά και διεθνώς, ήταν το μότο του Γκορμπατσόφ.

«Πρέπει να λυθεί επειγόντως το Kυπριακό». Αμέσως μετά μια εκλογή Χριστόφια και ενώ οι δυνάμεις του «όχι» θα παραμένουν «ζαλισμένες» θα επιχειρηθεί μια ταχεία λύση του Kυπριακού.

8. Νομιμοποίηση μέσω του εκλεκτικισμού

Θυμόμαστε τι έλεγε ο Λένιν για τη δημοκρατία και την ελευθερία, δεν θυμόμαστε όμως τι είπε για τον καπιταλισμό (Γκορμπατσόφ). Και αντί για δημοκρατία προσγειωνόμεθα στην ολιγαρχία, από τη δικτατορία του «προλεταριάτου» φτάνουμε στη «δημοκρατία» της μαφίας.

Στην κυπριακή περίπτωση παίρνουμε τον «διεθνισμό» χωρίς την «ουρά» του («προλεταριακός») και καταλήγουμε στη βρετανο-τουρκική Κύπρο της παγκοσμιοποίησης και του κατά Εζεκία «ιμπεριαλισμού».

9. Λάθος διάγνωση απειλής

Ο Γκορμπατσόφ νόμιζε ότι θα τον ανατρέψουν οι «σκληροπυρηνικοί», όπως τον Χρουστσόφ. Για να αντιμετωπίσει αυτή τη φανταστική απειλή, εισήγαγε τον δούρειο ίππο, τις αξίες ενός εχθρικού προς το δικό του συστήματος, που συνάντησε έναν φιλόδοξο πολιτικό (Γέλτσιν) και τον κατέστρεψαν. Στην Κύπρο (κάνουμε ότι) νομίζουμε ότι είμαστε στη δεκαετία του 1960 και του 1970, ότι αντιμετωπίζουμε τις εξάρσεις του «ελληνικού εθνικισμού» και της ΕΟΚΑ ΒΔ, εναντίον των οποίων κινητοποιούμε την ανάγκη σύντομης λύσης στη βάση της «διζωνικής-δικοινοτικής» και του Σχεδίου Ανάν. Αυτό θα καταστρέψει την Κυπριακή Δημοκρατία, όχι μια ανύπαρκτη ΕΟΚΑ ΒΔ.

10. Υποσχέσεις

«Ελευθερία και δολάρια, παγκόσμια ειρήνη». Το εισιτήριο έγραφε Γενεύη - Στοκχόλμη χωρίς επιστροφή. Το αεροπλάνο πήγε στην Μπουρκίνα Φάσο. Για την «παγκόσμια ειρήνη» ανοίξτε την τηλεόραση στις οκτώ. Λύση του Κυπριακού, συμφιλίωση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, συμφιλίωση Ελλάδας - Τουρκίας, σύντομη επιστροφή στις χαμένες πατρίδες και ανάκτηση των σπιτιών μας, happy end μετά από τριάντα χρόνια.

11. «Κοινωνικότητα» (Aπό τον Σοβιετικό «Παπαδόπουλο»-Γκρομίκο στον Σεβαρντνάντζε)

Από την αντιπαθητική διπλωματία του διαρκούς «νιετ» (όχι), στη συμπαθή διπλωματία των πολλών «ντα» (ναι). Με την ευγένεια και τους καλούς τρόπους και την αξιοπιστία το ΝΑΤΟ κοντεύει να φτάσει τώρα στα περίχωρα της Μόσχας. Τώρα προτείνονται πολλά τσάγια με τον Γκόρντον Μπράουν για να λυθεί το Kυπριακό. Το σύστημα άμυνας τύπου Παπαδόπουλου είναι εξαίρετο αλλά άκαμπτο, όπως ήταν και το σοβιετικό. Σε τέτοια συστήματα ο «εχθρός», έχοντας αποκλειστεί από παντού τεχνικά, όχι πολιτικά, έχει την τάση να εμφανιστεί τελικά ουρανοκατέβατος στο κέντρο της ίδιας της δομής. («Δεν υπήρχε πιο αντικομουνιστικό μέρος από τον μηχανισμό της Γραμματείας της ΚΕ τη δεκαετία του 1970», εξομολογήθηκε κάποτε στον γράφοντα ένα στέλεχός του.) Όχι τυχαία, γιατί το κυπριακό βιοτικό επίπεδο μοιάζει με το κεντροευρωπαϊκό, είναι ένα υλικό επιχείρημα δηλαδή ότι μας συμφέρει να πηγαίνουμε με τη διεθνή κοινότητα – πόσο μάλλον που ο Χριστόφιας μας εκδίδει ένα αξιοπρεπές «αριστερό» διαβατήριο για να το κάνουμε.

Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε, αλλά δεν έχει νόημα. Δεν γράφουμε την ιστορία της ΕΣΣΔ ή των κομουνιστικών κομμάτων και της περεστρόικα. Η κύρια πάντως ομοιότητα της διαδικασίας έγκειται στην εισαγωγή σε ένα σύστημα, σε μια δομή, αντίθετων προς την ύπαρξή τους στοιχείων, περίπου με τον μηχανισμό των αυτοάνοσων νοσημάτων, όταν οι άμυνες του οργανισμού αρχίζουν να επιτίθενται εναντίον του, τον ξεγελάνε, περνάει τους εχθρούς για φίλους και τους φίλους για εχθρούς. Ανεξαρτήτως των σοβαρών προβλημάτων που αντιμετώπιζε, η ΕΣΣΔ και το ΚΚΣΕ καταστράφηκαν με μια τέτοια διαδικασία. Το απαράμιλλο ένστικτο του απαράτσικ που διέθετε ο Γκορμπατσόφ, υπέροχη τακτική σε κενό στρατηγικής, λειτουργώντας για να στερεώσει την προσωπική του εξουσία, δανειζόμενος κύρος εναντίον των επικριτών του από εχθρικές δυνάμεις, τους επέτρεψε να καταστρέψουν και το σύστημα που διοικούσε και τον ίδιο. Ο Γκορμπατσόφ, χωρίς να το καταλαβαίνει, και ακριβώς επειδή δεν το καταλάβαινε, βρήκε την ιδιοσυχνότητα του οικοδομήματος, της δομής, τη συχνότητα δηλαδή στην οποία το πλάτος ταλάντωσης μιας δομής γίνεται άπειρο, και η δομή κατέρρευσε όπως μια γέφυρα που την περνάει ένας ουλαμός πεζικού με το ίδιο βήμα. Η Ρωσία γνώρισε τα επόμενα χρόνια τη μεγαλύτερη καταστροφή από την αυγή της βιομηχανικής εποχής, του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου περιλαμβανομένου, με κάθε δυνατό αντικειμενικό δείκτη (οικονομικό, κοινωνικό, τεχνολογικό, ηθικό κτλ.) μετρούμενη. Μόνο για κάθε χρόνο «μετάβασης» (στο πουθενά) έχασε ένα έτος προσδόκιμου ζωής του άρρενα πληθυσμού της. Οι λέξεις «δημοκρατία», «ελευθερία», «Δύση» θα χρειαστούν πολλές δεκαετίες, μισό ή έναν αιώνα για να μην ακούγονται ως βρισιές από τον μέσο Ρώσο πολίτη και δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξει κομουνιστικό κόμμα.

ΣHMEIΩΣH

1. Οι κατηγορίες του «εχθρού» και του «φίλου», του «κυρίαρχου» και του «κυριαρχούμενου», του «εξουσιαστή» και του «εξουσιαζόμενου», δεν αφορούν μόνο την κοινή γνώμη, ή την «τάξη», αλλά και, ακόμα περισσότερο, την «ελίτ», τους ηγέτες. Ιδιαίτερα όταν προέρχονται από μια μικρότερη, από μια πιο «καθυστερημένη», από μια λιγότερο πλούσια οντότητα, που αγωνίζεται να γίνει κάπως υποκείμενο στη σχέση με μια οντότητα πιο δυνατή. Προσωπικά έτυχε να ακούσω τον αρχηγό της μεγάλης απεργίας των αρτεργατών στον μεσοπόλεμο, μιας από τις πρώτες μεγάλες κινητοποιήσεις της ελληνικής εργατικής τάξης, τον Μήτσο Σούλα, μια εκπληκτική φυσιογνωμία εργάτη-διανοούμενου (με μόρφωση πολύ ανώτερη πανεπιστημιακών καθηγητών), να διηγείται πως, όταν μπήκε επικεφαλής της απεργιακής επιτροπής στο Γραφείο του υπουργού, αρνήθηκε να καθίσουν στις πολυθρόνες και να πιουν ακόμα και καφέ. Όρθιοι και ξερά κάνανε τη διαπραγμάτευση. Mόνο έτσι δεν την έκανε, αντίθετα, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, η αντιπροσωπεία του ΕΑΜ στον Λίβανο.

Ένα πρωί, στις αρχές του περασμένου αιώνα, ο Τρότσκι, δραπέτης από τη Σιβηρία, φτάνει στη διεύθυνση που του έδωσαν στο Λονδίνο, στο σπίτι του Λένιν και της Κρούπσκαγια. Ο Λένιν βγάζει τον νεοφερμένο εξόριστο την πρώτη βόλτα, την πρώτη «ξενάγηση» στην πρωτεύουσα του βρετανικού ιμπεριαλισμού. Γνωρίζει προφανώς την ελκτική δύναμη του παραδείγματος. Να πώς ο Τρότσκι περιγράφει αυτή τη βόλτα: «Δεν θυμούμαι καλά αν το πρωί εκείνο ή τη δεύτερη μέρα έκαμα μαζί με τον Λένιν ένα μεγάλο περίπατο στο Λονδίνο. Μου έδειξε το Ουεστμίνστερ (απ’ έξω) και άλλα σπουδαία χτίρια. Δεν θυμάμαι πώς μου είπε, αλλά είχε στη φράση του μιαν απόχρωση: “Είναι το περίφημο Ουεστμίνστερ τους”. Αυτό το “τους” αναφερότανε φυσικά όχι στους Άγγλους, αλλά στους εχθρούς. Αυτή η απόχρωση, που δεν είχε τονιστεί διόλου, βαθιά οργανική, εκδηλωμένη προπάντων με τον ήχο της φωνής, βρισκότανε πάντα στα λόγια του Λένιν όταν μιλούσε για τις αξίες του πολιτισμού, για τις τελευταίες προόδους, για την εγκατάσταση του Βρετανικού Μουσείου, για τον ειδησεογραφικό πλούτο των “Τάιμς” ή, έπειτα από έτη, για το γερμανικό πυροβολικό ή για τον γαλλικό εναέριο στόλο. “Αυτοί” ξέρουν. “Αυτοί” έχουν. “Αυτοί” έκαμαν. “Αυτοί” κατάφεραν – Μα τι εχθροί!» (Λ. Τρότσκι, Ο Λένιν, εκδόσεις Νέοι Στόχοι, Αθήνα, μετάφραση Π. Πικρού, σελ. 13).

Μία από τις πιο οξυδερκείς παρατηρήσεις του ίδιου σε ένα πολύ μεταγενέστερο έργο του, την Προδομένη Επανάσταση, αφορά το κόμπλεξ που χαρακτήριζε στον μεσοπόλεμο τους Σοβιετικούς διπλωμάτες στις επαφές τους με τους Δυτικούς ομολόγους τους (τεράστιο τέτοιο πρόβλημα υπάρχει και μεταξύ αρκετών, ευτυχώς όχι όλων, Ελλήνων διπλωματών, που υποτιμούν βαθύτατα την εθνική τους καταγωγή!). Πάντως, αν κρίνουμε από την περιγραφή της φιλίας στο Λονδίνο του Εζεκία Παπαϊωάννου και του Γλαύκου Κληρίδη, όπως τουλάχιστον την περιγράφει ο δεύτερος, μάλλον η Κομουνιστική Διεθνής διέπραξε σοβαρότατο σφάλμα αναθέτοντας στο Βρετανικό Κόμμα την καθοδήγηση του κυπριακού, στους επαναστάτες δηλαδή της μητρόπολης την καθοδήγηση των επαναστατών της αποικίας! Πιο χρήσιμο θα ήταν ίσως να δοκιμαστεί το ανάποδο.

Μια φράση του Δημήτρη Χριστόφια μου έκανε εντύπωση από την ομιλία του στην Αθήνα τον Νοέμβριο 2007: «Νομίσαμε ότι είμαστε πιο πονηροί, ότι θα γελάσουμε εμείς τους Βρετανούς» ή κάτι τέτοιο. Ελπίζω να μην ισχύει αυτό που εγώ κατάλαβα, ότι έθετε τον εαυτό του σε κατώτερη θέση δηλαδή από τους Βρετανούς. Ο αθλητής μπορεί να μην μπορεί να γίνει πρωταθλητής, αλλά αν δεν το πιστέψει κάπως ότι μπορεί να γίνει, έχει χάσει προτού μπει στον αγώνα. Όποιος θέτει προκαταβολικά τον εαυτό του σε υποδεέστερη θέση, λόγω της εθνικής καταγωγής, της ταξικής θέσης, του εισοδήματος, της μόρφωσης ή οποιουδήποτε άλλου λόγου, προγραμματίζει τη δικαιολογία μιας προαναγγελθείσης αποτυχίας και υποταγής, ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, εξηγεί προκαταβολικά, στον εαυτό του καταρχήν, γιατί δεν πρόκειται να δώσει κανέναν αγώνα, γιατί ο αγώνας αυτός, αφού είναι προκαταβολικά χαμένος, δεν έχει νόημα. Έχει, αντίθετα, νόημα η διαπραγμάτευση της συνθηκολόγησης.


*Απόσπασμα από τα τελικά συμπεράσματα του νέου βιβλίου του Δ. Κωνσταντακόπουλου, Η Κύπρος σε παγίδα το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λιβάνη.

11.2.08

Κύπρος. Η πέτρα του Ρωμιού.

«Μέριασε βράχε να διαβώ». Αυτή είναι η «κατηγορική προσταγή» της Αυτοκρατορίας, η επιδίωξη να ανοίξει ο δρόμος της Τουρκίας προς την Ευρώπη, να φύγουν από τη «μέση» τα εμπόδια που λέγονται Κύπρος με κυπριακό, Ελλάδα με ελληνοτουρκικά και Αιγαίο. Αυτή η Θέληση οδήγησε στο Σχέδιο Ανάν το 2004, αυτή η Θέληση συνδυάζεται τώρα με τη διάσπαση της Κεντροαριστεράς, του μετώπου που στήριξε πολιτικά το «'Οχι», του μετώπου που εξέφρασε τη θέληση του κυρίαρχου λαού, για να απειλήσει και πάλι την ύπαρξη και το μέλλον της Κυπριακής Δημοκρατίας, του κυπριακού ελληνισμού, της ίδιας της Ελλάδας. Το κυπριακό δεν «ξανάνοιξε», τρεις δεκαετίες μετά την εισβολή της Τουρκίας, γιατί ξεσηκώθηκαν τα θύματά της ή γιατί θυμήθηκαν οι πολιτικοί της Αθήνας τις υποχρεώσεις τους. «Ξανάνοιξε» γιατί ζητάει ο Αυτοκράτορας να ανοίξει. 'Έχει μπει πλέον σε δυναμική φάση, ξέφυγε από τη σχετικά «στατική» των τριών προηγούμενων δεκαετιών.

Το Σχέδιο Ανάν εκφράζει την πάγια πολιτική της Αυτοκρατορίας που ποτέ δεν ανέχθηκε την ανεξαρτησία της Κύπρου και της Ελλάδας (βλ. παράρτημα 1) (1). Υλοποιεί την ιδέα περί Δικτατορίας του ναζιστή Καρλ Σμιτ, Δικτατορίας του (Αγγλοαμερικανού) Κυρίαρχου, του «Κράτους των Τριων Ξένων Δικαστών και των Τριών Ξένων Στρατών». Επειδή όμως το πολίτευμα της ίδιας της Αυτοκρατορίας είναι ακόμη δημοκρατικό, δεν μπορεί η ίδια να προτείνει κάτι τέτοιο, για λόγους σεβασμού της ίδιας της δικής της δομής, δεν μπορεί απερίφραστα να υιοθετήσει την συνεπή προς τον εαυτό της ιδεολογία του Σμιτ. Ανήκει στους εκπροσώπους των Ραγιάδων η αμφίβολη τιμή να προτείνουν τέτοια πράγματα (το έκανε το 1973 ο Ευάγγελος Αβέρωφ με τους τρεις ξένους σοφούς στους οποίους πρότεινε να δοθεί η Κύπρος, και μάλιστα με τις ίδιες διαδικασίες επιδιατησίας και ασφυκτικών, «βιαστικών» χρονοδιαγραμμάτων και δημοψηφισμάτων που ανακάλυψε πολύ αργότερα ο Ανάν, το έκαναν οι διαπραγματευτές Αθήνας και Λευκωσίας το 2000-02, που εισήγαγαν, με δική τους πρωτοβουλία, τα εξωφρενικά δικαιώματα του Ανώτατου Δικαστηρίου και των τριών ξένων δικαστών του και χάρηκαν μάλιστα γιατί έγιναν αποδεκτές οι προτάσεις τους! Αυτή είναι η τυπική εικόνα του Μεσαίωνα, αλίμονο, αρκετά συχνή και για τη σχέση του πολιτικού προσωπικού της νεώτερης Ελλάδας έναντι του Δυτικού Επικυρίαρχου, η εικόνα δηλαδή του υποτελούς που εμφανίζεται ενώπιον του Δεσπότη, υποκλίνεται, τίθεται υπό την απόλυτο εξουσία του και ελπίζει στο Έλεός του).

Η μετατροπή της πλειοψηφίας σε μειοψηφία στα όργανα αποφάσεων, ο κεντρικός μετασχηματισμός δηλαδή που επιφέρει το Σχέδιο Ανάν στη σημερινή κατάσταση πραγμάτων στην Κύπρο, δεν καταλύει απλώς την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά εισάγει μια κατάσταση παραλογισμού, αδικίας και ασάφειας στο νομικό καθεστώς του νησιού, τον μηχανισμό δηλαδή που επιτρέπει την εξαπόλυση μιας εθνοτικής διαμάχης τύπου Βοσνίας ή Κοσόβου, όπως οι συμφωνίες του 1960 ενέγραφαν στις νομικές πρόνοιές τους ως δυνατότητα τις διακοινοτικές του 1964 και την εισβολή του 1974. Επειδή η ελληνική πλευρά, και όχι η τουρκοκυπριακή, είναι η πραγματικά πιο αδύνατη, η ασάφεια των ρυθμίσεων θα λειτουργήσει εις βάρος της. Μια τέτοια ρύθμιση θέτει ερωτηματικό στην ίδια την επιβίωση, μαροχρόνια, των Ελλήνων στην Κύπρο.

Η αγγλοαμερικανική, «αυτοκρατορική» πίεση οδηγεί στην εμφάνιση τέτοιων αποτελεσμάτων, όχι μόνο εξαιτίας των δικών της επιδιώξεων, αλλά και του τρόπου που αποφεύγει να συγκροτηθεί το ελληνικό υποκείμενο, των προβλημάτων «δομής» του ελληνικού κράτους και της ελληνικής κοινωνίας και ιδεολογίας, της βαθειάς, πολύπλευρης, «εξάρτησης», χωρίς την οποία είναι αδύνατο να ερμηνευθεί το ελληνικό κρατικό, κοινωνικό, ιστορικό φαινόμενο. Βλέπουμε πάλι, στην περίπτωση της κυπριακής κεντροαριστεράς, να εμφανίζονται οι ίδιοι μηχανισμοί διάσπασης και αντιπαράθεσης ταυτοτήτων, που έχουν προηγηθεί όλων των μεγάλων καταστροφών του ελληνικού χώρου τους τελευταίους δύο αιώνες. (2) Η επικίνδυνη σύγχυση που καταδείξαμε ότι επικρατεί στην ηγεσία του ΑΚΕΛ (και όχι μόνο) γύρω από τα κορυφαία ζητήματα κρατικής συγκρότησης, εξουσίας και εθνικής ταυτότητας, σχέσεων Αριστεράς και 'Έθνους, εθνισμού, εθνικισμού και σωβινισμού, σύγχυση αναγκαία σε ένα αριστερό κόμμα που θέλει να συνεργασθεί, αλλά καθόλου χρήσιμη σε ένα κόμμα που θέλει να αντισταθεί στην «Ολοκληρωτική Αυτοκρατορία της Παγκοσμιοποίησης», επιτείνουν τον κίνδυνο «καταστροφικών», «χαοτικών» εξελίξεων, που δεν μπορεί να μείνουν περιορισμένες στην Κύπρο.

Η ελλαδική και κυπριακή Αριστερά, όπως και το ΠΑΣΟΚ άλλωστε, δεν δρουν στα πλαίσια μιας ιμπεριαλιστικής, επεκτατικής, επιθετικής Ελλάδας, που θα όφειλαν να καταγγείλουν. Δρουν στα πλαίσια μιας χώρας που βρίσκεται, δυστυχώς, πάνω στον δρόμο κύριων στρατηγικών της Αυτοκρατορίας, που η άρχουσα τάξη της δεν θέλει να υπερασπίσει τα θεμιτά εθνικά συμφέροντά της, που υπόκειται στη γεωπολιτική πίεση της Τουρκίας. Η Τουρκία έδιωξε τους 'Έλληνες από τα εδάφη της, η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο. Δεν εισέβαλε η Κύπρος στην Τουρκία, δεν έδιωξε η Ελλάδα τις μειονότητές της. Η εξίσωση επιτιθέμενου και αμυνόμενου, θύτη και θύματος, εν ονόματι της γενικής αποδοκιμασίας του εθνικισμού, δεν ωφελεί τη ειρήνη αλλά τη μόνιμη επιδίωξη του «αμερικανικού ιμπεριαλισμού», που κάποτε λέγαμε, να χαϊδεύει για να χρησιμοποιεί στη Μέση Ανατολή και την πρ. ΕΣΣΔ τον τουρκικό επεκτατισμό, η μεγάλη τη μικρή αυτοκρατορία. Αυτή δεν μπορεί όμως να είναι πολιτική της Αριστεράς, αυτή είναι η πολιτική της ατλαντικής Δεξιάς, που χρειάζεται αριστερούς Συμμάχους να την εκδώσουν πιστοποιητικό προοδευτικότητας. Αν το κάνουν θα είναι και η τελευταία τους υπηρεσία. Ούτε βέβαια η ελληνική κοινωνία μπορεί να αντιμετωπίσει καλύτερα, πιο προοδευτικά τα προβλήματά της, σε συνθήκες μεγαλύτερης εξάρτησης και υποτέλειας, ενδιαφερόμενη τάχα μου για την αφηρημένη, καθαρά «ταξική» όψη των συγκρούσεων, αδιαφορώντας για το περιβάλλον της χώρας, εκλαμβάνοντας τις ιδεολογίες που παράγει η σύγκρουση ως αιτία της και κάνοντας ότι δεν βλέπει τον στρατιωτικό μηχανισμό που παρατάσσεται απέναντι στη χώρα, από τη Θράκη έως νοτίως της Κύπρου. Η υιοθέτηση μιας τέτοιας πολιτικής δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε μακροχρόνια παρακμή την αριστερά. Χημικά καθαρές, «ταξικές» συγκρούσεις δεν υπάρχουν πουθενά, ζούμε σε έναν βαθιά ιεραρχημένο και πολλαπλά δομημένο κόσμο. Η Αριστερά χρειάζεται την Ελλάδα και η Ελλάδα την Αριστερά της, μιαν Αριστερά όμως που να ενσαρκώνει τις ισχυρές ανεξαρτησιακές παραδόσεις των Ελλήνων, πρωτοπόρο στην υπεράσπιση του Έθνους της, για να μπορεί και να τον συγκρατεί όταν πάει να περάσει από τον εθνισμό στον εθνικισμό, από τον εθνικισμό στον σωβινισμό.

Η έως τώρα εμπειρία από τις πολιτικές εξελίξεις στο νησί μετά τη διάσπαση της συγκυβέρνησης επιβεβαιώνει την ορθότητα αυτής της διάγνωσης, ότι είναι δηλαδή στη Θέση και όχι στην Πρόθεση των πρωταγωνιστών η δυνατότητα καταστροφικής εξέλιξης, κάτι που την καθιστά πολύ πιο απειλητική. Από την ίδια την ανάγκη της προεκλογικής εκστρατείας της, η ηγεσία του ΑΚΕΛ απευθύνεται όλο και περισσότερο στους οπαδούς του «Ναι» στο δημοψήφισμα και τείνει να ευθυγραμμισθεί με την αγγλοαμερικανική πίεση και τη δομή επιχειρημάτων της «διεθνούς κοινότητας», μετασχηματίζοντάς την ιδεολογικά σε ανάγκη επείγουσας «λύσης του κυπριακού». Μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού σε Κύπρο και Ελλάδα γύρισε τώρα το κεφάλι προς τα μέσα, δεν αγωνίζεται με μέτωπο τις εξωτερικές δυνάμεις, του «αγγλοαμερικανικού ιμπεριαλισμού», στη μέχρι πρότινος χρησιμοποιούμενη και πολυ εύλογα πλέον εγκαταλειφθείσα ορολογία της ηγεσίας του ΑΚΕΛ. Αλλά προσπαθεί να οικοδομήσει τη πολιτική και ιδεολογική βάση όχι ενός συμβιβασμού, αλλά μιας συνθηκολόγησης, γεγονός που δεν θέτει σε κίνδυνο την α' ή β΄ δυνατή λύση του κυπριακού, αλλά την ασφάλεια, κυριαρχία και ελευθερία των Ελλήνων νοτίως της πράσινης γραμμής. Μετά από μια ενδεχόμενη νίκη του, ο Δημήτρης Χριστόφιας, που δεν αναγνωρίζει καν, αν κρίνουμε από τις δηλώσεις του, το διακύβευμα, θα πιεσθεί αφόρητα να επαναφέρει γρήγορα το Σχέδιο Ανάν, ανεξαρτήτως της ονομασίας του, εκμεταλλευόμενος την αποθάρρυνση που λογικά θα επικρατήσει τότε ακριβώς μεταξύ των οπαδών του Προέδρου Παπαδόπουλου.

Είναι τελείως επιτακτική ανάγκη, ζήτημα εθνικής ασφάλειας, η αποκατάσταση της λαϊκής ενότητας γύρω από το 'Οχι του 2004, η αποκατάσταση πολιτικών συνθηκών που θα επιτρέψουν στον κυπριακό λαο να υπερασπιστεί το κράτος του, η επιβεβαίωση στις προεδρικές εκλογές της ανάγκης να προτατευθεί ο πυρήνας της εξουσίας του κυπριακού κράτους. Χρειάζεται να συνεηδητοποιηθεί και να ανακοπεί, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος των προσεχών εκλογών, η καταστροφική εξέλιξη που έχει ήδη ξεκινήσει.

Γενικότερα, η ελληνική πολιτική τάξη, στην Ελλάδα και την Κύπρο, πρέπει να συνειδητοποιήσει τον δυναμικό χαρακτήρα της φάσης στην οποία μπήκαν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και το κυπριακό, των πλεονεκτημάτων που έχει σήμερα η χώρα εν σχέσει με το παρελθόν και του ότι μια πιο ανεξάρτητη πολιτική είναι ενδεχομένως πιο εύκολη σήμερα, λόγω των προβλημάτων της «Αυτοκρατορίας» διεθνώς, από ότι ήταν στους μεγάλους κύκλους αγγλικής και αμερικανικής ηγεμονίας του 19ου και του 20ού αιώνα. Ενστικτωδώς το αντελήφθησαν εξάλλου και η Αθήνα και η Λευκωσία, αποφασίζοντας τη σύναψη πολύ στενότερων σχέσεων με την αναδυόμενη πάλι Ρωσία του Πούτιν.

Από τον τρόπο που θα τοποθετηθούν απέναντι στα διακυβεύματα οι πολιτικές δυνάμεις σε Ελλάδα και Κύπρο θα κριθεί ενδεχομένως το μέλλον τους για δεκαετίες. Η στάση των πολιτικών δυνάμεων απέναντι στο ζήτημα του έθνους ήταν αποφασιστικής σημασίας για τη διεκδίκηση της πολιτικής ηγεμονίας σε όλη τη νεώτερη ελληνική ιστορία. Υπάρχουν άλλωστε υπόγειες, «δομικές» σχέσεις ανάμεσα στις πολύ διαφορετικών μορφών κρίσεις στις δύο χώρες, την «εσωτερική» μορφή που παίρνει η συστημική κρίση στην Ελλάδα, την «εξωτερική» που παίρνει στην Κύπρο.

Η ελληνική κοινωνία δεν έχει πάντως άλλη διέξοδο από το να προσπαθήσει να γίνει υποκείμενο και στα εσωτερικά της προβλήματα και διεθνώς. Το ένα είναι προϋπόθεση για το άλλο και δεν πρέπει να αντιπαρατίθενται αλλά να συνδυάζονται οι προσπάθειες αυτές. Ο ελληνικός χώρος (Ελλάδα-Κύπρος) δεν θα μπορέσει να επιβιώσει πολύ, ούτε «εσωτερικά», ούτε «εξωτερικά» με τα σημερινά δεδομένα του, αν δεν προσπαθήσει να αλλάξει ριζικά. Το ελληνικό «σύστημά» ολόκληρο καταρρέει, όχι το ένα ή το άλλο κόμμα, η μια ή η άλλη πολιτική. Πρέπει να συνειδητοποιήσει έγκαιρα την απειλή και να τη μετατρέψει σε ευκαιρία. Δεν έχει άλλο δρόμο.

(συνεχίζεται)

*Απόσπασμα από τα τελικά συμπεράσματα του νέου βιβλίου του Δ. Κωνσταντακόπουλου, Η Κύπρος σε παγίδα το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λιβάνη.