Αυτόχειρες

Οι σκέψεις που ακολουθούν προέκυψαν από την λογική σύνδεση δύο άσχετων μεταξύ τους ειδήσεων που απλά συνέπεσαν στον (δικό μου) χρόνο.

Η πρώτη αφορά την απεργία και την πορεία για το ασφαλιστικό σύστημα. Η άλλη αλιεύτηκε τυχαία στο internet και μίλαγε για μερικές εκατοντάδες αυτοκτονίες ετησίως στην Ελλάδα.

Στην συγκεκριμένη απεργία και πορεία δεν μετείχα, αν και η απόφαση δεν ήταν εύκολη. Περισσότερο από την επιθυμία να μετέχω, βάρυναν τα συναισθήματα απαξίας που μου προκαλούν τα κόμματα που υποστήριξαν την απεργία. Το αυτό ισχύει βέβαια και για τον ελληνικό κομματικό συνδικαλισμό, που δίνει την εντύπωση οτι ο μόνος σκοπός υπάρξεώς του είναι να κάνει τους Πολυζωγόπουλους βουλευτές και τις Ματσούκες ευρωβουλευτές.

Είναι προφανές οτι στην Ελλάδα έχουμε ξεμείνει από ουσιώδη συνδικαλισμό. Υπάρχει βέβαια η ΑΔΕΔΥ που όμως υποστηρίζει συνήθως κεκτημένα που διχάζουν. Δεν ξέρω αν έχει μείνει πραγματικός συνδικαλισμός σε καμμιά μεγάλη φάμπρικα; Αλήθεια έχει μείνει καμμιά μεγάλη φάμπρικα στην Ελλάδα;

Όλα αυτά βέβαια διευκολύνουν την επέλαση των παγκοσμιοποιητών κεντροαριστερών και κεντροδεξιών (της χαβιαροαριστεράς των Συριζαίων συμπεριλαμβανομένης). Μας έμεινε δηλαδή το ΚΚΕ ως το μοναδικό κόμμα αρχών, στο κοινοβούλιο, που όμως έχει πιάσει μάκα (μπορείς να πεις και γάνα), από τα χρόνια, ενώ ακόμη αναζητεί τα αίτια της κατάρρευσης του υπαρκτού.

Δεν απέχουμε αισθητά από το να ζούμε σε καθεστώς δικτατορίας και ξένης κατοχής με κοινοβουλευτικό προσωπείο. Όλες οι λειτουργίες της δημοκρατίας - της απεργίας συμπεριλαμβανομένης - ελέγχονται από τα ίδια κέντρα.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ακόμη και οι 'τρομοκράτες' μας είναι γιαλατζί. Μιλάμε για τρομοκρατία χαμηλού κόστους. Oι αμερικάνοι το κάνουν θέμα για λόγους γοήτρου και τακτικής. Στην πραγματικότητα δεν φοβάται κανείς.

Η μόνη τρομοκρατία σήμερα είναι η ισλαμική τρομοκρατία. Οι ισλαμιστές αυτοκτονούν πιστεύοντας οτι κερδίζουν πιλάφια και ουρί, αλλά έχουν αποτέλεσμα. Οι αμερικάνοι κινδυνεύουν να χάσουν τον πόλεμο στο Ιρακ, εξ' αιτίας των τρομοκρατών. Όπως έχασαν τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Εκεί βέβαια δεν είχαμε τρομοκράτες, είχαμε αντάρτικο. Σήμερα όμως και το αντάρτικο "τρομοκρατία" αποκαλείται, εκτός αν το χρηματοδοτεί η δύση οπότε αποκαλείται "απελευθερωτικό κίνημα".

Οι Ελληνες δεν είναι ισλαμιστές. Πολεμάνε, σκοτώνονται στη μάχη, αλλά δεν αυτοκτονούν. Οπότε δεν έχουμε τρομοκρατία ισλαμικού τύπου, ούτε καν εισαγόμενη αφού κρατάμε ένα minimum καλών σχέσεων με τους Άραβες.

Εδώ κολλάει η άλλη είδηση. Οι εκατοντάδες που αυτοκτονούν κάθε χρόνο αυτοκτονούν από απελπισία και κατάθλιψη. Οχι από αγανάκτηση. Οσο όμως αυξάνεται ο αριθμός των απελπισμένων και των αγανακτισμένων, μπορεί σε κάποιον από τους αυτοκτονούντες να συμπέσουν οι δύο ιδιότητες. Οπότε μπορεί να σκεφτεί να πεθάνει θεαματικά. Άλλωστε είναι πιό εύκολο να πατήσει κάποιος το κουμπί αντί να πέσει από το μπαλκόνι.