Μικρά και ασήμαντα από την μικρή μας Κύπρο

[φύλλο 29]

Χρόνια, σκλαβκιές ατέλειωτες
Τον πάτσον τζιαι τον κλώτσον τους
Εμείς τζιαμαί.
Ελιές τζιαι τερατσιές
Πάνω στον ρότσον τους.
Κώστας Μόντης

• ΗΤΤΗΘΗΚΑΜΕ. Πήραμε άλλο ένα μάθημα. Μπήκαν στην Πόλη οι οχτροί και τώρα αναμένουμε τις φωτιές.

• Σας γράφω αυτές τις λίγες γραμμές, αγαπητοί σύντροφοι, για να σας πω πως ο πόνος είναι πολύ μεγάλος. Σας γράφω για να σας πω πως οι ελπίδες μας για έναν αξιοπρεπή θάνατο έχουν πέσει στον πάτο. Πιο κάτω από τον πάτο βρίσκεται μόνο ο απόπατος, εκεί που πεθαίνουν οι ελεεινοί. Ελεεινοί δεν υπήρξαμε ποτέ.

• Έχουμε κι άλλα προβλήματα. Διάβασα τους ποιητές της ΗΤΤΑΣ για να παρηγορηθώ, μα τίποτα. Προσπάθησα να εμψυχώσω τους νέους μας κι απέτυχα απελπιστικά. Πήγα να θυμώσω, μα δεν μου έβγαινε θυμός. Κάτι έβγαινε, μα δεν ήταν θυμός, νομίζω πως πρέπει να ήταν η ψυχή μου, διότι ταυτοχρόνως έχανα και τον ρυθμό της αναπνοής μου.

• ΗΤΤΗΘΗΚΑΜΕ. Τα όνειρά μας για να κρατήσουμε τουλάχιστον την Κυπριακή Δημοκρατία κι απ’ εκεί να ελπίζουμε για κάτι καλύτερο έχουν γίνει εφιάλτες. Τα όρνεα της ανάπτυξης και του ανθελληνισμού ακονίζουν τα νύχια τους. Οι Τούρκοι, οι Άγγλοι, οι Αμερικάνοι και οι άλλοι καλοί μας σύμμαχοι πανηγυρίζουν. Μετά από κάθε ήττα, οι γύπες κατεβαίνουν για το ψαχνό. Σε μας δεν συνέβηκε αυτό. Κυκλοφορούσαν ανάμεσά μας εδώ και πολύ καιρό, τόσο που τους συνηθίσαμε. Τώρα, ο Θεός να μας φυλάει.

• Προσεύχομαι να μη διαλυθεί ο πόλος αντίστασης που ψήφισε Τάσσο Παπαδόπουλo. Αυτός ο πόλος ενωμένος μπορεί να τους χαλάσει όλα τα σχέδια και ας μην είναι κυβέρνηση. Ακόμη και αν τα κόμματα δεν προστατεύσουν αυτόν τον πόλο και ψηφίσουν έναν από τους δύο ΜΕΙΟΔΟΤΕΣ, δεν χάθηκε ο κόσμος. Η Κύπρος πιθανόν, ο κόσμος όχι. Εμείς θα παραμείνουμε ΕΔΩ, βαθιά ριζωμένοι στις παραδόσεις μας, ελιές και χαρουπιές σφηνωμένες στις πέτρες, που λέει κι ο Μόντης, κι όποιον πάρει ο Χάρος. Αν τυχόν μείνουμε μόνοι, δεν πειράζει, δεν θα είναι η πρώτη φορά. Θα το πω αυτό και παρακαλώ να μη θεωρηθεί ως εγωισμός. Μετά από τέτοιες ήττες, ελάχιστη αυτοπεποίθηση έχει ο άνθρωπος. Το γράφω για να πάρουμε κουράγιο εμείς οι ελάχιστοι και για να μην ξεχνούν οι πολλοί. Όταν αρχίζαμε αυτόν τον αγώνα, πολιτικό και πολιτιστικό, για να μην περάσει η δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία, ήμαστε 30 «πελλοί» περιθωριακοί, χωρίς κανένα σύμμαχο. Οι θέσεις μας 25 χρόνια μετά υιοθετήθηκαν από το 76% του κυπριακού λαού. Νιώθω περήφανος γι’ αυτό και δεν σκύβω τώρα στα γεράματά μου το κεφάλι. Μπορεί να μην έχουμε πια, πολλοί απ’ εμάς, άλλα 25 χρόνια, αλλά ξέρω πολλούς άλλους «πελλούς» που είναι τώρα πιτσιρίκια και νέοι και καλύτεροι από εμάς. Ξέρω και κάτι άλλο: Αντέξαμε χειρότερα, 3.000 χρόνια σκλαβιές ατέλειωτες.

ΠΑΠΠΟΥ*

Παππού Γρηγόρη
Μην κοιτάζεις προς τα κάτω
Θα καείς ξανά.
Πόσες φορές;
Άκου που σου λέω.
Κλείσε τα μάτια σου να ξεκουραστείς.
Άσε την Λύση* σε μας.
Ελληνική θα σου την παραδώσουμε
Αλλιώς να μας κάψει ο Θεός.

* Το ποίημα αυτό το έγραψε ένας δεκαπεντάχρονος μαθητής. Αισιοδοξώ μέσα από την απελπισία μου.
* Λύση λέγεται το κατεχόμενο χωριό του Γρηγόρη Αυξεντίου.

Βάσος Φτωχόπουλλος
Γιαλούσα, Νομός Αμμοχώστου, Ελλάς.

Κύπρος. Η πέτρα του Ρωμιού. (συνέχεια )

(προηγούμενο)

Τάξη και Χάος: ένας Κύπριος Γκορμπατσόφ; *

Στο σημείο αυτό θα επιχειρήσουμε να εξετάσουμε αν και υπό ποίες προϋποθέσεις μπορεί να αναπτυχθεί μια «δυναμική Γκορμπατσόφ» σε περίπτωση εκλογής του Δημήτρη Χριστόφια στην Προεδρία. Χρησιμοποιούμε τον όρο «δυναμική Γκορμπατσόφ» για να περιγράψουμε μια διαδικασία ταχείας, απότομης αυτοκαταστροφής μιας δομής που μπορεί να είναι κομματική (ΑΚΕΛ, ΚΚΣΕ) ή κρατική (Κυπριακή Δημοκρατία, ΕΣΣΔ), την εξέλιξη ενός φαινομένου που μπορεί να μπει σε χαοτική περιοχή. Τα φαινόμενα αυτά δεν περιορίζονται στην πολιτική – ένα αλλεργικό σοκ, π.χ., μπορεί να προκαλέσει θάνατο, ο οποίος δεν είναι κατά τα άλλα αναπόφευκτος. Είναι βεβαίως προφανές ότι η Κύπρος και η ΕΣΣΔ είναι δύο πολύ διαφορετικές χώρες. Η αναλογία μας όμως δεν αφορά τα γενικά, εξωτερικά χαρακτηριστικά, αλλά τη συγκρότηση της κρατικής ταυτότητας, της εξουσίας και της ιδεολογίας που τη νομιμοποιεί, όπως και τη σχέση μιας οντότητας με το κέντρο του διεθνούς συστήματος («διεθνής κοινότης»). Πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι είναι αδύνατο μια καταστροφική διαδικασία τέτοιου τύπου να περιοριστεί στην Κύπρο και να μη μεταδοθεί στην αλληλένδετη κρατική δομή της Ελλάδας. Σε περίπτωση που ένα τέτοιο σενάριο καταλυθεί, δεν υπάρχει τρόπος να προβλέψουμε τις συνέπειές του.

Η κυριότερη βεβαίως διαφορά που υπάρχει μεταξύ Κύπρου και ΕΣΣΔ είναι η δημοκρατία και αυτή είναι η κυριότερη ελπίδα, μαζί με τα αντανακλαστικά που απέδειξε ότι έχει το 2004 ο λαός του ΑΚΕΛ και όσα «αντισώματα» έχει ενεργοποιήσει η εμπειρία του δημοψηφίσματος. Εναντίον μιας χαοτικής, καταστροφικής εξέλιξης δρα το παγκόσμιο ρεύμα ανάδυσης ισχυρών εθνικών ταυτοτήτων, υπέρ του καταστροφικού σεναρίου δρα η ψυχολογική τάση να ακολουθεί ένα είδος «αμπώτιδας» τις «πλημμυρίδες» τύπου 2004.

Για την ανάλυσή μας είναι δευτερεύουσες οι προθέσεις των Υποκειμένων, πρωτεύουσας σημασίας είναι η Θέση στην οποία θα βρεθούν και όχι η Πρόθεσή τους. Ούτε είμαστε μάντεις, για να ξέρουμε τι έχει ο καθένας στο κεφάλι του. Αυτό που εμάς μας ενδιαφέρει είναι να χρησιμοποιήσουμε ένα υπαρκτό, γνωστό αναλυτικό υπόδειγμα, για να προσπαθήσουμε να προβλέψουμε τι δυνάμεις θα ασκηθούν στην αυριανή κορυφή της Δημοκρατίας και πώς μπορεί αυτή να αντιδράσει. Ο σκοπός δεν είναι να κάνουμε μια θεωρητική άσκηση, αλλά να βοηθήσουμε στην αποτροπή, αν είναι δυνατόν, ενός καταστροφικού σεναρίου. Αυτό που μας κάνει να ανησυχούμε είναι κυρίως η εμφάνιση πολλών και εντυπωσιακών δομικών ομοιοτήτων ανάμεσα στον τρόπο που εξελίσσεται ήδη η προεκλογική εκστρατεία Χριστόφια και της δομής επιχειρημάτων που θεμελίωσαν και οδήγησαν διαδοχικά στη διάλυση της ΕΣΣΔ.

1. Απαξίωση του Υποκειμένου

Στην ΕΣΣΔ έγινε μαζική και απότομη τηλεοπτική καμπάνια για τα εγκλήματα του σταλινισμού, η οποία τύλιξε όλη τη χώρα σε μια τεράστια ενοχή, χωρίς να της προσφέρει ένα νέο εννοιολογικό πλαίσιο, στο οποίο να μπορεί να εντάξει τις καινούργιες πληροφορίες. Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που περιμένει κανείς αν ανάψει έναν προβολέα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Θα τους στραβώσει όλους.

Πέραν της ενοχής, η «ιστορική γκλάσνοστ» κατέστρεψε κάθε ιστορικό λόγο δημιουργίας του σοβιετικού καθεστώτος, το οποίο εμφανίστηκε τελικά σαν αυθαίρετο προϊόν εγκληματικής δράσης. Ταυτόχρονα εισήχθη μια α-ιστορική σύγκριση με τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, που καθιστούσε παράλογη την ίδια την ύπαρξη του καθεστώτος.

Το αντίστοιχο, αν και ηπιότερο, φαινόμενο είναι παρ’ ημίν ο «εθνομαζοχισμός» που περιγράψαμε, η θεωρία των «χαμένων ευκαιριών» (εμείς φταίμε για ό,τι μας τυχαίνει), το «φοβικό σύνδρομο» έναντι της Τουρκίας, οι κατηγορίες κατά του ελληνικού «εθνικισμού-σοβινισμού», που εμποδίζει δήθεν τη λύση.1

2. Καταστροφή της εικόνας του «εχθρού» και εξιδανίκευση του «εχθρού»

Ο «ταξικός εχθρός» και ο «ιμπεριαλισμός» εξαφανίζονται. Ο δυτικός κόσμος αρχίζει να αναφέρεται ως «πολιτισμένος κόσμος». Κάθε φορά που ο Γκορμπατσόφ κάνει μια επίσκεψη στο εξωτερικό η σοβιετική τηλεόραση αποθεώνει τη Δύση με τα ρεπορτάζ της. (Η ΕΣΣΔ είχε ασφαλώς προβλήματα. Αλλά ένας ιδιοκτήτης μπακάλικου, που αρχίζει να διαφημίζει στους πελάτες του το απέναντι μαγαζί ως πολύ καλύτερο, θα το κλείσει γρήγορα το δικό του.)

Δεν είναι οι Αγγλο-Aμερικανοί και η Τουρκία εχθρός της Κύπρου. Εχθρός της Κύπρου είναι οι απροσδιόριστοι «ξένοι», ο δικός μας «εθνικισμός-σοβινισμός», ο «αναξιόπιστος και ανειλικρινής Παπαδόπουλος, που δεν θέλει λύση, που έμεινε στον καιρό του Ακρίτα». «Θα πηγαίνω και δύο και τρεις φορές τον χρόνο στο Λονδίνο για να λύσω το Kυπριακό», «Πρέπει να πείσουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι θέλουμε λύση», λέει τώρα ο Δημήτρης Χριστόφιας.

(Αξίζει να σημειώσουμε ότι η κύρια διαφορά στην «επικοινωνιακή πολιτική» του ΚΚΣΕ και του ΚΚ Κίνας ήταν η εμμονή του τελευταίου στη διατήρηση, πάντα, στον πυρήνα της προπαγάνδας του καθεστώτος, της εικόνας του «εχθρού», των «δυτικών αποικιοκρατών».)

3. Εισαγωγή ανύπαρκτων ή διόγκωση υπαρκτών απειλών

Κάθε τρεις μήνες πήγαινε ο Γκορμπατσόφ στο Πολιτικό Γραφείο και τους ρωτούσε, π.χ.: Πόσα λεπτά θέλει ένας πύραυλος από τη Γερμανία για να φτάσει στη Μόσχα; Δέκα, του απαντούσαν. Και τι θα κάνουμε σε δέκα λεπτά; Καμία απάντηση. (Στα Πολιτικά Γραφεία δεν είναι κόσμιο να διακόψεις και να ρωτήσεις: «Πώς θα έρθει ο πύραυλος σε δέκα λεπτά στη Μόσχα, αν είναι να εξαφανιστεί η Αμερική σε μία ώρα;») Παίρνουμε έτσι την εξουσιοδότηση για τη νέα σοβιετική παραχώρηση στις διαπραγματεύσεις με τις ΗΠΑ. «Πάμε σε παγκόσμια καταστροφή αν δεν τα βρούμε με την Αμερική», ήταν το βασικό επιχείρημα.

Το αντίστοιχο «σημιτικό επιχείρημα» στα Ίμια, με τον Οτσαλάν κτλ., ήταν: «Πόλεμος ή ειρήνη;» Στην Κύπρο το 2004 και τώρα είναι: «Λύση ή διχοτόμηση;» Η «θεωρητική βάση» της αποδοχής κακών λύσεων: «Η διχοτόμηση έχει περάσει το κατώφλι μας, θα γίνουν Ταϊβάν τα κατεχόμενα, θα τα χάσουμε όλα».

4. Εσωτερική διάσπαση αξιών και ταυτοτήτων

Η μεγάλη ιδέα του Μιχαήλ Σεργκέγιεβιτς, που έγραψε στο πόνημά του Περεστρόικα, η Nέα Πολιτική Σκέψη, είναι η αντιπαράθεση πανανθρώπινων και ταξικών αξιών. (Βέβαια κακώς πήρε ο Γκορμπατσόφ τα δικαιώματα αυτού του βιβλίου, διότι η ιδέα ανήκει στον Σοβιετικό διαφωνούντα κύριο Σλιάπεντοχ και περιλαμβάνεται στο πέιπερ που ετοίμασε με χρηματοδότηση της αμερικανικής κυβέρνησης και υπέβαλε, χωρίς να δημοσιεύσει τότε, στο Kέντρο Σοβιετικών Σπουδών του Μίτσιγκαν Στέιτ Γιουνιβέρσιτι, δύο χρόνια πριν από την κυκλοφορία της Περεστρόικα. Σ’ αυτή τη μελέτη περιέχονται και αναλυτικές δημοσκοπήσεις των αντιδράσεων του σοβιετικού πληθυσμού στο νέο «σύστημα αξιών».)

Διάσπαση της κυβερνώσας κεντροαριστεράς στην Κύπρο. «Φιλειρηνική, συμφιλιωτική αριστερά» εναντίον «Eλλήνων εθνικιστών-σοβινιστών», είναι το κυπριακό ισοδύναμο, το οποίο, όπως είπαμε, χρησιμοποιείται από το 1926 από τους Βρετανούς (διάσπαση των εργατών της Λεμεσού σε «Έλληνες» και σε «κομουνιστές»).

Όπως ήδη υπογραμμίσαμε εξάλλου, η εμπειρική εξέταση της νεοελληνικής ιστορίας έχει δείξει ότι συχνά η διάσπαση και η σύγκρουση των ταυτοτήτων και των αξιών που τις συγκροτούν μπορεί να είναι προάγγελος πολύ μεγάλων καταστροφών στον ελληνικό χώρο, για κάποιον λόγο που επιχειρήσαμε κάπως να διερευνήσουμε, αλλά βασικά δεν γνωρίζουμε καλά και που, λόγω της επανάληψής του, δεν μοιάζει να συνιστά σύμπτωση, αλλά μάλλον αποτέλεσμα μιας συστηματικής «ατέλειας», μιας «αδυναμίας» της δομής.

5. Εμφάνιση νέου, άπειρου και ανασφαλούς πολιτικού προσωπικού

Ο Γκορμπατσόφ ήταν επαρχιώτης, μικρής ηλικίας και εμπειρίας, για τα δεδομένα του Κρεμλίνου, που έπρεπε να αποδείξει γρήγορα ότι αξίζει. Ήταν ο πρώτος Σοβιετικός ηγέτης χωρίς βιωματική εμπειρία της σύγκρουσης με τη Δύση (πόλεμος κτλ.). Όταν βρίσκει δυσκολίες στην αντιμετώπιση προβλημάτων, είτε ανοίγει νέα μέτωπα, των οποίων αγνοεί τη δυναμική, είτε δανείζεται κύρος από τον «εχθρό» (Ρέιγκαν, Θάτσερ, Κολ κτλ.), τις καλές σχέσεις με τη «διεθνή κοινότητα», για να αντιμετωπίσει την εσωκομματική αμφισβήτηση, μειώνοντας ισόποσα το κύρος του κόμματός του στην κοινωνία. Αλλά για να δανειστεί αυτό το κύρος αφενός τους κάνει διαρκώς μεγαλύτερες παραχωρήσεις, αφετέρου εξαρτάται όλο και περισσότερο από τη δική τους γνώμη για την πολιτική του. Κάθε φορά που διαπιστώνει ότι ένα εξάρτημα του μηχανήματος είναι σκουριασμένο ή χαλασμένο το πετάει! Τελικά, έχοντας ο ίδιος εξασθενίσει το κόμμα του, τη βάση εξουσίας του, ανεξαρτητοποιείται, θεσπίζοντας θέση Προέδρου της ΕΣΣΔ, την οποία καταλαμβάνει.

Στην Κύπρο οι Παπαδόπουλος, Λυσσαρίδης και Κληρίδης είναι οι τελευταίοι που έζησαν τις συγκρούσεις για τη ζωή ή τον θάνατο της Δημοκρατίας. Ο Χριστόφιας είναι πολιτικός μιας καινούργιας γενιάς, που δεν έχει ζήσει την εμπειρία αυτή. Ως «φτωχόπαιδο» και «κομουνιστής» έχει πολύ μεγαλύτερες ανάγκες αναγνώρισης στο νέο κλαμπ, αναπλήρωσης αυτού που ο ίδιος αντιλαμβάνεται ως ανεπάρκειά του. Ως Πρόεδρος θα πρέπει να αποδείξει σύντομα στο εσωτερικό και διεθνώς πώς θα λύσει το Kυπριακό, να αποδείξει ότι καλώς διέσπασε την κεντροαριστερά και διεκδίκησε την Προεδρία. Τις επικίνδυνες αυταπάτες του (στην καλύτερη περίπτωση) για τη διεθνή κοινότητα μας τις έχει πει ήδη. Με διασπασμένο και αλληλομισούμενο το μέχρι πρότινος «στρατόπεδο του “όχι”», πού θα στηριχτεί για να αντισταθεί, αν θελήσει να αντισταθεί. Ήδη επίσης δήλωσε ότι θα παραιτηθεί από το ΑΚΕΛ εκλεγόμενος. Ποιες δυνάμεις θα αντικαταστήσουν τη σημερινή εξάρτησή του από το κόμμα;

6. Στρατηγική ασάφεια

Πίσω από τη δράση του Γκορμπατσόφ δεν υπάρχει σαφές σχέδιο, όπως δεν υπάρχει και σαφής κατανόηση των διακυβευμάτων, των ίδιων των λόγων ύπαρξης του σοβιετικού καθεστώτος. Δυστυχώς όλες οι δηλώσεις Χριστόφια και των επιτελών του για το Σχέδιο Ανάν, τη «διζωνική-δικοινοτική» κτλ. μαρτυρούν στην καλύτερη περίπτωση σύγχυση, στη χειρότερη και πιθανότερη πλήρη υποτίμηση, μη κατανόηση του τι συνιστά κρατική συγκρότηση, μη κατανόηση που επιτρέπει την επαναφορά του Σχεδίου Ανάν.

7. Βιασύνη και βολονταρισμός

Η βιασύνη είναι απαραίτητη για να γίνει ένα δευτερεύον πρωτεύον και να αποσπαστεί η συγκατάθεση προτού προλάβουν οι παίκτες και η κοινωνία να συνειδητοποιήσουν τι συμβαίνει. (Tη βλέπουμε πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, π.χ. ασθένεια Παπανδρέου, Ντέιτον, Νέα Υόρκη κτλ.). «Όποιος καθυστερεί τιμωρείται», είπε στον Χόνεκερ ο Γκορμπατσόφ το φθινόπωρο του 1989, λίγο καιρό αργότερα όμως απέδειξε ότι όποιος βιάζεται όχι απλώς σκοντάφτει, αλλά μπορεί και να γκρεμοτσακιστεί. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε άλλο έτσι, εσωτερικά και διεθνώς, ήταν το μότο του Γκορμπατσόφ.

«Πρέπει να λυθεί επειγόντως το Kυπριακό». Αμέσως μετά μια εκλογή Χριστόφια και ενώ οι δυνάμεις του «όχι» θα παραμένουν «ζαλισμένες» θα επιχειρηθεί μια ταχεία λύση του Kυπριακού.

8. Νομιμοποίηση μέσω του εκλεκτικισμού

Θυμόμαστε τι έλεγε ο Λένιν για τη δημοκρατία και την ελευθερία, δεν θυμόμαστε όμως τι είπε για τον καπιταλισμό (Γκορμπατσόφ). Και αντί για δημοκρατία προσγειωνόμεθα στην ολιγαρχία, από τη δικτατορία του «προλεταριάτου» φτάνουμε στη «δημοκρατία» της μαφίας.

Στην κυπριακή περίπτωση παίρνουμε τον «διεθνισμό» χωρίς την «ουρά» του («προλεταριακός») και καταλήγουμε στη βρετανο-τουρκική Κύπρο της παγκοσμιοποίησης και του κατά Εζεκία «ιμπεριαλισμού».

9. Λάθος διάγνωση απειλής

Ο Γκορμπατσόφ νόμιζε ότι θα τον ανατρέψουν οι «σκληροπυρηνικοί», όπως τον Χρουστσόφ. Για να αντιμετωπίσει αυτή τη φανταστική απειλή, εισήγαγε τον δούρειο ίππο, τις αξίες ενός εχθρικού προς το δικό του συστήματος, που συνάντησε έναν φιλόδοξο πολιτικό (Γέλτσιν) και τον κατέστρεψαν. Στην Κύπρο (κάνουμε ότι) νομίζουμε ότι είμαστε στη δεκαετία του 1960 και του 1970, ότι αντιμετωπίζουμε τις εξάρσεις του «ελληνικού εθνικισμού» και της ΕΟΚΑ ΒΔ, εναντίον των οποίων κινητοποιούμε την ανάγκη σύντομης λύσης στη βάση της «διζωνικής-δικοινοτικής» και του Σχεδίου Ανάν. Αυτό θα καταστρέψει την Κυπριακή Δημοκρατία, όχι μια ανύπαρκτη ΕΟΚΑ ΒΔ.

10. Υποσχέσεις

«Ελευθερία και δολάρια, παγκόσμια ειρήνη». Το εισιτήριο έγραφε Γενεύη - Στοκχόλμη χωρίς επιστροφή. Το αεροπλάνο πήγε στην Μπουρκίνα Φάσο. Για την «παγκόσμια ειρήνη» ανοίξτε την τηλεόραση στις οκτώ. Λύση του Κυπριακού, συμφιλίωση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, συμφιλίωση Ελλάδας - Τουρκίας, σύντομη επιστροφή στις χαμένες πατρίδες και ανάκτηση των σπιτιών μας, happy end μετά από τριάντα χρόνια.

11. «Κοινωνικότητα» (Aπό τον Σοβιετικό «Παπαδόπουλο»-Γκρομίκο στον Σεβαρντνάντζε)

Από την αντιπαθητική διπλωματία του διαρκούς «νιετ» (όχι), στη συμπαθή διπλωματία των πολλών «ντα» (ναι). Με την ευγένεια και τους καλούς τρόπους και την αξιοπιστία το ΝΑΤΟ κοντεύει να φτάσει τώρα στα περίχωρα της Μόσχας. Τώρα προτείνονται πολλά τσάγια με τον Γκόρντον Μπράουν για να λυθεί το Kυπριακό. Το σύστημα άμυνας τύπου Παπαδόπουλου είναι εξαίρετο αλλά άκαμπτο, όπως ήταν και το σοβιετικό. Σε τέτοια συστήματα ο «εχθρός», έχοντας αποκλειστεί από παντού τεχνικά, όχι πολιτικά, έχει την τάση να εμφανιστεί τελικά ουρανοκατέβατος στο κέντρο της ίδιας της δομής. («Δεν υπήρχε πιο αντικομουνιστικό μέρος από τον μηχανισμό της Γραμματείας της ΚΕ τη δεκαετία του 1970», εξομολογήθηκε κάποτε στον γράφοντα ένα στέλεχός του.) Όχι τυχαία, γιατί το κυπριακό βιοτικό επίπεδο μοιάζει με το κεντροευρωπαϊκό, είναι ένα υλικό επιχείρημα δηλαδή ότι μας συμφέρει να πηγαίνουμε με τη διεθνή κοινότητα – πόσο μάλλον που ο Χριστόφιας μας εκδίδει ένα αξιοπρεπές «αριστερό» διαβατήριο για να το κάνουμε.

Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε, αλλά δεν έχει νόημα. Δεν γράφουμε την ιστορία της ΕΣΣΔ ή των κομουνιστικών κομμάτων και της περεστρόικα. Η κύρια πάντως ομοιότητα της διαδικασίας έγκειται στην εισαγωγή σε ένα σύστημα, σε μια δομή, αντίθετων προς την ύπαρξή τους στοιχείων, περίπου με τον μηχανισμό των αυτοάνοσων νοσημάτων, όταν οι άμυνες του οργανισμού αρχίζουν να επιτίθενται εναντίον του, τον ξεγελάνε, περνάει τους εχθρούς για φίλους και τους φίλους για εχθρούς. Ανεξαρτήτως των σοβαρών προβλημάτων που αντιμετώπιζε, η ΕΣΣΔ και το ΚΚΣΕ καταστράφηκαν με μια τέτοια διαδικασία. Το απαράμιλλο ένστικτο του απαράτσικ που διέθετε ο Γκορμπατσόφ, υπέροχη τακτική σε κενό στρατηγικής, λειτουργώντας για να στερεώσει την προσωπική του εξουσία, δανειζόμενος κύρος εναντίον των επικριτών του από εχθρικές δυνάμεις, τους επέτρεψε να καταστρέψουν και το σύστημα που διοικούσε και τον ίδιο. Ο Γκορμπατσόφ, χωρίς να το καταλαβαίνει, και ακριβώς επειδή δεν το καταλάβαινε, βρήκε την ιδιοσυχνότητα του οικοδομήματος, της δομής, τη συχνότητα δηλαδή στην οποία το πλάτος ταλάντωσης μιας δομής γίνεται άπειρο, και η δομή κατέρρευσε όπως μια γέφυρα που την περνάει ένας ουλαμός πεζικού με το ίδιο βήμα. Η Ρωσία γνώρισε τα επόμενα χρόνια τη μεγαλύτερη καταστροφή από την αυγή της βιομηχανικής εποχής, του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου περιλαμβανομένου, με κάθε δυνατό αντικειμενικό δείκτη (οικονομικό, κοινωνικό, τεχνολογικό, ηθικό κτλ.) μετρούμενη. Μόνο για κάθε χρόνο «μετάβασης» (στο πουθενά) έχασε ένα έτος προσδόκιμου ζωής του άρρενα πληθυσμού της. Οι λέξεις «δημοκρατία», «ελευθερία», «Δύση» θα χρειαστούν πολλές δεκαετίες, μισό ή έναν αιώνα για να μην ακούγονται ως βρισιές από τον μέσο Ρώσο πολίτη και δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξει κομουνιστικό κόμμα.

ΣHMEIΩΣH

1. Οι κατηγορίες του «εχθρού» και του «φίλου», του «κυρίαρχου» και του «κυριαρχούμενου», του «εξουσιαστή» και του «εξουσιαζόμενου», δεν αφορούν μόνο την κοινή γνώμη, ή την «τάξη», αλλά και, ακόμα περισσότερο, την «ελίτ», τους ηγέτες. Ιδιαίτερα όταν προέρχονται από μια μικρότερη, από μια πιο «καθυστερημένη», από μια λιγότερο πλούσια οντότητα, που αγωνίζεται να γίνει κάπως υποκείμενο στη σχέση με μια οντότητα πιο δυνατή. Προσωπικά έτυχε να ακούσω τον αρχηγό της μεγάλης απεργίας των αρτεργατών στον μεσοπόλεμο, μιας από τις πρώτες μεγάλες κινητοποιήσεις της ελληνικής εργατικής τάξης, τον Μήτσο Σούλα, μια εκπληκτική φυσιογνωμία εργάτη-διανοούμενου (με μόρφωση πολύ ανώτερη πανεπιστημιακών καθηγητών), να διηγείται πως, όταν μπήκε επικεφαλής της απεργιακής επιτροπής στο Γραφείο του υπουργού, αρνήθηκε να καθίσουν στις πολυθρόνες και να πιουν ακόμα και καφέ. Όρθιοι και ξερά κάνανε τη διαπραγμάτευση. Mόνο έτσι δεν την έκανε, αντίθετα, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, η αντιπροσωπεία του ΕΑΜ στον Λίβανο.

Ένα πρωί, στις αρχές του περασμένου αιώνα, ο Τρότσκι, δραπέτης από τη Σιβηρία, φτάνει στη διεύθυνση που του έδωσαν στο Λονδίνο, στο σπίτι του Λένιν και της Κρούπσκαγια. Ο Λένιν βγάζει τον νεοφερμένο εξόριστο την πρώτη βόλτα, την πρώτη «ξενάγηση» στην πρωτεύουσα του βρετανικού ιμπεριαλισμού. Γνωρίζει προφανώς την ελκτική δύναμη του παραδείγματος. Να πώς ο Τρότσκι περιγράφει αυτή τη βόλτα: «Δεν θυμούμαι καλά αν το πρωί εκείνο ή τη δεύτερη μέρα έκαμα μαζί με τον Λένιν ένα μεγάλο περίπατο στο Λονδίνο. Μου έδειξε το Ουεστμίνστερ (απ’ έξω) και άλλα σπουδαία χτίρια. Δεν θυμάμαι πώς μου είπε, αλλά είχε στη φράση του μιαν απόχρωση: “Είναι το περίφημο Ουεστμίνστερ τους”. Αυτό το “τους” αναφερότανε φυσικά όχι στους Άγγλους, αλλά στους εχθρούς. Αυτή η απόχρωση, που δεν είχε τονιστεί διόλου, βαθιά οργανική, εκδηλωμένη προπάντων με τον ήχο της φωνής, βρισκότανε πάντα στα λόγια του Λένιν όταν μιλούσε για τις αξίες του πολιτισμού, για τις τελευταίες προόδους, για την εγκατάσταση του Βρετανικού Μουσείου, για τον ειδησεογραφικό πλούτο των “Τάιμς” ή, έπειτα από έτη, για το γερμανικό πυροβολικό ή για τον γαλλικό εναέριο στόλο. “Αυτοί” ξέρουν. “Αυτοί” έχουν. “Αυτοί” έκαμαν. “Αυτοί” κατάφεραν – Μα τι εχθροί!» (Λ. Τρότσκι, Ο Λένιν, εκδόσεις Νέοι Στόχοι, Αθήνα, μετάφραση Π. Πικρού, σελ. 13).

Μία από τις πιο οξυδερκείς παρατηρήσεις του ίδιου σε ένα πολύ μεταγενέστερο έργο του, την Προδομένη Επανάσταση, αφορά το κόμπλεξ που χαρακτήριζε στον μεσοπόλεμο τους Σοβιετικούς διπλωμάτες στις επαφές τους με τους Δυτικούς ομολόγους τους (τεράστιο τέτοιο πρόβλημα υπάρχει και μεταξύ αρκετών, ευτυχώς όχι όλων, Ελλήνων διπλωματών, που υποτιμούν βαθύτατα την εθνική τους καταγωγή!). Πάντως, αν κρίνουμε από την περιγραφή της φιλίας στο Λονδίνο του Εζεκία Παπαϊωάννου και του Γλαύκου Κληρίδη, όπως τουλάχιστον την περιγράφει ο δεύτερος, μάλλον η Κομουνιστική Διεθνής διέπραξε σοβαρότατο σφάλμα αναθέτοντας στο Βρετανικό Κόμμα την καθοδήγηση του κυπριακού, στους επαναστάτες δηλαδή της μητρόπολης την καθοδήγηση των επαναστατών της αποικίας! Πιο χρήσιμο θα ήταν ίσως να δοκιμαστεί το ανάποδο.

Μια φράση του Δημήτρη Χριστόφια μου έκανε εντύπωση από την ομιλία του στην Αθήνα τον Νοέμβριο 2007: «Νομίσαμε ότι είμαστε πιο πονηροί, ότι θα γελάσουμε εμείς τους Βρετανούς» ή κάτι τέτοιο. Ελπίζω να μην ισχύει αυτό που εγώ κατάλαβα, ότι έθετε τον εαυτό του σε κατώτερη θέση δηλαδή από τους Βρετανούς. Ο αθλητής μπορεί να μην μπορεί να γίνει πρωταθλητής, αλλά αν δεν το πιστέψει κάπως ότι μπορεί να γίνει, έχει χάσει προτού μπει στον αγώνα. Όποιος θέτει προκαταβολικά τον εαυτό του σε υποδεέστερη θέση, λόγω της εθνικής καταγωγής, της ταξικής θέσης, του εισοδήματος, της μόρφωσης ή οποιουδήποτε άλλου λόγου, προγραμματίζει τη δικαιολογία μιας προαναγγελθείσης αποτυχίας και υποταγής, ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, εξηγεί προκαταβολικά, στον εαυτό του καταρχήν, γιατί δεν πρόκειται να δώσει κανέναν αγώνα, γιατί ο αγώνας αυτός, αφού είναι προκαταβολικά χαμένος, δεν έχει νόημα. Έχει, αντίθετα, νόημα η διαπραγμάτευση της συνθηκολόγησης.

*Απόσπασμα από τα τελικά συμπεράσματα του νέου βιβλίου του Δ. Κωνσταντακόπουλου, Η Κύπρος σε παγίδα το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λιβάνη.

Κύπρος. Η πέτρα του Ρωμιού.

«Μέριασε βράχε να διαβώ». Αυτή είναι η «κατηγορική προσταγή» της Αυτοκρατορίας, η επιδίωξη να ανοίξει ο δρόμος της Τουρκίας προς την Ευρώπη, να φύγουν από τη «μέση» τα εμπόδια που λέγονται Κύπρος με κυπριακό, Ελλάδα με ελληνοτουρκικά και Αιγαίο. Αυτή η Θέληση οδήγησε στο Σχέδιο Ανάν το 2004, αυτή η Θέληση συνδυάζεται τώρα με τη διάσπαση της Κεντροαριστεράς, του μετώπου που στήριξε πολιτικά το «'Οχι», του μετώπου που εξέφρασε τη θέληση του κυρίαρχου λαού, για να απειλήσει και πάλι την ύπαρξη και το μέλλον της Κυπριακής Δημοκρατίας, του κυπριακού ελληνισμού, της ίδιας της Ελλάδας. Το κυπριακό δεν «ξανάνοιξε», τρεις δεκαετίες μετά την εισβολή της Τουρκίας, γιατί ξεσηκώθηκαν τα θύματά της ή γιατί θυμήθηκαν οι πολιτικοί της Αθήνας τις υποχρεώσεις τους. «Ξανάνοιξε» γιατί ζητάει ο Αυτοκράτορας να ανοίξει. 'Έχει μπει πλέον σε δυναμική φάση, ξέφυγε από τη σχετικά «στατική» των τριών προηγούμενων δεκαετιών.

Το Σχέδιο Ανάν εκφράζει την πάγια πολιτική της Αυτοκρατορίας που ποτέ δεν ανέχθηκε την ανεξαρτησία της Κύπρου και της Ελλάδας (βλ. παράρτημα 1) (1). Υλοποιεί την ιδέα περί Δικτατορίας του ναζιστή Καρλ Σμιτ, Δικτατορίας του (Αγγλοαμερικανού) Κυρίαρχου, του «Κράτους των Τριων Ξένων Δικαστών και των Τριών Ξένων Στρατών». Επειδή όμως το πολίτευμα της ίδιας της Αυτοκρατορίας είναι ακόμη δημοκρατικό, δεν μπορεί η ίδια να προτείνει κάτι τέτοιο, για λόγους σεβασμού της ίδιας της δικής της δομής, δεν μπορεί απερίφραστα να υιοθετήσει την συνεπή προς τον εαυτό της ιδεολογία του Σμιτ. Ανήκει στους εκπροσώπους των Ραγιάδων η αμφίβολη τιμή να προτείνουν τέτοια πράγματα (το έκανε το 1973 ο Ευάγγελος Αβέρωφ με τους τρεις ξένους σοφούς στους οποίους πρότεινε να δοθεί η Κύπρος, και μάλιστα με τις ίδιες διαδικασίες επιδιατησίας και ασφυκτικών, «βιαστικών» χρονοδιαγραμμάτων και δημοψηφισμάτων που ανακάλυψε πολύ αργότερα ο Ανάν, το έκαναν οι διαπραγματευτές Αθήνας και Λευκωσίας το 2000-02, που εισήγαγαν, με δική τους πρωτοβουλία, τα εξωφρενικά δικαιώματα του Ανώτατου Δικαστηρίου και των τριών ξένων δικαστών του και χάρηκαν μάλιστα γιατί έγιναν αποδεκτές οι προτάσεις τους! Αυτή είναι η τυπική εικόνα του Μεσαίωνα, αλίμονο, αρκετά συχνή και για τη σχέση του πολιτικού προσωπικού της νεώτερης Ελλάδας έναντι του Δυτικού Επικυρίαρχου, η εικόνα δηλαδή του υποτελούς που εμφανίζεται ενώπιον του Δεσπότη, υποκλίνεται, τίθεται υπό την απόλυτο εξουσία του και ελπίζει στο Έλεός του).

Η μετατροπή της πλειοψηφίας σε μειοψηφία στα όργανα αποφάσεων, ο κεντρικός μετασχηματισμός δηλαδή που επιφέρει το Σχέδιο Ανάν στη σημερινή κατάσταση πραγμάτων στην Κύπρο, δεν καταλύει απλώς την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά εισάγει μια κατάσταση παραλογισμού, αδικίας και ασάφειας στο νομικό καθεστώς του νησιού, τον μηχανισμό δηλαδή που επιτρέπει την εξαπόλυση μιας εθνοτικής διαμάχης τύπου Βοσνίας ή Κοσόβου, όπως οι συμφωνίες του 1960 ενέγραφαν στις νομικές πρόνοιές τους ως δυνατότητα τις διακοινοτικές του 1964 και την εισβολή του 1974. Επειδή η ελληνική πλευρά, και όχι η τουρκοκυπριακή, είναι η πραγματικά πιο αδύνατη, η ασάφεια των ρυθμίσεων θα λειτουργήσει εις βάρος της. Μια τέτοια ρύθμιση θέτει ερωτηματικό στην ίδια την επιβίωση, μαροχρόνια, των Ελλήνων στην Κύπρο.

Η αγγλοαμερικανική, «αυτοκρατορική» πίεση οδηγεί στην εμφάνιση τέτοιων αποτελεσμάτων, όχι μόνο εξαιτίας των δικών της επιδιώξεων, αλλά και του τρόπου που αποφεύγει να συγκροτηθεί το ελληνικό υποκείμενο, των προβλημάτων «δομής» του ελληνικού κράτους και της ελληνικής κοινωνίας και ιδεολογίας, της βαθειάς, πολύπλευρης, «εξάρτησης», χωρίς την οποία είναι αδύνατο να ερμηνευθεί το ελληνικό κρατικό, κοινωνικό, ιστορικό φαινόμενο. Βλέπουμε πάλι, στην περίπτωση της κυπριακής κεντροαριστεράς, να εμφανίζονται οι ίδιοι μηχανισμοί διάσπασης και αντιπαράθεσης ταυτοτήτων, που έχουν προηγηθεί όλων των μεγάλων καταστροφών του ελληνικού χώρου τους τελευταίους δύο αιώνες. (2) Η επικίνδυνη σύγχυση που καταδείξαμε ότι επικρατεί στην ηγεσία του ΑΚΕΛ (και όχι μόνο) γύρω από τα κορυφαία ζητήματα κρατικής συγκρότησης, εξουσίας και εθνικής ταυτότητας, σχέσεων Αριστεράς και 'Έθνους, εθνισμού, εθνικισμού και σωβινισμού, σύγχυση αναγκαία σε ένα αριστερό κόμμα που θέλει να συνεργασθεί, αλλά καθόλου χρήσιμη σε ένα κόμμα που θέλει να αντισταθεί στην «Ολοκληρωτική Αυτοκρατορία της Παγκοσμιοποίησης», επιτείνουν τον κίνδυνο «καταστροφικών», «χαοτικών» εξελίξεων, που δεν μπορεί να μείνουν περιορισμένες στην Κύπρο.

Η ελλαδική και κυπριακή Αριστερά, όπως και το ΠΑΣΟΚ άλλωστε, δεν δρουν στα πλαίσια μιας ιμπεριαλιστικής, επεκτατικής, επιθετικής Ελλάδας, που θα όφειλαν να καταγγείλουν. Δρουν στα πλαίσια μιας χώρας που βρίσκεται, δυστυχώς, πάνω στον δρόμο κύριων στρατηγικών της Αυτοκρατορίας, που η άρχουσα τάξη της δεν θέλει να υπερασπίσει τα θεμιτά εθνικά συμφέροντά της, που υπόκειται στη γεωπολιτική πίεση της Τουρκίας. Η Τουρκία έδιωξε τους 'Έλληνες από τα εδάφη της, η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο. Δεν εισέβαλε η Κύπρος στην Τουρκία, δεν έδιωξε η Ελλάδα τις μειονότητές της. Η εξίσωση επιτιθέμενου και αμυνόμενου, θύτη και θύματος, εν ονόματι της γενικής αποδοκιμασίας του εθνικισμού, δεν ωφελεί τη ειρήνη αλλά τη μόνιμη επιδίωξη του «αμερικανικού ιμπεριαλισμού», που κάποτε λέγαμε, να χαϊδεύει για να χρησιμοποιεί στη Μέση Ανατολή και την πρ. ΕΣΣΔ τον τουρκικό επεκτατισμό, η μεγάλη τη μικρή αυτοκρατορία. Αυτή δεν μπορεί όμως να είναι πολιτική της Αριστεράς, αυτή είναι η πολιτική της ατλαντικής Δεξιάς, που χρειάζεται αριστερούς Συμμάχους να την εκδώσουν πιστοποιητικό προοδευτικότητας. Αν το κάνουν θα είναι και η τελευταία τους υπηρεσία. Ούτε βέβαια η ελληνική κοινωνία μπορεί να αντιμετωπίσει καλύτερα, πιο προοδευτικά τα προβλήματά της, σε συνθήκες μεγαλύτερης εξάρτησης και υποτέλειας, ενδιαφερόμενη τάχα μου για την αφηρημένη, καθαρά «ταξική» όψη των συγκρούσεων, αδιαφορώντας για το περιβάλλον της χώρας, εκλαμβάνοντας τις ιδεολογίες που παράγει η σύγκρουση ως αιτία της και κάνοντας ότι δεν βλέπει τον στρατιωτικό μηχανισμό που παρατάσσεται απέναντι στη χώρα, από τη Θράκη έως νοτίως της Κύπρου. Η υιοθέτηση μιας τέτοιας πολιτικής δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε μακροχρόνια παρακμή την αριστερά. Χημικά καθαρές, «ταξικές» συγκρούσεις δεν υπάρχουν πουθενά, ζούμε σε έναν βαθιά ιεραρχημένο και πολλαπλά δομημένο κόσμο. Η Αριστερά χρειάζεται την Ελλάδα και η Ελλάδα την Αριστερά της, μιαν Αριστερά όμως που να ενσαρκώνει τις ισχυρές ανεξαρτησιακές παραδόσεις των Ελλήνων, πρωτοπόρο στην υπεράσπιση του Έθνους της, για να μπορεί και να τον συγκρατεί όταν πάει να περάσει από τον εθνισμό στον εθνικισμό, από τον εθνικισμό στον σωβινισμό.

Η έως τώρα εμπειρία από τις πολιτικές εξελίξεις στο νησί μετά τη διάσπαση της συγκυβέρνησης επιβεβαιώνει την ορθότητα αυτής της διάγνωσης, ότι είναι δηλαδή στη Θέση και όχι στην Πρόθεση των πρωταγωνιστών η δυνατότητα καταστροφικής εξέλιξης, κάτι που την καθιστά πολύ πιο απειλητική. Από την ίδια την ανάγκη της προεκλογικής εκστρατείας της, η ηγεσία του ΑΚΕΛ απευθύνεται όλο και περισσότερο στους οπαδούς του «Ναι» στο δημοψήφισμα και τείνει να ευθυγραμμισθεί με την αγγλοαμερικανική πίεση και τη δομή επιχειρημάτων της «διεθνούς κοινότητας», μετασχηματίζοντάς την ιδεολογικά σε ανάγκη επείγουσας «λύσης του κυπριακού». Μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού σε Κύπρο και Ελλάδα γύρισε τώρα το κεφάλι προς τα μέσα, δεν αγωνίζεται με μέτωπο τις εξωτερικές δυνάμεις, του «αγγλοαμερικανικού ιμπεριαλισμού», στη μέχρι πρότινος χρησιμοποιούμενη και πολυ εύλογα πλέον εγκαταλειφθείσα ορολογία της ηγεσίας του ΑΚΕΛ. Αλλά προσπαθεί να οικοδομήσει τη πολιτική και ιδεολογική βάση όχι ενός συμβιβασμού, αλλά μιας συνθηκολόγησης, γεγονός που δεν θέτει σε κίνδυνο την α' ή β΄ δυνατή λύση του κυπριακού, αλλά την ασφάλεια, κυριαρχία και ελευθερία των Ελλήνων νοτίως της πράσινης γραμμής. Μετά από μια ενδεχόμενη νίκη του, ο Δημήτρης Χριστόφιας, που δεν αναγνωρίζει καν, αν κρίνουμε από τις δηλώσεις του, το διακύβευμα, θα πιεσθεί αφόρητα να επαναφέρει γρήγορα το Σχέδιο Ανάν, ανεξαρτήτως της ονομασίας του, εκμεταλλευόμενος την αποθάρρυνση που λογικά θα επικρατήσει τότε ακριβώς μεταξύ των οπαδών του Προέδρου Παπαδόπουλου.

Είναι τελείως επιτακτική ανάγκη, ζήτημα εθνικής ασφάλειας, η αποκατάσταση της λαϊκής ενότητας γύρω από το 'Οχι του 2004, η αποκατάσταση πολιτικών συνθηκών που θα επιτρέψουν στον κυπριακό λαο να υπερασπιστεί το κράτος του, η επιβεβαίωση στις προεδρικές εκλογές της ανάγκης να προτατευθεί ο πυρήνας της εξουσίας του κυπριακού κράτους. Χρειάζεται να συνεηδητοποιηθεί και να ανακοπεί, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος των προσεχών εκλογών, η καταστροφική εξέλιξη που έχει ήδη ξεκινήσει.

Γενικότερα, η ελληνική πολιτική τάξη, στην Ελλάδα και την Κύπρο, πρέπει να συνειδητοποιήσει τον δυναμικό χαρακτήρα της φάσης στην οποία μπήκαν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις και το κυπριακό, των πλεονεκτημάτων που έχει σήμερα η χώρα εν σχέσει με το παρελθόν και του ότι μια πιο ανεξάρτητη πολιτική είναι ενδεχομένως πιο εύκολη σήμερα, λόγω των προβλημάτων της «Αυτοκρατορίας» διεθνώς, από ότι ήταν στους μεγάλους κύκλους αγγλικής και αμερικανικής ηγεμονίας του 19ου και του 20ού αιώνα. Ενστικτωδώς το αντελήφθησαν εξάλλου και η Αθήνα και η Λευκωσία, αποφασίζοντας τη σύναψη πολύ στενότερων σχέσεων με την αναδυόμενη πάλι Ρωσία του Πούτιν.

Από τον τρόπο που θα τοποθετηθούν απέναντι στα διακυβεύματα οι πολιτικές δυνάμεις σε Ελλάδα και Κύπρο θα κριθεί ενδεχομένως το μέλλον τους για δεκαετίες. Η στάση των πολιτικών δυνάμεων απέναντι στο ζήτημα του έθνους ήταν αποφασιστικής σημασίας για τη διεκδίκηση της πολιτικής ηγεμονίας σε όλη τη νεώτερη ελληνική ιστορία. Υπάρχουν άλλωστε υπόγειες, «δομικές» σχέσεις ανάμεσα στις πολύ διαφορετικών μορφών κρίσεις στις δύο χώρες, την «εσωτερική» μορφή που παίρνει η συστημική κρίση στην Ελλάδα, την «εξωτερική» που παίρνει στην Κύπρο.

Η ελληνική κοινωνία δεν έχει πάντως άλλη διέξοδο από το να προσπαθήσει να γίνει υποκείμενο και στα εσωτερικά της προβλήματα και διεθνώς. Το ένα είναι προϋπόθεση για το άλλο και δεν πρέπει να αντιπαρατίθενται αλλά να συνδυάζονται οι προσπάθειες αυτές. Ο ελληνικός χώρος (Ελλάδα-Κύπρος) δεν θα μπορέσει να επιβιώσει πολύ, ούτε «εσωτερικά», ούτε «εξωτερικά» με τα σημερινά δεδομένα του, αν δεν προσπαθήσει να αλλάξει ριζικά. Το ελληνικό «σύστημά» ολόκληρο καταρρέει, όχι το ένα ή το άλλο κόμμα, η μια ή η άλλη πολιτική. Πρέπει να συνειδητοποιήσει έγκαιρα την απειλή και να τη μετατρέψει σε ευκαιρία. Δεν έχει άλλο δρόμο.

(συνεχίζεται)

*Απόσπασμα από τα τελικά συμπεράσματα του νέου βιβλίου του Δ. Κωνσταντακόπουλου, Η Κύπρος σε παγίδα το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λιβάνη.

Δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας!

Είναι το πλάσμα της θάλασσας ο Διαμαντής!

Εντελώς ανεξήγητα, μου φέρνει συνειρμικά στο νού τα αναμενόμενα κέρδη από τις προσπάθειες της ΥΠΕΞ μας για τη χώρα...

Ανησυχώ για την υγεία μου!

Μια άποψη !

Με το Μακεδονικό σε κατάσταση "ξεπουλήματος" από τα 2 μεγάλα κόμματα (γιατί αν πράγματι υπήρχε διάθεση να βρούμε συμβιβαστική λύση θα ήμουν ο πρώτος που θα επικροτούσα) και με τον ΣΥΡΙΖΑ ευρισκόμενο σε κατάσταση παραληρήματος ενδοτικής-αντεθνικής αθλιότητας, άρχισα χθές μια σειρά αναδημοσιεύσεων με φιλοπατριωτικό περιεχόμενο. Συνεχίζω σήμερα με το τελευταίο κείμενο του Πάμπλο (από το 1ο Άρδην) που γράφτηκε μετά την κρίση των Ιμίων(*).

Η κρίση της Ίμιας κατέδειξε βασικά πράγματα για την παρούσα κατάσταση στη χώρα μας.

Επιβεβαίωσε τα κοινά σχέδια Ουάσιγκτον-Άγκυρας για μια αποφασισμένη τροποποίηση του καθεστώτος στο Αιγαίο παρασύροντας την Αθήνα σε διαπραγματεύσεις.

Κατέδειξε επίσης πόσο η πίεση αυτή θα είναι μεγάλη αναγκάζοντας την Αθήνα να αντιμετωπίσει στήθος προς στήθος τη στρατιωτική αναμέτρηση. Κατέδειξε ακόμα σε ποιο βαθμό έχει ατονήσει η εθνική ευαισθησία της άρχουσας τάξης αλλά και μέρους του λαού.

Γιατί μπροστά σε μια τόσο σοβαρή εθνική κρίση που διέρχεται η Ελλάδα, το φυσικότερο θα 'ταν τα διάφορα μαζικά της κόμματα φανερά ανίκανα, το καθένα μόνο του, να την αντιμετωπίσει, να στρεφόταν εξ ιδίων προς λύση εθνικού ενιαίου μετώπου δημοκρατικά στηριζόμενου στον λαό.

Αλλά ούτε σκέψη για κάτι τέτοιο, τα διάφορα κόμματα αλληλοσυγκρούονται και αλληλοκατηγορούνται με τους βαρύτερους χαρακτηρισμούς δίδοντας έτσι την εικόνα μιας χώρας χωρίς σοβαρή εθνική ηγεσία, ικανή να αντιλαμβάνεται και να ανταποκρίνεται έγκαιρα στις ανάγκες του λαού και του Έθνους της.

Το γεγονός ότι επισημαίνεται μονομερώς ο "τουρκικός" κίνδυνος και συγκαλύπτεται ο αποφασιστικός ρόλος της Ουάσιγκτον δείχνει πόσο παραπλανητικά φέρεται η ελληνική ηγεσία, προετοιμασμένη να αποδεχθεί σειρά εθνικών παραχωρήσεων στην Κύπρο, το Αιγαίο, την Θράκη, για τις οποίες υπάρχει ολοφάνερα υποστήριξη της Ουάσιγκτον προς την Άγκυρα.

Η κρίση βέβαια θα συνεχιστεί. Και θα θέσει ως καθήκον σε όσους κατέχονται όχι από κραυγαλέο εθνικισμό, τρόπο επίδειξης χωρίς βάθος και δύναμη πατριδοκαπηλίας, αλλά από γνήσιο εθνισμό και αντιιμπεριαλιστική διάθεση, τον σταθερό προσανατολισμό προς έγκαιρη δημιουργία ενιαίου εθνικού μετώπου στηριζόμενου στον δημοκρατικό Λαό στη βάση.

Μιχάλης Ράπτης Φλεβάρης 1996

(*) Δεν ξέρω αν θυμάστε, αλλά η ανεκδιήγητη Γιαννάκου, που ο Θεός να της παίρνει χρόνια και να μου δίνει δευτερόλεπτα, τα αντιμετώπιζε σαν άκλιτο όνομα! Τα Ίμια, των Ίμια,... ΟΥΣΤ ρεεε!

ΚΥΠΡΟΣ- ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Το σωματείο «Συμπαράσταση Αγώνα Κύπρου» και το Ευρωπαϊκό Κέντρο Περιβαλλοντικής Έρευνας και Κατάρτισης του Παντείου Πανεπιστημίου διοργανώνουν επιστημονική ημερίδα με θέμα: ΚΥΠΡΟΣ- ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ, την Τρίτη 12 Ιουνίου 2007, στο Αμφιθέατρο του Πολεμικού Μουσείου (έναρξη 10:30 π.μ.). Η ημερίδα διοργανώνεται με την συμμετοχή της Συντονιστικής Επιτροπής Υποστήριξης Αγώνα για Ελεύθερη Κύπρο, του Ευρωπαϊκού Κέντρο Έρευνας και Κατάρτισης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και Ανθρωπιστικής Δράσης, του Ομίλου UNESCO Αττικής.

Στην ημερίδα θα συμμετάσχουν οι:

Μανώλης Μηλιαράκης (εφημ. Χριστιανική) , Ευανθία Τσόκα( επ. πρ. ΣΑΚ), Ανδρέας Ιγνατίου (σύμβουλος πρεσβείας Κύπρου), Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης (καθηγητής παν.), Δημήτρης Αλευρομάγειρος (αντιστράτηγος ε.α.) , Σταύρος Λυγερός (δημοσιογράφος), Σήφης Στενός (ΑΣΚΕ), Ελένη Φωκά (εκπαιδευτικός) , Ανδρέας Φρυδάς (Πρόεδρος του Σωματείου «Ελεύθερο Μόρφου», Μαρία-Ντανιέλα Μαρούδα (Λέκτορας) , Στέλιος Περράκης(καθ. παν.) , Χρήστος Αναγνώστου (γεωλόγος), Αλέκος Κούτσης (καθ. παν.) , Πέτρος Παπακωνσταντίνου (δημοσιογράφος), Γιώργος Καραμπελιάς (περ. Άρδην, εφ. Ρήξη), Μαριάνθη Κλάδη-Ευσταθοπούλου (Λέκτορας), Γρηγόρης Ι. Τσάλτας, (καθ. παν.) Νικόλαος Πολυχρονίδης(ΣΕΥΑΕΚ), Θέμος Στοφορόπουλος (πρέσβης ε.τ.).

Πέφτουν τα τείχη;

ΝΟΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΣ - www.N-A.gr - Αποκαλύπτουμε την Νέα Τάξη στην Ελλάδα και τον κόσμο » Ο τοίχος ερρίφθη

Ένας χρόνος Ντόρα στο ΥΠΕΞ!

Μας έχει προκύψει εδώ και ένα χρόνο περίπου η Ντόρα στα εξωτερικά, τα οποία φυσικά είναι αλληλένδετα με τα εσωτερικά, στο θλιβερό προτεκτοράτο που έχει καταντήσει η χώρα μας. Για να δούμε πώς και γιατί.

«Εν αρχή» η αποτυχημένη Τουρκική πρόταση που από τον Οκτώβρη έγινε Φιλανδική...!

Ακούσαμε πολλά προ τριμήνου γι’ αυτήν την φιλοτουρκική και αποτυχημένη πλέον πρωτοβουλία της Φιλανδικής προεδρίας στο θέμα της εμπλοκής της Τουρκικής υποψηφιότητας. Επιμελώς όμως δεν τονίσθηκε ότι το Φιλανδικό σχέδιο δεν ήταν καινούργιο!

Ο προσεκτικός παρατηρητής γνωρίζει (24-1-06) ότι τις προτάσεις αυτούσιες είχε παρουσιάσει ο Γκιούλ ένα χρόνο πριν, με μόνη διαφορά τον έλεγχο της Αμμοχώστου από τον ΟΗΕ... Κύκλοι του Κόφι Ανάν τις είχαν χαρακτηρίσει τότε «υποβοηθητικές των προσπαθειών προς την κατεύθυνση επανέναρξης των διαπραγματεύσεων για λύση του Κυπριακού», ενώ ο αρμόδιος για θέματα διεύρυνσης επίτροπος Όλι Ρεν, ανέφερε τότε ότι «η Επιτροπή χαιρετίζει τις προσπάθειες προόδου που γίνονται για να ξεπεραστεί το αδιέξοδο του Κυπριακού».

Αντίθετα, «ξαναζεσταμένο φαγητό» τις είχε χαρακτηρίσει ο Κύπριος υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Ιακώβου τονίζοντας πως τις είχε ξαναπαρουσιάσει στα μέσα του 2005 ο Γκιούλ και είχαν πέσει στο κενό, δεδομένου ότι κατά την Κυπριακή πλευρά προσπαθούσαν να συνδέσουν θέματα ουσιαστικώς ασύνδετα... Ο Παπαδόπουλος μάλιστα επικοινώνησε τηλεφωνικά επί 35 λεπτά (όπως έγραψε η Χαραυγή) με τον Ανάν, τονίζοντας τα ίδια και εισπράττοντας δικαιολογίες ότι «το θέμα απλά θα μελετηθεί».

Ο Αγγλοσάξων Τζακ Στρο είχε τονίσει δύο μέρες μετά (26-1-06) ότι «Η νέα πρωτοβουλία παρουσιάζει μια μεγάλη ευκαιρία για υπέρβαση, και δεν πρέπει να χαθεί. Οι πολιτικές της απόρριψης δεν θα οδηγήσουν πουθενά» για δεχθεί την απάντηση του Έλληνα ομολόγου του Π.Μολυβιάτη ότι οι προτάσεις δεν διαφέρουν από παλαιότερες που «δεν οδήγησαν πουθενά». Την ίδια μέρα το Στέιτ Ντιπάρτμεντ τόνιζε ότι το τουρκικό σχέδιο συνάδει με τις θέσεις που εξέφρασε ο ΓΓ του ΟΗΕ μετά το απορριπτικό δημοψήφισμα στην Κύπρο επί του Σχεδίου Ανάν. Αμέσως ο Έλλην πρέσβης στην Ουάσινγκτον κ. Μαλλιάς επεσκέφθη τον Υφυπουργό Άμυνας των ΗΠΑ κ. Έντελμαν και του δήλωσε ότι «οι προτάσεις της Άγκυρας δεν είναι καινούριες, αλλά αποτελούν επανάληψη θέσεων που είχε παρουσιάσει και το Μάιο του 2005»

Αυτά έκανε ο Πέτρος... και «πήρε πόδι» είκοσι μόλις μέρες (!) μετά (16-2-06) τονίζοντας με σημασία στους «πωλητές»... που παρελάμβαναν το ΥΠΕΞ: «Δόθηκε η δυνατότητα στον κυπριακό λαό να αποφασίσει ελεύθερα για την τύχη του χωρίς δυσμενείς συνέπειες για την Ελλάδα και την Κύπρο. Συνεχίστηκε η βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ενώ όλα τα ελληνοτουρκικά ζητήματα μετατράπηκαν σε ευρωτουρκικά.»

Έτσι προέκυψε η Ντόρα! Ευτυχώς όμως για τον Ελληνισμό οι νεο-Οθωμανοί δεν μπορούν να αλλάξουν και τον Παπαδόπουλο!

Δυστυχώς για όλους όμως, Ελλαδίτες και Κύπριους, η νέα πολιτική άποψη που εκφράζεται καλύτερα από την κ. Μπακογιάννη, κατέστη επίσημη για τα καθ’ υμάς. Αυτά να τα θυμάται ο Ελληνικός λαός όταν σύντομα θα κληθεί να ψηφίσει.

Αλλά θα συνεχίσουμε...

Νεο-Οθωμανοί

Λέει ο Γιανναράς από την Καθημερινή

Ποιος Ελληνας πρωθυπουργός, στα 180 χρόνια ελεύθερου βίου, θα κατάπινε άφωνος, και μάλιστα από θέσεως ισχύος, τις αλαζονικές στρεψοδικίες των Τούρκων; Ποιος θα ψήφιζε πειθήνια, δίχως την παραμικρή ένσταση ή επιφύλαξη, την έναρξη και τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων Τουρκίας - Ε.Ε. παρά τις ιταμές αρνήσεις των Τούρκων να τηρήσουν τους όρους της ενταξιακής διαδικασίας; Συγγράφοντας ο σημερινός πρωθυπουργός τη διδακτορική του διατριβή για τον Ελευθέριο Βενιζέλο συνάντησε ποτέ δείγματα της γλώσσας που εκείνος χρησιμοποιούσε στα διεθνή βήματα διαχειριζόμενος τα δίκαια των Ελλήνων; Τα συγκρίνει σήμερα με τη δική του «συνετή» αφωνία;

Ανάλογα ερωτήματα δεν μπορούν να τεθούν για την υπουργό Εξωτερικών, γιατί η ίδια επαναλαμβάνει (αμετάλλαχτα) την κοινή στάση που είχαν πάντα με τον κάποτε προκάτοχό της και σημερινό αρχηγεύοντα στην αξιωματική αντιπολίτευση. Προπαγάνδισαν και οι δύο με πειθήνιο πάθος την Πλεκτάνη Ανάν, εκείνος πρόλαβε και να επιδοθεί σε κωμικά ζεϊμπέκικα επίδειξης επιδόσεων στη διατεταγμένη «ελληνοτουρκική φιλία». Δεν του έλαχε να επιδείξει και άφωνη συγκατάθεση στην αλαζονική περιφρόνηση της Τουρκίας για τους όρους της ενταξιακής της διαδικασίας, αυτός τα έδωσε όλα στην προγενέστερη φάση. Γι’ αυτό, έστω και θλιβερός στην ολιγότητά του, θα γίνει επίσης μια μέρα πρωθυπουργός της Ελλάδας – θα έλεγε κανείς (ως αστεϊσμό βεβαίως) ότι η στάση απέναντι στην Τουρκία καθορίζει τη διαδοχή σε καίριους εν Ελλάδι ηγετικούς θώκους.

...για θέματα που κρίνουν την ίδια την ιστορική επιβίωση του Ελληνισμού (κυριολεκτικά) η προσφυγή σε δημοψήφισμα θα ήταν η τίμια και υπεράνω υποψίας πολιτική στάση.

Παρουσιάζει ο Χ. Μόρφος στο "Μπούρκες, φερετζέδες, φέσια, φακιόλια" και αναλύει τις εξελίξεις στην περιοχή μας καταλήγοντας:

Τώρα μάλιστα που ΗΠΑ, ΕΕ και ΟΗΕ οδηγούν το Κυπριακό σε συνολική λύση ή σε οριστική διχοτόμηση μέσα στο 2007 [”Οι εκβιαστές με τα μπλε“], οι Τούρκοι από τη χαρά τους θα μας ζητήσουν να τους στρέψουμε και τα νώτα.

Ευτυχώς στην απαισιοδοξία για τους Κουμουτσακοβαληνάκειους χειρισμούς που θα αντιμετωπίσουμε σε λίγες μέρες, έρχεται σαν αντίβαρο το παρακάτω "ενοχλητικό" για τους γείτονες βιντεάκι (που πρίν κάποια χρόνια θα με απωθούσε...), να μας θυμίσει ότι υπάρχουν και κάποια Ελληνόπουλα έτοιμα για άνευ ανταλλάγματος και εμπορικού "διακυβεύματος" θυσία!

Κοινή Ελληνοκυπριακή γραμμή. Της "κοινής"...

Η Λευκωσία δηλώνει από την Τετάρτη ότι θα επιμείνει στις απόψεις της, ακόμη και αν στο τέλος των διαβουλεύσεων μείνει εντελώς μόνη, αφήνοντας με αυτόν τον τρόπο αιχμές για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία εμφανίζεται πιο διαλλακτική και σχετικά ικανοποιημένη από την αύξηση του αριθμού των κεφαλαίων διαπραγμάτευσης που «παγώνουν».

ΠΗΓΑΣΟΣ: ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΣΦΑΛΜΑΤΑ ...

ΠΗΓΑΣΟΣ: ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΣΦΑΛΜΑΤΑ ΦΟΒΑΜΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΙ’ ΑΠΟ ΤΑ ΕΧΘΡΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ: "


Ένα post διαμάντι για τις "στρογγυλεμένες" συνειδήσεις...

Κάτι παίζεται και μείς "αλλού"...

Καθώς το καρτέλ των ηλεκτρονικών ΜΜΕ ασχολείται με τις "κατινιές" των κομάτων, των διαχειριστών δηλαδή της κορπορατικής δικτατορίας μας, κατι δείχνει να συμβαίνει υπογείως στα εξωτερικά μας θέματα.

Παρατηρούμε την Ντόρα να "στήνεται" στους Τουρκαλάδες όταν βρίσκεται στο εξωτερικό, να αρνείται να σχολιάσει τις αθλιότητες του Ερντογάν, αλλά στο εσωτερικό να κάνει για πρώτη φορά δηλώσεις περί εκπλήρωσης των υποχρεώσεων της Τουρκίας (με ασάφεια βέβαια...). Ταυτόχρονα ενώ όλα κρίνονται αυτόν το μήνα, αντί να εκμεταλλευθεί τη πρωτοφανή για την Ελλάδα ευνοϊκή κατάσταση, εκείνη παίρνει αποπροσανατολιστικές "πρωτοβουλίες" που μας εκθέτουν και εξαντλούν και τα τελευταία ερείσματα που μας έχουν απομείνει στον Διεθνή στίβο, όπως αναλύει η Κύρα Αδάμ σε εξαιρετικό κείμενό της. Ανάμεσα στα άλλα η καλή δημοσιογράφος επισημαίνει:

Το ερώτημα που δημιουργείται είναι γιατί η ελληνική κυβέρνηση θεώρησε καλό να εξαντλήσει τις διπλωματικές και φυσικές δυνάμεις της σε ένα εγχείρημα χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα το ίδιο διάστημα που κορυφώνονται οι συζητήσεις για την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας.

Η Αθήνα, απορροφημένη από τη Μεσανατολική πομφόλυγά της, αποφεύγει ακόμα να τοποθετηθεί στις πρόσφατες τουρκικές προκλήσεις, σε ευρωπαϊκό πλαίσιο, είτε για το Οικουμενικό Πατριαρχείο είτε για τη μη επαναλειτουργία της Σχολής της Χάλκης είτε για την εμμονή στο casus belli είτε για την τουρκική στάση στα θέματα του Αιγαίου κ.λπ. Η απάντηση είναι μάλλον εμφανέστατη...

Ο "ομόσταυλός" της Γιωργάκης έχει "επιστρέψει" στην εποχή του 1-1-4 και δεν πείθει ούτε τους δικούς του, ενώ το πουλάρι του η Καραχασάν έχει "ξεχασθεί" στον ευγενικό της αγώνα, του πολυπολιτισμού.
Το ΚΚΕ είναι απλά "εδώ, ενωμένο δυνατό" και οι υπόλοιποι "θου Κύριε φυλακή τω στόματί μου"

Αναγκαζόμαστε λοιπόν να παρακολουθούμε τα "παπαγαλάκια" για να μάθουμε τί συμβαίνει στο θλιβερό προτεκτοράτο που ζούμε!

Γράφει ο Τσούκαλης του ΕΛΙΑΜΕΠ...

Από το Ελσίνκι και πέρα, η ελληνική στρατηγική βασίστηκε σε μια προσπάθεια να ενταχθεί η επίλυση των διμερών προβλημάτων στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας. Ετσι, τα διμερή προβλήματα θα μετατρέπονταν σε ευρωπαϊκά. Η στρατηγική αυτή βασίστηκε μεταξύ άλλων στην υπόθεση ότι η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. θα συνοδευόταν από μια λύση του κυπριακού προβλήματος(*). Η υπόθεση αυτή δεν επιβεβαιώθηκε ακόμη και οι προοπτικές δεν είναι εξαιρετικά ευοίωνες. Σήμερα, η στρατηγική αυτή κινδυνεύει να καταρρεύσει πλήρως, αν και όταν συμβεί η περίφημη σύγκρουση των αμαξοστοιχιών Ε.Ε. και Τουρκίας, για την οποία μιλάει με φόβο ο αρμόδιος επίτροπος στις Βρυξέλλες. Η πολιτική ηγεσία της χώρας μας δεν τη θέλει αυτή τη σύγκρουση – και δικαίως. Θα κάνει προσπάθεια να την αποφύγει, αλλά με ποιο τίμημα; Ομως, η Ελλάδα (και η Κύπρος) δεν είναι μόνη. Υπάρχουν και πολλοί άλλοι που επηρεάζουν σημαντικά τις πιθανότητες σύγκρουσης.

Θα χρειαστεί πολλή ψυχραιμία τους επόμενους μήνες – και ικανότητες σχοινοβάτη. Θα πρέπει, επίσης, να σκεφθούμε εναλλακτικές στρατηγικές, εφόσον η ήδη ισχύουσα κινδυνεύει να καταρρεύσει στο άμεσο ή και απώτερο μέλλον για λόγους ανεξάρτητους από τη δική μας θέληση. Και θα πρέπει επιτέλους να δεχθούμε ότι ναι μεν το ευρωπαϊκό πλαίσιο αποτελεί προνομιακό χώρο για την επίλυση των διαφορών μας με τον γείτονα, χρειάζεται όμως και εμείς να πάρουμε κάποτε μερικές δύσκολες (επώδυνες;) αποφάσεις. Η επιφοίτηση του ευρωπαϊκού πνεύματος δεν αρκεί.

Γράφει κι' ο Σαμαράς...

Η Ελλάδα ορθώς στήριξε την τουρκική ένταξη μέχρι τώρα(**). Αν σήμερα η Αγκυρα πληρώνει πολιτικό κόστος για τη συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρου, αν υφίσταται πιέσεις, αν χρειάζεται να απολογείται συνεχώς, είναι γιατί βρίσκεται σε διαδικασία ένταξης. Αν αναγκάζεται να εφαρμόζει μεταρρυθμίσεις, ως πριν από λίγα χρόνια αδιανόητες για το αυταρχικό καθεστώς της, αυτό συμβαίνει λόγω της ευρωπαϊκής προοπτικής της.

Βεβαίως, θέλουμε να συνεχιστεί η διαδικασία ένταξης, να ασκηθούν για πολύ χρόνο οι πιο ασφυκτικές πιέσεις στην Αγκυρα(***), ώστε να αποδεχθεί τον ευρωπαϊκό τρόπο και στις εσωτερικές της λειτουργίες και στις εξωτερικές της σχέσεις και στην Κύπρο και παντού.

Ομως, θα είναι όλο και πιο δύσκολο να τραβήξουμε τη διαδικασία ένταξης της Τουρκίας πέρα από όσο είναι διατεθειμένοι να την τραβήξουν οι εταίροι μας.
Αν κάπου «μπλοκάρει» η τουρκική ένταξη, αν σταματήσει ή ανασταλεί, τι γίνεται; Αν τη σταματήσει η ίδια η τουρκική αδιαλλαξία, αν τη ματαιώσει μια ανατροπή μέσα στην Τουρκία ή αν την αναστείλει μια αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη, τι θα κάνουμε; Εχουμε εφεδρικό σχέδιο (το λεγόμενο plan B);

Μας ετοιμάζουν για επώδυνο plan B γενναία μου Ελληνόπουλα. Δεν μας το λένε βέβαια. Θα περιμένουμε αναγκαστικά μετά τις εκλογές την γνωστή εκπομπή από την εκσυγχρονιστική ΝΕΤ, για να περάσει πιό "μαζικά" το θέμα...

ΟΚ! Θα περιμένουμε!

(*) Να θυμήσουμε ότι τα "διαμαντάκια" του ΕΛΙΑΜΕΠ υποστήριζαν το αισχρό σχέδιο Ανάν.
(**) Μή κοιτάτε τη στάση του στα Σκόπια... Τώρα έχει γραμμάτια να ξοφλήσει...
(***) Ασφυκτικές πιέσεις; Τί απίστευτος τυχοδιωκτισμός Αντωνάκη μου είναι αυτός;

Κόλπα σε πολλά ταμπλώ... Μια ανταπόκριση

Στο πνεύμα του χθεσινού post (της συνεχούς δράσης...) παραβρέθηκα σε μια εκδήλωση στο Πολεμικό Μουσείο κατά της ένταξης της Τουρκίας στην EU. Περίμενα λίγους, παρ' ότι είναι γεγονός το 80% περίπου που δίνουν οι Ελληνικές και Ευρωπαϊκές δημοσκοπήσεις κατά της Τουρκικής ένταξης. Αλλά βλέπω και την αδράνεια και παραίτηση στην οποία έχουν περιπέσει οι Έλληνες. Περίμενα και ακροδεξιούς. ΔΙΑΨΕΥΣΤΗΚΑ!

Το αμφιθέατρο γεμάτο! Ομιλητές οι:
Λυσσαρίδης, Ζαχαράκης, Παπαθεμελής, Φίλιας και ο στρ. Δήμου.

Παρευρισκόμενοι υποστηρικτές ανάμεσα σε πολλούς άλλους:
Χαραλαμπίδης (καταχειροκροτήθηκε), Βερυβάκης, Εμφιετζόγλου κλπ.

Μαζεύτηκαν κατά τις πρόχειρες μετρήσεις μου πάνω από 500 υπογραφές στο ψήφισμα. Στα τραπεζάκια που είχαν στηθεί για την πώληση βιβλίων και εφημερίδων, τεράστια έκπληξη μου προξένησε η κινητικότητα στο τραπεζάκι του "Άρδην" σε σχέση για παράδειγμα με την "Χριστιανική" και παρεμφερή έντυπα.

Ούτε ΛΑΟΣ, ούτε Χρυσές Αυγές, ούτε οι άλλες παπαριές με τις οποίες η μαύρη εκσυγχρονιστική προπαγάνδα προσπαθεί να συνδέσει το πατριωτικό κίνημα!

Αλλά ούτε και τα κανάλια! Σε εκδήλωση με τέτοιο panel και γι' αυτό το θέμα!

Οι ομιλητές, μετά την ιστορική αναδρομή του θέματος και την επισήμανση της ανιστόρητης και γραικύλικης συμπεριφοράς των κυβερνήσεών μας, παρ' ότι λόγω συγκυριών βρισκόμαστε στο πλέον ευνοϊκό σημείο για την άσκηση πατριωτικής πολιτικής, εξέθεσαν δύο πλαίσια που εξυφαίνονται παράλληλα, ώστε να πάρει "παράταση" η Τουρκιά για την εκπλήρωση της αυτονόητης υποχρέωσής της να αναγνωρίσει την Κύπρο μέχρι τον Νοέμβρη! Να θυμίσω ότι πριν από τρείς μήνες η καταληκτική ημερομηνία ήταν ο Οκτώβρης...


Σχέδιο 1. Αμερικανικό

Άνευ όρων παράταση για ένα χρόνο


Σχέδιο 2. Τουρκικό

Προσφυγή στα Ευρωπαϊκά δικαστήρια, μια και η διαδικασία θα πάρει πάνω από 2 χρόνια και κατά τις εκτιμήσεις τους (κάτι θα ξέρουν...) θα υποχρεωθούν να αναγνωρίσουν την Νότια Κύπρο, πράγμα που οδηγεί σε de jure διχοτόμηση που επιδιώκουν...

Ο Ντορής δείχνει τουλάχιστον αμήχανος αλλά μάλλον υποστηρίζει το Τουρκικό. Είναι τυχαία η παρέμβαση των Στεφανόπουλου-Γιωργάκη (θου κύριε φυλακή τω στόματί μου) για την Χάγη;

Απλά δεν αντέχουν να διαφοροποιούνται από την ευρωατλαντική κατεύθυνσή τους και έχουν μπλεχτεί...

Έλληνες γρηγορείτε!

Για το πολιτικό κενό που διαπιστώθηκε στα σημαντικά "πηγαδάκια" και προβλέφθηκε η αποτύπωσή του στις επόμενες Βουλευτικές εκλογές, θα επανέλθω.

Ποιό θα είναι το "Ευρωπαϊκό σχέδιο" της Ντόρας για το Κυπριακό; Μια πρόβλεψη!

Τσαμπουκαλεύεται η Τουρκιά τον τελευταίο καιρό. Και εισπράττει λέει αυστηρές δηλώσεις από τους Ευρωπαίους. Ψάχνω στις ξένες εφημερίδες και δεν βρίσκω σχεδόν τίποτα! Στις ντόπιες όμως χαμός... Λες και σύμπασα η οικουμένη έχει επικεντρωθεί στο θέμα! Η Καθημερινή της Κυριακής μάλιστα γράφει για την πιθανή λύση:

Αυτό αφήνει ένα τρίτο σενάριο: Να επιχειρηθεί η υλοποίηση της διεξόδου, που η ίδια η Τουρκία έχει προσφέρει: το άνοιγμα λιμανιών και αεροδρομίων με αντάλλαγμα την επικύρωση από την Ε.Ε. του κοινοτικού κανονισμού περί απευθείας εμπορίου κατεχομένων – Ενωσης. Ωστόσο, επίσημη θέση της Ε.Ε. είναι ότι για να γίνει αυτό πρέπει η Τουρκία να επιστρέψει την Αμμόχωστο (πλην της τουρκικής συνοικίας της) στην Κυπριακή Δημοκρατία και όλο το τουρκοκυπριακό εμπόριο με την Ε.Ε. να διεξάγεται υπό καθεστώς συνδιαχείρισης από το λιμάνι της Αμμοχώστου.

Πότε τέθηκε η πρόταση αυτή και ποιά ήταν η στάση της Ελληνοκυπριακής πλευράς (τότε μια και σήμερα τα δυό αυτά δεν πάνε μαζί...);

Η πρόταση λοιπόν κυρίες και κύριοι είναι αυτή! Η τέως πρόταση Γκιούλ! Που τότε έφαγε μαύρο δαγκωτό και σήμερα η Καθημερινούλα το βλέπει σαν εφικτό μάλλον και μετατρέπει μάλιστα κάποιες από τις προτάσεις του σε τωρινές(...) "παραχωρήσεις" προς την επίσημη (από πότε;) θέση της EU!

Η πραγματικότητα κατά τη γνώμη μου είναι, ότι "προετοιμαζόμαστε" γλυκά-γλυκά για το προαναγγελθέν νέο "Ευρωπαϊκό" σχέδιο της dora, με την υδατογραφία του Α(υ)νάν τυπωμένη στο χαρτί... Όχι ότι θα το δεχθεί ο Τάσσος. Αυτό τους είναι αδιάφορο!

Το γιατί ανακοινώθηκε (παρά την Κυπριακή αντίθεση) η κατάθεσή του, το έχουμε εξηγήσει. Το ποιό θα είναι δεν είχαμε πεί!

Πού το ξέρουμε λοιπόν ότι θα είναι μέσες - άκρες το παραπάνω;

Νά γιατί! [1], [2], [3],

Σας παρακαλώ θερμά! Κάντε τον κόπο να τα διαβάσετε προσεκτικά. Δεν είναι μεγάλα!

Σημειώστε τις ημερομηνίες δημοσίευσης!

Θυμηθείτε τι λένε σήμερα οι πρωταγωνιστές.

Κρατήστε στο νού σας την στάση του Μολυβιάτη επ' αυτού, καθώς και το γεγονός ότι αμέσως μετά "άρχισε τα μπάνια" (η κουφάλα και μείς ξεροψηνόμαστε...).

Έχετε και την σοφία του επι πλέον εξαμήνου σκέψης και γνώσης των εξελίξεων.

Παρατηρήστε ότι όλη η κινητικότητα της εποχής κατέληξε σε σιωπή! Εκτός αν όλοι αυτοί οι "σπουδαίοι" σαχλαμαρίζανε, ταξιδεύανε για πλάκα, κάνανε δημόσιες σχέσεις τόσο καιρό...


Δεν γίνονται αυτά στην παγκόσμια διπλωματία!


Τί άλλο θέλουμε λοιπόν dora μου, για να πιστέψουμε ότι απλά αποφασίσθηκε να αλλάξει ο salesman;