15.4.07

Υπέρβαση της πόλωσης;



Κατά την παρουσίαση του ρέκβιεμ του Μίκη θεοδωράκη στην Μητρόπολη, αρχιεπίσκοπος και Μίκης έτειναν άλλη μια φορά χείρα υπέρβασης της πόλωσης αριστεράς και εκκλησίας.

Πιστεύω ότι αποτελεί κομβική ενέργεια για την εξέλιξη της πολιτικής σκέψης στη χώρα μας και στο ξεκαθάρισμα του νέου ιδεολογικού διαχωρισμού που συντελείται στις μέρες μας. Όσο και να προσπαθούν οι παγκοσμιοποιητές να "τσουβαλιάσουν" τους αντιπάλους τους στον ακροδεξιό χώρο, το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να περιχαρακώνουν - "στενεύοντάς" όλο και περισσότερο - τον εθελόδουλο ευρωατλαντικό! Με έναν διογκούμενο συνεχή πατερναλισμό μάλιστα. Μας έχουν φλομώσει στο "πρέπει", κάτι που θα σχολιάσω στο μέλλον μετ' επιτάσεως.

Μέχρι τότε όμως διαβάστε κάποια ψήγματα των λόγων της υπέρβασης (;) που αντηλλάγησαν.


Αρχιεπίσκοπος:


Πράγματι στην πατρίδα μας, στον τόπο μας, τίποτε δεν χαρίζεται, όλα κατακτιώνται.
[...]
Ύστερα από μιά μακρά περίοδο όχι μόνο αμοιβαίας πολεμικής μεταξύ δύο ισχυρών κοινωνικών πόλων στην πατρίδα μας, Eκκλησίας και αριστεράς, αλλά και σκληρής αντιπαράθεσης στα πλαίσια της ιδεολογικής διαμάχης ανάμεσα στην πίστη και στον ιστορικό υλισμό, η πρωτοβουλία για υπέρβαση της πόλωσης οδήγησε στην αποψινή μεγαλειώδη εκδήλωση, χωρίς ίσως κανείς να εγκαταλείψει τις αρχές του, κάτω όμως από τη σκέπη της Eκκλησίας, αποδεικνύοντας για άλλη μιά φορά ότι της Eκκλησίας αποστολή είναι η κατανόηση και η συγκατάβαση στην ανθρώπινη ελευθερία και κυρίως στην αγωνιώδη αναζήτηση της αλήθειας, η συνένωση των διεστώτων και η κατάφαση στην πολιτισμική προσφορά.

[...]

Aλήθεια, διερωτώμαι, μπορεί ένας συνεπής χριστιανός να συμφωνήσει με έναν επίσης συνεπή αριστερό - και τ' ανάπαλιν; H πράξις επιβεβαιώνει ότι η ειλικρίνεια και η ανιδιοτέλεια των προθέσεων είναι η λυδία λίθος για την προσέγγιση μεταξύ αγωνιστών που μάχονται για τις αρχές τους και που ξέρουν να αναγνωρίζουν και τιμούν ακόμα και τους αντιπάλους των όταν και όπου συναντηθούν - πολλώ μάλλον όταν οι κοινοί αγώνες μηδενίζουν τις αποστάσεις και τα κοινά οράματα απαμβλύνουν τις άλλες διαφορές.

[...]

Aπορεί κανείς με τη δογματική στάση που τηρούν απέναντι σε θέματα ζωής κάποιοι αριστεροί ακόμα σήμερα στην Eλλάδα, που σε πείσμα της λαϊκής ψυχής επιμένουν να αρνούνται αυταπόδεικτες ιστορικές αλήθειες που έθρεψαν πνευματικά το λαό μας και του εξασφάλισαν την ουσιαστική του επιβίωση. Aπορεί κανείς διαπιστώνοντας ότι οι αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί αυτοαναιρούνται καθώς χλευάζουν με προπέτεια την εμμονή μας στις πατροπαράδοτες αξίες του πολιτισμού μας και επιδιώκουν να αλλοτριώσουν τις συνειδήσεις μας, αρνούμενοι τη θρησκεία, την ιστορία, την παράδοση, τη γλώσσα και όλα τα στοιχεία που προσδιορίζουν το πνευματικό μας στίγμα μέσα στην οικουμένη.


Θεοδωράκης

Mυούμαι στην αρχή στο χριστιανισμό. Δηλαδή από τους αρχαίους έπαιρνα το τραγικό στοιχείο, το μύθο κλπ., αλλά εκείνο που με συγκλόνισε ως νέο παιδί είναι η διδασκαλία του αγαπάτε αλλήλους. Eίναι η διδασκαλία του ο έχων δύο χιτώνας να δίδει τον ένα στο συνάνθρωπό του. Ήταν η Mεγάλη Eβδομάδα, με τη θυσία για την Aνάσταση, θυσία του Eνός για τους άλλους. Όλα αυτά τα σύμβολα του χριστιανισμού με θεμελίωσαν, δηλαδή με έκαμαν αυτόν που έπρεπε να είμαι. Έπρεπε να είμαι ένας άνθρωπος που αγαπάει, δηλαδή έγινα χριστιανός όχι μεταφυσικά αλλά κοινωνικά.

[...]

συνάντησα την ελληνική γλώσσα και το βυζαντινό μέλος στα κηρύγματα του χριστιανισμού, που περιείχαν μηνύματα αγάπης, αλληλεγγύης αλλά και θυσίας σε μιά εποχή που ζούσαμε κάτω από το ζυγό της κατοχής όλα όσα υπήρξαν στη νεότερη Eλλάδα γόνιμα και προοδευτικά, υπήρξαν ταυτόχρονα λαϊκά, δηλαδή πατούσαν γερά πάνω στο χώμα του λαού, της πραγματικότητας αλλά και της παράδοσης που μας πηγαίνει πολύ μακριά, στο βάθος του χρόνου, με τα οχήματα της δημιουργικής ποίησης και μουσικής, της δημοκρατικής παράδοσης, με κέντρο το κύτταρο της ελλαδικής κοινότητας, του βυζαντινού μέλους και της ελληνικής γραμματείας, κυρίως της γλώσσας

[...]

H Eκκλησία αποτελεί για μας τους Έλληνες ένα χώρο πάνω και έξω από οποιεσδήποτε πολιτικο-ιδεολογικές πεποιθήσεις και προκαταλήψεις. Θα έλεγα: είναι το λίκνο του έθνους, το λίκνο του ελληνισμού. Mέσα εκεί βαφτίζουμε τα παιδιά μας, αφού πρώτα βαφτιστούμε εμείς οι ίδιοι. Eκεί παντρευόμαστε, εκεί αποχαιρετάμε τους αγαπημένους μας. Eίτε το θέλουμε είτε όχι, τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μας τις έχουμε περάσει στην εκκλησία. Θα ήταν λοιπόν αφέλεια να ξαναγυρίσουμε στο δόγμα ότι η θρησκεία είναι το όπιον του λαού.

21 σχόλια:

ange-ta είπε...

Είχα ένα πολύ ωραίο άρθρο για την θρησκεία σήμερα και ήθελα να το μεταφράσω και να στο στείλω. Αλλά δεν είχα καιρό. θα το κάνω εντός των ημερών.

1 είπε...

Ο Θεοδωράκης, δηλαδή, πότε είναι αριστερός; Από το "Καραμανλής ή τανκς", από τότε που έγινε υπουργός της Δεξιάς, ή από τότε που λιβάνιζε την ελληνοτουρκική φιλία; Ας λέμε μια προσωπικότητα που προέρχεται από την αριστερά, κι ας τελειώνουμε.

Η θρησκεία δεν ήταν ποτέ το όπιο των λαών [έστω και με την ερμηνεία της Μιραντολίνας, εκείνη της "παρηγορίας", αν θυμάμαι καλά]. Η θρησκεία είναι πάντα μια απάτη, σε όφελος των εχόντων. Και ο χριστιανισμός υπήρξε -και είναι- η μεγαλύτερη.

Κι αν οι αριστεροί ψάχνουν συμμάχους και βρίσκουν την Εκκλησία, όταν αυτοί θα "πάψουν" να υπάρχουν, η Εκκλησία θα συνεχίζει. Γιατί θα έχει συμμαχήσει με τους επόμενους ισχυρούς, όπως έκανε πάντα. Τους επόμενους ισχυρούς... Αυτούς που θα έχουν "εξαφανίσει" από το χάρτη την αριστερά...

Ανώνυμος είπε...

Πω πω.Πολλή χολή βρε παιδί μου...

ange-ta είπε...

Καλημέρα Χρήστο,

τι να πώ, συμφωνώ και γω μαζί σου. Αλλά ο Μίκης έχει μία λαϊκότητα και πολλές φορές του ξεφεύγουν και καλά.
Όσο για τη θρησκεία είναι και θα είναι το όπιο του λαού, είτε σαν παρηγοριά είτε σαν ναρκωτικό, στην ουσία το ίδιο είναι. Σήμερα ούτε η παρηγοριά μας λείπει ούτε η νάρκωση.
Εντούτοις, στον σημερινό κόσμο, η απομυθοποίηση της θρησκείας δεν γίνεται για την αφύπνιση των μαζών, αλλά για την ακόμη μεγαλύτερη αλλοτρίωση. Υπάρχει μια μερίδα διανοουμένων, που εστιάζονται στην κρισιμότητα της αποθρησκοποίησης, αν μπορώ να χρησιμοποιήσω την έκφραση, που οδηγεί στην ανοχή άλλων θρησκειών, σε μία τάση απαξίωσης των ριζών μας. Και με αυτή τη έννοια, μάλλον θέλει το πράγμα λίγο ψάξιμο.
Άμα ακούς τον Α. Λιάκο να καταφέρεται εναντίον της θρησκείας, κάτσε και σκέψου: Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες!
Και για να μη με παραξηγήσεις, εγώ είμαι άθεη μέχρι βλακίας.

Ανώνυμος είπε...

Τον Θεοδωράκη δεν γνωρίζω πώς ακριβώς πρέπει να τον κατατάξουμε αλλά νομίζω ότι ένας εναλλακτικός ορισμός θα μπορούσε να ήταν το "οπορτουνόμετρο της Αριστεράς"*! Δηλαδή εκφράζει κάθε φορά μ' έναν περίεργο κι αντιφατικό τρόπο τις διαθέσεις ή την τάση του λαϊκού παράγοντα αλλά και της οργανωμένης Αριστεράς! Το '74 ήταν με τον Καραμανλή αλλά κι ο λαός έδωσε 55% στις εκλογές. Το ΚΚΕ εμμέσως έλεγε τα ίδια με το σύνθημα περί "αριστεροχουντισμού" το δε ΚΚΕ εσ. απόδεχόταν ήδη από το '73 λύση Μαρκεζίνη!
Το '89 πήγε με τον Μητσοτάκη αλλά και η Αριστερά τι έκανε με την περίφημη "κάθαρση" και τη συγκυβέρνηση; Και ο λαός δεν έδωσε στον αποστάτη το εξωφρενικό 47%; Νομίζω ότι μετά το '86 φλερτάριζε και με το ΠΑΣΟΚ τότε που όλη η επίσημη αριστερά έκανε το ίδιο ενώ ο Αντρέας ήταν ο αδιαφιλονίκητος λαϊκός ηγέτης.
Σήμερα παίρνει τη θέση που παίρνει, απολύτως ταυτόσημη με τη λαϊκή βούληση όπως έχει εκφραστεί σε διάφορες δημοσκοπήσεις για θέματα όπως τα βιβλία της Ιστορίας, ο θεσμός της Εκκλησίας, κλπ. Αν κάποιος πρέπει να του αναγνωρίσει κάτι πολιτικά (και όχι φυσικά καλλιτεχνικά, όπου είναι μέγιστος) είναι ότι ποτέ δεν χάνει την επαφή του με τις διαθέσεις και τις έγνοιες των μαζών, δεν ελιτίζει δηλαδή, όπως διάφοροι άλλοι ανθυποασήμαντοι ομότεχνοί του και έχει το θάρρος να λέει χύμα ότι σκέφτεται. Είναι αυτό που εύστοχα η ange ta ονόμασε "λαϊκότητά του". Άρα οι τελευταίες τοποθετήσεις του δείχνουν ότι κάτι κινείται πάλι στα λαϊκά στρώματα και στην πολιτική αριστερά και το "οπορτουνόμετρο" το οσμίζεται! Κι αυτά άσχετα με την υπερβολή του Μίκη ή με το ότι κι εγώ συμφωνώ σε αρκετές από τις επισημάνσεις του χρ. μόρφου για το ρόλο και τις προθέσεις της Εκκλησίας ως οργανισμού εξουσίας (όχι πνευματικής) και ιδιαίτερα της Χριστοδούλειας αύτης!

* Ο ορισμός δεν είναι δικός μου

Ανώνυμος είπε...

Ange-ta, δεν σε παρεξήγησα καθόλου. Δίκιο έχεις σ' όσα λες περί αποθρησκοποίησης κ.λπ. κ.λπ., πλην όμως ο εχθρός του εχθρού μας δεν είναι απαραίτητα και φίλος μας.

Ανώνυμος είπε...

εξαποδώ

πολύ ενδιαφέροντα τα περί "οπορτουνόμετρου της αριστεράς". By the way, ποιανού είναι ο όρος;

Ανώνυμος είπε...

@ χρ. μόρφος

Συγγνώμη, αλλά κωλύομαι να ονοματίσω δημοσίως τον εμπνευστή ενός όρου που προέκυψε κατά τη διάρκεια ιδιωτικής συζήτησης.
Ζητώ την κατανόηση

ange-ta είπε...

Χρήστο,

"εχθρός του εχθρού μας δεν είναι απαραίτητα και φίλος μας".
προφανώς όχι. Ο εχθρός του εχθρού μας, δεν είναι τίποτε για μας!
Ούτε εχθρός, ούτε φίλος.
Με την ίδια έννοια, ο εχθρός της θρησκείας δεν είναι φίλος μας, παρότι η θρησκεία αυτή καθεαυτή είναι εχθρός μας.
"οπορτουνόμετρο"!
Καλή έκφραση, αλλά για τον Μίκη, τι οπορτουνισμό να του καταλογίσει πια κανείς? Πστεύω, ότι αυτά που λέει, τα πιστεύει πλέον.
Και ίσως σήμερα να μην έλεγε, Καραμανλής ή Τάνκς

Ανώνυμος είπε...

Μόνο στο Ελλαδιστάν και στο Κυπριστάν υπάρχει "αριστερά" και ευτυχώς που είναι κάτι γραφικό όπως τα ζωάκια στον κήπο, διότι αν επικρατούσε η αριστερά τώρα θα ήταν οι μανάδες μας και οι αδελφές μας στα καμπαρέ όλου του κόσμου. Βέβαια σε κάποιους αριστερούς αυτό μπορεί να μην είναι πρόβλημα, σε κάποιους μάλιστα μπορεί και να αρέσει. Είστε όμως 1) απολογητές και γιουσουφάκια μιας εγκληματικής και ψεύτικης και χαζής ιδεολογίας και καθεστώτων που ευθύνονται για πάμπολλα εγκλήματα και 2) παραμένετε γραφικοί και ζωάκια με ψεύτικα σύμβολα και τραγουδάκια και βρακιά και σουτιέν με τον Τσε. Διότι όταν ΔΕΝ έχεις δικούς σου ήρωες, τους ψάχνεις σε μακρινά και εξωτικά νησιά. Ολίγον με ενδιαφέρει η θρησκεία αλλά τουλάχιστο ο Χριστιανισμός είναι μια φιλοσοφία 2 χιλιάδων χρόνων. Ο κομμουνισμός και η "αριστερά" άντεξαν 70 χρόνια εκτός και αν βάζετε και τους Ελλαδίτες αριστερούς μέσα οι οποίοι συνεχίζουν να ζούν στη γυάλα τους. Μόνο στα αμφιθέατρα μπορείτε να ζείτε και μόνο εκεί υπάρχετε. Το μόνο που πραγματικά χρειάζεστε είναι την GreenPeace να έρθει να σας θέσει υπό την προστασία της όπως τις φώκιες και τους πιγκουίνους. Βέβαια, χίλιες φορές πιγκουίνος παρά αριστερός. Ναι, ναι, ξέρω. Ο Μπούς και ο Μπλέρ και η γυναίκα του Κλίντον και η Παλιστίνη (Αμερικάνος να μην μείνει) και ο έτσι και ο αλιώς... μπλα, μπλα, μπλα. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι Αμερικάνοι και δικαιολογείτε την ύπαρξη σας ως αριστεροί.

Κωστής ο Κυπραίος.
Τζιε ας γιενεί το γαίμαν ΣΑΣ αυλάτζιν.

Greg είπε...

Έλειψα ιντερνετικά δυό μέρες και έτσι δεν απάντησα στα μέχρι στιγμής. Χάρηκα που την ξεκινήσατε την κουβέντα.

Ο εχθρός του εχθρού μου δεν είναι φίλος μου αναγκαστικά, λέει ο Χρήστος. Σωστό! Μόνο που έχει δύο άκρες. Δηλαδή ότι ο εχθρός του Χριστόδουλου (οι λιακορεπουσαίοι) δεν είναι φίλοι μας επειδή πιθανά δεν πάμε τον Χριστόδουλο. Και δεν είναι τυχαίο που οι παγκοσμιοποιητές χρησιμοποιούν αυτό το επιχείρημα. Θέλουν να ξεκινήσουν ανένδοτο κατά της εκκλησίας σε αντικατάσταση του ανένδοτου που φαίνεται ότι έχει αρχίσει να διαμορφώνεται κατά της παγκοσμιοποίησης. Άλλωστε ο παλιός «εχθρός» δεν είναι αναγκαίο να συνεχίζει να είναι το ίδιο εχθρός εσαεί και στα πάντα. Ειδικά αν δεν μου μπαίνει στο ρουθούνι.

Μπορεί ο καθείς να έχει την ερμηνεία του (ο Θεοδωράκης έχει την δική του) ως προς το τί είναι η θρησκεία για το λαό. Κανείς όμως δεν μπορεί να αρνηθεί την σημαντικότητά της για το λαϊκό συναίσθημα. Ούτε και θα αρνηθεί κανένας ότι υπάρχουν αρχές και αξίες στην θρησκευτική διδασκαλία. Αυτές τις αρχές και αξίες φαίνεται οτι στην Ελλάδα η πλειοψηφία του κόσμου εστιάζει. Η θρησκοληψία είναι μάλλον αμελητέα. Τουλάχιστον στον ενεργό πληθυσμό, σε αντίθεση με άλλες χώρες της Ευρώπης ή την Αμερική. Ακούτε για υποχρεωτικά κατηχητικά πια; Για περιοδικά σαν αυτά που εκδίδει η Ζωή και ο Σωτήρας; Και η διαμορφούμενη «υγιής» προσέγγιση που επιτυγχάνεται αργά μεν πλην όμως σταθερά, δεν δείχνει να υπάρχει λόγος να διαταράσσεται και να δημιουργείται πόλωση τη στιγμή αυτή τόπως επιδιώκουν οι παγκοσμιοποιητές που αναζητούν την εξαφάνιση οιασδήποτε σταθεράς.

Η υπέρβαση λοιπόν αφορά την εύρεση των κοινών δοξασιών και συμπεριφορών που είναι και τα σημαντικά! Και η ερμηνεία του θρησκευτικού συναισθήματος του λαού μας. Το να προσπαθεί κανείς να το εξαλείψει αντί να το ερμηνεύσει, έχει η όχι δίκιο, είναι τουλάχιστον ματαιοπονία. Γιατί η αποθρησκειοποίηση σημαίνει εξαφάνιση την υπερβατικής και μεταφυσικής συνιστώσας ενός εκάστου. Είναι δυνατή πιστεύετε αυτή η εξάλειψη;

Για να τονίσω το ιδιόμορφο του θρησκευτικού συναισθήματος του λαού μας κάνω μία πρόβλεψη. Θα δείτε ότι για παράδειγμα, η περιχαρακωτική μαλακία του «πιστοποιητικού ορθοδοξίας» που τον συμβουλεύουνε οι «κολοσούσες» να εκδίδει η εκκλησία στους πιστούς της, δεν θα γίνει αποδεκτό από τους «πιστούς» που θέλουν την εκκλησία τους ανοικτή. Εγώ όμως γιατί να κάτσω να ανοίξω πόλεμο για το θέμα αυτό; Με αφορά; Για τον λιακορεπουσισμό όμως οφείλω να συνεχίσω τον όποιο αγώνα και να δεχθώ ευγνωμόνως και οιανδήποτε τεινόμενη χείρα βοηθείας!

Τώρα για την αριστερά στην Ελλάδα και την Κύπρο ισχύουν τα ίδια που αναφέραμε και για την θρησκεία. Είναι ιδιόμορφη, ανορθόδοξη, συναισθηματικά και όχι αναλυτικά προσεγγίζουσα την πολιτική. Και απίστευτα μεταφυσική και υπερβατική!...

Ανώνυμος είπε...

Τα λεγόμενα του greg μου θύμισαν μια ΕΑΜίτισσα που είχα την τύχη να συναναστραφώ για χρόνια, εν ζωή ακόμη και δραστήρια στα 93 της. Από τις πρώτες γυναίκες που σπούδασαν δικηγορία τη δεκαετία του '30, μίλάει άπταιστα γαλλικά και γερμανικά, κατέχει και την αγγλική και ακόμα και σήμερα διαβάζει μανιωδώς λογοτεχνία, πολιτική, φιλοσοφία, κλπ. Άθεη φυσικά.
Δεκαετίες τώρα μένει καλοκαίρια και γιορτές στο νησί της. Σε κάθε θρησκευτική γιορτή, σε κάθε θρησκευτικό πανηγύρι ακόμα και τις Κυριακάδες είναι στην εκκλησία παρούσα, μαζί με τις απλές γυναίκες του νησιού! Απλά δεν κάνει το σταυρό της...
Δεν σνομπάρει τον απλό άνθρωπο του χωριού της, δεν το παίζει "αγωνίστρια" και "διανοούμενη", δεν καταλαβαίνει από ελιτισμούς!
Τέτοιας πάστας άνθρωποι ήταν η πλειοψηφία αυτών που έκαναν την εποποιΐα του αντιφασιστικού αγώνα και της Αντίστασης και υπέστησαν ό,τι υπέστησαν από ξένους και ντόπιους. Συγκρίνετέ τους με τα σημερινά βολεμένα "ούφο" που τολμάνε να κοροϊδεύουν τις hoysewives και τις "γριές με τον κώτσο" και να το παίζουν ξερόλες και "δήθεν" έχοντας διαβάσει 10 βιβλία και ξέροντας 600 λέξεις αγγλικά. Για εκείνους τους αριστερούς, τους παλαιούς, "σκοπός δεν ήταν να ξεχωρίσουν από τον κόσμο, αλλά να γίνουν ο κόσμος"! Δυστυχώς, εμείς οι νεώτεροι θα μείνουμε με τα σημερινά σούργελα για "πρότυπο"...

Dipous Apteros είπε...

Άς το πάμε ανάποδα κάνοντας μια υπόθεση εργασίας.

Έχεις δύο εχθρούς που είναι και εχθροί μεταξύ τους. Πρέπει να αποφασίσεις ποιόν από τους δυό μισείς λιγότερο για να τον κάνεις φίλο σου;

Ας το κάνω λίγο πιό δύσκολο. Παρ' ότι τους μισείς και τους δυό έχεις κοινά στοιχεία και με τους δύο (διαφορετικά για τον καθένα). Πρέπει να τα βάλεις στη ζυγαριά για να διαλέξεις ποιόν θα αγαπήσεις; Μήπως πρέπει να ζυγίσεις και τις αντιθέσεις και να βγάλεις τη διαφορά; Και τι γίνεται με τα δικά τους κοινά στοιχεία που με άλλα συμφωνείς και άλλα όχι;

Δύσκολο πρόβλημα! Εγώ όμως είμαι απλοϊκός τύπος. Όχι βέβαια τοσο απλοϊκός που να πέσω στη λούμπα του ελληνοχριστιανικού ιδεώδους απλά και μόνο επειδή με έλκει το ελληνικό.

Δικαιούμαι νομίζω να συνεχίσω να μισώ τους παγκοσμιοποιητές, αυτούς που χρησιμοποιούν την αποθρησκοποίηση (τι όρος;!), αλλά και τον Χριστόδουλο, ακόμη και αν είμαι θλιβερή μειοψηφία! Όλοι αυτοί εξ' άλλου θέλουν να ελέγχουν την ζωή μου και προσπαθούν να το επιτύχουν ελέγχοντας την σκέψη μου. Άσε που υπάρχει και ερώτημα αν ο Χριστόδουλος λειτουργεί ως Δούρειος ίππος της παγκοσμιοποίησης;

Οσο για τον Μίκη νομίζω οτι ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ να αλλάζει απόψεις όπως όλοι μας. Και ΥΠΟΧΡΕΟΥΤΑΙ να τις υποστηρίζει αρκεί βέβαια να τις πιστεύει. Ασχετο από πού προέρχεται και πού πάει. Και εμείς δικαιούμεθα να τον αγαπάμε ως μουσικό και να κριτικάρουμε τις υπόλοιπες αποψεις του ή να αδιαφορούμε γι' αυτές.

Οτι βέβαια και να λέει ο Μίκης τουλάχιστον δεν είναι επικίνδυνος σαν τον Χριστόδουλο.

Επί πλέον ο Μίκης είναι ζωντανή ιστορία. Εχει αλλάξει μέχρι και την διοικητική δομή της χώρας. Υπενθυμίζω οτι η ΝΔ τον είχε κάνει 'Υπουργο άνευ χαρτοφυλακίου'. Ο κόσμος όμως τον αποκαλούσε 'Υπουργό ανευ προηγουμένου'. Οπότε καταργήθηκε η θέση και και αντικαταστάθηκε από άλλη υπό τον τίτλο 'Υπουργός επικρατείας' (Θόδωρε).

Ανώνυμος είπε...

Greg, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου και με τη δεύτερη άκρη του ρητού "εχθρός-φίλος" που επισημαίνεις. Ότι η Εκκλησία σήμερα δέχεται επίθεση από τους παγκοσμοποιητικούς μηχανισμούς είναι γεγονός. Με ενοχλεί που αυτοί οι μηχανισμοί προσπαθούν να "πολώσουν" την όλη αντίσταση τσουβαλιάζοντας τους πάντες ως συνοδοιπόρους του Χριστόδουλου. Από την άλλη η Εκκλησία, αποδέχεται αυτή την πόλωση και δεν έχει κανένα πρόβλημα να παρουσιάζεται ως "μπροστάρης" ποιανού ακριβώς πράγματος;

Δεν παραγνωρίζω καθόλου το θρησκευτικό αίσθημα του λαού, κι ούτε έχω κανένα απολύτως πρόβλημα μ' αυτό. Το να χρησιμοποιείς όμως αυτό το συναίσθημα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο [το χτυπάς για να διαρρήξεις τον κοινωνικό κ.λπ. ιστό ώστε να επιτύχεις τους πολιτικούς-ιδεολογικούς στόχους σου , ή το εκμεταλλεύεσαι πολιτικά για ιδιοτελείς σκοπούς, ως μη όφειλες] δεν με βρίσκει καθόλου μα καθόλου σύμφωνο. Το να ανάγεις, π.χ., σε κεντρικό ζήτημα αντίστασης κατά της παγκοσμιοποίησης το ζήτημα των ταυτοτήτων είναι κατά τη γνώμη μου πολιτική ηλιθιότητα...

Δεν έχω κανένα πρόβλημα να αγωνιστώ δίπλα δίπλα στα χαρακώματα -λέμε, τώρα- με οποιονδήποτε Έλληνα [χριστιανό, μωαμεθανό, άθεο...] κατά της παγκοσμιοποίησης στη βάση όμως μιας μίνιμουμ πολιτικής πλατφόρμας. Κι όχι στη βάση, "εμείς είμαστε περισσότεροι, εμείς καθορίζουμε την "πολιτική" ατζέντα, εμείς... εμείς". Συμμαχίες πάνω σε μια τέτοια βάση, κατά τη γνώμη μου πάντα, οφελούν τον κύριο εχθρό, αφού μακροπρόθεσμα δεν οδηγούν πουθενά.

Εξαποδώ, δεν σνομπάρουμε κανέναν απολύτως. Αλλά προσωπικά αρνούμαι ότι είμαι λιγότερο Έλληνας από έναν χριστιανό γιατί ιδεολογικά είμαι άθεος και ιστορικά θεωρώ απάτες όλες τις θρησκείες. Νομίζω είναι ξεκάθαρο. Ας πάψει η Εκκλησία να παίζει πολιτικά παιχνίδια. Αν θέλει ας κατέβει στους δρόμους να προσφέρει κοινωνικό έργο, και να πάψει να ασχολείται με τα πακέτα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα ξενοδοχεία στον Καρέα και τα λάβαρα της Αγίας Λαύρας.

Dipous Apteros, συμφωνώ μαζί σου. Θυμάμαι την περίοδο που κατέρρεε το καθεστώς του Σάχη στην Περσία, έδινα "μάχη" με κάποιους αριστεριστές φίλους, οι οποίοι ακολουθώντας τη γραμμή ενός κινεζόφιλου Κ.Κ. στο Ιράν υποστήριζαν την επιστροφή του Χομεΐνί, αφού εκτιμούσαν ότι σε μερικούς μήνες θα γινόταν η "δημοκρατική επανάσταση" και αργότερα η "κομμουνιστική". Ένα τρίτο του αιώνα μετά...

Καλύτερα μειοψηφίες, "τάγματα ξυπόλυτα", παρά κοψοχέρηδες και πολιτικά ηλίθιοι.

i-fallos (Καπεταν Ηρεμος) είπε...

Η δικιά μου θέση είναι:

Όταν τσακώνεται ο Χριστόδουλος με τον Σηφουνάκη και τον Αλαβάνο για παράδειγμα, αν μπορώ να πάω δίπλα του και να χώσω μια κρυφή κλωτσια θα το κάνω. Αυτό δεν με καθιστά "λαδικό"! Και ούτε χρωστάω στους Λιάκους εξηγήσεις για την κοσμοθεωρία μου. Την "έχωσα" και χαίρομαι που ο ταυραμπάς μού 'δωσε την ευκαιρία...

Κι' αν βάλει και τα κλάματα από άμβωνος για το "εθνικό", θα συγκινηθώ. Δεν θα σκεφτώ αν πιστεύω "εις το πνεύμα το άγιον το ζωοποιόν".

Αλλά τί το συζητάμε; Νομίζω ότι διαφωνούμε συμφωνούντες...

ange-ta είπε...

Εγώ πάντως λέω, καλό είναι να κατανοούμε την παγκοσμιοποίηση και την επιδίωξη της στην απαξίωση της θρησκείας, επειδή κάπου τους μπαίνει εμπόδιο, αλλά καλό είναι να μη ξεχνάμε και το ρόλο της εκκλησίας στη λαϊκή καταπίεση.
Το Ιράν, θα ήτανε καλλίτερο με τον Σάχη παρά με τον Χομεϊνή.
Οσο για την Γιαγιά των 93, πολύ γραφικό για να μας γίνει σύμβολο.
Χαλαρά με τη θρησκεία φίλοι μου. Χαλαρά! Οι δρόμοι για άλλες ιδεολογίες είναι ανοιχτοί. Ας του ψάξουμε!

Ανώνυμος είπε...

@χρ. μόρφος
Καλημέρα!
Για την εκκοσμικευμένη δράση της εκκλησίας μπορεί να γράψει κανείς πολλά ακόμη: καταπατήσεις βιοτόπων, γήπεδα γκόλφ με ξένους επενδυτές σε πανέμορφες παραλίες, διαρπαγές παγκαριών ιερών προσκυνημάτων, κλπ.κλπ. Το αδιαμφισβήτητο κατ' εμέ γεγονός, όμως, είναι ότι για παράδειγμα με τις "ταυτότητες" έπαιξε πολιτικό ρόλο εν τη πλήρη απουσία πολιτικού υποκειμένου που θα μπορούσε να ασχοληθεί με μια μαζική (απ' ότι αποδείχτηκε) και θολή λαϊκή ανησυχία. Ενός πολιτικού υποκειμένου που θα μπορούσε την ανησυχία να την μεταφέρει από ανέξοδες γραφικότητες σε ουσιαστική αμφισβήτηση της τότε εκσυγχρονιστικής πολιτικής του Σημίτη. (Αυτήν την υποβόσκουσα και θολή και μάλιστα πολλά πεδία αφορούσα αμφισβήτηση εντόπισε κι εκμεταλλεύτηκε επιδέξια ο Χριστόδουλος. Η Εκκλησία βρήκε, δηλαδή, και τα 'κανε, αφού δεν υπήρχε άλλος! Και αυτό ήταν και παραμένει το πρόβλημα και λιγότερο ο έχων φάει τα ψωμιά του Χριστόδουλος.
Η Ιρανική Επανάσταση ήταν η τελευταία μεγάλη λαϊκή επανάσταση του 20ου αιώνα. Όπως σε κάθε νικηφόρα επανάσταση, στην οποία συμμετείχαν ετερόκλητα πολιτικά και ιδεολογικά στοιχεία, το παιχνίδι της επικράτησης παίχτηκε ΜΕΤΑ την επιτυχή έκβασή της και ήταν ιδιαίτερα σκληρό και όχι με προδιαγεγραμμένο τέλος. Νίκησαν οι "κακοί", αλλά η επανάσταση από μόνη της άφησε όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά!

@ ange-ta
Καλημέρα!
Δεν χρησιμοποίησα το παράδειγμα για το γραφικόν της υπόθεσης. Δεν το θεωρώ καν τέτοιο! Αλλά γιατί η προσωπικότητα αυτή, με την εν γένει στάση της, μου έμαθε πώς μπορείς να κρατάς τις όποιες "ανατρεπτικές" ή ανατρεπτικές σου ιδέες (π.χ. αθεΐα, αναρχοκομμουνισμός, κλπ) χωρίς να ξεχωρίζεις ελιτίστικα από τον απλό συνάνθρωπό σου. Και ακόμη περισσότερο να ξέρεις τι παλεύεις κάθε φορά. Όταν είσαι στο βουνό με Γερμανούς και Γερμανοτσολιάδες απέναντί σου να θέλουν να σου κόψουν το λαρύγγι, εσύ δεν θα ζητάς πιστοποιητικά αθεΐας! Και αυτοί οι άνθρωποι ακριβώς γιατί συμμετείχαν σε ΜΑΖΙΚΑ κινήματα και όχι γραφικές συναθροίσεις Εξαρχειωτών και επειδή έχυσαν αίμα, δικό τους και των άλλων, και δεν οργάνωναν επαναστάσεις από καφενεία, ήξεραν πότε και ποια ανατρεπτική τους ταυτότητα να προβάλουν. Δεν το "έπαιζαν" δηλαδή.
Εξάλλου και ο 'εξαποδώ' αγνωστικιστής και μη πιστός οποιουδήποτε θρησκεύματος, δηλώνει...

ange-ta είπε...

Sorry

εξαποδώ,

το γραφικός δεν το εννοούσα με τη αρνητική του χροιά, αλλά με τη σωστή.
Όμως έχεις βάλει πολλά θέματα, που δεν θα ήθελα να τα περάσω ντούκου, αλλά και που δεν θίγονται σε σχόλια. Ας πούμε να λες, ότι δεν πρέπει να ξεχωρίζεις με τη στάση σου, είναι ένα θέμα. .
Και ελιτισμός και αυτό είναι ένα θέμα.
Με δυο λόγια, πώς να εκφράσεις την αντίθεση σου στην καθημερινή χυδαιότητα των ΜΜΕ και της διαφήμισης, της εξισωτικής μέχρι εκμηδένισης εμφάνισης του ατόμου μέσα σε ένα σύνολο που θα επιθυμούσες διακαώς αν είχες την δυνατότητα να αλλάξεις, αν δεν έχεις διαφορική συμπεριφορά;;

Greg, έχεις εξετάσεις;

Ανώνυμος είπε...

@ ange-ta

Όντως βαρύ το ερώτημά σου! Οι απαντήσεις (αν υπάρχουν)μόνο στοιχειωδώς μπορούν να περιγραφούν.

Ανώνυμος είπε...

Καταπώς λέει κι ο καπετάν Ήρεμος, συμφωνοδιαφωνούμε διαφωνοσυμφωνώντας και διαφωνοσυμφωνούμε συμφωνοδιαφωνώντας, αν και στην τελική νομίζω ότι συμφωνούμε. Αγνωστικιστές και άθεοι συζητάμε μεταξύ μας γιατί; Τουλάχιστον να υπήρχε και κανείς της άλλης πλευράς. Ένα αστείο είπα... Καλό βράδυ.

Ανώνυμος είπε...

Got Pope, Need No Bart charliepatseas@yahoo.com Flushing NY

The Holy Father gone to Turkey to redeem and consecrate the Greeks,
so don't need no more soviet temples. Don't need no gyro blimpie Bart
when got a regular Pope without the diner attitude. My pop kept
hitting momma with a skillet on the head. Friends ended up in the
hospital after their pop beat them. Pops got drunk and ruined my
first car. Killed two cats and a dog, thrown out the window.
Neighbor drowned the canaries in ouzo, lit, ate them. Ma overdid
whip so she could give less pie. All our stuff came pilfered, with
logos. Greeks overcook all meat so no one knows is bad. Another
banned tenants flushing toilet paper. Waiters inpune sanitation
because "dirty is natural and healthy." Priests just answered "behave,
respect, tradition!" Now priest comes "no intercommunion!" Where was
he when we needed him to protect us from our crazy parents? Don't
sell me "educated Greeks" because we know all them Trojan Horse
cheated on the exams. Besides it's just TV repair school. Remember
all those jailed old disco Greeks, tax cheats to "protest" Jerome Ford
stopping the Trojan Horse in Chyprious? We can't get good jobs
because no one trusts Greeks, because of Trojan Horse. They always
faked reading Greek. That's why we borrowed regular Catholic books
instead of read Greek. Sure, we sacrifice to Greek myths three times
a year to please yiayia, and she's nun the wiser when we go to regular
Catholic Mass on Sundays when she bummed from bouzaki dances. Ain't
need no more Bart, just the regular Pope. That's why we all married
regular Catholic when we grew up. So they can trust us.