Υπέρβαση και ρήξη ΙΙ
Συνεχίζοντας το χθεσινό σημείωμα πάνω στο άρθρο του Μαργαρίτη, ας δούμε ποιά είναι η αντιμετώπιση του έθνους από την "ανανεωτική αριστερά" και τους λόγους του αντιεθνικισμού της. Ενοποιητικός αντιεθνικισμός λέει ο Μαργαρίτης. Κόντρα στον ενοποιητικό και επαναστατικό του ρόλο που αντιλαμβάνονται συναισθηματικά οι λαοί...
[...] δεν μπορεί η κοινότητα των ιστορικών να νομιμοποιεί πρακτικές "εκβιασμού" ή παραποίησης των στοιχείων στο βωμό της εξυπηρέτησης προφανών πολιτικών στόχων, διότι τότε αυτοακυρώνεται.
[...]
Το πρώτο που φαίνεται να υπάρχει είναι μία παρεξήγηση. Αν και δεν βρισκόμαστε σε εποχές έξαρσης του φαινομένου, στα 1991 λόγου χάρη, ο εθνικισμός αντιμετωπίζεται ως κυρίαρχη στη χώρα μας πολιτική. Τα γεγονότα μάλλον το αντίθετο δείχνουν.
[...]
Η πολιτική εξουσία στη χώρα μας σήμερα --όπως και η πολιτική εξουσία στην Ευρώπη των 27-- είναι βαθιά αντιεθνικιστική --κοσμοπολίτικη αν θέλετε-- πιστή στα δόγματα εκείνα που έχουν αντικαταστήσει στον κόσμο ολόκληρο τις αξίες και τους κανόνες της πολιτικής με τις αντίστοιχες και τους αντίστοιχους της οικονομίας, της περίφημης "αγοράς". Αυτά τα τελευταία απορρυθμίζουν σήμερα τις κοινωνικές σχέσεις και οπωσδήποτε τα εκπαιδευτικά συστήματα τα οποία πρέπει να πάψουν να είναι "εθνικά" με όλη την συνθετότητα αυτού του όρου: να πάψουν δηλαδή να είναι δημόσια, να είναι θεμελιωμένα σε δημοκρατικές συμβάσεις -- συνταγματικές επιταγές κ.λπ.-- να είναι ευθύνη της κοινωνίας ολόκληρης. Αυτή είναι σήμερα η κυρίαρχη πολιτική και αυτή κατηγορώ ότι υπηρετεί το βιβλίο της ΣΤ' δημοτικού. Αυτή είναι η πηγή του "άγχους" περί του "πολιτικά ορθού" που αισθάνονται οι συντάκτες του βιβλίου. Στην πολιτική οι "παρεξηγήσεις" δεν είναι ποτέ τυχαίες. Καθώς ο Συνασπισμός βρίσκεται σε μεταβατική κατάσταση και καθώς στις δικές του εσωτερικές αντιθέσεις προστέθηκαν και εκείνες ολόκληρου του χώρου του ΣΥΡΙΖΑ, αναζητά εναγωνίως ενοποιητικά σημεία. Η πάλη ενάντια στον εθνικισμό και την Εκκλησία είναι προφανώς το πλέον πρόσφορο από αυτά. Στο βωμό όμως αυτής της ενοποιητικής επιλογής θυσιάζονται άλλα πολύτιμα πράγματα. Ο αντιεθνικισμός καθίσταται πεμπτουσία της αριστερής πολιτικής με ισοπεδωτικό τρόπο σαρώνοντας όλες σχεδόν τις υπόλοιπες αξίες και τα πολιτικά χαρακτηριστικά της αριστεράς: την μέσα από τις κοινωνικές σχέσεις θεώρηση των πραγμάτων πρώτα απ' όλα. Πραγματικά η επιλογή αυτή καθιστά την αριστερή παρέμβαση "αταξική" με την έννοια ότι δεν μπορεί να αντιληφθεί το πως αυτά που διακυβεύονται συνδέονται με την οξυμένη κοινωνική --ταξική-- πραγματικότητα στη χώρα μας. Ο χώρος δεν μου επιτρέπει παρά να ξύσω την επιφάνεια ετούτου του πολύ σοβαρού προβλήματος. Αυτοί οι "νόμοι" της οικονομίας που έχουν αλώσει την πολιτική, εξωθούν στο περιθώριο μεγάλες μάζες ανθρώπων --σε περισσότερα από δύο εκατομμύρια άτομα μετρήθηκαν επίσημα οι "κάτω από το όριο της φτώχειας" συμπολίτες μας-- και δημιουργούν ρεύματα κοινωνικής αστάθειας και αμηχανίας. Σε δύο επίπεδα το έθνος προσφέρεται ως καταφύγιο αυτών των άτυχων της "μεταρρύθμισης".
[...]
Το έθνος δηλαδή, ως θεμελιακή πολιτική βάση της κοινωνίας μας οφείλει, σύμφωνα με αυτή τη διάχυτη όσο και λανθάνουσα αντίληψη, να προστατεύσει από την επέλαση του χωρίς πατρίδα κεφαλαίου τους μετέχοντες σε αυτό, τα μέλη του.
[...]
Αλλά χωρίς τον πατριωτισμό, και αυτό σημαίνει χωρίς όλα όσα τον προσδιόρισαν, την ιστορία του πάνω απ' όλα -- δεν υπάρχει πολιτικό σώμα με το οποίο θα συνδιαλλαγεί η αριστερά.
[...]
Δεν είναι δυνατό η αριστερή πολιτική να στρέφει την πλάτη σε αυτό το κρίσιμο κοινωνικά και πολιτικά σημείο συνεύρεσης. Εκτός αν οι διεθνικές "μη κυβερνητικές οργανώσεις - ΜΚΟ" --που προβληματίζονται για το αν θα σώσουν πρώτα τις φάλαινες ή πρώτα τους ανθρώπους-- αποτελούν το σώμα των "πολιτών" του μέλλοντος. Καλά κρασιά... Δεν ξέρω αν όσοι πολεμούν το πνεύμα του βιβλίου της ιστορίας της ΣΤ' δημοτικού πολεμούν το πνεύμα του Διαφωτισμού όπως άφησε να εννοηθεί ο σ. Βούτσης στην |Αυγή| και άλλοι. Διαισθάνομαι όμως ότι το βιβλίο αυτό υπηρετεί μία πολιτική που αποκόπτει την αριστερά από τις κοινωνικές εκείνες ομάδες που ταξικά την έχουν ανάγκη. Της επιτρέπει να είναι μη κυβερνητική οργάνωση, φιλανθρωπική έστω.
9 σχόλια:
Καλησπέρα Greg,
"Διαισθάνομαι όμως ότι το βιβλίο αυτό υπηρετεί μία πολιτική που αποκόπτει την αριστερά από τις κοινωνικές εκείνες ομάδες που ταξικά την έχουν ανάγκη. Της επιτρέπει να είναι μη κυβερνητική οργάνωση, φιλανθρωπική έστω."
Κάνει λάθη εδώ ο Μαργαρίτης. Πολλά μάλιστα. Πρώτο διαχωρίζει την αριστερά από την ταξική της καταγωγή. Δεύτερο, λέει, εάν η αριστερά δεν ανήκει σε ομάδα που την έχει ταξικά ανάγκη, τότε μπορεί να είναι ΜΚΟ. Τρίτο λάθος θεωρεί τις ΜΚΟ κάτι αόριστο, άντε κάτι είναι και αυτό, όχι αριστερό αλλά κάτι που μιλάει για φάλαινες.
Συγνώμη, αλλά βρίσκω την όλη διατύπωση άκρως υπερφίαλη.
Η αριστερά, όντως αποκόπτεται, η έχει ήδη αποκοπεί από την τάξη που οφείλει να ανήκει καταρχήν υποκειμενικά, (αντικειμενικά αμα λάχει), αλλά πολύ απέχει από το να είναι ΜΚΟ. Η αριστερά χάνει απλώς το μπούσουλα, και δεν μπορεί να είναι τίποτα. Η πιο σωστά εκφυλίζεται σε ένα τίποτε! Χωρίς ιδεολογία και χωρίς στόχους. Σήμερα κάποιοι αστοί πολιτικοί έχουν πολύ σωστότερες θέσεις από την αριστερά και όχι μόνο την ελληνική αριστερά. Δες τι λόγο αρθρώνουν για την ιδιωτική παιδεία, την τηλεόραση, την επιστήμη, την τεχνολογία, τη τέχνη, τη ζωή, τον πλανήτη μας το σπίτι μας. Ο Μαργαρίτης ειρωνεύεται εκείνους που ενδιαφέρονται περισσότερο για τις φάλαινες και όχι για τους ανθρώπους.
Αλλά σε ρωτάω Greg, αν δε νοιώθεις την αγωνία των μελισσών που χάνονται λόγω κινητών, των φαλαινών που κατασπαράσσονται για το δέρμα τους και τόσων άλλων όντων, που έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα να ζουν με μας τον άνθρωπο, αυτών όλων των οργανισμών που είναι η πηγή της ζωής μας, αν δε νοιώθεις την αγωνία για το περιβάλλον, που το βλέπεις μέρα με τη μέρα να υποβαθμίζεται και να μετατρέπεται αυτός ο παράδεισος σε κόλαση, γιατί να σκάσεις για τον άνθρωπο κατακτητή και καταστροφέα του σπιτικού μας, δηλαδή του πλανήτη μας;;
Αυτός ο εγωϊσμός που ο Μαργαρίτης εκφράζει με την αδιαφορία του για τις φάλαινες αυτός ο ίδιος εγωϊσμός ενυπάρχει και στην κυρίαρχη τάξη σήμερα, που έχει σμπαραλιάσει τα πάντα!
Εμένα αυτό που με εντυπωσιάζει από την άλλη είναι η σωστή διατύπωση του χαρακτήρα του εθνικισμού από τον κ. Μαργαρίτη. Άμα ο κ. Μαργαρίτης είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα της Πατριωτικής Αριστεράς τότε είναι αλματώδης βελτίωση σε σχέση με πριν 5 χρόνια τέτοια εποχή, όταν το "Άρδην" είχε κάνει αφιέρωμα για την άνοδο του εθνικισμού στην Ευρώπη παρουσιάζοντας τις απόψεις ενός κινήματος που έχει ως σήμα την σβάστικα ως αντιπροσωπευτικές του εθνικιστικού χώρου!!!
Ο κ. Μαργαρίτης και τα γραφόμενά του αποδεικνύουν οτι ο συρφετός των αριστερούληδων (τύπου Ρεπούση)βλάπτει έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο όπως είναι η Αριστερά.
Αυτή η άχρωμη, άοσμη, χωρίς ρίζες Νεο-αριστερά έχει καταντήσει ο φανατικότερος χορηγός επικοινωνίας της σκληρής Παγκοσμιοποίησης. Αλλά πλέον τους έχει πάρει χαμπάρι και ο πλέον άσχετος
τι γίνεται σε χάσαμε, όλα καλά;;
@ ange-ta
Κάποιες μέρες εκτός Αθηνών και ατέλειωτες ποσότητες τσίπουρου, με απομάκρυναν από το διαδίκτυο.
Θα μεταφέρω όμως εδώ τις εμπειρίες μου μόλις αναρρώσει το συκώτι μου...
Φιλιά!
Οι εμπειρίες που προαναφέρω έχουν άμεση σχέση με τα λεγόμενα του Μαργαρίτη.
Γιατί ο "βαθύς εκσυγχρονισμός" στη χώρα μας, σε αντιδιαστολή με το βαθύ κράτος της Τουρκιάς, έχει απλώσει τα πλοκάμια του παντού.
Το καλό είναι ότι έχει αρχίσει ο επιθανάτιος ρόγχος του!
Ασε με το αλκοόλ, και γω έχω επισκέψεις εδώ και 2 βδομάδες και κάθε βράδυ, δεν ξέρω που το βάζουμε τόσο αλκοόλ.
καλή αποτοξίνωση λοιπόν και καλό μήνα, ούτως ή άλλως!
Συγχαρητήρια Greg για την εξαίρετη προσπάθειά σου!
Είναι σαφές και απ᾽ αυτό το κείμενο ότι πλέον προχωρά η συνειδητοποίηση των Ελλήνων. Οι ᾽εκσυγχρονιστές᾽ απομονώνονται και ήδη η ιστορία με το βιβλίο της ΣΤ᾽ Δημοτικού τους έβλαψε και τους εξέθεσε αρκετά. Το ζητούμενο πλέον είναι να καταρρεύσει το ᾽σύστημα᾽ αυτό το οποίο ακόμη έχει ακόμη την ισχύ να μας εξουσιάζει.
@ ανώνυμο
Ευχαριστώ για τα καλά λόγια.
Τώρα που έχει συνειδητοποιήσει ο εκσυγχρονισμός της χυλοποίησης την αντίδραση του Ελληνικού λαού, η εμμονή του θα ισχυροποιηθεί και θα λειτουργήσει ακόμα πιο "ενωτικά" στις τάξεις που πάσχουν από "βαρειά χρηματοδότηση".
Πιστεύω - αισθάνομαι όμως ότι είναι πλέον αργά γι' αυτούς και θα προσπαθήσω να το στοιχειοθετήσω με μια πρόσφατη εμπειρία που είχα σε επόμενο ποστ.
Δημοσίευση σχολίου