Στο δρόμο του Αϊκί!

Όλοι όσοι ασχολούνται με τον πόλεμο και τις τέχνες του, δεν παραλείπουν να τονίζουν ότι πρέπει κανείς ακόμα και τις αδυναμίες του να τις χρησιμοποιεί κατά του αντιπάλου. Κάτι που το Αϊκίντο έχει ως κεντρική του φιλοσοφία! Ιδού ένα παράδειγμα!

"Μέσα" του '90 βρέθηκα στη μητρόπολη του παγκόσμιου καπιταλισμού, με σχέδια να παραμείνω για τουλάχιστον τρία χρόνια. Την δεύτερη μέρα της Αμερικανικής μου ζωής, πήγα στην τοπική τράπεζα για να καταθέσω τα $1500 που είχα μαζί μου και να πάρω ένα βιβλιάριο επιταγών. Αφού τελείωσα στο τσάκα-τσάκα με τις διαδικασίες (γαμώ την Αμερική μου γαμώ, είναι το μόνο που τους ζηλεύω...), με πληροφορεί ο υπάλληλος ότι "τελειώσαμε", δίνοντάς μου μία "κάρτα". Ο καράβλαχος μέσα μου, συνηθισμένος με το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο στο οποίο διατηρούσε λογαριασμό από τότε που του είχε βάλει η χούντα 100 δρχ για μιά έκθεση που είχε γράψει για την "αποταμίευση", ρώτησε με αγωνία:

"Βιβλιάριο δεν θα μου δώσετε;"

Δεν ήξερα βλέπετε ακόμη, ότι στην άγρια Δύση είχαν ήδη εξελίξει τα μηχανήματα ΑΤΜ! Αφού ο άνθρωπος μου εξήγησε τί συμβαίνει με συγκατάβαση(!), κάτι που μου "την έσπασε" εντελώς..., βγήκα έξω αποφασισμένος να ενεργοποιήσω την κάρτα και να σηκώσω $150 για τα μικροέξοδα. Στήθηκα μπροστά στο μηχάνημα και άρχισα να πατάω τα κουμπιά μέχρι που τα 'μπλεξα! Δεν ήταν τόσο φιλικά προς τον χρήστη τότε... (στη δικαιολογία πετάω!)

Πίσω μου είχε ήδη στηθεί γηραιά αμερικανίς, αγγλοσαξωνικής καταγωγής, καλοβαλμένη και ευσταλής, η οποία άρχισε να κτυπάει με εκνευρισμό το τακουνάκι της. Κάποια στιγμή (δεν φημίζονται και για ραχατιλήδες) με ρωτά γεμάτη απαξία:

"Μήπως χρειάζεσαι βοήθεια;"

"Αν έχετε τη διάθεση!"

απαντώ εγώ και παραμερίζω αποδεχόμενος! Μόλις με "ξέμπλεξε", με ρωτά υποτιμητικά!

"Από πού είσαι;"

Ηρωϊκός, εθνικός και πάντα ετοιμόλογος αποκρίθηκα ντροπαλά...

"Από την Τουρκία!"