15.1.07

O ανταγωνισμός δεν φέρνει πάντα την «ποιότητα»

Σαν συνέπεια της συζήτησης που ξεκίνησε και συνεχίζεται στο post

ΡΗΞΗ φ. 4: ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΜΙΑΣ ΧΩΡΑΣ

αναδημοσιεύω το παρακάτω άρθρο (καλώντας σας να περάσετε πρώτα από κεί για να μπείτε "στο κλίμα"...)



Τα νεοφιλελεύθερα κόμματα εξουσίας που κυριαρχούν στην χώρα μας, έχουν αναλάβει την υποχρέωση να αναμορφώσουν το τοπίο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ακολουθώντας την διαδικασία της Μπολόνια, έτσι ώστε «να ανταποκριθούν στο νέο πλαίσιο του παγκόσμιου ανταγωνισμού και της εντεινόμενης αλληλεξάρτησης που διαμορφώνει η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης», όπως κατ’ επανάληψη έχει αναφερθεί από περισσότερο ή λιγότερο επίσημα χείλη. Ένα μάλιστα από τα προβαλλόμενα επιχειρήματα υπέρ της αναθεώρησης του Συνταγματικού άρθρου 16 είναι η «αναβάθμιση» η οποία θα επιτευχθεί μέσω του ανταγωνισμού που θα δημιουργήσει η ίδρυση «ποιοτικών» ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Παρατηρώντας το σημειολογικό βάρος της αντικατάστασης της «ευγενούς άμιλλας» από τον «ανταγωνισμό» στο καθημερινό μας λεξιλόγιο, ας προχωρήσουμε στον έλεγχο της αλήθειας των αιτιάσεων που παραθέτουν.
  • Με δεδομένη την φοιτητική μετανάστευση 70.000 νέων μας, διαφαίνονται οι προϋποθέσεις δημιουργίας παραρτημάτων στην Ελλάδα από μεγάλα και φημισμένα πανεπιστήμια του εξωτερικού, που θα «ανεβάσουν» το εκπαιδευτικό μας επίπεδο.

Πόσοι όμως από τους αυτούς τους φοιτητές σπουδάζουν στο Κέιμπριτζ, στην Οξφόρδη ή στο Χάρβαρντ; Για να γίνει κάποιος δεκτός στην ελίτ των Ευρωπαϊκών ή Αμερικανικών πανεπιστημίων, μια και η όποια «κατρακύλα» του αντίστοιχου Ελληνικού δεν καθιστά ανταγωνιστικό του το Βουλγαρικό παρά τις υπερβολές του προέδρου των «σοφών» κ. Βερέμη, απαιτείται να είναι κάτοχος είτε του διεθνούς απολυτηρίου (ΙΒ) με υψηλό βαθμό, είτε να επιτύχει σε εξαιρετικά δύσκολες εξετάσεις (GCE, SAT κλπ). Είναι επομένως αναμενόμενο να τον αναζητήσουμε ανάμεσα στους αποφοίτους των 10-15 μεγάλων ιδιωτικών σχολείων Αθήνας και Θεσσαλονίκης που προσφέρουν αυτές τις δυνατότητες ή σ’ έναν ελάχιστο αριθμό προπαρασκευαστηρίων (Foundations), που μετά από μονοετή φροντιστηριακή εκπαίδευση προωθούν τους σπουδαστές τους στις παραπάνω εξετάσεις.

Αν κοιτάξουμε λοιπόν τα ετήσια αποτελέσματα των σχολείων αυτών, θα βρούμε 2-3 το πολύ μαθητές στο καθ’ ένα, να πετυχαίνουν το «ποθητό», ανάμεσα στις εκατοντάδες που προσπαθούν... Ένα σύνολο που δεν ξεπερνά τα 100 άτομα! Επαληθεύουμε εύκολα τον «συγκλονιστικό» αριθμό, ψάχνοντας για Έλληνες (εκπαιδευτικά) προπτυχιακούς φοιτητές στα «σπουδαία» πανεπιστήμια. Σχεδόν ανύπαρκτη παρουσία! Οι χιλιάδες «συνωστίζονται» σε δευτέρας και τρίτης κατηγορίας ιδρύματα, τα περισσότερα των οποίων έχουν ιδρυθεί για ξένους, με καθηγητές ξένους, για να επιβιώσουν οι ντόπιοι...

Είναι επομένως πιθανόν να ανοίξει παράρτημα το Γέηλ ή το Κέιμπριτζ για 10 φοιτητές που του αναλογούν; Κι’ αν κάποιοι ακούσαμε για το παιδί του τάδε που σπούδασε στο ΜΙΤ, είναι απόλυτα βέβαιο ότι έκανε μεταπτυχιακά, έχοντας πάρει το πτυχίο του στο Πολυτεχνείο.
Άρα ο ανταγωνισμός - αν υπάρξει - θα έλθει «από τα χαμηλά»...
  • Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την πραγματικότητα των κέντρων ελευθέρων σπουδών (ΚΕΣ), που λειτουργούν στην χώρα μας περί τα 15 χρόνια και παράγουν αποφοίτους. Αν τα εντάξουμε στο εκπαιδευτικό σύστημα με αυστηρά κριτήρια λειτουργίας και ελέγχου, μπορούν να αποτελέσουν ανταγωνιστικό πόλο ποιότητας και ταυτόχρονα να βγάλουμε από το περιθώριο χιλιάδες παιδιά και τις οικογένειές τους.

Ποια είναι όμως η πραγματικότητα; Τα ΚΕΣ που λειτουργούν με άδειες του Υπουργείου Εμπορίου, το κράτος απέφυγε – ενώ είχε κάθε δυνατότητα – να τα ελέγξει. Δύο-τρία από αυτά έχουν υποφερτή υποδομή. Τα υπόλοιπα είναι άθλια! Με εκπαιδευτικό προσωπικό «απασχολήσιμους-ωρομισθίους». Με διοικητικό προσωπικό ελάχιστο για τις λειτουργικές τους ανάγκες. Με φοιτητές που προσέρχονται σ’ αυτά έχοντας απολυτήριο Λυκείου με «βάση». Οι «συνεργασίες» τους είναι στην καλύτερη περίπτωση με δεύτερης κατηγορίας πανεπιστήμια της Αγγλίας. Παράγουν ουσιαστικά αποφοίτους διοίκησης επιχειρήσεων. Τελευταία ενέσκηψαν και κάποιες σχολές «ψυχολογίας», που θα εκπλαγούν όσοι ερευνήσουν πόσο αναγνωρισμένες είναι από τα ίδια τα «εποπτεύοντα» ιδρύματα! «Και οι μηχανικοί;», θα ρωτήσετε... Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα ενός ΚΕΣ που προσφέρει το αρχικό τμήμα των σπουδών στη χώρα μας, με ολοκλήρωση τους σε γνωστό «εποπτεύον» πανεπιστήμιο της Αγγλίας. Πού είναι το μεμπτό; Μα στο ότι το ίδρυμα αυτό αποτελείται από 5 διαφορετικά κολέγια, με το ένα φημισμένο, τα δύο «αδιάφορα» και τα άλλα δύο μη αναγνωρισμένα από τον ΔΟΑΤΑΠ (τέως ΔΙΚΑΤΣΑ)! Φυσικά οι δύσμοιροι σπουδαστές του ΚΕΣ αυτού, πλην εξαιρέσεων που μετρώνται στα δάκτυλα του ενός χεριού την τελευταία δεκαετία, παίρνουν το πτυχίο τους από τα δύο τελευταία θέλοντας ή μη...
Άρα ο ανταγωνισμός - αν υπάρξει - θα έλθει «από τα χαμηλά»...
  • Μπορεί η Ελλάδα μιμούμενη την Αγγλία, να γίνει εκπαιδευτικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής, προσελκύοντας ξένους φοιτητές, αποκομίζοντας πολύτιμο συνάλλαγμα, δημιουργώντας ταυτόχρονα φιλελληνικές στρατιές αποφοίτων.

Αν θυμηθούμε ότι:
  1. Τα Αγγλικά τα μιλούν πάνω από 2 δις άνθρωποι.
  2. Για να σπουδάσει κανείς στην Ελλάδα, ακόμη κι’ αν η σχολή χρησιμοποιεί την Αγγλική γλώσσα, θα πρέπει να μάθει και Ελληνικά. Θα μπορούσε επομένως να παρακολουθήσει δωρεάν το δημόσιο πανεπιστήμιο, που προσφέρει εδώ και δεκαετίες την δυνατότητα χωρίς σημαντική ανταπόκριση.
  3. Η γείτων Τουρκία με ουκ ολίγα ιδιωτικά πανεπιστήμια, δεν τα έχει καταφέρει μέχρι στιγμής...
  4. Το κόστος ζωής που αντιμετωπίζει κανείς στην χώρα μας, είναι επιπέδου «Αγγλίας»
νομίζω ότι δεν χρειάζεται να κουρασθούμε περισσότερο! Άλλωστε το πλήθος των αλλοδαπών που φοιτούν στα «κολέγια» είναι αποστομωτικός...

Ο ορατός «ανταγωνισμός» λοιπόν, οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη υποβάθμιση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, δεδομένου ότι η επιλογή που θα κάνουν οι σπουδαστές θα είναι αυτή της ευκολότερης απόκτησης πτυχίου, που θα διασφαλίζει τα εργασιακά δικαιώματα... Θα πρέπει έτσι όλοι να «χαμηλώσουν τον πήχυ», αν θέλουν να έχουν φοιτητές! Κρατώντας μάλιστα στην μνήμη, την υπόσχεση του Υπουργείου Παιδείας ότι τα δικαιώματα των αποφοίτων των ΚΕΣ θα ρυθμισθούν αδιάφορα από την τελική έκβαση της αναθεώρησης ή μη του άρθρου 16, επιφυλάσσεται κανείς ακόμα και για την ειλικρίνεια της παράθεσης των επιχειρημάτων που αφορούν την πολυπόθητη ποιότητα!



ΥΓ. Σε κανά δύο μέρες θα υποβληθεί από εδώ αποκαλυπτικό ερώτημα για το πώς οι επιτήδιοι σπουδάζουν σε ιδιωτικά κολέγια με κρατικό χρήμα!!! Αναμονή λοιπόν...

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"Το 1979, ο Κρίστοφερ Λας, ένα από τα οξύτερα πνεύματα του αιώνα μας, περιέγραφε ως εξής την παρακμή του αμερικανικού εκπαιδευτικού συστήματος:

'Η μαζική εκπαίδευση, υποσχόμενη να εκδημοκρατίσει την κουλτούρα που παλιότερα επιχωρίαζε στις προνομιούχες τάξεις, κατέληξε να αποβλακώνει τους ίδιους τους προνομιούχους. Η σύγχρονη κοινωνία, αν και κατάφερε να δημιουργήσει ένα χωρίς προηγούμενο επίπεδο τυπικής εκπαίδευσης, παρήγαγε ταυτόχρονα νέες μορφές αμάθειας. Ολοένα και πιο δύσκολα οι άνθρωποι χειρίζονται τη γλώσσα τους με άνεση και ακρίβεια, ολοένα και λιγότερο θυμούνται τα βασικά γεγονότα της ιστορίας της χώρας τους, ολοένα και πιο δύσκολα είναι σε θέση να κάνουν λογικές αφαιρέσεις ή να κατανοούν γραπτά κείμενα εκτός από τα υποτυπώδη.'

Είκοσι χρόνια μετά πρέπει να παραδεχθούμε ότι οι περισσότερες απ' αυτές τις κριτικές μπορούν θαυμάσια να εφαρμοσθούν και στη δική μας κατάσταση [σ.σ. της Γαλλίας]. Εννοείται δεν πρόκειται για σύμπτωση. Η κρίση του ονομαζόμενου, σε παλαιότερες εποχές, "δημοκρατικού Σχολείου" είναι αξεχώριστη από την κρίση που προσβάλλει έκτοτε τη σύγχρονη κοινωνία στο σύνολό της. Η κρίση αυτή, προφανώς, προφανέστατα, είναι στοιχείο του ίδιου ιστορικού κινήματος που, εξάλλου, αποδιοργανώνει τις οικογένειες, αποσυνθέτει την υλική και την κοινωνική ύπαρξη των χωριών και των συνοικιών και, γενικά, συμπαρασύρει βαθμιαία όλες της μορφές πολιτοφροσύνης [civilite] που πριν μερικές δεκαετίες ακόμη εσφράγιζαν σημαντικό μέρος των ανθρώπινων σχέσεων. Η διαπίστωση, εντελώς κοινότατη αυτή καθ' εαυτή, κινδυνεύει να παραμείνει χωρίς συνέπειες (ή να οδηγήσει σε διφορούμενα) αν συνάμα δεν καταφέρουμε να συλλάβουμε τη φύση της μοντέρνας κοινωνίας, να κατανοήσουμε δηλαδή ποια είναι η λογική που πρυτανεύει στην κίνησή της. Τότε μόνο θα καταστεί δυνατό να μετρήσουμε σε ποιο σημείο η παρούσα πρόοδος της αμάθειας, ενώ δεν είναι το αποτέλεσμα μιας ατυχούς δυσλειτουργίας της κοινωνίας μας, έχει αντίθετα αποβεί συνθήκη της ίδιας της ανάπτυξής της."

Τα παραπάνω είναι σχεδόν ολόκληρο το πρώτο κεφάλαιο [πλην σημειώσεων] από το βιβλίο του Γάλλου φιλόσοφου Ζαν Κλωντ Μισεά Η Εκπαίδευση της Αμάθειας [εκδ. Βιβλιόραμα]

Συγνώμην για το μακροσκελές [και το άσχετο] του σχολίου, αλλά ο Μισεά θέτει ορισμένα ζητηματάκια.

"Φυσικά" φαινόμενα υπήρχαν, αλλά δεν υπάρχουν πια. Μετά από πενήντα χρόνια μεταρρυθμίσεων και καλών προθέσεων είμαστε στο σημείο να "χρειαζόμαστε" νέες μεταρρυθμίσεις και νέες "καλύτερες προθέσεις".

Το παζλ των έργων των "καλυτεροπροθεσάκηδων" αυτού του πλανήτη, αρχίζει να ολοκληρώνεται. Ένα κομμάτι εδώ, ένα κεί, ένα στη Γαλλία, ένα στην Αμερική...

Stathis είπε...

Μια διαφορετική προσέγγιση:
Ο ανταγωνισμός για να λειτουργήσει θα πρέπει να δίνει κίνητρο.Αλλιώς δεν θα έχει νόημα.Στην περίπτωση του ανταγωνισμού των πανεπιστημίων , το μόνο κίνητρο που μπορώ να φανταστώ είναι η κρατική επιχορήγηση.Δηλ. τα κρατικά ΑΕΙ θα ανταγωνίζονται τα ιδιωτικά για τις κρατικές επιχορηγήσεις. Τα καλύτερα με κάποια κριτήρια θα επιχορηγούνται,είτε είναι κρατικά , είτε ιδιωτικά.Τα άλλα όχι.Είτε είναι κρατικά , είτε όχι.
Όσα δεν επιχορηγούνται θα παρακμάσουν.
Πιθανόν όσα επιχορηγούνται όντως να βελτιωθούν. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αν το θέλουμε ή όχι, άλλη συζήτηση

Greg είπε...

@ Χ. Μόρφος

Τίποτα απ' όσα γράφεις (πόσο μάλλον για το βιβλίο του Μισεά που τόσο ωραία ανέλυσες στο παρελθόν αλλά και τώρα) δεν είναι άσχετα. Όλα αλληλοσυνδέονται, όλα σφιχταγκαλιάζονται. Ευχαριστώ για το εποικοδομητικό σχόλιο.

@ Stathis

Στη χώρα των καρτέλ, από τα γάλατα μέχρι τους μικροπωλητές λουλουδιών στα φανάρια, στη χώρα που στα γραφεία των κολεγιαρχών συνωστίζονται καθηγητές της δημόσιας παιδείας, αντίθετοι με την ιδιωτικοποίηση τάχα μου, για να μοιραστούν κανά προγραμματάκι, ίσως θα μπορούσα να αντιληφθώ συναγωνισμό μεταξύ δημόσιων παν/μίων και μόνο. Αλλά εδώ βλέπεις οι χρηματοδοτήσεις όπως αργότερα θα γίνει και με τις αξιολογήσεις αφορούν πολιτικά κριτήρια ή κουμπαριές!

Greg είπε...

Διαβάστε στην CITY PRESS την συνέντευξη του κ. Καρκανιά προέδρου των κολεγιαρχών. Αξιοπρεπής και ειλικρινής!

Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε όμως τα παπαγαλάκια της Μαριέτας...

ange-ta είπε...

Αγαπητοί μου, είμαστε εκτός πραγματικότητας. Ποιός νοιάζεται για ανταγωνισμό και καλλίτερα σχολειά για τη μας;; Η ουσία της εκπαίδευσης είναι αλλού. Η μόρφωση είναι δύναμη και γι αυτό πρέπει να περιοριστεί στους λίγους. Στους κυρίαρχους και επικυρίαρχους. Όλοι οι υπόλοιποι, όσοι δεν έχουν χρήμα θα μείνουν αγράμματοι. Είναι λοιπόν αυτή η διαφορά μεταξύ σκλάβων και ελεύθερων, ώριμων και ανώριμων, κύριων και υπηρετών, δυνατών και αδύναμων, που πρέπει να διατηρηθεί, να ενισχυθεί και να προστατευτεί. Όλα τα υπόλοιπα είναι κουροφέξαλα. Είναι λιγάκι αρτηριοσκληρωτικά αυτά που λέω? Μπορεί, πάντως δεν είναι δικά μου λόγια, ούτε και καινούργια. Ο Στίρνερ τα έγραψε εκείνη την εποχή που η ανθρωπότητα σήκωσε λίγο το κεφάλι της εξω από τα σκατά της. Ο Χρήστος ο Μόρφος ανέσυρε από την λήθη που έχουν πέσει αυτές οι τόσο απλές αλήθειες!

Greg είπε...

@ange-ta

Γι' αυτό ακριβώς φωνάζουμε ange-ta μου εσύ, ο Χρήστος, εγώ και αρκετοί άλλοι.

Οι δυνατότητες να πετύχουμε ανατροπή του συστήματος εξαθλίωσης από την μια στιγμή στην άλλη μηδαμινές. Μιά "ρήξη" να την κάνουμε όμως. Να "φρενάρουμε λίγο την απέραντη θρασύτητα, ώστε να δώσουμε μια ευκαιρία στο απρόβλεπτο.

Stathis είπε...

greg Αυτά που λες είναι πολύ λογικά και αναμενόμενα.
Εγώ ήθελα να επισημάνω πως αυτή η θεωρία περί ανταγωνισμού, δεν είναι τόσο αναίμακτη όσο μας την παρουσιάζουν.
Πως μας μιλάνε για ανταγωνισμό έτσι απλά. Πως μας πληροφορούν οτι τα δημόσια Ιδρύματα δεν θα επηρεαστούν από την ίδρυση ιδιωτικών.
Να το πω πιο απλά. Υπάρχουν δύο είδη ανταγωνισμού. Το πρώτο είναι να ανταγωνίζεσαι για να εισπράξεις κάτι.
Το δεύτερο για να επιβιώσεις.
Φοβάμαι πως εννοούν το δεύτερο.

Greg είπε...

@stathis

Συμφωνώ!

ange-ta είπε...

καλησπέρα Greg,
Εχτές είχα αφήσει μία καληνύχτα, αλλά ην πήρε το δίχτυ!
πολύ αισιόδοξος είσαι. Εγώ δεν ελπίζω τίποτα και δεν είμαι ελεύθερη.

Greg είπε...

Καλησπέρα σου ange-ta! Ούτε κι' εγώ ελπίζω σε κάτι ορατό, ούτε φυσικά νοιώθω ελεύθερος. Ακόμα και με την δυσμενέστερη (για τον δυτικό κόσμο) σχετικότητα του όρου!

Ελπίζω στο απρόβλεπτο. Αν δεν έρθει δεν έγινε και τίποτα. Αν όμως προκύψει θα είμαι έτοιμος...

ange-ta είπε...

Η τέλεια απάντηση!
Παρομοίως, σπεύδω να σε λινκάρω και θα σε επισκέφτομαι!