31.10.06

Η ύλη!

Γράφτηκε από τον Greg στις 31.10.06

Κατηγορία ,

8 σχόλια:

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Και μη χειροτερα να λεμε!!!

Τετάρτη, Νοεμβρίου 01, 2006 12:20:00 π.μ.
Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετικό το σκίτσο.

Αλλά εκείνο που είναι πιο εξαιρετικό είναι ότι κανείς στην... Ελλάδα δεν συζητάει για το πάπλωμα. Οι "τεχνικοί της εξουσίας" και οι... ανερχόμενοι τεχνικοί της εξουσίας και οι υποταγμένοι στους τεχνικούς της εξουσίας κ.ο.κ. θεωρούν όλα τα προβλήματα τεχνικής φύσεως.

Άμα πάρουμε περισσότερα οι μαθητές θα είναι καλύτεροι [δάσκαλοι].

Η παιδεία δεν πάει καλά, άρα μεταρρυθμίσεις - προς το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα- [κυβερνοαντιπολίτευση].

Οι γονείς ανησυχούν γιατί τα παιδιά τους δεν καλύπτουν την ύλη [άλλο τίποτα;]

Τι ήταν η υποχρεωτική εκπαίδευση όταν έγινε υποχρεωτική; Ένας τρόπος ντρεσαρίσματος των νεαρών ανθρώπινων όντων στις επιταγές της κυρίαρχης ιδεολογίας. Τώρα το σχολείο έχει πεθάνει, για έναν πολύ απλό λόγο: τα παιδιά πάνε σ' αυτό ΗΔΗ ντρεσαρισμένα από τηλεοράσεις, οικογένειες κ.ο.κ. Οπότε και ως πάρκινγκ που λειτουργεί το σχολείο και πολύ είναι...

Και τους λίγους τεχνικούς που χρειάζονται για τη διαιώνιση του... είδους τους στέλνουν σε δικά τους ιδρύματα και finito!

Τετάρτη, Νοεμβρίου 01, 2006 3:24:00 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Δυστυχώς, η "μεγάλη συζήτηση" για την παιδεία αναβλήθηκε για άλλη μια φορά, παρότι η απεργία των εκπαιδευτικών αποτελούσε μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να μιλήσουμε για την ταμπακέρα.

Γι' αυτό- δυστυχώς- ευθύνες έχει και το συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών που παρόλο το δίκιο του (γιατί ας μην ξεχνάμε ότι οι έλληνες εκπαιδευτικοί είναι οι χειρότερα αμοιβόμενοι εκπαιδευτικοί στην Ευρώπη) δεν κατάφερε να δει πέρα από τον συντεχνιασμό του τις δεινές συνθήκες που διαμορφώνονται για το σχολείο σήμερα.

Η "ταμπακέρα", λοιπόν, έχει να κάνει με το νέο μοντέλο σχολείου που προωθεί η αγορά. Ποιό είναι αυτό; Ένα σχολείο που θα προετοιμάζει ανθρώπους παραγωγικές και καταναλωτικές μονάδες δίχως μνήμη (δες τα νέα βιβλία της ιστορίας), κριτική σκέψη , ευρύτερες γνώσεις (δες τον δραστικό περιορισμό κάθε έκφρασης γενικής παιδείας μέσα στο σχολείο), ηθικά και αξιακά πρότυπα (δες το πόσο μέσα από τα νέα μαθήματα "επιχειρηματικότητας" αλλά και ολάκερη την κυρίαρχη παιδαγωγική προωθείται ο ανταγωνισμός, ο ατομισμός) κ.ο.κ.

Όντως, και δίκιο έχει ο Χ. Μόρφος, η τηλεόραση αλλά και γενικότερα- το κυρίαρχο κοινωνικό κλίμα- προσπαθεί ήδη ν' αναπλάσει τους νέους προς αυτήν την κατεύθυνση. Οι αλλαγές που αργά αλλά σταθερά επιβάλλονται σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να προσαρμόζουν έναν γηραλέο, αρτηριοσκληρωτικά γραφειοκρατικό θεσμό στα πρότυπα αυτά.

Ποιός θα μιλήσει, λοιπόν, γι' αυτά; Οι μόνοι που μοιάζουν να τα θέτουν- κι αυτοί όχι συνειδητά και εκλογικευμένα- είναι οι μαθητές με τις "στο κρανίο" αντιδράσεις τους. Αυτές, πηγάζουν από μία δυσφορία που προκαλείται από αυτήν ακριβώς την κατάσταση. Γι' αυτό και οι καταλήψεις είναι γι' αυτά ένας χώρος ελευθερίας έξω από τον βαθιά αλλιοτριωτικό ρου της καθημερινότητας που τους έχουνε επιβάλλει.

...Αλλά από εκεί και πέρα τίποτε...

Θα μου πείτε πως, τα κινήματα είναι εικόνα της κοινωνίας μέσα από την οποία αναδύονται και γι' αυτό της μοιάζουν. Καμία αντίρρηση. Όσο, όμως, οι αντιστάσεις σ' αυτό που ήλθε και που δρασκελίζει γοργά προς την ολοκλήρωσή του ως νέο σύστημα θα είναι στρεβλές, άλλο τόσο οι ήττες θα διαδέχονται η μία την άλλη ενδυναμώνοντας σε τελευταία ανάλυση τον μπαμπούλα που ήδη γρυλίζει. Κι' αυτός είναι ο καημός εκείνος της σεβαστής μειοψηφίας που ενώ βλέπουν κάθε εκπαιδευτική κινητοποίηση θετικά, μένουν ν' απελπίζονται από το χαμηλό επίπεδο των αιτημάτων που θέτουν...

Τετάρτη, Νοεμβρίου 01, 2006 9:44:00 μ.μ.
Greg είπε...

Το "γλυκόπικρο" σκίτσο που αναρτήθηκε για να φαιδρύνει την κατάσταση..., προκάλεσε αυτά τα σημαντικά σχόλια που με αναγκάζουν να μοιραστώ κι' εγώ τον πόνο μου!

Αντικαταστήσαμε το όνειρο της παιδείας και της καλλιέργειας, με την χρηστικότητα της εκπαίδευσης.

Την παιδαγωγία και τη δημιουργία προσωπικοτήτων, με την μεγαλύτερη κατάντια, αυτή της παιδοκολακίας. Που είναι "τσάμπα" και εύκολη... Αναπαράγεται έτσι ο κακομαθημένος και "απονευρωμένος" υπήκοος εις βάρος του πολίτη! Και ο χαβαλετζής σε βάρος του διεκδικητή επαναστάτη.

Τα πρότυπα του Κολοκοτρώνη και του Καραϊσκάκη αλλά και του Γκάντι αν προτιμάτε μας πειράζουν, γιατί δεν προσφέρουν γνώση "κουμπιούτερ", αλλά τ' αναζητάμε όταν για παράδειγμα κάποια κωλοπαίδια μετέχουν σε όργια μέσα στο σχολικό χώρο, την στιγμή που τάχα μου διεκδικούν καλύτερη εκπαίδευση. Χάθηκε ακόμα και η αρχέγονη ενστικτώδης υπέρβαση που απαιτεί η συμμετοχή σε όργιο. Έγινε είτε βιασμός, είτε βαθμολόγηση επίδοσης(;)!

Οι "καλοί" μαθητές και φοιτητές στα σπίτια τους...! διαβάζουν και κάνουν "ιδιαίτερα". Οι "κακοί" στην κατάληψη!

Έτσι απομυθοποιείται - αν δεν ενοχοποιείται η όποια αντίδραση στη σαπίλα της παιδείας.

Και οι γονείς δεν "φταίνε" ποτέ και οι δάσκαλοι δεν είναι παιδονόμοι και το κράτος δεν έχει λεφτά παρ' ότι λέει ότι "πονάει" πολύ...

Οι "συμπολίτες"... των χειρότερα αμοιβόμενων ευρωπαίων δασκάλων, συγκρίνουν απλά τις αντίστοιχα χειρότερες δικές τους αμοιβές και βρίσκουν το όλο θέμα γκροτέσκο! Καταλήγουν δε ότι η μόνη λύση προσωπικής βελτίωσης είναι να γίνει κανείς λαμόγιο... Και τρέχουν περήφανα... να "διδάξουν τη σπουδαία αλήθεια" στα παιδιά τους, για να μην πιαστούν κορόϊδα...

Οι δάσκαλοι φωνάζουν γιατί δεν "επιμορφώθηκαν" στα καινούργια βιβλία αλλά για το περιεχόμενο των βιβλίων κουβέντα! Την αντίδραση την άφησαν να "εξαντληθεί" από τον Καρατζαφέρη και στον Χριστόδουλο! Και την σκοπιά που βλέπουν αυτοί τα πράγματα. Εκτός πια αν συμφωνούν μαζί τους ή συναινούν με το περιεχόμενο των βιβλίων που σύντομα αλλά εύστοχα μας περιέγραψε ο george...

Η TV είναι υπέρ και εναντίον όλων "τηλεθηρεύοντας" ξετσίπωτα!

Θα διαβάσει τώρα κανείς τα παραπάνω και θα αναφωνήσει:

"Δεν υπάρχει ελπίς!"

Αν όμως κοιτάξει λίγο καλύτερα τα πράγματα, θα διαπιστώσει ότι όλοι, μα όλοι, χαλασμένοι πολύ ή λίγο, συμφωνούν στη διαπίστωση της σαπίλας. Τρείς τουλάχιστον σχολιάζουν με άποψη τη σαπίλα αυτή. Αν λοιπόν διατηρεί ψήγματα αισιοδοξίας και σπίθα διάθεσης για δράση, θα πάρει πίσω την απελπισία... Και θα συζητήσει με τους γύρω του. Και θα ξανασκεφτεί και θα αναοριοθετήσει απόψεις και θα διεκδικήσει. Δεν μπορεί θα μπαφιάσουν κάποτε οι πολλοί, τα κοινωνικώς παθογόνα εξουσιαστικά "βακτήρια" θα κλείσουν τον κύκλο τους και θα μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο.

Ας αρχίσουμε να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους χωρίς ντροπές και καθωσπρεπισμούς. Ίσως κάτι να βγεί στο τέλος.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 02, 2006 12:40:00 π.μ.
Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ και με τους δυο σας στα περισσότερα. Θα έλεγα ότι συμφωνώ "σχεδόν" απόλυτα, αλλά ας αφήσουμε και μια βάση για συζήτηση. [Το "σχεδόν" αφορά κυρίως το ερώτημα του Greg για το αν υπάρχει ελπίς. Άλλο το αν υπάρχει ή δεν υπάρχει ελπίς και τελείως διαφορετικό πράγμα το αν υπάρχει -και πώς υπάρχει- η ψευδαίσθηση της ελπίδος -και ποιοί την πουλάνε κ.ο.κ.]

Μερικές -σκόρπιες και πρόχειρες- παρατηρήσεις.

Οι εκπαιδευτικοί έχουν κάθε δικαίωμα στην απεργία και πολύ καλά κάνουν και απεργούν. Σιγά μην κάτσουν να περιμένουν τον σοσιαλισμό για να επιβιώσουν καλύτερα. Αυτά όσον αφορά το "συντεχνιακό" σκέλος του αγώνα τους. Στο πλευρό τους.

Αλλά... Όσον αφορά την ουσία του εκπαιδευτικού ζητήματος [τι είναι το σχολείο, τι διδάσκει, πώς το διδάσκει, γιατί το διδάσκει, πώς διαμορφώνονται τα παιδιά κ.ο.κ.] είναι ένα ζήτημα που δεν αφορά τους εκπαιδευτικούς παρά μόνον έμμεσα. Δηλαδή, μόνον στο βαθμό που και αυτοί είναι μέλη αυτής της κοινωνίας. Οι εκπαιδευτικοί διεκδικούν για τον εαυτό τους έναν ρόλο "μάστορα" ή έναν ρόλο "τεχνικού" της διαμόρφωσης των παιδιών και ταυτόχρονα επιζητούν να έχουν καθοριστικό ρόλο σε θέματα ουσίας. Αλλά οι εκπαιδευτικοί θα έπρεπε να διδάσκουν στα παιδιά αυτό που η ίδια η κοινωνία [τι αφαίρεση κι αυτή!] αποφασίζει, σε σχολεία, τη μορφή των οποίων η ίδια η κοινωνία αποφασίζει. Ίσως όλα αυτά ξενίζουν κάπως, αλλά ένα δυο παραδείγματα νομίζω θα ξεκαθαρίσουν το τοπίο.

Οι στρατιωτικοί θα έπρεπε να έχουν καθοριστικό λόγο στο τι ακριβώς είναι οι ένοπλες δυνάμεις; Οι εργολάβοι θα έπρεπε να έχουν καθοριστικό ρόλο στο τι χτίζουν, πού το χτίζουν και πώς το χτίζουν; Φυσικά, όλοι τους έχουν έναν κάποιο λόγο, αλλά αυτός δεν θα πρέπει να είναι καθοριστικός. Παραδείγματα για τον καθοριστικό ρόλο των "τεχνικών" πάμπολλα. Οι καραβανάδες βγάζουν τα τανκς στους δρόμους για να "σώσουν" την κοινωνία. Οι εργολάβοι χτίζουν όπως χτίζουν για να "στεγάσουν" την κοινωνία. Και στο επιχείρημα ότι η παιδεία είναι πολύ σημαντικότερο θέμα από το στρατό ή το πολεοδομικό τοπίο απαντώ: η γενικευμένη απελπισία των Αθηναίων -που αργά και βασανιστικά έχει μετεξελιχθεί σε βαρβαρότητα- δεν αποτελεί άμεση απόρροια του περιβάλλοντος στο οποίο ζουν; Και τι είναι άραγε σημαντικότερο; Η ανθρώπινη πόλη με ήρεμους, χαλαρούς και ευτυχισμένους ανθρώπους ή η καλύτερη παιδεία; Φυσικά, δεν υπάρχει κανένα δίλημμα. Η απάντηση είναι: ΝΑΙ και στα δύο.

Κι αυτά που ισχύουν για τους εκπαιδευτικούς ισχύουν και για την άλλη πλευρά: γιατί θα έπρεπε να έχει καθοριστικό ρόλο στα της παιδείας το οποιοδήποτε υπουργείο Παιδείας, το οποιοδήποτε Παιδαγωγικό Ινστιτούτο [ήμαρτον!], ο οποιοσδήποτε υπουργός ή ο οποιοσδήποτε συμβουλάτορας;

Βέβαια, όλα αυτά -θα αντιτείνει κάποιος- θα ίσχυαν σε μια άλλη, "ιδανική" κοινωνία. Μα, το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι δεν υπάρχει καν κοινωνία που να την αφορά το οτιδήποτε συμβαίνει εντός της, εκτός της, δίπλα της, πάνω της, κάτω της.

Και άει στον κόρακα πια μ' όλους αυτούς που μιλάνε εξ ονόματος αυτής της ανύπαρκτης κοινωνίας ή εξ ονόματος της οποιασδήποτε ανύπαρκτης κοινότητας. Άει στον κόρακα πια και οι παιδοκόλακες -που λέει και ο Greg- άει στον κόρακα πια και οι παιδονόμοι, και οι θηριοδαμαστές -του Πολύδωρα-, και οι "τεχνικοί" της ενημέρωσης που έχουν μεταβάλει την τηλεόραση σε οχετό, και οι "τεχνικοί" της ενημερωσο-αντιπολίτευσης που έχουν μεταβάλει τις εφημερίδες σε γραφεία τύπου του κάθε αγράμματου αρχηγίσκου, άει στον κόρακα πια με το κάθε "εξώγαμο" που κάνει καριέρα πουλώντας "αριστερά", ή "εκσυγχρονισμό", ή "μεταρρυθμίσεις", ή "πατρίδα", ή "χριστούλη", ή "ελλάδα" ή ό,τι άλλο...

Και άει στον κόρακα πια μ' όλους αυτούς που καταγγέλλουν τη "σαπίλα" μόνον και μόνον για να μην φανεί ότι οι ίδιοι είναι πιο σάπιοι κι απ' το σάπιο.

Και άει στον κόρακα πια μ' όλους αυτούς που "θίχτηκαν" από τους βιασμούς και τα όργια μαθητών. Παιδιά σου είναι "κοινωνία" και σου μοιάζουν. Καταναλωτές ήθελες, καταναλωτές έγιναν. Ακόμα και το σεξ καταναλώνουν. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα ίδια και για τα "χρηστά" σου ήθη. Άει στον κόρακα πια.


Και άει στον κόρακα πια και μ' όλους εμάς, που γράφουμε και βρίζουμε κρατώντας "μαχαιροπήρουνα" και την πετσετούλα απλωμένη στα πόδια. Που κυκλοφορούμε σε μια πόλη όπου όλοι αυτοί μας ΒΙΑΖΟΥΝ καθημερινά κατά συρροήν και κατ' εξακολούθησιν, όπου όλοι αυτοί μας καταναλώνουν καθημερινά, "τρέφονται από μας και μας σκοτώνουν"...


ΥΓ. Συγνώμην για τις "φωνές".

Πέμπτη, Νοεμβρίου 02, 2006 12:07:00 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Ξανά συγνώμην για τις "φωνές". Υπάρχει ένα ενδιαφέρον βιβλίο του Ζαν-Κλωντ Μισεά με τίτλο "Η εκπαίδευση της Αμάθειας", που ίσως ενδιαφέρει κάποιους. Είχα γράψει μια παρουσίαση του βιβλίου πριν από καναδυό χρόνια, και με την ευκαιρία αυτής εδώ της συζήτησης σήμερα ξανα-ανέβασα το κείμενο στο blog. Και πάλι sorry!

Πέμπτη, Νοεμβρίου 02, 2006 12:11:00 μ.μ.
Greg είπε...

Συγνώμη να ζητάνε όσοι δεν αγανακτούν!

Και όσοι με τη στάση τους ενισχύουν το ερέθισμα της αγανάκτησης!

Γιατί οι φωνές στη κατάσταση αυτή είναι μάλλον ευγενική αντίδραση...

Πέμπτη, Νοεμβρίου 02, 2006 2:36:00 μ.μ.
ΠΗΓΑΣΟΣ είπε...

'Ολα καλά, αλλά από ποιούς περιμένουμε να φτιάξουν την παιδεία, από τους ξενοσπουδαγμένους ταγούς που με τα λεφτά των πατεράδων τους (μην ήταν των δικών μας φορολογόμενων μπαμπάδων;) την κάνανε για τα ''ξένα'' τα ταφτς και μπέρκλεϊς, ή τα αντίστοιχα της Σουηδίας; Από αυτούς; 'Οχι ''άει στον κόρακα'' του χ.μόρφου αλλά άει σχιχτίρ που είναι και ...επίκαιρο.

Παρασκευή, Νοεμβρίου 03, 2006 11:52:00 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)