Ευρώ

Από αρχαιοτάτων χρόνων ενσωματώναμε ξένες λέξεις στην ελληνική γλώσσα. Η μέθοδος απλούστατη. Κοτσάρεις μιά ελληνική κατάληξη και αυτόματα η λέξη υπακούει στους ελληνικούς γραμματικούς κανόνες.

Έτσι κάπως εξελληνίσαμε το φράγκο (franc) και το χρησιμοποιούμε σε δεκάδες εκφράσεις μέχρι σήμερα.

Το ρημάδι το Ευρώ επιμένουμε να το αποκαλούμε απλώς Ευρώ (ίσως γιατί πλέον είναι πολλοί οι ξενόγλωσσοι στην Ελλάδα) και να το χρησιμοποιούμε άκλιτο όπως το Euro, ή να το κλίνουμε βαρβαριστί. Οι αρμόδιοι που αγωνίστηκαν τότε για την Ελληνική αναγραφή του ονόματος στο νόμισμα, ως μοναδική διαφορά προφανώς αντελλήφθησαν μόνο το αλφάβητο.

Ο μακαρίτης ο Γιαννόπουλος είχε πεί οτι οι ξένες λέξεις που χρησιμοποιούνται για πολύ καιρό υποχρεωτικά εξελληνίζονται και έφερνε για παράδειγμα το καζίνο (του καζίνου, τα καζίνα, των καζίνων). Η ειδοποιός διαφορά είναι οτι εδώ η κατάλληξη υπάρχει ήδη στα ελληνικά, οπότε είναι εύκολη η ενσωμάτωση.

Ότι δεν έκανε η πολιτεία μπορούμε να το κάνουμε μόνοι μας, όπως το κάναμε πάντα. Παλιότερα βέβαια δεν υπήρχε τηλεόραση, οπότε ο προφορικός λόγος διαμορφωνόταν από τον κόσμο πιό εύκολα. Αν όμως είναι πολλοί στο κόλπο μπορεί να συμπληρώσουν την κρίσιμη μάζα που θα επηρεάσει την γλώσσα, με το ίδο ακριβώς τρόπο που κάποιες φορές η ιδιογλωσσία κοινωνικών μειονοτήτων, ενσωματώνεται μόνιμα στην γλώσσα μας.

Τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει να παίζω το εξής παιχνίδι. Χρησιμοποιώ στις συναλλαγές μου τον όρο Ευρώο(ν), που και εύηχος είναι και νόημα έχει εις την ελληνικήν. Αυτόματα μπορώ να χρησιμοποιώ τον όρο σε όλες τις πτώσεις και όλους τους αριθμούς. Για παράδειγμα λέω "Ορίστε δέκα Ευρώα" (αντί του ακλίτου Ευρώ ή του βαρβαρικού Ευρά).

Το ενθαρρυντικό είναι οτι δεν έχω εισπράξει καμμία άσχημη αντίδραση, πλήν ορισμένων βλεμάτων απορίας. Αντίθετα έχω εισπράξει μερικά ζεστά χαμόγελα και σκέφτομαι να συνεχίσω. Οποιος θέλει ακολουθεί.