ΘΕΛΕΙ Η ΔΟΛΙΑ (ΕΞΟΥΣΙΑ) ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙ, ΜΑ Η ΧΑΡΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΦΗΝΕΙ...

Διαβάσαμε στις εφημερίδες σήμερα, αλλά και στούς σκατζόχοιρο και cacofonix για την πρόταση του γενικού εισαγγελέα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, Yves Bot, να καταδικασθεί η Ελλάδα για παραβίαση της οδηγίας 89/48 που αφορά την αναγνώριση των πτυχίων που χορηγύνται από τα ΚΕΣ (κέντρα ελευθέρων σπουδών) της χώρας μας. Επειδή η συγκεκριμένη οδηγία απασχολεί τα "άδυτα" της εκπαιδευτικής κοινότητας από την έκδοσή της, δηλαδή το 1989!!!, η επικαιροποίησή της την στιγμή αυτή είκοσι σχεδόν χρόνια μετά και ενώ ήδη υπάρχει καινούργια οδηγία (36/2005) "μυρίζει" λιγάκι...

Δεν είμαι δογματικά κατά της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Είμαι όμως φανατικά κατά του είδους της ιδιωτικής εκπαίδευσης που προωθείται την στιγμή αυτή από την πολιτική ηγεσία. Προτίθεμαι μάλιστα να αναπτύξω τους λόγους της αρνητικής μου διάθεσης κατά το δυνατόν πιό εμπεριστατωμένα, για να ανοίξει ένας διάλογος για την ποιότητά της. Μια ποιότητα που την αναζητούν και οι θετικά διακείμενοι. Η αλήθεια όμως είναι ότι υπάρχει απίστευτη κοροϊδία στο θέμα. Θα παρουσιάσω λοιπόν όσα "κόλπα" έχουν εφευρεθεί ώστε να παρέχεται "ιδιωτικά" το χειρότερο δυνατόν προϊόν με τα περισσότερα χρήματα και όσο γίνεται πιό ανεγξέλεχτα! Γιατί κανείς δεν θέλει την κροϊδία. Ούτε οι υπέρ, ούτε οι κατά.

Για να μπούμε λίγο στο κλίμα και να αντιληφθούμε τι πραγματικά συμβαίνει με τα κολλέγια, αναδημοσιεύω το παρακάτω από παλαιότερο φύλλο της εφημερίδας "ρήξη" και θα επανέλθω τις επόμενες μέρες.



ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΩΤΑΤΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ Η ΑΓΟΡΑ!

Η πολιτική συγκυρία της ταύτισης απόψεων των δύο νεοφιλελεύθερων κομμάτων εξουσίας της χώρας μας και η διάθεσή τους να παραδώσουν αν είναι δυνατόν τα πάντα στους εμπόρους και τους τραπεζίτες, δημιουργούν το πλέον ευνοϊκό περιβάλλον για την πρωτοφανή αυτή άποψη που κυριάρχησε στην ημερίδα του Συνδέσμου Ιδιωτικών Κολεγίων (HCA) στις 20-1-07 στο HILTON. Μερίδα μάλιστα των ομιλητών προσπάθησε να την «επενδύσει» και με θεωρητικό υπόβαθρο! Ανάμεσα στα πολλά που ακούστηκαν και φυσικά δεν αντέχουν στην κριτική ούτε ενός πρωτοετή φοιτητή Οικονομικών και Κοινωνικών επιστημών ήταν:

§ Η παιδεία δεν είναι δημόσιο αγαθό διότι πληρώνουμε πολλά! Το δημόσιο καταβάλει το 2,8% του ΑΕΠ, ενώ οι ιδιώτες ποσό που ανέρχεται στο 1,5% αντίστοιχα. Η αρχή δε της επιλεκτικότητας (εξετάσεις, διάφοροι περιορισμοί) καταργούν τον χαρακτήρα του δημοσίου αγαθού!
§ Δυναστεύεται η παιδεία από ένα ηθικά αβάσιμο και νομικά αυθαίρετο κακό δημόσιο μονοπώλιο, που ακολουθεί το σοβιετικό μοντέλο! Για να λειτουργήσουν δε αποτελεσματικά τα δημόσια μονοπώλια, πρέπει να αντιμετωπίσουν τον ανταγωνισμό και την πιθανότητα πτώχευσης!
§ Η ελεγχόμενη από το Δημόσιο ανώτατη εκπαίδευση δημιουργεί ανισότητες, διογκώνει τεχνητά την ζήτηση και δημιουργεί σπατάλη ανθρώπινων και υλικών πόρων.
§ Γίνεται κακοδιαχείριση του δημοσίου χρήματος από τα Πανεπιστήμια. Γι’ αυτό δεν πρέπει να αυξηθεί το ποσοστό επιδότησης τους που θα επιβαρύνει το λαό, αλλά να μειωθεί! Καλό θα ήταν μάλιστα να δοθεί η διοίκηση τους στους επιχειρηματίες και να θεσμοθετηθεί παράλληλα η ιδιωτική εκπαίδευση, διότι «η εμπορευματοποίηση ανεβάζει την ποιότητα»!

Ποιοι τα είπαν ή έστω τα άκουσαν αδιαμαρτύρητα; Ο ευρωβουλευτής Κ. Χατζηδάκης, οι πανεπιστημιακοί καθηγητές Μακρυδάκης, Μπήτρος και Κοντιάδης, ο πρόεδρος του Ελληνοβρετανικού εμπορικού επιμελητηρίου Χ. Γκορίτσας, ο αντιπρόεδρος του ΕΒΕΑ Ιωαν. Γρανίτσας και άλλοι.

Αφήνοντας τους στην κριτική του πρωτοετούς μας φοιτητή, ας θυμηθούμε το μεθοδικά διαμορφωμένο περιβάλλον, που εξηγεί αποφασιστικά τις προθέσεις του κράτους να αλλάξει την φύση της εγχώριας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με στόχο την πλήρη ιδιωτικοποίησή της.

Η ίδρυση των κολεγίων και η συζήτηση για τα εργασιακά δικαιώματα των αποφοίτων τους, βασίστηκε αρχικά στην κοινοτική οδηγία 48/1989, βάσει της οποίας θα πρέπει να αναγνωρίζονται στο χώρο της Ένωσης τα πτυχία που χορηγούνται από πανεπιστήμια των μελών της. Μέχρι σήμερα οι εκάστοτε Ελληνικές κυβερνήσεις αμφισβητούσαν την ισχύ της οδηγίας για τα κολέγια της χώρας μας, τα οποία απλά εποπτεύονται από Αγγλικά ή Γαλλικά πανεπιστήμια, βασισμένες στην συνταγματική επιταγή. Επέτρεπαν όμως την ανεξέλεγχτη από οποιονδήποτε Ελληνικό εκπαιδευτικό φορέα λειτουργία τους στα πλαίσια του ανταγωνισμού, εντάσσοντάς τα στο Υπουργείο Εμπορίου!... Ακολούθησε το 2003 η περίφημη υπόθεση της Βαλεντίνα Νέρι (C-153/02) σπουδάστριας αντίστοιχου Ιταλικού κολεγίου, που με μία απόφαση «ήξεις, αφίξεις» το Ευρωδικαστήριο γνωμοδότησε ότι θα πρέπει να αναγνωρισθούν από την Ιταλική Κυβέρνηση τα εργασιακά της δικαιώματα, σημειώνοντας όμως παράλληλα το δικαίωμα των χωρών μελών της ένωσης «να διασφαλίζουν με διάφορα μέτρα υψηλό επίπεδο παροχής εκπαίδευσης». Το 2005 μια νέα κοινοτική οδηγία 36/2005 με τροπολογία του Έλληνα ευρωβουλευτή Χατζηδάκη, καλεί την Ελλάδα να αναγνωρίσει τα εργασιακά δικαιώματα με νόμο που θα έχει καταληκτική ημερομηνία υποβολής τον Οκτώβριο του 2007. Αναφέρει μάλιστα (σαν εμπορική κοινότητα που είναι...) ότι δεν ασχολείται με θέματα κυριαρχίας του Ελληνικού κράτους, δεδομένου ότι τα συγκεκριμένα πτυχία δεν είναι Ελληνικά. Αν η κυβέρνηση έχει αμφιβολίες για την ποιότητά τους, μπορεί να απευθυνθεί στην χώρα που τα χορηγεί για διευκρινήσεις! Η ίδια ακριβώς επιχειρηματολογία επαναλαμβάνεται σε ένα από τα επτά σημεία της απαγγελθείσας κατηγορίας κατά της χώρας μας για παραβίαση του ελεύθερου ανταγωνισμού, που εκδικάζεται στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο αυτή την εβδομάδα.

Με την έντεχνη μετατροπή του ζητήματος στα κοινοτικά όργανα από εκπαιδευτικό σε ανταγωνιστικό ή εμπορικό ή εργασιακό, καταδεικνύεται έμπρακτα ότι η πρόθεση της αναθεώρησης δεν είναι η ικανοποίηση της εκπαιδευτικής αγωνίας. Δεν είναι η επικαλούμενη ποιοτική αναβάθμιση. Δεν είναι φυγή από το τέλμα! Είναι απλά ένα ακόμη θέμα επιβολής του ελεύθερου και απρόσκοπτου εμπορίου! Είναι τουλάχιστον μια νεοφιλελεύθερη οικονομική επιλογή.

Το συμπέρασμα της ημερίδας ήταν, ότι πρέπει να επιδιωχθεί:
§ Η αναθεώρηση του άρθρου 16 για την θεσμοθέτηση των ιδιωτικών Πανεπιστημίων.
§ Η ισοκατανομή των κονδυλίων για την παιδεία σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα με διάφορους τρόπους, καταλληλότερος των οποίων θα ήταν το περίφημο «κουπόνι» που θα διατίθεται στον εκπαιδευόμενο και αυτός θα το χρησιμοποιεί όπου και όπως θέλει. Έτσι οι κανόνες της αγοράς θα εξυγιάνουν το περιβάλλον...
§ Η κατάθεση εκ των υστέρων (ερμηνευτικού) νομοσχεδίου τριών σημείων για το αναθεωρημένο άρθρο. Εξ’ αυτών, ένα θα αφορά την λειτουργία των δημόσιων πανεπιστημίων και την σύνδεση της χρηματοδότησής τους με την αξιολόγηση και τον τρόπο διοίκησής τους, ένα την λειτουργία των ιδιωτικών πανεπιστημίων και ένα την θεσμοθέτηση και αναγνώριση των κολεγίων. Έτσι θα αποφευχθεί ο αποκλεισμός των επιχειρηματιών, οι οποίοι θα έχουν την δυνατότητα να κινούνται από σχήμα σε σχήμα ελαχιστοποιώντας τις δυσκολίες προσπόρισης του κέρδους.

Είναι επομένως προφανής η υποχρέωση οποιουδήποτε αγωνιά για την παιδεία, που αναζητά την ουσιαστική της βελτίωση, που επιδιώκει να προικίσει την νέα γενιά με εφόδια και όχι με κακοπληρωμένα πτυχία υπό αμφισβήτηση, που θέλει τους εργαζομένους να έχουν τα δικαιώματα του κλάδου τους, που αντιστρατεύεται την παγκοσμιοποιητική νεοφιλελεύθερη λαίλαπα της χυλοποίησης των πάντων από ανατολή έως δύση, να ενώσει την φωνή του κατά της αναθεώρησης με τη συγκεκριμένη μορφή και να αξιώσει την διατύπωση του ερμηνευτικού νόμου πριν την ψηφοφορία για την αναθεώρηση.