3.4.07

Γιατί δεν τραγουδάνε;

Πέρναγες έξω απ' την οικοδομή ή έξω απ' το μοδιστράδικο και άκουγες τραγούδια.

Πήγαινες στον τρύγο και άκουγες τραγούδια.

Άκουγες και καμμιά φλογέρα. Την τελευταία φορά προ 10-ετίας από γερμανό (!!!) που έβοσκε κατσίκια στην Κρήτη.

Γιατί χαθήκαν τα τραγούδια από τα χείλη μας;

4 σχόλια:

Stelios Frang είπε...

Στις οικοδομές οι περισσότεροι εργάτες είναι Αλβανοί και Πολωνοί, μοδίστρες πηγαίνουν πια στα σπίτια; Και στον τρύγο ποιοι Έλληνες συμμετέχουν ποια; Άσε που όλοι έχουν από ένα ραδιοφωνάκι με ακουστικά και καθένας ακούει αυτό που του αρέσει, χωρίς να ενοχλεί και να ενοχλείται από τους άλλους... Οι κοινωνικές αλλαγές και η εξέλιξη της τεχνολογίας αλλάζουν και τις συνήθειες...

Ανώνυμος είπε...

Γίναμε όλοι "δήθεν" και Ευρωπαίοι. Άσε που τραγουδάμε μόνο ενωπίον Ψινάκη οι ταλεντάρες.

@ s.frang
Πάντως άκουσα προ ημερών έναν Αλβανό εργάτη σ' ένα γιαπί να τραγουδάει έναν σκοπό σαν τα ηπειρώτικα και μου φυγε η μαγκιά. Ήταν γιαπί σε ύπαιθρο όμως και οι εργάτες 2-3. Υποθέτω αν ήταν στην πόλη θα αυτολογοκρινόταν κι αυτός.

Greg είπε...

Είναι μόνο γιατί οι μετανάστες εργάτες που λέει ο s.frang αποφεύγουν να τραγουδήσουν - τα δικά τους τραγούδια ρε αδερφέ και η τεχνολογία - είναι η αυτολογοκρισία που επισημαίνει ο εξαποδώ; Ή μήπως χάνουμε την αλλεγρία μας; Εγώ μια προϊούσα κατάθλιψη βλέπω, που φυσικά αλλάζει τις συνήθειες. Και νευρώσεις. Πολλές νευρώσεις.

Πήγα χθές να διεκπεραιώσω κάτι τραπεζικές εκκρεμότητες που είχα. Τα συστήματα πέφτανε, ο κόσμος απίστευτα πολύς για το προσωπικό, βιασύνη, σπασμωδικές κινήσεις, έντονος εκνευρισμός. Να φάει ο ένας το μάτι του άλλου.

Δεν ξέρω πώς μου ήρθε και γιατί, μέσα στις φωνές και τις διαμαρτυρίες ανεφώνησα:

"Τουλάχιστον το μαγαζί έχει γεμίσει με ωραίες ματάρες σήμερα..." Αυτόματα οι κολακευμένες θηλυκές της συντροφίας με τα χαμόγελά τους αλλάξανε όλη την ατμόσφαιρα. Μέχρι που ο 50άρης δίπλα μου άρχισε να σιγοτραγουδάει το "περασμένες μου αγάπες".

Μήπως μας φταίει ο μητροπολιτισμός και ο ατομικισμός που συνεπάγεται;

Ανώνυμος είπε...

Γίναμε το "πλήθος" (multitude) που θαυμάζουνε οι Νέγκρι & Χάρντ στην Αυτοκρατορία τους. Να τραγουδάς δημόσια σημαίνει "κοινότητα" με τους άλλους. Αυτή είναι που σε κάνει να θες να βγάλεις τη χαρά ή τη βαρυγκόμια σου τραγουδώντας...