Ο Μαγεμένος Αυλός 1

Στο μεσαιωνικό Χάμελιν, καταφθάνει ένας παράξενος άνθρωπος που αναλαμβάνει να απαλλάξει την πόλη από τα αναρίθμητα ποντίκια που την μαστίζουν. Κατ’ αυτό τον βορειοευρωπαϊκό μύθο που έχουν καταγράψει οι αδελφοί Γκρίμ, η λύση δίνεται με τρόπο μαγικό. Τα ποντίκια γοητεύονται τόσο πολύ από τους ήχους του φλάουτου που παίζει ο παράξενος άνθρωπος, ώστε όταν αυτός τα οδηγεί στο ποτάμι, τον ακολουθούν τυφλά, πέφτουν στο νερό και πνίγονται.

Αν θέλουμε να αναλύσουμε λίγο την σημειολογία του μύθου, βλέπουμε ότι τα ποντίκια υπό την επήρεια ενός τρίτου παράγοντα (του Μαγικού Αυλού), δεν αντελήφθησαν σωστά την φυσική πραγματικότητα και ακολούθησαν τον αυλητή σε έναν χώρο τόσο αφιλόξενο και εχθρικό προς αυτά, που τελικά έχασαν την ζωή τους. Τι ήταν αυτό που εμπόδισε σε τέτοιο βαθμό την ενεργοποίηση των αντανακλαστικών και των ενστίκτων των ποντικών, ο μύθος φυσικά δεν το λέει. Κάνοντας χρήση της έννοιας «μαγεία», όπως όλοι οι μύθοι, αποτυπώνει με συμβολικό τρόπο μία κοινωνική και φυσική πραγματικότητα χωρίς να επιδιώκει να την ερμηνεύσει.

Βέβαια ο μύθος έχει άλλη συνέχεια και διαφορετικό περιεχόμενο: όταν οι αλαζόνες κάτοικοι αρνούνται να πληρώσουν τον ξένο για τις υπηρεσίες του, τελικά αυτός παίζει τον αυλό για τα παιδιά τους…

Ωστόσο, δεν μπορώ να αποφύγω να συσχετίσω τον «Μαγικό Αυλό» με το φαινόμενο που έχει πλήξει την εξωκοινοβουλευτική και «ευρύτερη» Αριστερά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Φαίνεται ότι οι έννοιες «αντιεθνικισμός», «αντιρατσισμός», «ανθρώπινα δικαιώματα», «πολυπολιτισμός» κ.ά, ασκούν σε τέτοιο σημείο υπνωτική επίδραση, που πολλοί παύουν να αντιλαμβάνονται τις μεταβολές της διεθνούς πολιτικής πραγματικότητας και τελικά οδηγούνται στο να συμπράξουν με πολιτικά σύνολα εντελώς αντίθετα με τις επιδιώξεις και τις αρχές τους.

Ίσως η αίσθηση απόδοσης Δικαίου στον «Άλλο» και επομένως η συσχέτισή αυτών των εννοιών με το αρχέτυπο του «Καλού», αλλά και το προφανές χριστιανικό υπόβαθρο τους,να εξηγούν την μαγική επίδραση που ασκούν στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά (και όχι μόνο). Επιπλέον, στην Ελλάδα οι διωγμοί που υπέστη η Αριστερά και το δράμα του εμφυλίου, για ορισμένα ζητήματα εξακολουθούν να δημιουργούν σε πολλούς εξαρτημένα αντανακλαστικά (π.χ. έθνος = εθνικισμός = κράτος = δεξιά = κεφάλαιο = διώξεις = απανθρωπιά = μίσος = Κακό)

Απόσπασμα από το άρθρο του Πάνου Πικραμένου στο τεύχος 61 του "Άρδην". Τα έντονα γράμματα δικά μου.

Συνεχίζεται...