Υπέρβαση και ρήξη ΙΙ

Συνεχίζοντας το χθεσινό σημείωμα πάνω στο άρθρο του Μαργαρίτη, ας δούμε ποιά είναι η αντιμετώπιση του έθνους από την "ανανεωτική αριστερά" και τους λόγους του αντιεθνικισμού της. Ενοποιητικός αντιεθνικισμός λέει ο Μαργαρίτης. Κόντρα στον ενοποιητικό και επαναστατικό του ρόλο που αντιλαμβάνονται συναισθηματικά οι λαοί...

[...] δεν μπορεί η κοινότητα των ιστορικών να νομιμοποιεί πρακτικές "εκβιασμού" ή παραποίησης των στοιχείων στο βωμό της εξυπηρέτησης προφανών πολιτικών στόχων, διότι τότε αυτοακυρώνεται.
[...]
Το πρώτο που φαίνεται να υπάρχει είναι μία παρεξήγηση. Αν και δεν βρισκόμαστε σε εποχές έξαρσης του φαινομένου, στα 1991 λόγου χάρη, ο εθνικισμός αντιμετωπίζεται ως κυρίαρχη στη χώρα μας πολιτική. Τα γεγονότα μάλλον το αντίθετο δείχνουν.
[...]
Η πολιτική εξουσία στη χώρα μας σήμερα --όπως και η πολιτική εξουσία στην Ευρώπη των 27-- είναι βαθιά αντιεθνικιστική --κοσμοπολίτικη αν θέλετε-- πιστή στα δόγματα εκείνα που έχουν αντικαταστήσει στον κόσμο ολόκληρο τις αξίες και τους κανόνες της πολιτικής με τις αντίστοιχες και τους αντίστοιχους της οικονομίας, της περίφημης "αγοράς". Αυτά τα τελευταία απορρυθμίζουν σήμερα τις κοινωνικές σχέσεις και οπωσδήποτε τα εκπαιδευτικά συστήματα τα οποία πρέπει να πάψουν να είναι "εθνικά" με όλη την συνθετότητα αυτού του όρου: να πάψουν δηλαδή να είναι δημόσια, να είναι θεμελιωμένα σε δημοκρατικές συμβάσεις -- συνταγματικές επιταγές κ.λπ.-- να είναι ευθύνη της κοινωνίας ολόκληρης. Αυτή είναι σήμερα η κυρίαρχη πολιτική και αυτή κατηγορώ ότι υπηρετεί το βιβλίο της ΣΤ' δημοτικού. Αυτή είναι η πηγή του "άγχους" περί του "πολιτικά ορθού" που αισθάνονται οι συντάκτες του βιβλίου. Στην πολιτική οι "παρεξηγήσεις" δεν είναι ποτέ τυχαίες. Καθώς ο Συνασπισμός βρίσκεται σε μεταβατική κατάσταση και καθώς στις δικές του εσωτερικές αντιθέσεις προστέθηκαν και εκείνες ολόκληρου του χώρου του ΣΥΡΙΖΑ, αναζητά εναγωνίως ενοποιητικά σημεία. Η πάλη ενάντια στον εθνικισμό και την Εκκλησία είναι προφανώς το πλέον πρόσφορο από αυτά. Στο βωμό όμως αυτής της ενοποιητικής επιλογής θυσιάζονται άλλα πολύτιμα πράγματα. Ο αντιεθνικισμός καθίσταται πεμπτουσία της αριστερής πολιτικής με ισοπεδωτικό τρόπο σαρώνοντας όλες σχεδόν τις υπόλοιπες αξίες και τα πολιτικά χαρακτηριστικά της αριστεράς: την μέσα από τις κοινωνικές σχέσεις θεώρηση των πραγμάτων πρώτα απ' όλα. Πραγματικά η επιλογή αυτή καθιστά την αριστερή παρέμβαση "αταξική" με την έννοια ότι δεν μπορεί να αντιληφθεί το πως αυτά που διακυβεύονται συνδέονται με την οξυμένη κοινωνική --ταξική-- πραγματικότητα στη χώρα μας. Ο χώρος δεν μου επιτρέπει παρά να ξύσω την επιφάνεια ετούτου του πολύ σοβαρού προβλήματος. Αυτοί οι "νόμοι" της οικονομίας που έχουν αλώσει την πολιτική, εξωθούν στο περιθώριο μεγάλες μάζες ανθρώπων --σε περισσότερα από δύο εκατομμύρια άτομα μετρήθηκαν επίσημα οι "κάτω από το όριο της φτώχειας" συμπολίτες μας-- και δημιουργούν ρεύματα κοινωνικής αστάθειας και αμηχανίας. Σε δύο επίπεδα το έθνος προσφέρεται ως καταφύγιο αυτών των άτυχων της "μεταρρύθμισης".
[...]
Το έθνος δηλαδή, ως θεμελιακή πολιτική βάση της κοινωνίας μας οφείλει, σύμφωνα με αυτή τη διάχυτη όσο και λανθάνουσα αντίληψη, να προστατεύσει από την επέλαση του χωρίς πατρίδα κεφαλαίου τους μετέχοντες σε αυτό, τα μέλη του.
[...]
Αλλά χωρίς τον πατριωτισμό, και αυτό σημαίνει χωρίς όλα όσα τον προσδιόρισαν, την ιστορία του πάνω απ' όλα -- δεν υπάρχει πολιτικό σώμα με το οποίο θα συνδιαλλαγεί η αριστερά.
[...]
Δεν είναι δυνατό η αριστερή πολιτική να στρέφει την πλάτη σε αυτό το κρίσιμο κοινωνικά και πολιτικά σημείο συνεύρεσης. Εκτός αν οι διεθνικές "μη κυβερνητικές οργανώσεις - ΜΚΟ" --που προβληματίζονται για το αν θα σώσουν πρώτα τις φάλαινες ή πρώτα τους ανθρώπους-- αποτελούν το σώμα των "πολιτών" του μέλλοντος. Καλά κρασιά... Δεν ξέρω αν όσοι πολεμούν το πνεύμα του βιβλίου της ιστορίας της ΣΤ' δημοτικού πολεμούν το πνεύμα του Διαφωτισμού όπως άφησε να εννοηθεί ο σ. Βούτσης στην |Αυγή| και άλλοι. Διαισθάνομαι όμως ότι το βιβλίο αυτό υπηρετεί μία πολιτική που αποκόπτει την αριστερά από τις κοινωνικές εκείνες ομάδες που ταξικά την έχουν ανάγκη. Της επιτρέπει να είναι μη κυβερνητική οργάνωση, φιλανθρωπική έστω.

Υπέρβαση και ρήξη

Η ρήξη που έχει υποστεί η Ελληνική κοινωνία είναι σαφής και στίς δύο "όχθες". Μιά ρήξη που έχει οδηγήσει στην υπέρβαση των παλαιών διαχωριστικών γραμμών της Ελληνικής κοινωνίας ή έχει προκύψει από αυτήν. Έκφραση της υπέρβασης και ρήξης αποτελεί η διαμάχη για το σχολικό βιβλίο της ς' Δημοτικού. Πολλά έχουν γραφεί και πολλά θα γραφούν. Πρώτα απ' όλα όμως, όλοι μας έχουμε αναγκασθεί να ξεκαθαρίσουμε τις απόψεις μας για πρόσωπα και πράγματα. Ο γράφων πρωτίστως... Χάνουμε φίλους, κερδίζουμε όμως φίλους αλλά και εχθρούς!

Ένα από τα εξαιρετικά κείμενα που γράφτηκαν είναι και αυτό του Μαργαρίτη στην Αυγή της 20-4-2007. Τίθεται καίρια το ζήτημα του έθνους και ο τρόπος αντιμετώπισής του από την "εκσυγχρονιστική αριστερά", καθώς και η προσπάθεια δαιμονοποίησης κάθε θρησκευτικού λόγου εκ μέρους της.

Θα αναπαράγουμε από εδώ κάποια σημαντικά σημεία που αξίζει να γίνει διάλογος πάνω τους. Φυσικά μπορείτε να το διαβάσετε ολόκληρο (αν δεν το έχετε ήδη κάνει) στον σκατζόχοιρο ή στο παραπάνω λινκ.

Γράφει λοιπόν για τους συγγραφείς του βιβλίου ο Γ. Μαργαρίτης, αλλά αφορά και όλους τους "εκσυγχρονιστές" ομοϊδεάτες τους:

Εκφράζουν, με απόλυτη συνέπεια στον ιμπρεσιονιστικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα αλλά και τη διδασκαλία της ιστορίας, την επιθυμία τους η κάθε εναντίον του πονήματός τους κριτική να έχει τα χαρακτηριστικά του υπερεθνικισμού και της θρησκοληψίας. Αρνούνται δηλαδή την δυνατότητα να υπάρχει μία αριστερή κριτική που να αντιμάχεται τόσο τη δική τους άποψη, όσο και τον υπερεθνικό οίστρο. Ουσιαστικά επιθυμούν να λογοκρίνουν την αριστερή κριτική, την εξοβελίζουν από τα δεδομένα του προβλήματος με τον ίδιο τρόπο που εξοβέλισαν την αριστερά --πολιτική και κοινωνική-- από το διδακτικό τους βιβλίο.

Και προσπαθούν να δαιμονοποιήσουν τα λεβεντόπαιδα του αντιπάλους τους διότι:

Το πρόβλημα δεν είναι η απόσυρση του συγκεκριμένου βιβλίου. Το πρόβλημα είναι η ήττα και η απόσυρση αυτής της επίσημης και κυβερνητικής εκπαιδευτικής πολιτικής.

Άλλωστε

Όπως κάθε σχολικό βιβλίο την ευθύνη για την κυκλοφορία του την έχει το υπουργείο Παιδείας και η εκάστοτε πολιτική που αυτό ακολουθεί.

[...]Μπερδεμένη στο δίλημμα "εθνικισμός" - "αντιεθνικισμός" σημαντικό μέρος της αριστεράς ετούτου του χώρου (πείτε την ανανεωτική αριστερά) έχει αφιερωθεί στην προάσπιση του συγκεκριμένου βιβλίου και της συνακόλουθης εκπαιδευτικής αντίληψης η οποία εκπορεύεται σαφώς από την σημερινή πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας - η οποία επίσης υπερασπίζεται το βιβλίο ανεξαρτήτως κόστους- αδυνατώντας να δει τις αντιφάσεις που προκύπτουν από αυτή της την επιλογή. Δεν είναι δυνατό να συγκρούεται ο πολιτικός αυτός χώρος ολοκληρωτικά με την κυβερνητική πολιτική για τα πανεπιστήμια και ταυτόχρονα να προασπίζει μέχρι θανάτου άλλες πτυχές της ίδιας πολιτικής.

Έχω να παρατηρήσω το εξής και να αφήσω την συζήτηση να κυλίσει. Η αντίφαση που περιγράφεται μόνο με την δημιουργία παράλογων δαιμόνων μπορεί να απoκτήσει νόημα. Και αυτό κάνουν συνεπέστατα οι Λιακορεπούσηδες...

ΘΕΛΕΙ Η ΔΟΛΙΑ (ΕΞΟΥΣΙΑ) ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙ, ΜΑ Η ΧΑΡΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΦΗΝΕΙ...

Διαβάσαμε στις εφημερίδες σήμερα, αλλά και στούς σκατζόχοιρο και cacofonix για την πρόταση του γενικού εισαγγελέα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, Yves Bot, να καταδικασθεί η Ελλάδα για παραβίαση της οδηγίας 89/48 που αφορά την αναγνώριση των πτυχίων που χορηγύνται από τα ΚΕΣ (κέντρα ελευθέρων σπουδών) της χώρας μας. Επειδή η συγκεκριμένη οδηγία απασχολεί τα "άδυτα" της εκπαιδευτικής κοινότητας από την έκδοσή της, δηλαδή το 1989!!!, η επικαιροποίησή της την στιγμή αυτή είκοσι σχεδόν χρόνια μετά και ενώ ήδη υπάρχει καινούργια οδηγία (36/2005) "μυρίζει" λιγάκι...

Δεν είμαι δογματικά κατά της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Είμαι όμως φανατικά κατά του είδους της ιδιωτικής εκπαίδευσης που προωθείται την στιγμή αυτή από την πολιτική ηγεσία. Προτίθεμαι μάλιστα να αναπτύξω τους λόγους της αρνητικής μου διάθεσης κατά το δυνατόν πιό εμπεριστατωμένα, για να ανοίξει ένας διάλογος για την ποιότητά της. Μια ποιότητα που την αναζητούν και οι θετικά διακείμενοι. Η αλήθεια όμως είναι ότι υπάρχει απίστευτη κοροϊδία στο θέμα. Θα παρουσιάσω λοιπόν όσα "κόλπα" έχουν εφευρεθεί ώστε να παρέχεται "ιδιωτικά" το χειρότερο δυνατόν προϊόν με τα περισσότερα χρήματα και όσο γίνεται πιό ανεγξέλεχτα! Γιατί κανείς δεν θέλει την κροϊδία. Ούτε οι υπέρ, ούτε οι κατά.

Για να μπούμε λίγο στο κλίμα και να αντιληφθούμε τι πραγματικά συμβαίνει με τα κολλέγια, αναδημοσιεύω το παρακάτω από παλαιότερο φύλλο της εφημερίδας "ρήξη" και θα επανέλθω τις επόμενες μέρες.



ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΩΤΑΤΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΑΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ Η ΑΓΟΡΑ!

Η πολιτική συγκυρία της ταύτισης απόψεων των δύο νεοφιλελεύθερων κομμάτων εξουσίας της χώρας μας και η διάθεσή τους να παραδώσουν αν είναι δυνατόν τα πάντα στους εμπόρους και τους τραπεζίτες, δημιουργούν το πλέον ευνοϊκό περιβάλλον για την πρωτοφανή αυτή άποψη που κυριάρχησε στην ημερίδα του Συνδέσμου Ιδιωτικών Κολεγίων (HCA) στις 20-1-07 στο HILTON. Μερίδα μάλιστα των ομιλητών προσπάθησε να την «επενδύσει» και με θεωρητικό υπόβαθρο! Ανάμεσα στα πολλά που ακούστηκαν και φυσικά δεν αντέχουν στην κριτική ούτε ενός πρωτοετή φοιτητή Οικονομικών και Κοινωνικών επιστημών ήταν:

§ Η παιδεία δεν είναι δημόσιο αγαθό διότι πληρώνουμε πολλά! Το δημόσιο καταβάλει το 2,8% του ΑΕΠ, ενώ οι ιδιώτες ποσό που ανέρχεται στο 1,5% αντίστοιχα. Η αρχή δε της επιλεκτικότητας (εξετάσεις, διάφοροι περιορισμοί) καταργούν τον χαρακτήρα του δημοσίου αγαθού!
§ Δυναστεύεται η παιδεία από ένα ηθικά αβάσιμο και νομικά αυθαίρετο κακό δημόσιο μονοπώλιο, που ακολουθεί το σοβιετικό μοντέλο! Για να λειτουργήσουν δε αποτελεσματικά τα δημόσια μονοπώλια, πρέπει να αντιμετωπίσουν τον ανταγωνισμό και την πιθανότητα πτώχευσης!
§ Η ελεγχόμενη από το Δημόσιο ανώτατη εκπαίδευση δημιουργεί ανισότητες, διογκώνει τεχνητά την ζήτηση και δημιουργεί σπατάλη ανθρώπινων και υλικών πόρων.
§ Γίνεται κακοδιαχείριση του δημοσίου χρήματος από τα Πανεπιστήμια. Γι’ αυτό δεν πρέπει να αυξηθεί το ποσοστό επιδότησης τους που θα επιβαρύνει το λαό, αλλά να μειωθεί! Καλό θα ήταν μάλιστα να δοθεί η διοίκηση τους στους επιχειρηματίες και να θεσμοθετηθεί παράλληλα η ιδιωτική εκπαίδευση, διότι «η εμπορευματοποίηση ανεβάζει την ποιότητα»!

Ποιοι τα είπαν ή έστω τα άκουσαν αδιαμαρτύρητα; Ο ευρωβουλευτής Κ. Χατζηδάκης, οι πανεπιστημιακοί καθηγητές Μακρυδάκης, Μπήτρος και Κοντιάδης, ο πρόεδρος του Ελληνοβρετανικού εμπορικού επιμελητηρίου Χ. Γκορίτσας, ο αντιπρόεδρος του ΕΒΕΑ Ιωαν. Γρανίτσας και άλλοι.

Αφήνοντας τους στην κριτική του πρωτοετούς μας φοιτητή, ας θυμηθούμε το μεθοδικά διαμορφωμένο περιβάλλον, που εξηγεί αποφασιστικά τις προθέσεις του κράτους να αλλάξει την φύση της εγχώριας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με στόχο την πλήρη ιδιωτικοποίησή της.

Η ίδρυση των κολεγίων και η συζήτηση για τα εργασιακά δικαιώματα των αποφοίτων τους, βασίστηκε αρχικά στην κοινοτική οδηγία 48/1989, βάσει της οποίας θα πρέπει να αναγνωρίζονται στο χώρο της Ένωσης τα πτυχία που χορηγούνται από πανεπιστήμια των μελών της. Μέχρι σήμερα οι εκάστοτε Ελληνικές κυβερνήσεις αμφισβητούσαν την ισχύ της οδηγίας για τα κολέγια της χώρας μας, τα οποία απλά εποπτεύονται από Αγγλικά ή Γαλλικά πανεπιστήμια, βασισμένες στην συνταγματική επιταγή. Επέτρεπαν όμως την ανεξέλεγχτη από οποιονδήποτε Ελληνικό εκπαιδευτικό φορέα λειτουργία τους στα πλαίσια του ανταγωνισμού, εντάσσοντάς τα στο Υπουργείο Εμπορίου!... Ακολούθησε το 2003 η περίφημη υπόθεση της Βαλεντίνα Νέρι (C-153/02) σπουδάστριας αντίστοιχου Ιταλικού κολεγίου, που με μία απόφαση «ήξεις, αφίξεις» το Ευρωδικαστήριο γνωμοδότησε ότι θα πρέπει να αναγνωρισθούν από την Ιταλική Κυβέρνηση τα εργασιακά της δικαιώματα, σημειώνοντας όμως παράλληλα το δικαίωμα των χωρών μελών της ένωσης «να διασφαλίζουν με διάφορα μέτρα υψηλό επίπεδο παροχής εκπαίδευσης». Το 2005 μια νέα κοινοτική οδηγία 36/2005 με τροπολογία του Έλληνα ευρωβουλευτή Χατζηδάκη, καλεί την Ελλάδα να αναγνωρίσει τα εργασιακά δικαιώματα με νόμο που θα έχει καταληκτική ημερομηνία υποβολής τον Οκτώβριο του 2007. Αναφέρει μάλιστα (σαν εμπορική κοινότητα που είναι...) ότι δεν ασχολείται με θέματα κυριαρχίας του Ελληνικού κράτους, δεδομένου ότι τα συγκεκριμένα πτυχία δεν είναι Ελληνικά. Αν η κυβέρνηση έχει αμφιβολίες για την ποιότητά τους, μπορεί να απευθυνθεί στην χώρα που τα χορηγεί για διευκρινήσεις! Η ίδια ακριβώς επιχειρηματολογία επαναλαμβάνεται σε ένα από τα επτά σημεία της απαγγελθείσας κατηγορίας κατά της χώρας μας για παραβίαση του ελεύθερου ανταγωνισμού, που εκδικάζεται στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο αυτή την εβδομάδα.

Με την έντεχνη μετατροπή του ζητήματος στα κοινοτικά όργανα από εκπαιδευτικό σε ανταγωνιστικό ή εμπορικό ή εργασιακό, καταδεικνύεται έμπρακτα ότι η πρόθεση της αναθεώρησης δεν είναι η ικανοποίηση της εκπαιδευτικής αγωνίας. Δεν είναι η επικαλούμενη ποιοτική αναβάθμιση. Δεν είναι φυγή από το τέλμα! Είναι απλά ένα ακόμη θέμα επιβολής του ελεύθερου και απρόσκοπτου εμπορίου! Είναι τουλάχιστον μια νεοφιλελεύθερη οικονομική επιλογή.

Το συμπέρασμα της ημερίδας ήταν, ότι πρέπει να επιδιωχθεί:
§ Η αναθεώρηση του άρθρου 16 για την θεσμοθέτηση των ιδιωτικών Πανεπιστημίων.
§ Η ισοκατανομή των κονδυλίων για την παιδεία σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα με διάφορους τρόπους, καταλληλότερος των οποίων θα ήταν το περίφημο «κουπόνι» που θα διατίθεται στον εκπαιδευόμενο και αυτός θα το χρησιμοποιεί όπου και όπως θέλει. Έτσι οι κανόνες της αγοράς θα εξυγιάνουν το περιβάλλον...
§ Η κατάθεση εκ των υστέρων (ερμηνευτικού) νομοσχεδίου τριών σημείων για το αναθεωρημένο άρθρο. Εξ’ αυτών, ένα θα αφορά την λειτουργία των δημόσιων πανεπιστημίων και την σύνδεση της χρηματοδότησής τους με την αξιολόγηση και τον τρόπο διοίκησής τους, ένα την λειτουργία των ιδιωτικών πανεπιστημίων και ένα την θεσμοθέτηση και αναγνώριση των κολεγίων. Έτσι θα αποφευχθεί ο αποκλεισμός των επιχειρηματιών, οι οποίοι θα έχουν την δυνατότητα να κινούνται από σχήμα σε σχήμα ελαχιστοποιώντας τις δυσκολίες προσπόρισης του κέρδους.

Είναι επομένως προφανής η υποχρέωση οποιουδήποτε αγωνιά για την παιδεία, που αναζητά την ουσιαστική της βελτίωση, που επιδιώκει να προικίσει την νέα γενιά με εφόδια και όχι με κακοπληρωμένα πτυχία υπό αμφισβήτηση, που θέλει τους εργαζομένους να έχουν τα δικαιώματα του κλάδου τους, που αντιστρατεύεται την παγκοσμιοποιητική νεοφιλελεύθερη λαίλαπα της χυλοποίησης των πάντων από ανατολή έως δύση, να ενώσει την φωνή του κατά της αναθεώρησης με τη συγκεκριμένη μορφή και να αξιώσει την διατύπωση του ερμηνευτικού νόμου πριν την ψηφοφορία για την αναθεώρηση.

Ποιές είναι κ. Γιαννάκου οι ανακρίβειες;

Ενώ η Γιαννάκου αναρωτιέται "αφελώς" γιατί τόσος ντόρος με το βιβλίο της ιστορίας της Στ' Δημοτικού, ξεχνά για παράδειγμα τα λεγόμενά της στις 27-10-2004:

Την αλλαγή των βιβλίων Ιστορίας της Ελλάδας και της Αλβανίας, ώστε να απαλειφθούν από αυτά ανακρίβειες και κρίσεις που δηλητηριάζουν τις σχέσεις των 2 κρατών, προωθεί η υπουργός Παιδείας κ. Μαριέττα Γιαννάκου. Ήδη, όπως είπε η κ. Γιαννάκου σε συνέντευξη που παραχώρησε προχθές σε εκπομπή της NET, προχώρησε στη σύσταση της επιτροπής Ελλήνων πανεπιστημιακών, που γνωρίζουν και αλβανικά προκειμένου να μελετήσουν το θέμα. Όπως είχε συμφωνηθεί κατά την πρόσφατη επίσκεψή της στην Αλβανία, θα συσταθεί αντίστοιχη αλβανική επιτροπή.

Να περιμένουμε να τις δούμε Μαριέττα μου ή τις έχει αναφέρει ήδη ο Ζουράρις;

Οἱ Ἕλληνες λοιπόν, τὸ 1940-41 «ἀπομακρύνουν» τὰ ἰταλικὰ στρατεύματα. Πῶς; Μὲ τηλεβόα ἢ μὲ τηλεβόλα; Μὲ ἐντομοαπωθητικό, ἴσως; Μὲ τοῦ βιβλίου τῆς ἔκτης τοῦ δημοτικοῦ τὴν ἀερομυθία ἢ μὲ «ἀέρα», «ἀέρα»;

Υπέρβαση της πόλωσης;

Κατά την παρουσίαση του ρέκβιεμ του Μίκη θεοδωράκη στην Μητρόπολη, αρχιεπίσκοπος και Μίκης έτειναν άλλη μια φορά χείρα υπέρβασης της πόλωσης αριστεράς και εκκλησίας.

Πιστεύω ότι αποτελεί κομβική ενέργεια για την εξέλιξη της πολιτικής σκέψης στη χώρα μας και στο ξεκαθάρισμα του νέου ιδεολογικού διαχωρισμού που συντελείται στις μέρες μας. Όσο και να προσπαθούν οι παγκοσμιοποιητές να "τσουβαλιάσουν" τους αντιπάλους τους στον ακροδεξιό χώρο, το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να περιχαρακώνουν - "στενεύοντάς" όλο και περισσότερο - τον εθελόδουλο ευρωατλαντικό! Με έναν διογκούμενο συνεχή πατερναλισμό μάλιστα. Μας έχουν φλομώσει στο "πρέπει", κάτι που θα σχολιάσω στο μέλλον μετ' επιτάσεως.

Μέχρι τότε όμως διαβάστε κάποια ψήγματα των λόγων της υπέρβασης (;) που αντηλλάγησαν.


Αρχιεπίσκοπος:

Πράγματι στην πατρίδα μας, στον τόπο μας, τίποτε δεν χαρίζεται, όλα κατακτιώνται.
[...]
Ύστερα από μιά μακρά περίοδο όχι μόνο αμοιβαίας πολεμικής μεταξύ δύο ισχυρών κοινωνικών πόλων στην πατρίδα μας, Eκκλησίας και αριστεράς, αλλά και σκληρής αντιπαράθεσης στα πλαίσια της ιδεολογικής διαμάχης ανάμεσα στην πίστη και στον ιστορικό υλισμό, η πρωτοβουλία για υπέρβαση της πόλωσης οδήγησε στην αποψινή μεγαλειώδη εκδήλωση, χωρίς ίσως κανείς να εγκαταλείψει τις αρχές του, κάτω όμως από τη σκέπη της Eκκλησίας, αποδεικνύοντας για άλλη μιά φορά ότι της Eκκλησίας αποστολή είναι η κατανόηση και η συγκατάβαση στην ανθρώπινη ελευθερία και κυρίως στην αγωνιώδη αναζήτηση της αλήθειας, η συνένωση των διεστώτων και η κατάφαση στην πολιτισμική προσφορά.

[...]

Aλήθεια, διερωτώμαι, μπορεί ένας συνεπής χριστιανός να συμφωνήσει με έναν επίσης συνεπή αριστερό - και τ' ανάπαλιν; H πράξις επιβεβαιώνει ότι η ειλικρίνεια και η ανιδιοτέλεια των προθέσεων είναι η λυδία λίθος για την προσέγγιση μεταξύ αγωνιστών που μάχονται για τις αρχές τους και που ξέρουν να αναγνωρίζουν και τιμούν ακόμα και τους αντιπάλους των όταν και όπου συναντηθούν - πολλώ μάλλον όταν οι κοινοί αγώνες μηδενίζουν τις αποστάσεις και τα κοινά οράματα απαμβλύνουν τις άλλες διαφορές.

[...]

Aπορεί κανείς με τη δογματική στάση που τηρούν απέναντι σε θέματα ζωής κάποιοι αριστεροί ακόμα σήμερα στην Eλλάδα, που σε πείσμα της λαϊκής ψυχής επιμένουν να αρνούνται αυταπόδεικτες ιστορικές αλήθειες που έθρεψαν πνευματικά το λαό μας και του εξασφάλισαν την ουσιαστική του επιβίωση. Aπορεί κανείς διαπιστώνοντας ότι οι αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί αυτοαναιρούνται καθώς χλευάζουν με προπέτεια την εμμονή μας στις πατροπαράδοτες αξίες του πολιτισμού μας και επιδιώκουν να αλλοτριώσουν τις συνειδήσεις μας, αρνούμενοι τη θρησκεία, την ιστορία, την παράδοση, τη γλώσσα και όλα τα στοιχεία που προσδιορίζουν το πνευματικό μας στίγμα μέσα στην οικουμένη.

Θεοδωράκης

Mυούμαι στην αρχή στο χριστιανισμό. Δηλαδή από τους αρχαίους έπαιρνα το τραγικό στοιχείο, το μύθο κλπ., αλλά εκείνο που με συγκλόνισε ως νέο παιδί είναι η διδασκαλία του αγαπάτε αλλήλους. Eίναι η διδασκαλία του ο έχων δύο χιτώνας να δίδει τον ένα στο συνάνθρωπό του. Ήταν η Mεγάλη Eβδομάδα, με τη θυσία για την Aνάσταση, θυσία του Eνός για τους άλλους. Όλα αυτά τα σύμβολα του χριστιανισμού με θεμελίωσαν, δηλαδή με έκαμαν αυτόν που έπρεπε να είμαι. Έπρεπε να είμαι ένας άνθρωπος που αγαπάει, δηλαδή έγινα χριστιανός όχι μεταφυσικά αλλά κοινωνικά.

[...]

συνάντησα την ελληνική γλώσσα και το βυζαντινό μέλος στα κηρύγματα του χριστιανισμού, που περιείχαν μηνύματα αγάπης, αλληλεγγύης αλλά και θυσίας σε μιά εποχή που ζούσαμε κάτω από το ζυγό της κατοχής όλα όσα υπήρξαν στη νεότερη Eλλάδα γόνιμα και προοδευτικά, υπήρξαν ταυτόχρονα λαϊκά, δηλαδή πατούσαν γερά πάνω στο χώμα του λαού, της πραγματικότητας αλλά και της παράδοσης που μας πηγαίνει πολύ μακριά, στο βάθος του χρόνου, με τα οχήματα της δημιουργικής ποίησης και μουσικής, της δημοκρατικής παράδοσης, με κέντρο το κύτταρο της ελλαδικής κοινότητας, του βυζαντινού μέλους και της ελληνικής γραμματείας, κυρίως της γλώσσας

[...]

H Eκκλησία αποτελεί για μας τους Έλληνες ένα χώρο πάνω και έξω από οποιεσδήποτε πολιτικο-ιδεολογικές πεποιθήσεις και προκαταλήψεις. Θα έλεγα: είναι το λίκνο του έθνους, το λίκνο του ελληνισμού. Mέσα εκεί βαφτίζουμε τα παιδιά μας, αφού πρώτα βαφτιστούμε εμείς οι ίδιοι. Eκεί παντρευόμαστε, εκεί αποχαιρετάμε τους αγαπημένους μας. Eίτε το θέλουμε είτε όχι, τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μας τις έχουμε περάσει στην εκκλησία. Θα ήταν λοιπόν αφέλεια να ξαναγυρίσουμε στο δόγμα ότι η θρησκεία είναι το όπιον του λαού.

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί (13-4-1204)

Την ιστορική αναδρομή στον ΠΗΓΑΣΟ

Promotion

Άλλα τις, promotion ο Χατζηπαπάρας! Τρείς υπουργοί (Μπακογιάννη, Κεφαλογιάννης, Πετραλιά) και ο Ευθυμίου στο πρώτο του δελτίο!

Γιατί άραγε;

Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε, τί είναι αυτό που μας λείπει...

Έ καλά τώρα! Η αθυροστομία σας (την οποία υπερηφάνως ασκεί και η μεγαλειότητά μας ως blogger) δεν περιγράφεται! Γι' αυτό, "στα πλαίσια του εκπαιδευτικού χαραχτήρα" του ιστολογίου μας, θα ασχοληθώμεν και με την ομοφυλοφιλία.

Η κυρίαρχη άποψη μεταξύ των ομοφυλοφίλων τα τελευταία χρόνια είναι ότι ο σεξουαλικός τους προσανατολισμός δεν είναι επιλογή. Γεννιούνται μ' αυτόν! Ο γράφων αγνοεί πλήρως το θέμα. Γι' αυτό και δεν αρνήθηκε τον ισχυρισμό ούτε και τον υποστήριξε. Αντιλαμβάνεται βέβαια κανείς εύκολα, ότι η γεννετική άποψη είναι και η "πολιτικά ορθή" στην εποχή μας. Κάτι που είναι σχετικά αντιφατικό, μια και σ' όλα τ' άλλα θέματα προβάλλεται ως κυρίαρχη η κουλτούρα... που είχε σαν αποτέλεσμα και το "πρωτότυπο" τσιτάτο που έχει διατυπωθεί στο παρόν πολιτικά ορθό blog κατά το παρελθόν. :-D

Οι της τουρκαλβανικής παιδείας μετέχοντες, τουρκαλβανοί εισί!

Τέλος πάντων για να μην μακρυγορώ, αφού παρατηρήσω τα αντιφατικά:

• η ένταξη στον ανδρικό πληθυσμό και σε όλες τις κουλτούρες απαιτούσε περίοδο μύησης, εν αντιθέσει με την θηλυκότητα!
• ο εγκεφαλικός ιστός (το κυρίαρχο σεξουαλικό όργανο) δημιουργείται σαν πτύχωση του δέρματος στα αρχικά στάδια της κύησης, και πόσο διαφορετικά δέρματα έχουμε... ευτυχώς!

θα σας παραπέμψω σ' ένα ενδιαφέρον πλην αμφιλεγόμενο άρθρο των ΝΥ times που ανακάλυψα στον Διηνέκη. Αυτοί ξέρουν και θα λύσουν τις απορίες σας...

Θέλω όμως να εστιάσω σε μια παράγραφο του δισέλιδου άρθρου που με ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΕ!

Whether women describe themselves as straight or lesbian, “Their sexual arousal seems to be relatively indiscriminate — they get aroused by both male and female images,” Dr. Bailey said. “I’m not even sure females have a sexual orientation. But they have sexual preferences. Women are very picky, and most choose to have sex with men.”

Θα το βροντοφωνάξω! Αν είναι έτσι, τότε αγάπες μου είστε απίστευτα κακόγουστες! :-D

Σύντομο χρονικό προδιαγεγραμμένης ήττας!

Πασχαλιάτικη προσφορά από τον Καλλίμαχο

Επειδή

ἕνας λαὸς γράφει τὴν Ἱστορία του, ὄχι γιὰ νὰ ἀφηγηθεῖ τὸ παρελθόν του, ἀλλὰ γιὰ νὰ συγκροτήσει ταυτότητα, μὲ τὴν ὁποία θὰ ἀναμετρηθεῖ μὲ τὸ μέλλον· μὲ τὴν ὁποία θὰ συγκροτήσει τὸ μέλλον του.

κάνετε δώρο στον εαυτό σας την απομαγνητοφωνημένη εκπομπή του Χ. Γιανναρά με τίτλο: "Εθνεγερσία, σύγκρουση δύο οραμάτων"
αναρτημένη φυσικά... στον εξαίρετο Κρατύλο!

Ρήξη Νο 10 (η παγκοσμιοποίηση στη ...σούβλα)

Κυκλοφορεί την Μεγάλη Παρασκευή το νέο τεύχος της 15ηνθμερης εφημερίδας

Η "ΧΡΗΣΤΙΚΟΤΗΤΑ" ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Διαβάσαμε πριν μερικές μέρες:

Νέες θεματικές βάζει στο βασικό πυρήνα του προγράμματός του το Χάρβαρντ. [...]

Μιλώντας στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», η Αλισον Σίμονς, καθηγήτρια Φιλοσοφίας και συμπρόεδρος της ειδικής επιτροπής, είπε: «[...] σε καμία περίπτωση δεν επιδιώκεται να υπαγορευτεί η μία ή η άλλη γνώση αλλά γενικότερα να καλλιεργηθούν δεξιότητες όπως αυτή της επίλυσης προβλημάτων, των λογικών συλλογισμών και της κριτικής ικανότητας, έτσι ώστε να μπορούν οι μορφωμένοι αυτοί άνθρωποι «να σταθούν στον κόσμο».

Βάσει των προτάσεων, κάθε προπτυχιακός φοιτητής θα υποχρεούται να παίρνει ένα μάθημα από καθεμιά από οκτώ κατηγορίες, οι οποίες περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων θεματικές όπως κοινωνίες του κόσμου (εθνική ταυτότητα, κρατική υπόσταση, διακυβέρνηση), εμπειρική λογική (αξιολόγηση δεδομένων), ηθική λογική (φιλοσοφία, πολιτική θεωρία, θρησκεία), αισθητική και διερμηνευτική κατανόηση (πολιτιστική έκφραση, όπως λογοτεχνία, τέχνη και μουσική), επιστήμη του Σύμπαντος και επιστήμη των έμβιων συστημάτων.

Το πνεύμα των νέων προτάσεων έγινε θετικά δεκτό από μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας του φημισμένου πανεπιστημίου. Ο καθηγητής Χάρι Λούις τόνισε ότι η έκθεση «επαναφέρει στην επιφάνεια τη σημασία της προπτυχιακής εκπαίδευσης». «Δεν χαϊδεύει τους φοιτητές λέγοντάς τους ότι σημαντικό για το κολέγιο είναι αυτό που θέλουν εκείνοι να πάρουν», αλλά «αναδεικνύει ορισμένα μεγάλα θέματα επί των οποίων κάθε μορφωμένος άνθρωπος θα κληθεί να σκεφτεί ενώ σπουδάζει στο κολέγιο».

Τί συμβαίνει όμως στα καθ' ημάς; Χιλιοειπωμένα αλλά να ξαναθυμηθούμε κάποια σημεία πολύ γρήγορα:

• Πουλάμε ακριβά (στο κράτος άρα σε όλους...) άθλιες σημειώσεις για σύγγραμμα επιπέδου!
  
• Μετατρέπουμε τα προγράμματα σπουδών, σε λίστες μαθημάτων που βολεύουν το προσωπικό!
  
• Ελαχιστοποιούμε το περιεχόμενο των "δύσκολων" μαθημάτων, αν δεν τα καταργούμε τελείως, για να χωρέσουν στο απίστευτα μικρό διδακτικό έτος. Άλλωστε, "πού θα χρειαστούν όλα αυτά στα παιδιά;" Όταν λέμε παιδιά εννοούμε τον αυριανό υποαπασχολούμενο πτυχιούχο που μπορεί άνετα να παραμείνει αγράμματος. Θα του "κακοφαίνεται" και λιγότερο...
• Εξαφανίζουμε μαθήματα (από το γυμνάσιο αρχίζει η δουλειά) χωρίς να τα αντικαθιστούμε με άλλα της αυτής παιδαγωγικής και εκπαιδευτικής αξίας. Για να ισοπεδώσουμε προς τα κάτω τα πάντα...
  

Εκτός λοιπόν από το περιεχόμενο των βιβλίων, μια συζήτηση που δεν θα κλείσει εύκολα ελπίζω, πρέπει να ξεκινήσουμε και την κουβέντα για το περιεχόμενο του προγράμματος σπουδών. Για την μέθοδο διδασκαλίας. Γιατί από εκεί έχει ξεκινήσει το κακό.

Από δώ ζητώ την συμμετοχή σας στην συζήτηση που θα ξεκινήσει για δυό δεξιότητες που έχουν δεχθεί σιωπηλά μια τεράστια εκσυγχρονιστική επίθεση...

Την ΕΚΘΕΣΗ και τα ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ!

Γιατί δεν τραγουδάνε;

Πέρναγες έξω απ' την οικοδομή ή έξω απ' το μοδιστράδικο και άκουγες τραγούδια.

Πήγαινες στον τρύγο και άκουγες τραγούδια.

Άκουγες και καμμιά φλογέρα. Την τελευταία φορά προ 10-ετίας από γερμανό (!!!) που έβοσκε κατσίκια στην Κρήτη.

Γιατί χαθήκαν τα τραγούδια από τα χείλη μας;

Γιατί ο Γεράσιμος, δεν κάθεται καλά!

Ρωτήθηκε από τον δημοσιογράφο του Blue Sky ο Γεράσιμος Αρσένης για το σχολικό βιβλίο ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού!

Η απάντησή του ήταν ενδιαφέρουσα! Δυστυχώς όμως δεν κατάφερα να την καταγράψω! Είπε όμως - ανάμεσα σε άλλα - ότι ο κάθε λαός κάνει την ανάγνωση της Ιστορίας του σε επίπεδο Ακαδημίας, πανεπιστημίων, πολιτικής κλπ. Στο σχολείο διδάσκεται αυτή η ανάγνωση. Όποιος επιδιώκει κάποια άλλη οπτική για πολιτικούς λόγους, οφείλει να θέσει το θέμα στο επίπεδο αυτό. Όχι να προσπαθεί να το περάσει από την πίσω πόρτα! Από το βιβλίο της ΣΤ' Δημοτικού...

Όσο για το απόρρητο (!!!) του πορίσματος της Ακαδημίας, διαβάστε τον συνblogger μου τον Άπτερο...